Με αφορμή την άδικη και ρεβανσιστική απόλυση του Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις Άγρα (άγρα = κυνήγι) υπήρξε ένα κύμα κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης, το οποίο εκφράστηκε με υπογραφές συνδικαλιστών και υπομνήματα συνδικάτων. Εύλογο ήταν. Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα προστρέχεις αρωγός. Απέναντί μας, όμως, εμφανίστηκε ένα κείμενο υπέρ της «Άγρα» και του Σ. Πετσόπουλου (ιδιοκτήτης), το οποίο υπογράφουν 36 – με το συμπάθιο – διανοούμενοι.
«Υπαλληλίσκοι, φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί» που θα’ γραφε και ο Μπίρμαν.
Οι διανοούμενοι, αγαπητοί αναγνώστες, στη χώρα μας είναι τριών λογιών. Όταν υποχώρησε η αριστερά που τους φώτιζε και τους διαφώτιζε, ένα τμήμα τους άρχισε να σιτίζεται στα κρατικά πρυτανεία και τα ιδιωτικά κολαστήρια. Αυτοί είναι οι διανοούμενοι «ελευθέρας βοσκής», τάχα ανεξάρτητα πνεύματα, που τρέχουν σαν αυλοκόλακες σε δειπνοσοφιστεία και «πνευματικές» πασαρέλες. Ανθρωπάκια, που δεν τόλμησαν να υψώσουν ένα δράμι φωνής για τη Σερβία, τη Γάζα, τους μαθητές του Δεκέμβρη και τους πρόσφυγες. Σταμάτησε η πένα τους και στέγνωσε το λαρύγγι τους μπροστά στ’ αφεντικά που τους κουνούν το δάχτυλο και τους σείουν τα τριάντα αργύρια. Εξωμότες, νάνοι του πνεύματος!
Οι άλλοι διανοούμενοι, χαμηλόμισθοι και χαμηλόβαθμοι, είναι δεμένοι με τα λουριά του κράτους, αλλά τόλμησαν πολλές φορές να υψώσουν το ανάστημά τους σ’ αυτό. Δάσκαλοι, καθηγητές, άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης, κρατάνε σαν φυλαχτό τον Μαρίνο Αντύπα, τον Πέτρουλα, τον Λαμπράκη, τον Τεμπονέρα, τον Σουκατζίδη, τους κουβαλάνε στις πορείες, μην ξεχαστεί η προσφορά τους και νικήσει η λήθη την αγωνιστική μνήμη.
Ένα τρίτο κομμάτι, κι αυτό πληβειακό, αγωνίζεται δίπλα στο φτωχό λαό χωρίς έπαρση και αλαζονεία, για να κρατήσει άσβεστο το φάρο της αλληλεγγύης και του αγώνα!
Τα δύο τελευταία τμήματα, είδαν στην απόλυση του Ντίνου Παλαιστίδη την πυγμή της νέας εποχής. Αντίθετα, οι Πυγμαίοι έγιναν Ηρακλείδες της αγοράς προς «άγραν» των πωλήσεων. Υπάλληλοι του στέμματος.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον ιδιοκτήτη της «Άγρα». Γνωρίζω, όμως, καλά τον απολυμένο εργάτη που έδινε από το υστέρημά του για να υπάρξουν απεργιακά ταμεία των εκπαιδευτικών. Και γι’ αυτό αξίζει συμπαράστασης τιμής.
Προτείνω σ’ όλα τα εκπαιδευτικά σωματεία να σηκώσουν τώρα τη σημαία της αλληλεγγύης με «γράμματα» και «άρματα».
Προτείνω στον κ. Πετσόπουλο ν’ αφήσει τα πείσματα και να’ ρθει – αίροντας την απόλυση – σ’ έναν έντιμο συμβιβασμό με τον απολυμένο υπάλληλό του. (Η γνώση και η σοφία είναι αρετές, η «άγρα» όχι).
Προτείνω, τέλος, να δημοσιεύονται τα ονόματα των «36» για τα δημόσια κατηγορητήρια και τον κοινό χλευασμό. (Προσωπικά, δεν πρόκειται εφεξής ούτε ν’ αγοράσω ούτε να διαβάσω μια αράδα των «36»).
δεν πρέπει να σιωπήσουμε.
Η καμπάνα χτυπάει για όλους!
Θ. Τσιριγώτης
Δημοσίευση σχολίου