Δεν τήρησε την υπόσχεσή της να μην κάνει αναλύσεις –διότι κάνει αντάρτικο και όχι πολιτική– η «Σέχτα Επαναστατών». Τελικά, στην πρώτη απόπειρά της να δώσει ιδεολογικοπολιτικό στίγμα, κατάφερε να επιβεβαιώσει αυτό που φανταζόμασταν. Ότι πρόκειται για ένα αναρχοατομικιστικό πολιτικό μόρφωμα, χωρίς κανένα πολιτικό και κοινωνικό πρόταγμα.Είτε δρας ένοπλα είτε δρας μη ένοπλα, είναι οι σκοποί που διακηρύσσεις αυτοί που καθορίζουν το στίγμα σου. Τα μέσα πάλης είναι «εργαλεία» και δεν αρκούν για να δικαιώσουν (ή όχι) τους σκοπούς.
Ο χώρος δεν επιτρέπει μια αναλυτική αναφορά στο απέραντο περιβόλι των όσων περιλαμβάνει η τελευταία προκήρυξη της «Σέχτας» (ελπίζουμε να μπορέσουμε να το κάνουμε σε ένα από τα επόμενα φύλλα, από άλλη στήλη). Δεν θα ασχοληθούμε, λοιπόν, ούτε με την θεωρητική και ιστορική αμορφωσιά που μοστράρεται ως γνώση (εκπληκτική η αναφορά στο «Τι να κάνουμε;» του Λένιν, από το οποίο ο συντάκτης της προκήρυξης έχει διαβάσει μόνο τον τίτλο), ούτε με τη διάχυτη αλαζονεία και τη λοιδορία στοχαστών όπως ο Μαρξ και δη στον πυρήνα του έργου τους, που δεν είναι ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις (αυτό είχε γίνει πριν τον Μαρξ, από αστούς κοινωνιολόγους), αλλά το πρόταγμα του κομμουνισμού, μέσω της προλεταριακής επανάστασης.
Δεν θα ασχοληθούμε, ακόμη, με το τσουβάλιασμα της πλειοψηφίας της εργαζόμενης κοινωνίας υπό το ονειδιστικό κατασκεύασμα της «λούμπεν μικροαστικής τάξης», που αποκαλύπτει έναν ατομικίστικο πολιτικό αρχοντοχωριατισμό, έναν ελιτισμό που αδυνατεί να βαθύνει στις κοινωνικές διαδικασίες και απλά αντιπαραθέτει την πλειοψηφία των «συμβιβασμένων» στη μειοψηφία των «ασυμβίβαστων».
Μένουμε στο κατά τη γνώμη μας κεντρικό σημείο αυτού του credo της «Σέχτας»: «Ζούμε λοιπόν “το τέλος των ιδεολογιών” όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα… Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα… Η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική ενόραση του καθενός ανεξαρτήτως φύλου, τάξης, εθνικότητας και ηλικίας… Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ… Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα… Τελειώσαμε με τα ξεπερασμένα οράματα της λαϊκής βάσης και της εργατικής τάξης… Για εμάς (το αντάρτικο πόλης) απλά είναι η πιο ευθεία “οδός” να πεις και να πράξεις την υποκειμενική σου αλήθεια».
Όταν ο ένοπλος αγώνας γίνεται τρόπος ζωής, μέθοδος εκτόνωσης της οργής και της απελπισίας, όταν διακηρύσσει πως δεν στρατεύεται σε κανένα απελευθερωτικό όραμα, γι’ αυτό και αδιαφορεί για τη σχέση του με τις κοινωνικές διεργασίες, τότε έχουμε απλώς έναν αβανγκαρντίστικο σεκταρισμό, που θα παραμείνει τέτοιος, χωρίς καμιά προοπτική εξέλιξης, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι απειροελάχιστοι εκείνοι που θα προτιμήσουν τα προσωπικά ρίσκα που απαιτεί ο ένοπλος αγώνας, χωρίς να θέλουν να συντελέσουν στη δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος που θ’ αλλάξει τον κόσμο.Αυτό, όμως, μάλλον δεν απασχολεί τη «Σέχτα». Όσο κι αν γράφει στην κατακλείδα: «Θέλουμε να θέσουμε σε ισχύ την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τον εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο». Ο εμφύλιος επαναστατικός πόλεμος είναι σύγκρουση δυο στρατοπέδων, δυο στρατών. Είναι η Οκτωβριανή Επανάσταση, η Κινέζικη Επανάσταση, η επανάσταση του ΔΣΕ. Με επαναστατικές φαντασιώσεις, χωρίς την εργατική τάξη, κόντρα στην εργατική τάξη, δεν γίνεται εμφύλιος πόλεμος.
Π.Γ. - Εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"
Δημοσίευση σχολίου