"Από τη γενιά των 700 στη γενιά των 500 ευρώ"

"Από τη γενιά των 700 στη γενιά των 500 ευρώ"

Αυτός είναι ο εύστοχος τίτλος άρθρου της "Ελευθεροτυπίας", στο οποίο περιγράφει το πως “Με πρόσχημα την υψηλή ανεργία στις τάξεις των νέων -φτάνει στο 32% και είναι η δεύτερη υψηλότερη στην ευρωζώνη μετά της Ισπανίας, που έχει τα πρωτεία με ποσοστό άνω του 40%- η κυβέρνηση προωθεί τη θέσπιση «μισθού μαθητείας».

Όπως παρατηρεί σε άλλο άρθρο της η "Ελευθεροτυπία" μάλιστα, μιλάμε για μια ολόκληρη γενιά που δεν έχει αύριο, με μεγάλη ανεργία, και μεσαιωνικές συνθήκες εκμετάλλευσης για τους "τυχερούς" που θα έχουν δουλειά (το νεότερο "κρούσμα" αυτής της τάσης μπορείτε να το βρείτε εδώ ή εδώ)

Μάλιστα, σε ένα ακόμα αρκετά καλό
άρθρο της, η "Ελευθεροτυπία" παρουσιάζει την κατάσταση που επικρατεί στα γραφεία ανεργίας:
 

Φόβος για ακραίες αντιδράσεις από ανέργους

Τα χέρια ψηλά σηκώνουν καθημερινά οι υπάλληλοι του ΟΑΕΔ μπροστά στο διογκούμενο κύμα των ανέργων που καταφεύγουν στα γραφεία του οργανισμού.

Τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και απασχόλησης δεν επαρκούν για να καλύψουν τους 600.000 που αναζητούν εργασία. Επίδομα ανεργίας παίρνουν μόλις 180.000, ενώ 185.000 δεν εργάζονται τουλάχιστον ένα χρόνο.

Ο φόβος για ακραίες αντιδράσεις δεν είναι φιλολογικός και επιβεβαιώνεται από περιστατικά που δημοσιοποιούν οι εργαζόμενοι του ΟΑΕΔ. Στο Κέντρο Προώθησης Απασχόλησης (ΚΠΑ) Περιστερίου νεαρός άνεργος, θολωμένος από την οργή, απείλησε τους υπαλλήλους επειδή δεν του χορηγήθηκε το επίδομα αλληλεγγύης. Το λάθος του ήταν ότι δεν ανανέωσε έγκαιρα την κάρτα ανεργίας.

Λίγες μέρες πριν ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε νέα προγράμματα σε αιφνιδιαστική επίσκεψη στο συγκεκριμένο χώρο. «Ηρθε εν κρυπτώ, ίσως για να αποφύγει τις αντιδράσεις. Είναι πια τόσο έντονος και καθημερινός ο εκνευρισμός, που δεν αναρωτιόμαστε για το αν αλλά για το πότε και σε ποιον ΟΑΕΔ θα έχουμε ακραίο περιστατικό βίας από απελπισμένο άνεργο», λέει ο Πέτρος Καπετανόπουλος, εργαζόμενος στον ΟΑΕΔ Περιστερίου.

Είναι όμως πεπεισμένος ότι «η λύση δεν είναι κάμερες και σεκιούριτι, γιατί αυτά, εκτός από άκρως αναποτελεσματικά, όπως έχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές, ενισχύουν την εικόνα ενός ΟΑΕΔ ξένου και εχθρικού προς τους ανέργους».

Όπως πάντως είχαμε επισημάνει σε παλιότερο ποστ:

..Αλήθεια, τι θα κάνατε εσείς στην εξής κατάσταση? Ας πούμε ότι θέλατε να αγοράσετε ένα ζευγάρι παπούτσια, και κάνετε μια βόλτα στα μαγαζιά, να δείτε μοντέλα, τιμές, κτλ. Πηγαίνετε στο μαγαζί Α, και βρίσκετε ένα ζευγάρι που σας αρέσει, στην τιμή (πχ) των 80 ευρώ. Στη συνέχεια, πηγαίνετε και στο μαγαζί Β, όπου βρίσκετε το ίδιο ζευγάρι στην τιμή των 70 ευρώ. Μετά, πηγαίνετε λίγο πιο πέρα, στο μαγαζί Γ, το οποίο επίσης έχει αυτό το παπούτσι, στην τιμή των 30 ευρώ. Πηγαίνετε επίσης στο μαγαζί Δ, και εκεί διαπιστώνετε ότι έχουν τα παπούτσια αυτά στην τιμή των 10 ευρώ.


Από που θα ψωνίζατε;

Εγώ πάντως θα ψώνιζα από το μαγαζί Δ. Και υποθέτω ότι το ίδιο θα έκανε η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

Ας πάμε τώρα σε ένα άλλο παράδειγμα:

Ας πούμε ότι είστε εργοδότης, και ψάχνετε να "αγοράσετε" μερικούς εργάτες για να παράγουν σε ένα εργοστάσιο το οποίο διευθύνετε.

Πηγαίνετε λοιπόν μια "βόλτα" στα "μαγαζιά", και διαπιστώνετε ότι στο μαγαζί Α (ας το ονομάσουμε Αγγλία) έχουν εργάτες στην "τιμή" των (πχ) 1000 ευρώ/μήνα+ασφάλιση+σύνταξη στα 67+κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα+σχετική ελευθερία [αντι]λόγου, κτλ.

Τόσα ζητούν οι εργάτες για να "αγοραστούν" εκεί.

Αν πάτε μετά στο μαγαζί Β (ας το πούμε Ισπανία), οι εργάτες εκεί κοστίζουν 900 ευρώ/μήνα+ασφάλιση+σύνταξη στα 67+κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα+σχετικά περισσότερη ελευθερία [αντί]λόγου, κτλ.

Έπειτα, στο μαγαζί Γ (ας το πούμε Βουλγαρία), οι εργάτες θα σας ζητήσουν 500 ευρώ/μήνα+ασφάλιση+σύνταξη στα 67+ελάχιστα συνδικαλιστικά δικαιώματα+μικρή ελευθερία [αντί]λόγου, κτλ.

Στο μαγαζί Δ τώρα (ας το πούμε Κίνα), μπορείτε να αγοράσετε εργάτες για 200 ευρώ/μήνα+ανύπαρκτη ασφάλιση+σύνταξη ούτε και εγώ ξέρω πότε+σχεδόν ανύπαρκτα συνδικαλιστικά δικαιώματα+σχεδόν ανύπαρκτη ελευθερία [αντί]λόγου, εγγύηση από το κράτος ότι αν κουνηθούν οι εργάτες θα τους καταστείλει, κτλ.

Από που θα "ψωνίζατε" εργάτες;

Ίσως να δυσανασχετείτε που παρουσιάζω τους εργάτες ως εμπορεύσιμο είδος. Και όμως, το μόνο πράγμα που έχει ο εργάτης σε ένα κόσμο "όπου όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται" είναι η εργατική του δύναμη.

Και όσο η παραγωγή ελέγχεται από λίγους ανθρώπους, αυτό θα συμβαίνει, οι υπόλοιποι θα τους πουλούν την εργατική τους δύναμη, και αν ζητήσουν "πολλά λεφτά", οι αγοραστές θα φεύγουν και θα πηγαίνουν αλλού, όπου τους κάνουν καλύτερη τιμή.

Παρατηρώ πχ στην Ελλάδα την κουβέντα για τη "γενιά των 700 ευρώ" ...

Eίναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς ότι όσο δίκιο και αν έχουν όσoι λένε πχ για ζητήματα όπως η "γενιά των 700 ευρώ", δυστυχώς βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος:

Ποιο είναι το δάσος;

Το δάσος είναι ότι σε σχέση με τις τιμές του μαγαζιού Δ (Κίνα, Ινδία, κτλ), η τιμή των 700 ευρώ/μήνα είναι πολύ ακριβή...

Βλέπω μερικούς να φωνάζουν για τους "προνομιούχους" των (πχ) 1400 ευρώ που "ξύνουν" στο δημόσιο, και ναι μεν δεν αμφισβητώ καθόλου (κάθε άλλο) ότι πολλοί εξ αυτών λειτουργούν ως παράσιτα, και όντως δεν παράγουν τίποτα και αμείβονται παχυλά, από την άλλη όμως είναι μυωπικό το να φωνάζεις μόνο για αυτό..............

Επαναλαμβάνω αυτό που είπα και πιο πριν - ότι δηλαδή στα μάτια ενός αγοραστή που μπορεί να πάει στο μαγαζί Δ, οι τιμές του μαγαζιού Α, Β, Γ είναι πολύ ακριβές.

Με άλλα λόγια, ακόμα και τα 700 ευρώ/μήνα είναι "πολλά", όταν μπορείς να βρεις εργάτες για τα 1 με 2 δολλάρια την ημέρα.

Στα μάτια ενός τέτοιου αγοραστή, ο εργάτης των 700 ευρώ είναι "προνομιούχος", ο εργάτης που διαμαρτύρεται για το χαμηλό μισθό του είναι "αυθάδης" (ειδικά από τη στιγμή που αν ο εργάτης στην Κίνα καταστέλλεται βιαίως αν τυχόν κινητοποιηθεί από το κράτος, λογοκρίνεται αν θέλει να πει κάτι "ύποπτο" για τους εκμεταλλευτές του, κτλ), ο εργάτης που θέλει κοινωνική ασφάλιση-ένσημα για να έχει περίθαλψη είναι "καλομαθημένος" (μερικοί Κινέζοι ζουν στις τρώγλες, και εσείς διαμαρτύρεστε για το ότι πολλαπλασιάζονται τα ράντζα στα νοσοκομεία;)

Σα δε ντρέπεστε...

Λύση;

Ένα ζήτημα που θα πρέπει να συζητηθεί είναι η εγκατάλειψη του καθεστώτος της "ελεύθερης" αγοράς, και η επιστροφή στο καθεστώς των δασμών στις εισαγωγές, που θα απέτρεπε τους εργοδότες από το να εκμεταλλεύονται τους εργάτες στις συνθήκες μεσαίωνα που επικρατούν στην Ασία...