Η ατμόσφαιρα μυρίζει πλέον μπαρούτι

Και τι γίνεται όταν ο κόσμος διοικείται από μια χούφτα ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν πρόβλημα με μισθούς 1$/μέρα, ή ωράρια 15 ώρες/μέρα, αλλά αντίθετα τα επιδιώκουν (διότι το κεφάλαιο πρέπει διαρκώς να αυγατίζει, πτέ δε θα πει από μόνο του "αρκετά"), και όχι μόνο αυτό, αλλά θέλουν να μας πείσουν ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική", "είναι το καλύτερο σύστημα", είναι..."δημοκρατία"?

Πόσο μπορεί ο κόσμος να ανεχθεί την ύπαρξη τέτοιων ανθρώπων, και την κυριαρχία αυτού του είδους των ιδεών?

Οι Financial Times, επειδή είναι ένα σοβαρό όργανο προπαγάνδας για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, και όχι ένα απλό παπαγαλάκι που έχει απλά χάψει το παραμύθι και επαναλαμβάνει μονότονα ότι οι λαοί πρέπει να φτωχύνουν ("δημοκρατικά" μάλιστα) για να πλουτίσουν οι μοντέρνοι φεουδάρχες, δημοσίευσαν ένα αρκετά καλό άρθρο του ιστορικού Simon Schama, όπου αναρωτιέται αν έχουν αρχίσει να "ακονίζονται οι γκιλοτίνες", και εξηγεί το γιατί στην πραγματικότητα η ατμόσφαιρα μυρίζει πλέον μπαρούτι, και προτρέπει τους κυβερνώντες να "μαζευτούν" λίγο, αλλιώς κινδυνεύουν να έχουν την τύχη των φεουδαρχών του μεσαίωνα:

The world teeters on the brink of a new age of rage
Far be it for me to make a dicey situation dicier but you can't smell the sulphur in the air right now and not think we might be on the threshold of an age of rage.
Historians will tell you there is often a time-lag between the onset of economic disaster and the accumulation of social fury.

In act one, the shock of a crisis initially triggers fearful disorientation; the rush for political saviours; instinctive responses of self-protection, but not the organised mobilisation of outrage…

Act two is trickier. Objectively, economic conditions might be improving, but perceptions are everything and a breathing space gives room for a dangerously alienated public to take stock of the brutal interruption of their rising expectations. What happened to the march of income, the acquisition of property, the truism that the next generation will live better than the last?

The stock epithet the French revolution gave to the financiers who were blamed for disaster, was "rich egoists". Our own plutocrats may not be headed for the tumbrils but the fact that financial catastrophe, with its effect on the "real" economy came about through obscure transactions designed to do nothing except produce short-term profit aggravates a sense of social betrayal. At this point, damage-control means pillorying the perpetrators: bringing them to book and extracting statements of contrition.

This is why the psychological impact of financial regulation is almost as critical as its institutional prophylactics. Those who lobby against it risk jeopardising their own long-term interests. Should governments fail to reassert the integrity of public stewardship, suspicions will emerge that, for all the talk of new beginnings, the perps and new regime are cut from common cloth. Both risk being shredded by popular ire or outbid by more dangerous tribunes of indignation.

Αυτό που φοβάται ο αρθρογράφος είναι η αποκάλυψη στα μάτι του κόσμου ότι η άρχουσα τάξη δεν κινείται με βάση κάποιο "κοινό συμφέρον", αλλά με βάση το πως θα εξυπηρετηθούν τα δικά της συμφέροντα: Και αν τα δικά της συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα με το να τσαλαπατά τους εργάτες, τότε τους τσαλαπατά.

Θυμίζουμε και την πρόσφατη -πολύ ειλικρινή- τοποθέτηση στελέχους τη Goldman Sachs:

Σοκαριστική ήταν η δήλωση του Αλεξάντερ Ντιμπέλιους, επικεφαλής στην Γκόλντμαν Ζαξ των χρηματοπιστωτικών πράξεων που αφορούν στη Γερμανία: "Οι τράπεζες δεν έχουν καμία υποχρέωση να προωθούν το δημόσιο καλό!" δήλωσε χωρίς περιστροφές.

Και το ίδιο ισχύει και για τους επιχειρηματίες, εφοπλιστές, κτλ που ρημάζουν τους εργάτες με χίλιους δυο τρόπους (φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις, μετακόμιση προς Κίνα, Ινδία, κτλ), όχι διότι είναι "καλοί" ή "κακοί", αλλά διότι έτσι πλουτίζουν περισσότερο, με το να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο.

Τι γίνεται λοιπόν αν και όταν ο κόσμος αντιληφθεί ότι σε αυτόν τον κόσμο ο καθένας κοιτάει το δικό του συμφέρον, και αποφασίσει να κοιτάξει και αυτός το συμφέρον του, τσαλαπατώντας αυτούς που παρασιτούν εις βάρος του?