Το πολιτικό σύστημα σε κρίση (το ίδιο βέβαια ισχύει και για τη ριζοσπαστική αριστερά)

κλικ για μεγέθυνση - ακόμα και οι "μαγειρεμένες" δημοσκοπήσεις του Αλαφούζου (και του κάθε Αλαφούζου) βγάζουν αποτελέσμα όπως αυτό, με το 89% του λαού να θεωρεί πως οι κυβερνήσεις εξυπηρετούν τα συμφέροντα των "λίγων και ισχυρών" και όχι τα δικά τους

Ανάλυση του Γιάννη Μαυρή για το Βαρόμετρο Ιουνίου της Public Issue που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 13 Ιουνίου 2010
Η παρούσα κρίση εμπιστοσύνης στη Διακυβέρνηση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί δομική. Πιστοποιεί δε μια πρωτόγνωρη, μεταπολιτευτικά, κρίση εκπροσώπησης. Το 1/2 του κοινωνικού σώματος (52%) δεν εμπιστεύεται ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ενώ οι 4 στους 10 (40%) τις εμπιστεύονται μόνον περιστασιακά

Spoiler:

Η πεποίθηση ότι οι κυβερνήσεις εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα είναι καθολική (89%! - διάγραμμα 2), ενώ ως προς την υφιστάμενη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, 8 στους 10 πολίτες (77%) θεωρούν, ότι το δημόσιο χρήμα διασπαθίζεται (διάγραμμα 3). Από την άλλη πλευρά, η αίσθηση της διαφθοράς στο επίπεδο των κυβερνώντων είναι γενικευμένη και διάχυτη, αφού το 78% αποδέχεται την άποψη ότι «στην Κυβέρνηση αρκετοί, ή και όλοι είναι διεφθαρμένοι», ενώ μόλις το 19% διαπιστώνει περιορισμένη διαφθορά (διάγραμμα 4).

Από το συνδυασμό των απαντήσεων στις προηγούμενες τέσσερις ερωτήσεις (εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις, υπαγωγή των κυβερνήσεων σε οικονομικά συμφέροντα, σπατάλη του δημοσίου χρήματος, αριθμός διεφθαρμένων στην κυβέρνηση) προκύπτει ο λεγόμενος Δείκτης Εμπιστοσύνης στη Διακυβέρνηση (Government Trust Index), που χρησιμοποιείται διεθνώς για τη μέτρηση των στάσεων του κοινού απέναντί της. (Στην Ελλάδα μετρήθηκε για πρώτη φορά το 1998, βλ. Μαυρής 1999).

Με βάση τον εν λόγω δείκτη, προκύπτει ότι οι αρνητικές στάσεις διακατέχουν σήμερα το 97% (!) των ερωτηθέντων. Επομένως, πρόκειται πλέον για ένδειξη καθολικής απονομιμοποίησης και όχι απλώς «χαμηλής νομιμοποίησης» της διακυβέρνησης.

Με το δεδομένο πλαίσιο των εδραιωμένων κοινωνικών πεποιθήσεων, αναφορικά με τη διακυβέρνηση της χώρας, η πολιτική ανάδειξη του διαχρονικού προβλήματος της διαφθοράς του πολιτικού προσωπικού δεν μπορεί παρά να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Συμπαρασύροντας το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, είναι φυσικό να επιδεινώνει περαιτέρω την υφιστάμενη εικόνα.

Με αφορμή την υπόθεση της Siemens τα κόμματα «καρτέλ» αποδοκιμάζονται συντριπτικά. Οι εξεταστικές επιτροπές του Κοινοβουλίου αφήνουν «παγερά αδιάφορους» τους πολίτες, ενώ η εδώ και καιρό συντελεσθείσα κατάρρευση του κύρους της δικαιοσύνης δεν δείχνει κανένα σημείο ανάκαμψης. Και, βεβαίως, καμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση, μετά το 1980, δεν μένει στο απυρόβλητο.

Πόσο σοβαρές συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η εξέλιξη για τη σημερινή μορφή του κομματικού συστήματος και ευρύτερα για το πολιτικό σύστημα; Σε αυτό το σημείο είναι αναγκαίες ορισμένες οριοθετήσεις για να αποφευχθεί μια σχηματική ερμηνεία του φαινομένου. Είναι γεγονός, ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης στη διακυβέρνηση δεν συνεπάγεται εξ ορισμού και κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα.

Η πρώτη συνδέεται βεβαίως με τη δεύτερη, αλλά δεν οδηγεί ευθύγραμμα σε αυτήν. Επίσης, η κάμψη της κοινωνικής εμπιστοσύνης δεν μεταφράζεται αυτομάτως σε απομάκρυνση από την πολιτική διαδικασία. Πολιτικές και εκλογικές έρευνες έχουν δείξει αλλού ότι η χαμηλή εμπιστοσύνη στη διακυβέρνηση δεν οδηγεί «νομοτελειακά» στην αποχή από τις εκλογές ή εν γένει στη μείωση της πολιτικής συμμετοχής.

Τι από αυτά θα συμβεί στην Ελλάδα το προσεχές διάστημα δεν είναι προφανώς δεδομένο. Οι πιθανότητες, ωστόσο, να εξελιχθούν τα πράγματα σε μια παρόμοια κατεύθυνση είναι σαφώς αυξημένες. Οι εξελίξεις του τελευταίου διμήνου, μετά την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, που αποτυπώνονται ευδιάκριτα τόσο στο προηγούμενο όσο και στο παρόν κύμα του μηνιαίου Βαρόμετρου της Public Issue, μάλλον συνηγορούν υπέρ αυτής της εκτίμησης.

http://anemogastri.blogspot.com/2010...post_7597.html

Όταν η αριστερά δε μπορεί να δώσει μια στοιβαρή και σοβαρή λύση: Ο κόσμος απορρίπτει ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, και πλέον στο ερώτημα "καταλληλότερος πρωθυπουργός" πρώτος είναι..."ο κανένας"


Τα κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης πάντως παραπαίουν, ποιος να είναι ευχαριστημένος άλλωστε όταν και τα δύο έχουν ρημάξει το λαό, προς όφελος μια χούφτας ανθρώπων, ντόπιων και αλλοδαπών?


Αναταραχή και συζητήσεις προκαλεί στη Βουλή το θολό πολιτικό τοπίο
Ενα γενικευμένο μούδιασμα επικρατεί τις τελευταίες ημέρες σε όλες τις πτέρυγες του ελληνικού Κοινοβουλίου. Στους διαδρόμους και τα κομματικά γραφεία, έντονη είναι μια απροσδιόριστη αίσθηση αναμονής για «κάτι», που είναι θέμα χρόνου –όπως σχεδόν άπαντες συνομολογούν– να κάνει την εμφάνισή του. Ταυτόχρονα, όμως, κανένας δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει τι ακριβώς θα συμβεί – ποιο θα είναι το εύρος ή τα χαρακτηριστικά του.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...06/2010_403966


Η Ντόρα ξέρει πως αυτή τη στιγμή, αν κατέβει με δικό της κόμμα, θα πατώσει, οπότε περιμένει υπομονετικά "την ευκαιρία της"

Αφήνει γι' αργότερα το νέο κόμμα η Ντόρα
ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΙ ΔΙΠΛΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΘΑ ΣΚΕΦΘΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΒΗΜΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ
Στην παρούσα συγκυρία, τρεις είναι οι λόγοι που κάνουν το οποιοδήποτε εγχείρημα της Ντόρας Μπακογιάννη να μη συγκεντρώνει πιθανότητες μια αξιοπρεπούς καθόδου στον πολιτικό στίβο:

Spoiler:

1 Δεν έχει πείσει τη μεγάλη πλειονότητα ότι η ίδια δεν επιδίωξε τη διαγραφή της προκειμένου να απεμπλακεί από μια Ν.Δ. που πέρασε στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά.

2 Το υψηλό ποσοστό (γύρω στο 65%) των αρνητικών απόψεων που υπάρχουν για το πρόσωπό της κυρίως γιατί τη συνδέουν με το «κυβερνητικό σύστημα Καραμανλή», που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Εκανε την αυτοκριτική της αλλά εκ των υστέρων. Η αυτοκριτική της απλά διατύπωνε ακόμα πιο νεοφιλελεύθερες θέσεις

3 Το όνομα «Μητσοτάκης» μπορεί να της άνοιξε τις πόρτες στην πολιτική, αλλά της είναι πλέον βάρος. όπως όλα τα πολιτικά τζάκια εδώ που τα λέμε Εχει αρνητικές αναφορές στην κοινωνία. Αρνητικά λειτουργούν και οι στενές επαφές που υπήρχαν μεταξύ σχεδόν όλων των μελών της οικογένειας και του αφεντικού των μαύρων ταμείων Μ. Χριστοφοράκου.

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=172144

Να όμως και το "αριστερό δεκανίκι" του συστήματος, που θα' λεγάν και οι κουκουέδες, και αυτό έτοιμο για τη δική του ευκαιρία...

Η αποχώρηση των Ανανεωτικών έχει σχέση με την κατάρρευση του ευρώ και τη χρεοκοπία της χώρας.
Περίεργο; Όχι.
Η Ανανεωτική Πτέρυγα έστειλε το σήμα στους σωστούς αποδέκτες: Είμαστε εδώ, είμαστε καθαροί και υπεύθυνοι, εκτός ενός απρόβλεπτου Συριζα και ενός διφορούμενου ΣΥΝ. Είμαστε έτοιμοι και αν –οσονούπω- κληθούμε, αναλαμβάνουμε.
Όποιος νομίζει ότι ο Κουβέλης μπόρεσε να αντέξει στον αριστερίστικο Συριζα τον Δεκέμβρη του 2008, αλλά δεν άντεξε στον Συνασπιστικό Συριζα του 2010, δεν έχει καταλάβει έναν Χριστό από το τι εστί ανανεωτική αριστερά. Είναι σαν να παρομοιάζεις τον Κουβέλη με τον Σαπουνά που αποχώρησε από το Κόκκινο επειδή είχε πολιτικές διαφωνίες. Ποτέ δεν καθόρισαν οι πολιτικές διαφωνίες τη στάση της ανανεωτικής αριστεράς. Την καθόρισε ο πολιτικός πραγματισμός.

Spoiler:

Η στάση της Ανανεωτικής Πτέρυγας ετοιμαζόταν καιρό. Οι ραγδαίες οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές αναγκαστικά συνοδεύονται και από πολιτικές ανατροπές. Μέσα σε λίγους μήνες τα σημάδια ήταν καταιγιστικά: Η Μπακογιάννη, η στάση του ΛΑΟΣ, οι 3 του ΠΑΣΟΚ, η Ανανεωτική Πτέρυγα, οι Βγενόπουλοι – Δασκαλόπουλοι. Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με την επιχείρηση «καθαρά χέρια» (Μαντέλης, Τσουκάτος, Τσοχατζόπουλος, Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης κοκ). Ο γάτουλας Παπαδημούλης υπομονετικά έχτιζε αδιάφθορο προφίλ με την εξεταστική για το Βατοπέδι: «να πιάσουμε τους κλέφτες», «να κελαηδήσουν οι ύποπτοι», «πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη» και άλλα χαριτωμένα.

Συσσωρεύονται επομένως οι όροι για μια επόμενη μέρα κυβερνητικής διαχείρισης που θα έρθει, είτε συμπληρώνοντας, είτε αντικαθιστώντας το σημερινό κυβερνητικό προσωπικό.

Με τον κίνδυνο λοιπόν διασποράς πανικού, βροντοφωνάζω: «Ο Κουβέλης ανεξαρτητοποιείται, ήγγικεν η ώρα, πάρτε τα λεφτά από τις τράπεζες»…

Τα περί συμφωνίας με το ΠΑΣΟΚ, με κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, ή με τους Οικολόγους – Πράσινους, ίσως ισχύουν από σήμερα, ίσως όχι, αλλά δεν παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στην απόφαση της Ανανεωτικής Πτέρυγας.

Το σίγουρο είναι ότι ο Φώτης δεν έφυγε επειδή τον εκνεύρισαν οι κραυγές των πιτσιρικάδων του Τσίπρα. Και τόσα χρόνια υπέμεινε και τον Αλαβάνο και τον Ρούντι και τους νεοκομμουνιστές. Στην πραγματικότητα χέστηκε για δαύτους. Έφυγε επειδή βλέπει ότι οσονούπω η τράπουλα ξαναμοιράζεται και θέλει να είναι από τους πρώτους εξ αριστερών του ντήλερ.

Ο Φώτης έφυγε από τα όργανα επειδή κάνει πολιτική. Ο Αλέξης την πάτησε επειδή νομίζει ότι πολιτική είναι οι ομιλίες, οι δηλώσεις και τα συνέδρια.

Γκαφατζήδες ή προβοκάτορες;

Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας νόμιζε πως η Α.Π. εκβιάζει, και αργά κατάλαβε ότι η Α.Π. εννοούσε τον εκβιασμό. Όταν το κατάλαβε, από τη μια δεν μπορούσε να κάνει πίσω (είχε κάνει αιμοβόρικες δηλώσεις ότι θα σκίσει τη γάτα μπροστά στα δικά του παιδιά), από την άλλη -έτσι κι αλλιώς- δεν γλύτωνε τη διάσπαση.

Έτσι εξηγούνται και οι προσυνεδριακές επιθέσεις εναντίον του Μετώπου. Ο Τσίπρας υποσχόταν στην Ανανεωτική ότι θα καθαρίσει τον Αλαβάνο και τους άτακτους του Συριζα, θα περιορίσει τον Λαφαζάνη, και θα πάνε όλοι μαζί. Έλπιζε διακαώς ότι ο Αλαβάνος θα διασπάσει τον Συριζα. Ο Αλέκος (που όπως κι ο Φώτης, κι αυτός κάνει πολιτική) άφησε ξεκρέμαστα τα όνειρα του Βίτσα, δεν αποχώρησε από τον Συριζα, έκανε και τη θανατηφόρα δήλωση στο Σπόρτιγκ μια βδομάδα πριν το Συνέδριο ότι «θα δώσουμε την ψυχή μας για τον Συριζα». Και αντί ο Αλαβάνος να διευκολύνει τον Αλέξη, διευκόλυνε τον Φώτη. Τι περίεργο!!!

Στράφι πήγε λοιπόν το μεγαλοφυές σχέδιο εξευμενισμού της Πτέρυγας.

Οι ζόρικες δηλώσεις ότι «τη Δευτέρα παίρνουμε τον Συριζα στα χέρια μας», τα πρωτοσέλιδα της Αυγής για τη «νέα εποχή για τον Συριζα», το άνοιγμα στο συνέδριο που ήταν βασικά πέσιμο στο Μέτωπο, το κλείσιμο στο συνέδριο που ήταν μεγαλύτερο πέσιμο στο Μέτωπο, στόχευαν σε ένα και μόνο πράγμα: Να πείσουν ότι ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να καθαρίσουν τον Συριζα πριν το Συνέδριο, θα τον καθαρίσουν μετά.

Προφανώς η Ανανεωτική δεν πείστηκε (δεν πολυασχολιόταν κιόλας), βρήκε την αφορμή, τα μάζεψε κι έφυγε.

Οι δηλώσεις για επανίδρυση του Συριζα και προχώρημα με όσους «εξακολουθούν να εμπνέονται από το ιδρυτικό του συμβόλαιο» είναι της πλάκας. Όχι επειδή το ιδρυτικό συμβόλαιο πολλάκις χρησίμεψε για χαρτί τουαλέτας από όσους σήμερα αποφάσισαν να το τιμήσουν. Αν ο Αλέξης, μετά την διάσπαση του ΣΥΝ, εκβιάσει και τη διάσπαση του Συριζα, θα πάρει τα σκήπτρα από κάτι τροτσκιστές που έχουν διασπάσει το άτομο. Άσε που στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, με λειψό τον ΣΥΝ από τα δεξιά και κολοβό τον Συριζα από τα αριστερά, θα λείπουν καμπόσοι για να φτάσουμε στο 3%.

Μετά την αποχώρηση της Α.Π. δεν νομίζω να πιστεύουν στην Κουμουνδούρου ότι ο Αλαβάνος θα φύγει για να τους αφήσει στην ηρεμία τους. Έτσι κι αλλιώς ο Σύριζα είναι σαν το ευρώ: Δεν προβλέπεται διαδικασία αποχώρησης. Και όπως μάθαμε και από τον γραμματέα της νεολαίας, χρειάζεται να περάσει καιρός για να πεις ναι ή όχι στο ευρώ. Λογικά και ο Αλέκος θα ακολουθήσει την υπόδειξη: Θα περάσει καιρός για να πει ναι ή όχι στον Σύριζα. Και αν είναι να πει ναι, το πώς θα είναι τότε ο Σύριζα, ίσως κανένας να μην μπορεί σήμερα να προβλέψει.

http://dosepasa.wordpress.com/2010/06/09/22/

"Με υποστηρίζει ο εφοπλιστής Αλαφούζος, άμα πάρω και τους ανανεωτικούς θα είμαι ένας "αριστερός" με τα όλα μου: Άσε που όλο και κανά κονδύλι θα πέσει για "πράσινη ανάπτυξη", και τότε θα το μοιράσω "όπως πρέπει" σε αυτούς που έχουν "οικολογική συνείδηση" (και κάνουν που και που και καμιά δεντροφύτευση - το πιάσατε το υπονοούμενο)"

Μιλώντας ενόψει του 7ου συνεδρίου του κόμματος (11-13 Ιουνίου / Πάντειο Πανεπιστήμιο), ο κ. Χρυσόγελος σημείωσε ότι εκεί έχουν κληθεί να παρευρεθούν «εκπρόσωποι των Ανανεωτικών, των κομμάτων, βουλευτές που έχουν φύγει πρόσφατα από το ΠΑΣΟΚ, και γενικώς δυνάμεις που εκπροσωπούν κάποια υπόσταση, χωρίς να είναι απαραίτητα κοινοβουλευτικές ομάδες».
http://tvxs.gr/node/60058


Την ίδια ώρα βέβαια που προετοιμάζονται οι αλλαγές από τον "πάγκο" των "παιχτών" της άρχουσας τάξης (τα γράφω και λίγο ποδοσφαιρικά ώστε να δείξω ότι είμαι μέσα στο πνεύμα του μουντιάλ, μη χάσω), όπου και να πηγαίνουν οι "Βασικοί" της παίχτες αποδοκιμάζονται...Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν πάτησε καν στην Πάτρα, στην Αρκαδία χρειάστηκε η αστυνομία για την επίσκεψη του Γιωργάκη, κτλ, κτλ, κτλ.
Όταν μια κυβέρνηση είναι τόσο μισητή από το λαό, δε μπορεί να κυβερνήσει με "το καλό". Εξ ου και η αύξηση της καταστολής, γιατί είναι φανερό ότι η άρχουσα τάξη αδυνατεί να πείσει, και θα προσπαθήσει να μας γυρίσει στο μεσαίωνα "δια της βίας" όταν αυτό χρειάζεται...