Κάποτε ο Κάρολος Μαρξ είχε πολύ σωστά πει ότι οι διάφορες έννοιες μεταβάλλουν το περιεχόμενό τους όταν αλλάζει και το ιστορικό περιβάλλον. Υπ’ αυτό το πρίσμα μπορεί να καταλάβουμε γιατί οι σημερινές οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας έχουν μια άλλη θεωρητική συγκρότηση, αν κρίνουμε απ’ τις προκηρύξεις τους, και μια άλλη πρακτική, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ενέργειες τους, απ’ ότι ξέραμε στο παρελθόν από την δραστηριότητα της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ.Δεν υπήρχε περίπτωση ας πούμε πριν μερικά χρόνια να διαβάζαμε σε εφημερίδα «Κανείς δεν αμφιβάλει στα υψηλά κλιμάκια του υπουργείου (σ.σ . Καταστολής) πως τον Δεκέμβριο θα καεί η Αθήνα», όπως έγραψε χτες η φυλλάδα του Τριανταφυλλόπουλου.
Ας προσπεράσουμε την πιθανότητα τέτοια δημοσιεύματα να επιδιώκουν να δημιουργηθεί «κλίμα» και να σταθούμε αλλού.
Θα μπορούσε μια συνωμοτική οργάνωση όσο μαζικότητα και να είχε –στα πλαίσια πάντα αυτών των οργανώσεων- να «κάψει της Αθήνα»;
Θα υπήρχε περίπτωση πριν μια δεκαετία π.χ να ακούγαμε από το στόμα του αρμόδιου υπουργού, μάλιστα, ότι «πανελλαδικά υπάρχουν χίλιοι βάνδαλοι και χούλιγκανς που πρέπει να αντιμετωπιστούν»;
Μέχρι τώρα μόνο επιδερμικές προσεγγίσεις διαβάζουμε, διανθισμένες με μπόλικη δόση προβοκατορολογίας για το τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιους νεολαίους να προβαίνουν σε ενέργειες τυφλής βίας.
Και δεν συμφωνούμε καθόλου με την εκτίμηση που κάνει σήμερα ο Δ. Δανίκας μέσα από την στήλη του στα «Νέα» πως:
«Τo πιο εύκολο είναι η καταδίκη της τρομοκρατίας ως πράξη απροσμέτρητης δειλίας και στυγνής δολοφονίας. Πάει τέλειωσε».
Φυσικά το ποιο εύκολο είναι να προβείς σε λεκτικές καταδίκες. Όμως από πού προκύπτει ότι οι προβαίνουν σε πράξεις «απρόσμενης δειλίας»;
«Όσο για τις συνέπειες, σ΄ αυτή την ξέφρενη πορεία του ένοπλου αγώνα γνωρίζουμε πως οι φυλακές είναι μπροστά μας. Μπορούμε ν΄ αποδεχτούμε το ενδεχόμενο της σύλληψης, ακόμα και της δολοφονίας μας(αφού δεν πρόκειται να παραδοθούμε έτσι απλά...), ως αποτέλεσμα της δράσης μας», γράφουν σε μια προκήρυξη τους τα μέλη της «Σέχτας Επαναστατών».
Ξέρει πολλούς «δειλούς» ο κ. Δανίκας που θα ρισκάριζαν συνειδητά την ζωή τους για κάτι που πιστεύουν; (Σωστό ή λάθος είναι μια άλλη κουβέντα).
Δεν γνωρίζει το παραμικρό, ο δημοσιογράφος των «Νέων» για την ιστορία που έχει το αντάρτικο πόλεων στην Ελλάδα;
Δεν ξέρει, ας πούμε για την ένοπλη συμπλοκή έξω απ' το εργοστάσιο της AEG στου Ρέντη μεταξύ μπάτσων και τεσσάρων αγνώστων στην οποία σκοτώνεται ο αντάρτης πόλεων, Χρήστος Κασσίμης;
Δεν του έχει μιλήσει κανένας για τον αντάρτη πόλεων Χρήστο Τσουτσουβή που έπεσε νεκρούς στην ανταλλαγή πυροβολισμών που είχε με μπάτσους στο Γκύζη;
Εκτός αυτού όμως. Είναι «πράξη δειλίας» να ακολουθήσεις μια συνειδητή επιλογή με ενδεχόμενο να σαπίσεις για όλη σου την ζωή –όπως συμβαίνει σήμερα με τα φερόμενα μέλη της 17 Νοέμβρη- σε κάποιο υπόγειο μπουντρούμι φυλακής;
Από κει και πέρα, θα συμφωνήσουμε με την τοποθέτηση του Δ. Δανίκα ότι:
"Το πιο δύσκολο είναι η ανίχνευση των αιτιών και η παντελής εξάλειψη της τρομοκρατίας. Γιατί τρομοκρατία η ανεργία. Τρομοκρατία τα ψίχουλα της μισθοδοσίας. Τρομοκρατία ο ανελέητος βομβαρδισμός με την κρίση στην οικονομία. Τρομοκρατία το οργανωμένο έγκλημα της νύχτας. Τρομοκρατία η διεφθαρμένη μπατσαρία. Τρομοκρατία η φορολογία. Τρομοκρατία η τραπεζική τοκογλυφία. Τρομοκρατία η ρακένδυτη Παιδεία. Τρομοκρατία η αυθαιρεσία και η οικολογική αναισθησία. Τρομοκρατία η κομματική πελατεία. Τρομοκρατία η πολιτική αναλγησία. Τρομοκρατία η συναλλαγή με την κρατική γραφειοκρατία. Ακούστε τον αναστεναγμό. Προσπαθήστε. Κατεβείτε από το ρετιρέ της εξουσίας. Εκατομμύρια πλάσματα δουλεύουν, ιδρώνουν, ματώνουν, αργοπεθαίνουν. Για ένα άδειο πουκάμισο γεμάτο από τρόμο καθημερινό!".
Δημοσίευση σχολίου