Οποιος κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στο «Μνημόνιο οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής» και στο «Μνημόνιο συνεννόησης στις συγκεκριμένες προϋποθέσεις οικονομικής πολιτικής» καθώς και στο νομοσχέδιο με το οποίο η κυβέρνηση τα έφερε για κύρωση στη Βουλή, θα διαπιστώσει ότι εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής δικτατορίας.Η κυβέρνηση δεν παρακάμπτει μόνο το υπουργικό συμβούλιο, αλλά και την ίδια τη Βουλή. Με ωμό τρόπο τα Μνημόνια αναφέρουν τι θα ψηφίσει η Βουλή!
«Το Κοινοβούλιο θα εγκρίνει νομοθεσία...», αναφέρεται συνεχώς στο δεύτερο Μνημόνιο {είναι το πιο αναλυτικό ως προς τα διάφορα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα!, λες και πρόκειται για εντολή που απευθύνεται από την κυβέρνηση της αυτού μεγαλειότητας προς τις υπερπόντιες αποικίες.
Με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης αυτά τα δυο Μνημόνια γίνονται νόμος του ελληνικού κράτους (άρθρο 1, παρ.3), ενώ ο υπουργός Οικονομικών παίρνει εν λευκώ εξουσιοδότηση να υπογράφει «κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού», που θα απαιτηθεί στο μέλλον για να υλοποιηθεί αυτό το πρόγραμμα (παρ, 4).
Επίσης, ο υπουργός Οικονομικών με τον κατά περίπτωση συναρμόδιο υπουργό, παίρνουν στα χέρια τους εν λευκώ εξουσιοδότηση να νομοθετούν με προεδρικά διατάγματα για τα πάντα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό ούτε στη Βουλή.
Θα νομοθετούν καθ' υπαγόρευση της «τρόικας», η οποία θα ελέγχει σε τρίμηνη βάση τις οικονομικές εξελίξεις και θα υποδεικνύει τα συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να παρθούν (αυτό αναφέρεται ρητά στα Μνημόνια).
Η κυβέρνηση Παπανδρέου προχώρησε σε μια πράξη δωσιλογισμού, εκπροσωπώντας το συλλογικό συμφέρον της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, η οποία έχει τα συμφέροντα της απόλυτα δεμένα με τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
Το θέμα είναι ταξικό, δεν είναι εθνικό. Η κεφαλαιοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό επιβάλλουν κοινοβουλευτική δικτατορία, προκειμένου να κατοχυρώσουν τα συμφέροντα τους. Σήμερα δεν υποδουλώνεται «η χώρα», γενικά και αόριστα, υποδουλώνεται ο ελληνικός λαός, η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, η
νεολαία, ακόμα και οι εργαζόμενοι μικροαστοί.
Μπαίνουν σ* ένα «γύψο», όχι για τρία-τέσσερα χρόνια, όπως λένε οι κυβερνητικοί
προπαγανδιστές, αλλά για δεκαετίες. Αυτό που ζητείται από τους εργαζόμενους και τους νέους, τυλιγμένο όμορφα στα γαλανόλευκα χρώματα ενός κάλπικου πατριωτισμού, είναι η ταξική αυτοκτονία. Αν οι σημερινές γενιές αποδεχτούν αυτή την ιταμή απαίτηση της κυβέρνησης, της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, θα φέρουν ιστορική ευθύνη έναντι του εαυτού τους και των μελλοντικών γενεών.
Οι υπογραμμίσεις δικιά μας παρέμβαση.
Δημοσίευση σχολίου