Ψοφοδεή τσιράκια του κεφαλαίου

Ψοφοδεή τσιράκια του κεφαλαίου

Από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ

Και ξαφνικά, ο κοινοβουλευτικός κόσμος συσπειρώθηκε. Συσπειρώθηκε για να υπερασπιστεί την «πολιτική», που βάλλεται από καπιταλιστές και μιντιάνθρωπους. Λάβροι εξεστράτευσαν όλοι, με πρώτον και καλύτερο τον Καρατζαφέρη.
 Ναι, τον ίδιο που μια μέρα πριν, στην κολοβή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Παπούλια, ζητούσε το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, για να τον βάλει στη θέση του ο Σαμαράς, παρατηρώντας ότι το ΠΑΣΟΚ έχει νωπή λαϊκή εντολή και άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Τι συνέβη και οι πολιτικοί νάνοι αποφάσισαν να υψώσουν το ανάστημα τους; Με μια ιταμή δήλωση του,
στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ, ο πρόεδρος του συνδικάτου των καπιταλιστών αμφισβήτησε ευθέως την ικανότητα του πολιτικού κόσμου να οδηγήσει τη χώρα στην απαραίτητη «νέα μεταπολίτευση», η οποία -κατά τον Δασκαλόπουλο- «μπορεί να πυροδοτηθεί μόνο από την πραγματική οικονομία, από τις δυνάμεις της επιχειρηματικής γνώσης και τόλμης».



Πριν κάνει αυτή την ιταμή δήλωση, ο Δασκαλόπουλος είχε προσφωνήσει τον Σαμαρά, αντιμετωπίζοντας τον σαν κλητήρα του ΣΕΒ. Πρώτα απάλλαξε συλλήβδην τους καπιταλιστές από κάθε ευθύνη για την κατρακύλα του ελληνικού καπιταλισμού. ρίχνοντας τα βάρη στους πολιτικούς: «Η δημοσιονομική χαλαρότητα και οι πελατειακές πρακτικές των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, ιδιαίτερα μετά το 1980, σε συνδυασμό με τη μεταρρυθμιστική τους ατολμία, οδήγησαν τη χώρα στο κατώφλι της πτώχευσης».
Τόσες δεκαετίες οι καπιταλιστές έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν, ξεζούμισαν τα πάντα και τώρα που οι αστοί πολιτικοί τους έδωσαν και τα «ρέστα», τους δίνουν μια κλοτσιά.
Ο Δασκαλόπουλος έφτασε στο σημείο να μιλήσει για «πολιτικό σύστημα, που εμφανίζεται απαξιωμένο στη συνείδηση των ίδιων των ψηφ-φόρων-πελατών του». Καλά τους κάνει, βέβαια, και δεν είμαστε εμείς που θα κλάψουμε για την απαξίωση της αστικής πολιτικής.

Αφού ξέχεσε συλλήβδην το πολιτικό σύστημα, ο Δασκαλόπουλος περιέλαβε τον ίδιο το Σαμαρά, που άκουγε με σκυμμένο το κεφάλι.
 Τον κάλεσε «να γίνει μέρος της εθνικής προσπάθειας να μην πτωχεύσει ο τόπος» και να κάνει το λαό «να συνειδητοποιήσει πως η υλοποίηση του Μνημονίου συνιστά μια αναγκαία θεραπεία, όχι μια άδικη τιμωρία». Οχι να αντιστρατεύεται το Μνημόνιο, αλλά «να ελέγχει ουσιαστικά την κυβέρνηση, προς την κατεύθυνση της άμεσης υλοποίησης των διαρθρωτικών μέτρων του Μνημονίου και όχι μόνο των δημοσιονομικών», (βλέπετε, τα λεγόμενα διαρθρωτικά έχουν και άμεσο όφελος για κάθε καπιταλιστή και όχι μόνο γενικό όφελος για το σύστημα).
 Εκλεισε απευθυνόμενος οτο Σαμαρά λες και απευθυνόταν στη γραμματέα του: «Θέλω να είμαι σαφής, κύριε πρόεδρε: Αντικειμενικά η σημερινή συγκυρία απαγορεύει τη συγκυβέρνηση, υπαγορεύει όμως τη συνευθύνη»!

Και τι έκανε ο Σαμαράς; Πήρε εκείνο το περίλυπο ύφος του καλού παιδιού που το αδικεί ο δάσκαλος και άρχισε να εξηγεί στους καπιταλιστές τη λογική των τελευταίων αποφάσεων του. Πρώτα, όμως, αυτομαστιγώθηκε, μιλώντας για ένα πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε επειδή «επί δεκαετίες επεξέτεινε το κράτος συνεχώς προς όλες τις κατευθύνσεις και συμπίεσε τον ιδιωτικό τομέα», επειδή «ενοχοποίησε την επιχειρηματικότητα» κ.λπ.
Οι εξηγήσεις που έδωσε έχουν ισχυρή λογική βάση. Είπε, αρχικά, ότι δεν χρειαζόταν και η ΝΔ να ψηφίσει το Μνημόνιο, διότι «η κυβέρνηση διέθετε άνετη πλειοψηφία να περάσει τα μέτρα της». Αντίθετα, ήταν απαραίτητο να μην ψηφίσει η ΝΔ, γιατί «θα δοκιμαστεί η κοινωνική συνοχή από μια χωρίς προηγούμενο συντριβή του βιοτικού επιπέδου» και «σε τέτοιες συνθήκες η χώρα χρειάζεται μια αξιόπιστη αντιπολίτευση», που «δεν βουλιάζει στην ανυποληψία μαζί με το σύστημα που καταρρέει».

Και για να το καταλάβουν καλύτερα, το είπε κυνικά: «Δεν μπορούμε να ακούγεται στη χώρα, ως μοναδική αντιπολίτευση η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο». Τους θύμισε ακόμη ότι η ΝΔ «είπε όχι στα μέτρα, αλλά εγγυήθηκε τη βοήθεια και την αποπληρωμή της». Τέλος, τους διαβεβαίωσε ότι η ΝΔ θα κάνει αυτό που της ζητά ο ΣΕΒ. Θα πιέζει συνεχώς την κυβέρνηση να προωθήσει τα «διαρθρωτικά μέτρα», τα οποία απαρίθμησε: «αποφασιστική προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, εκτενείς συγχωνεύσεις των δημοσίων φορέων, προώθηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας».

Εντελώς ξεσαλωμένοι οι καπιταλιστές απαιτούν φασισμό, αδιάφορο αν αυτός θα είναι με κοινοβουλευτικό μανδύα. Πιέζουν το πολιτικό σύστημα βγάζοντας το άχρηστο. Το αστικό πολιτικό σύστημα, από την άλλη, ψοφοδεές και αναξιόπιστο, προσπαθεί να βγει στον αφρό υπερασπιζόμενο τον ιστορικό του ρόλο και κουνώντας τη σημαία της δημοκρατίας που απειλείται, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει λαϊκή συσπείρωση γύρω του.
Δεν δείχνει, όμως, την παραμικρή διάθεση να χαλαρώσει έστω τη θηλιά που έχει σφίξει γύρω από το λαιμό του ελληνικού λαού. Γι' αυτό και «δεν θα πάρουμε». Κάτω ο καπιταλισμός. κάτω η αστική πολιτική