Εκτιμήσεις για τις εξελίξεις σε Συνασπισμό/Σύριζα

Θα αναρτήσουμε πώς παρουσίασαν τις εξελίξεις στον Συνασπισμό-Σύριζα κάποιες εφημερίδες –κι αυτό καθαρά για αρχειακούς λόγους- αφού στο μέλλον ο Κουβέλης και η ομάδα του θα αφήσουν πολλά περιθώρια για παραπολιτικά σχόλια που όμως θα έχουν την αξία τους.

Ξεκινάμε απ’ την τοποθέτηση του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, στελέχους του ΝΑΡ και αρθρογράφου της «Καθημερινής»:

Η «υπαρκτή Ευρώπη» και ο Συνασπισμός

"Η αυτονόμηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό δεν προκαλεί έκπληξη. Από καιρό η κατάσταση στην Κουμουνδούρου θύμιζε νοσηρή συγκατοίκηση αποξενωμένων συζύγων, όπου ο χωρισμός είναι προτιμότερος από τη διαρκή φθορά.
Πέραν των προβλημάτων πολιτικής τακτικής γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, το αναπάντητο δίλημμα που συνδαύλιζε διαρκώς την κρίση ήταν στρατηγικής φύσης: Αν ο ΣΥΝ θα εξέφραζε την ανανεωτική πτέρυγα της αντισυστημικής Αριστεράς -κάτι που θα τον προσανατόλιζε αναπόφευκτα σε αναζήτηση κοινής δράσης με το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις- ή θα εκφυλιζόταν σε αριστερή πτέρυγα της μεταρρυθμιστικής Κεντροαριστεράς, σε συμμαχία με κάποιας απόχρωσης (κοινοβουλευτικούς ή μη) «πράσινους». Η δρομολογημένη διάσπαση του ΣΥΝ ανοίγει τον δρόμο για μια επώδυνη, πλην λυτρωτική κάθαρση, με αντίκτυπο σε ολόκληρο το αρχιπέλαγος της Αριστεράς.


Αν όμως η απόφαση του κ. Κουβέλη και των συντρόφων του ήταν αναμενόμενη, δεν συμβαίνει το ίδιο με τη χρονική στιγμή που επέλεξαν και με το πολιτικό σκεπτικό που προέβαλαν. Σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και γενικής απογοήτευσης από την κυβερνητική πολιτική, η πίεση της αριστερής βάσης, επίμονη και συχνά αγωνιώδης, είναι προς την κατεύθυνση όχι της διάσπασης, αλλά της ενότητας, όχι της ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά της πολιτικής αποτελεσματικότητας. Ούτε εξηγείται εύκολα η στάση μιας πτέρυγας που ομνύει στην πολυφωνία να αποχωρήσει από ένα δημοκρατικό συνέδριο, έχοντας συγκεντρώσει μόλις το ένα τέταρτο του σώματος.

Οι αποχωρούντες αποδίδουν τα δεινά του Συνασπισμού στην υποτιθέμενη «εγκατάλειψη του αριστερού ευρωπαϊσμού» από τις ηγεσίες Αλαβάνου και Τσίπρα. Είναι γεγονός ότι ο ευρωπαϊσμός υπήρξε θεμελιώδες στοιχείο ταυτότητας του ρεύματος που εξέφρασε το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού. Το ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» άσκησε γοητεία σε αριστερούς που αμφισβητούσαν την αμερικανική επικυριαρχία και τον σοβιετικό δεσποτισμό, ενώ έλκονταν από τις προχωρημένες κατακτήσεις του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Ωστόσο, σύντομα περιθωριοποιήθηκε, γιατί επέλεξε να συμπλεύσει, κάποιες φορές, με τον Καραμανλισμό ή να επιχειρεί συμμαχίες με δυνάμεις που βρίσκονταν δεξιά του ΠΑΣΟΚ (τύπου ΚΟΔΗΣΟ), με αποτέλεσμα να μείνει εκτός Βουλής. Ανασύρθηκε από το περιθώριο χάρη στην επιλογή του Χαρίλαου Φλωράκη να οικοδομήσει, από θέση ισχύος, τον «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου» με τη διάδοχο του ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΑΡ.

Μετά τη διάσπαση του βραχύβιου σχήματος, ο Συνασπισμός, υπό την ηγεσία των ακραιφνών «ευρωπαϊστών», ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και ακολούθησε πολιτική συμπληρωματικής δύναμης έναντι του ΠΑΣΟΚ. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί εκτός Βουλής ή να φυτοζωεί πολύ κοντά στο 3%, ενώ το ΚΚΕ, σε πείσμα της κατάρρευσης του κοσμοειδώλου του, του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ξανακέρδιζε την ηγεμονία στην Αριστερά. Ο Συνασπισμός κατάφερε να ξεκολλήσει από τη ζώνη του πολιτικού λυκόφωτος μόνο από τη στιγμή που κυριάρχησαν οι (όχι και τόσο διαυγείς, είναι αλήθεια) θέσεις του «Αριστερού Ρεύματος», έστω και αν ο χώρος αυτός δεν χάνει καμιά ευκαιρία να χύσει το γάλα που με τόσο κόπο μάζεψε στην καρδάρα.

Αν λοιπόν ο «αριστερός ευρωπαϊσμός» δεν έφερε τύχη στους υποστηρικτές του στις τέσσερις δεκαετίες που πέρασαν από τη διάσπαση του 1968, αναρωτιέται κανείς γιατί πιστεύουν ότι θα τους τη φέρει σήμερα. Για ποια ανεξάρτητη Ευρώπη μπορεί να μιλάει κανείς μετά το Κόσοβο και μετά την Ιερή Συμμαχία Μέρκελ - ΔΝΤ; Οταν ένας σπουδαίος Γερμανός οικονομολόγος, όπως ο Χανς Βέρνερ Ζιν, χαρακτηρίζει το πρόγραμμα Ε. Ε. - ΔΝΤ «συνταγή εμφυλίου πολέμου για την Ελλάδα» και όταν ο Βέλγος υπουργός Οικονομικών Ντινιτέ Ρεντέρς σχολιάζει ειρωνικά ότι, με την πολιτική των Βρυξελλών «θα πεθάνουμε... θεραπευμένοι», τότε το να διακηρύσσει κανείς την ακλόνητη πίστη του στην «υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση» δεν μοιάζει με δογματική εμμονή στα όρια της θρησκευτικής αφοσίωσης;

Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στον Συνασπισμό έρχονται να προστεθούν στα πρόδρομα φαινόμενα των μεγάλων σεισμικών δονήσεων που θα προκαλέσει σε όλο το πολιτικό φάσμα η οξύτατη οικονομική κρίση. Αν και αυτά τα φαινόμενα μέχρι τώρα φαίνεται να πλήττουν κυρίως την αντιπολίτευση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απειλούν, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, το κυβερνών ΠΑΣΟΚ. Σ’ αυτό το φόντο, η Αριστερά θα βρεθεί αντιμέτωπη με ιστορικών διαστάσεων προκλήσεις - αν βέβαια αποδείξει ότι είναι ικανή για κάτι καλύτερο από το να διασπά διαρκώς τις δυνάμεις της και να ενώνει, όταν ενώνει, μόνο τις αδυναμίες της".

Από τον ευρωπαϊσμό, στην "Αριστερά του ΔΝΤ"

Του Κώστα Μάρκου - "Πριν"

Με το σύνθημα «εμπρός, εμπρός για σοσιαλισμό - ελεύθερο, ανθρώπινο και δημοκρατικό», τα μεσάνυχτα του προπερασμένου Σαββάτου, οι πάνω από 300 αντιπρόσωποι της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» αποχωρήσαν από το συνέδριο του Συνασπισμού για ένα ταξίδι, που μέσα από κάποιες αναγκαίες αναπροσαρμογές θα έχει σαν κατάληξη τη συμμετοχή στην επικείμενη αντιδραστική αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού.

Από ποιες ακριβώς θέσεις, θα δούμε. Πάντως, δεν πρόκειται εύκολα να αρνηθούν την πρόσκληση μιας υπουργικής καρέκλας ή της θεσούλας κάποιου γενικού γραμματέα, σε μια πολύ ενδεχόμενη, πλέον, «κυβέρνηση εθνικής ενότητας».
Με «κορμό», όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έλεγε ένα σύνθημα του Συνασπισμού όταν ανέβαινε στα γκάλοπ, αλλά το... ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου. Μια κυβέρνηση που μπορεί να προκύψει πιθανόν και από εκλογές εντός του φθινοπώρου, κάτω από την τρομοκρατία της επικείμενης «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» και την απειλή εξόδου από την ευρωζώνη, με πιέσεις της Μέρκελ και του Στρος Καν.

Ο κύβος της διάσπασης ερρίφθη στο διαμέρισμα του ραδιούργου Ρισελιέ της «Ανανεωτικής Αριστεράς». Όπως μας πληροφορούν τα «Παραπολιτικά» της Ελευθεροτυπίας (Σάββατο 5 Ιουνίου), «το βράδυ της Πέμπτης, στέλεχος της Ανανεωτικής Τάσης επισκέφτηκε τον Λ. Κύρκο στο σπίτι του και του μετέφερε την εικόνα της πρώτης ημέρας του Συνεδρίου» του ΣΫΝ.
Δυο ημέρες μετά, ο Φ. Κουβέλης ανακοίνωνε την αποχώρηση των Ανανεωτών και τη μεθεπομένη, την ανεξαρτητοποίηση τεσσάρων (καταρχήν) βουλευτών της τάσης του, από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
 Ως γνωστόν, ο «πατριάρχης του ευρωπαϊσμού», Λ. Κύρκος, προ λίγων μηνών, διοργάνωσε πάρτι γενεθλίων στην Αίγλη, με καλεσμένους τον Γ. Παπανδρέου και καμιά δεκαριά μεγαλοεπιχειρηματίες, όπου κάλεσε ανοιχτά σε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και υποστήριξε τη συνεργασία της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ.
Έτσι ξεκαθαρίζεται τι εννοούν οι Ανανεωτές με το σύνθημα «εμπρός, εμπρός για σοσιαλισμό»: «Ελεύθερο» από τους «αριστερισμούς» του ΣΥΡΙΖΑ, του Αλαβάνου, ακόμη και του Λαφαζάνη. «Ανθρώπινο» όπως ο βίος ενός βολεμένου ανθρώπου του συστήματος. Και «δημοκρατικό», όσο δημοκρατικό είναι το ΠΑΣΟΚ στην εποχή του ΔΝΤ...

Η επιθετική κίνηση αποχώρησης από τον Συνασπισμό είναι αποτέλεσμα και αρχή των ευρύτερων διεργασιών για μια βίαιη αναδιάταξη ολόκληρου του αστικού πολιτικού σκηνικού, που έχει μπει σε βαθιά κρίση και χρειάζεται επειγόντως μια «ανανέωση».

Ο Τιτανικός του πολιτικού συστήματος προσκρούει στο παγόβουνο της λαϊκής δυσαρέσκειας. Για να σωθεί, οι Παπανδρέου και Σαμαράς ρίχνουν στη θάλασσα τη «σαβούρα του παρελθόντος»: Το φάντασμα του «λαϊκού ΠΑΣΟΚ», πετώντας στα σκυλιά των ΜΜΕ και στη λαϊκή καταισχύνη τον Άκη των ρίαλ εστέιτ και των οφ σόρ.
Το σκιάχτρο του «εκσυγχρονισμού», απειλώντας να καλέσουν στη μια Εξεταστική ακόμη και τον «αρχιερέα της διαφθοράς», Κ. Σημίτη. Και στην άλλη, τον Κ. Καραμανλή, αφού έχουν ξεσκίσει τον Ρουσόπουλο και τον Βουλγαράκη.

Παράλληλα, οι εγχώριοι κύκλοι και οι πρεσβείες δεν πρόκειται να αφήσουν στο απυρόβλητο των σκανδάλων και πρόσωπα από την Αριστερά, αξιοποιώντας το πέρασμα της από το «αμαρτωλό '89» και τις υπουργικές καρέκλες.
Ο Πρετεντέρης, την περασμένη Τετάρτη, ανακοίνωσε από το Μέγκα ότι σχεδιάζεται να κληθούν για κατάθεση στην Εξεταστική της Ζίμενς, όλοι οι υπουργοί και υφυπουργοί που εμπλέκονται με αυτήν, ξεκινώντας από το... 1989. Ο καταλληλότερος για να ανοίξει την πόρτα, μάλλον είναι ο Κων. Μητσοτάκης, ο οποίος αποδέχτηκε μια ενδεχόμενη κλήση του στην εν λόγω Εξεταστική.

Ωστόσο, δεν φτάνει η «σαβούρα». Χρειάζεται και το λιπαντικό. Από τα αριστερά, το ρόλο αυτό καλούνται να παίξουν οι Ανανεωτές του ΣΥΝ, οι οποίοι δείχνουν αποφασισμένοι να σχηματίσουν έναν «φορέα της ανανεωτικής δημοκρατικής Αριστεράς», πιθανόν μαζί με τους Πράσινους. Από τα δεξιά είναι η Ντόρα, η οποία -πρέπει να αναμένεται-θα επιταχύνει τη δημιουργία του «φιλελεύθερου φορέα». Καμιά δεκαριά βουλευτές της ΝΔ είναι με το όπλο της αποχώρησης ...παρά πόδα.
Οι εξελίξεις αντικειμενικά ενισχύουν το ΠΑΣΟΚ και τον Παπανδρέου, αφήνοντας σε δεύτερο ρόλο τον Σαμαρά.

Φυσικά δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν όλα αυτά μέσα από ένα καλοστρωμένο μπίζνες πλαν. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, ο κύριος στόχος δεν είναι άλλος από ένα πλήγμα στην ανεξάρτητη ανάπτυξη και την πολιτική παρέμβαση του εργατικού και λαϊκού μαζικού κινήματος, όπως και η δημιουργία αναχωμάτων στις διαφοροποιήσεις από το ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά.
Τι καλύτερο άλλωστε για το σύστημα, από μια «Αριστερά» που θα σπάει την αριστερή ομοφωνία κατά του μνημονίου ΠΑΣΟΚ, ΕΕ και ΔΝΤ; Από μια «Αριστερά» που θα καταγγέλλει τους «εξτρεμισμούς» του λαϊκού κινήματος, όπως οι ανανεωτές πανεπιστημιακοί κατήγγειλαν τους «εξτρεμισμούς» των φοιτητών;
Τι καλύτερο από μια «Αριστερά» που θα πηγαίνει στο ΠΑΣΟΚ, όταν μάζες θα θέλουν να φύγουν από το ΠΑΣΟΚ; Αυτός ο ρόλος ανήκει, τιμής ένεκεν, στον Κύρκο και τον Κουβέλη, σήμερα. Και αύριο, σε όσα από τα στελέχη των Ανανεωτών έμειναν στο Συνασπισμό, δήθεν από «ενωτική διάθεση».

Η απόφαση τους δεν είναι ένας κεραυνός εν αιθρία. Το ρεύμα της «ανανέωσης» και του «ευρωπαϊσμού», από τη γέννηση του, αποτελούσε το δεξί άκρο στις εγγενείς αντιφάσεις του ευρωκομμουνισμού. Ακολουθούσε πάντα τις πιο επιθετικές, εκσυγχρονιστικές τάσεις της αστικής τάξης: Με τον γερο-Παπανδρέου, στον ευρωπαϊκό και «δημοκρατικό» εκσυγχρονισμό. Με τον γερο-Καραμανλή και την ένταξη στην ΕΟΚ. Με τον Ανδρέα στην «αλλαγή». Με τον σημιτικό εκσυγχρονισμό. Και τώρα, όπου ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση μεταλλάσσεται σε ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, οι ανανεωτές μας, επιμένοντας δογματικά στο «ευρωπαϊκό όραμα», μεταλλάσσονται σε... Αριστερά του ΔΝΤ!

Κάποιοι σκέφτονται ότι η αποχώρηση τους θα αφήσει ανοιχτό το πεδίο για μια νέα «αριστερή στροφή» του ΣΥΝ, χωρίς τα δεξιά βαρίδια. μεγάλο λάθος. Η ... προεδρική «Αριστερή Ενότητα» του Αλ. Τσίπρα -που πλειοψήφησε οριακά-, σπουδαγμένη στον κοντόφθαλμο πολιτικό τακτικισμό και στην πάλη για κοινοβουλευτική επιβίωση υπέρ πάντων, ξεκομμένη από το μαζικό κίνημα και τις λαϊκές διαθέσεις (δεν είναι τυχαίο ότι στο ψηφοδέλτιο της δεν ήταν κανένα από τα προβεβλημένα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΝ), είναι αναγκασμένη να κάνει δεξιά στροφή για να μειώσει τις απώλειες από τους ψηφοφόρους του ανανεωτικού ρεύματος.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Αλ. Τσίπρας καλεί σε επαναδιαπραγμάτευση, όχι του χρέους, αλλά του... «μηχανισμού στήριξης» ΠΑΣΟΚ, ΕΕ και ΔΝΤ!
Σε συνέντευξη του (Ελευθεροτυπία, Κυριακή 30 Μαΐου), προτείνει μια «προοδευτική κυβέρνηση» που θα «είναι αποφασισμένη να επαναδιαπραγματευθεί στο ευρωπαϊκό πλαίσιο άλλο μηχανισμό στήριξης, χωρίς κοινωνική κατεδάφιση, χωρίς μείωση μισθών και συντάξεων». Δεν έχει καταλάβει ακόμη, ότι «στο ευρωπαϊκό πλαίσιο» μόνο κοινωνική κατεδάφιση, μείωση μισθών και συντάξεων σημαίνει οποιοσδήποτε «μηχανισμός στήριξης».

Από την άλλη, το διασπασμένο «Αριστερό Ρεύμα» είναι πολύ αποδυναμωμένο (29,8% μετά την αποχώρηση των Ανανεωτών και μόλις 21% στο σύνολο των αντιπροσώπων) και χωρίς ιδεολογική και πολιτική ενότητα, ενώ η «Αριστερή Ανασύνθεση» συρρικνώθηκε στο 1,2%.
Η «αριστερή» επίδραση τους μειώνεται. Κάτι που φαίνεται ακόμη και στην Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου, η οποία είναι ένα συμπίλημα της γραμμής Τσίπρα -Δραγασάκη με πινελιές από την «πλατφόρμα Λαφαζάνη» (κυρίως, την αυτοκριτική για την υπερψήφιση του Μάαστριχτ).

Χαρακτηριστικά, η Απόφαση «τρέμει» μπροστά στο ενδεχόμενο για μια «αποσύνθεση της ευρωζώνης, αν δεν εγκαταλειφθεί το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα». Για αυτό, ίσως, ζητά «μια επανίδρυση όλης της οικονομικής και πολιτικής αρχιτεκτονικής της ΕΕ». Ενώ προτείνει ένα «στρατηγικό σχέδιο μεταρρύθμισης και ανασυγκρότησης του κράτους, που θα αποκαθιστά την αξιοπιστία του»!

Η αποχώρηση των Ανανεωτών ευνοεί το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης και τον Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος, όμως, με το απαξιωτικό «μέιλ» του έκοψε και τις τελευταίες γέφυρες επικοινωνίας με τον κόσμο του ΣΥΝ. Ωστόσο, θα πρέπει να αναμένεται και νέα διάσπαση στο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά από τα αριστερά.

Η περιπέτεια του Συνασπισμού δείχνει ότι τελειώνει η εποχή των «πλουραλιστικών» κομμάτων της Αριστεράς, που υποτιμούν τη στρατηγική ενότητα ομοϊδεατών. Ο Συνασπισμός είναι το πιο τυπικό παράδειγμα του πού μπορεί να οδηγήσει η πλήρης απαξίωση του προγράμματος στρατηγικής και τακτικής.
Οι ύμνοι στην ανανέωση οδήγησαν στη δογματική προσκόλληση σε συνθήματα άδεια από νέο, ρηξικέλευθο περιεχόμενο, απομεινάρια μιας άλλης εποχής, όπως ο «σοσιαλισμός με δημοκρατία», που παρέπεμπε στη σοσιαλδημοκρατία, η οποία κατέρρευσε. Παράλληλα, χρεοκοπεί και η ελληνική εκδοχή του «αντινεοφιλελεύθερου μετώπου». Αποδείχτηκε ότι αυτή η πρόταση τακτικής δεν μπορεί να ενώσει ούτε τους εμπνευστές της, στις πιο κρίσιμες και αποφασιστικές στροφές της ταξικής πάλης, όπως η σημερινή. Περισσότερο, δεν μπορεί να ενώσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Σήμερα, αν παρατηρήσει κανείς, σχεδόν καμία από τις πολλαπλές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει λόγο για «αντινε-οφιλελεύθερο μέτωπο».

Ιστορικό δίδαγμα: Για την ενότητα κομμάτων, μετώπων και μαζικού κινήματος απαιτείται ταυτόχρονα, ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα επαναστατικής στρατηγικής και αντικαπιταλιστικής τακτικής.

Διασπάστηκε ο ΣΥΝ

Εφημερίδα "Κόντρα"

Και τυπική διάσπαση, λοιπόν, στον ΣΥΝ. Παρά τις προσπάθειες του Τσίπρα να την αποσοβήσει, οι «ανανεωτικοί» πήραν τις αποφάσεις τους και ανεξαρτοποιήθηκαν. Η πλάκα είναι πως όλες οι πλευρές διοχετεύουν στα ΜΜΕ πως το διαζύγιο ήταν «βελούδινο». Αυτό, όμως, μπορεί να αφορά μόνο το μοίρασμα των περιουσιακών στοιχείων, γιατί σε επίπεδο πολιτικής η ρήξη είναι κάθετη.

Οι «ανανεωτικοί» απαίτησαν την αποχώρηση του ΣΥΝ από το ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο χαρακτηρίζουν «αριστερίστικο» μόρφωμα. Θυμήθηκαν ξαφνικά τώρα ότι η ΚΟΕ είναι κατά της ΕΕ. Οσο όμως η ΚΟΕ (και άλλες μικρές συνιστώσες) τους κόλλαγε τις αφίσες και τους μάζευε τα ψηφαλάκια που είχαν ανάγκη για να μη μείνουν εκτός Βουλής, έκαναν πως δεν γνώριζαν τις θέσεις της.

Ο Τσίπρας από την άλλη, δε μπορούσε να δεχτεί αυτό τον όρο. Οχι γιατί ο ίδιος τρέφει κανέναν έρωτα για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί το μισό «αριστερό ρεύμα», που τον στήριξε, και το άλλο μισό, που κατέβασε δική του λίστα στο συνέδριο, δεν θέλουν ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα με τις δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω από τον Αλαβάνο, στην επιστροφή του οποίου προσβλέπουν.
Το μόνο που υποσχέθηκε ο Τσίπρας ήταν ότι θα βάλει τάξη στο ΣΥΡΙΖΑ και θα τον ξανακάνει μαγαζί του ΣΥΝ, όμως αυτό δεν έπεισε τους «ανανεωτικούς» που είχαν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους.

Ετσι έφτασαν στο «βελούδινο» διαζύγιο, με τους τέσσερις «ανανεωτικούς» βουλευτές να ανεξαρτοποιούνται και τον Παπαδημούλη να παραμένει ακόμα στο ΣΥΝ, προφανώς για να μετρήσει την κατάσταση και να δει τι θα κάνει. Εχει να σκεφτεί, βλέπετε, και την επανεκλογή του και ο δρόμος του Κουβέλη μάλλον δεν τον πείεθει ακόμη. Οπως ανακοίνωσε ο Κουβέλης πρώτο μέλημα τους θα είναι  να ανασυγκροτήσουν την «ανανεωτική αριστερά». Θα προσπαθήσουν, λοιπόν, με την αμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ, που την έχουν εξασφαλισμένη, να στήσουν ένα μόρφωμα ικανό να διαπραγματευθεί με άλλα πολιτικά μορφώματα.

Οι Οικολόγοι-Πράσινοι παρουσιάζονται ως οι πρώτοι υποψήφιοι, όμως είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο. Οχι γιατί αυτοί θα αρνηθούν την προσέγγιση με τα υπολείμματα του πάλαι ποτέ «εσωτερικού» (αυτή θα ήταν μια μοναδική ευκαιρία να βρεθούν στη Βουλή), αλλά γιατί την απόφαση δε θα την πάρουν ούτε αυτοί ούτε οι «ανανεωτικοί». Την απόφαση θα την πάρουν οι «νταβατζήδες» του παρασκηνίου. Χωρίς αυτούς δε μπορούν να κάνουν τίποτα. Αν θέλουν να τους θάψουν μπορούν να το κάνουν και όπως καταλαβαίνετε μηχανισμό για να κινηθούν μόνοι τους προς την κοινωνία δεν διαθέτουν. Δε μπορεί, λοιπόν, να γίνει καμιά κίνηση από τους «ανανεωτικούς», αν αυτή η κίνηση δεν έχει την έγκριση ισχυρών παραγόντων του παρασκηνίου, που επηρεάζουν και θέλουν να διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις.

Μολονότι σε συνθήκες πολιτικής κρίσης δε μπορεί κανείς να κάνει προβλέψεις, το πιθανότερο είναι και οι «ανανεωτικοί» και εκείνοι που τους κατευθύνουν να μη κάνουν βιαστικές κινήσεις, αλλά να περιμένουν. Γιατί όλα είναι ανοιχτά και το πολιτικό σκηνικό ακόμη δεν έχει αρχίσει να κινείται. Το μόνο βέβαιο είναι πως τα ΜΜΕ θα τους στηρίξουν, γιατί τους έχουν εμπιστοσύνη («σαράντα χρόνια φουρνάρηδε») και θέλουν μια τέτοια δύναμη που να τοποθετηθεί στ' αριστερά του ΠΑΣΟΚ και στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ.

Για τον Τσίπρα και τους υπόλοιπους ΣΥΝασπισμένους και ΣΥΡΙΖΑίους αρχίζουν τα δύσκολα τώρα. Η πίεση που θα δεχτούν θα είναι τεράστια. Πίεση από τα δεξιά, ώστε να παρατήσουν τη ριζοσπαστική φλυαρία και τις αγωνιστικές εκκλήσεις και να αρθούν στο ύψος της «υπευθυνότητα» που απαιτούν οι περιστάσεις. Ο Περισσός δέχεται την ίδια πίεση, αλλά έχει το δικό του μηχανισμό και μπορεί να ανταποκρίνεται.
Ο λαβωμένος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τι μέσα να το κάνει; Αν ο Τσίπρας και η ομάδα του προσπαθήσουν να κινηθούν πιο δεξιά από το επίπεδο που κινούνται σήμερα, θα έχουν πρόβλημα και μέσα στις γραμμές τους, καθώς ο Αλαβάνος ήδη τους πιέζει από τα αριστερά. Αυτή η ομάδα θα βρεθεί ανάμεσα σε δυο πυρά (Αλαβάνος και συνιστώσες από αριστερά, «ανανεωτικοί από δεξιά) και μάλλον δεν έχει τα φόντα να ανταποκριθεί. Ετσι, δε, και έχουμε ταξικές συγκρούσεις τύπου Δεκέμβρη 2008, θα χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια.

Τέρμα τα αστεία για την Αριστερά

Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" - Της σύνταξης

Σήμερα η Αριστερά, στο σύνολο της και σε όλες τις εκφάνσεις της, αναμετριέται με ένα και μοναδικό ζήτη μα: πώς θα συμβάλει στη λαϊκή πάλη για την ακύρωση της συμφωνίας της τρόικας (ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ) και της κυβέρνησης Παπανδρέου και στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, που θα οδηγήσει σε μια άλλη πορεία προς όφελος του λαού και της χώρας.
Η μίνιμουμ βάση συσπείρωσης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων θα ήταν η ρητή δέσμευση για ακύρωση της συμφωνίας, για τον τερματισμό της νέας καθεστωτικής φάσης που επιβλήθηκε με τις αποφάσεις των 172 «ναι» στην ελληνική Βουλή (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Ντ. Μπακογιάννη).
Αυτή η ακύρωση θα σήμαινε και την κατάργηση όλων των μέτρων που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εις βάρος των εργαζομένων.

Αντί, λοιπόν, για αυτή την πολιτική και την υπηρέτηση της με αυταπάρνηση και σεμνότητα, ηγεσίες, ομάδες, φράξιες, προσωπικότητες, βουλευτές κ.λπ. της Αριστεράς περί άλλων τυρβάζουν και οδηγούν στο συμπέρασμα πως «όλοι είναι ίδιοι», όλοι νοιάζονται μόνο για το «σπίτι» τους και λένε ψεύτικα μεγάλα λόγια.
 Όσα συμβαίνουν στο χώρο της ελληνικής Αριστεράς, το τελευταίο διάστημα, είναι ενδεικτικά για την απόσταση που τη χωρίζει από την κοινωνία και τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τους εργαζόμενους. Η εικόνα που παρουσιάζουν οι ηγεσίες της μίας παράταξης της Αριστεράς, του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και ένα χρόνο, είναι απωθητική και με τα τελευταία γεγονότα, την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον ΣΥΝ, καταγράφει άλλη μια διάσπαση. Σαν να μη ζει η Αριστερά στην πραγματικότητα, που με δραματικό τρόπο βιώνουν οι εργαζόμενοι.

Αν η Αριστερά αρνείται να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα και αυτοπεριορίζεται στην αναμέτρηση με κάποιο παρελθόν ή με κάποια «ανανέωση», οι ίδιες οι καταστάσεις θα την ξεπεράσουν και θα καταντήσει γραφική, περιθωριακή ή θα μετεξελιχθεί σε κάτι που δεν θα θυμίζει Αριστερά.

Η συμπεριφορά της πολιτικής Αριστεράς

Ποιο είναι το κίνητρο, ποια η ουσία της πολιτικής συμπεριφοράς της Αριστεράς;
Το μεν ΚΚΕ εκτιμά ότι έρχονται μεγάλες αναταραχές και ανακατατάξεις και βάζει στόχο να κρατηθεί, περιχαρακώνεται, κλείνεται χωρίς να θέτει αιχμηρά πολιτικά ζητήματα (πέρα από ορισμένες κόντρες, όπως με τους ναυτεργάτες, τον ΛΑΟΣ και ορισμένα συμφέροντα, π.χ. Αλαφούζος, αλλά πάντως όχι κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως να φύγει η κυβέρνηση , να φύγουμε από την Ερωζώνη κ.λπ.), δείχνοντας έμπρακτα ότι δεν θα «αναμιχθεί» με την αυθόρμητη πληβειακή έκφραση της οργής και αγανάκτησης του κόσμου (αυτό έδειξε η πορεία προς το Θησείο στη δεύτερη γενική απεργία) και, γενικά, ότι θα πορεύεται μόνο του.

 Η Ανανεωτική Πτέρυγα έχει πάρει μηνύματα για την πολιτική αναμόρφωση που έρχεται και θέλει να έχει τελείως λυτά τα χέρια της για διαπραγματεύσεις και παζαρέματα, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον «αριστερισμό».
Η νέα ηγεσία του ΣΥΝ ανακαλύπτει έναν εσωτερικό εχθρό μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, και επιδίδεται σε έναν πόλεμο ενάντια στις «αριστερές παραδοξότητες και γραφικότητες», δείχνοντας κι αυτή ότι θέλει να ξεκόψει από έναν ορισμένο «αριστερισμό».

Ποιες είναι οι παραδοξότητες; Να δείξουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μια διαφορετική στάση μέσα στη νέα καθεστωτική φάση, όπου όλες οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται έξω από το Κοινοβούλιο και με αντισυνταγματικά πραξικοπήματα, να δημιουργηθεί, δηλαδή, ένα ενιαίο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο για να ακυρωθεί η συμφωνία που επιβάλλει μια νέα «κατοχή», να υπερασπιστούμε τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία και να αντιμετωπίσουμε το χρέος και την αντεργατική πολιτική της Ε.Ε.

Οι ηγεσίες των δύο μεγάλων παρατάξεων δεν φαίνονται να έχουν πάρει αποφάσεις και μέτρα για να σταθούν στο ύφος των περιστάσεων.Διαισθάνονται το φόβο και τον κίνδυνο υποβάθμισης τους, αλλά δεν βλέπουν τη διέξοδο σε μια τολμηρή, ανοικτή, δημοκρατική, ριζοσπαστική συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων, ένα μέτωπο που θα εκφράσει αυθεντικά τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή.
Προτιμούν τη «σιγουριά» και την ασφάλεια της κομματικής στέγης, κι ας μπάζει νερά, κι ας είναι επισφαλής.

Οι αριθμοί μιλάνε για όποιον τους διαβάζει σωστά: Μέσα σε δύο χρόνια, η Αριστερά έχει συρρικνώσει την εμβέλεια της στην κοινωνία, σε συνθήκες κρίσης, σε συνθήκες μεγάλων κινητοποιήσεων και ευκαιριών: Από τις εθνικές εκλογέςτου 2007, όπου οι δύο παρατάξεις είχαν συγκεντρώσει αθροιστικά 945.000 ψήφους και 36 βουλευτές, το 2009, συγκέντρωσαν 832.000 και έχασαν δύο βουλευτικές έδρες.
Στις ευρωεκλογές του 2004, είχαν συγκεντρώσει 834.000 ψήφους και 4 ευρωβουλευτές, το 2009, πήραν 670.000 ψήφους και 3 ευρωβουλευτές. Και πάει καιρός που η παρουσία της Αριστεράς σε δήμους και νομαρχίες είναι ασθενική και τώρα με τον «Καλλικράτη» η περιθωριοποίηση θα μεγαλώσει.

Ασφαλέστερος... δείκτης η γραμμή

Ξέρουμε ότι οι εκλογικές διαδικασίες δεν είναι ο μόνος δείκτης για την επιρροή της Αριστεράς στην κοινωνία, αλλά δεν  είναι καλύτερος δείκτης οι εσωτερικές διαδικασίες ή οι επιδείξεις δύναμης σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Ο καλύτερος δείκτης στις σημερινές συνθήκες είναι η πολιτική γραμμή, η δυνατότητα να δημιουργεί ή να αποτρέπει γεγονότα η Αριστερά και το κίνημα των εργαζομένων, οι δεσμοί με τον κόσμο. Σε αυτά τα θέματα η «βαθμολογία» είναι χαμηλότατη.

Το Μάη στην Ελλάδα κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, έγιναν δύο γενικές απεργίες, και αυτά δεν καθοδηγήθηκαν πολιτικά από την Αριστερά και, σε ορισμένες στιγμές, κορυφαίες, ο κόσμος την ξεπέρασε σε διάθεση, σε ορμή, σε δράση.
Και επειδή έχουμε μπει στον αστερισμό της νέας καθεστωτικής φάσης και η κρίση δείχνει τα κοφτερά δόντια της σε κάθε νοικοκυριό, και επειδή τα «αιφνίδια» γεγονότα είναι μέσα στην ατζέντα, έχουμε κάθε λόγο να λέμε προς τις ηγεσίες της Αριστεράς αλλά και στον κόσμο της Αριστεράς: «Τέρμα τα αστεία». Όχι επειδή ο πρόεδρος του ΣΥΝ είπε προς τους τάχα «άτακτους» του ΣΥΡΙΖΑ «το παιχνίδι τελείωσε», αλλά επειδή, λίγους μήνες πριν, ο πρόεδρος της Ευρωζώνης, Γιούνκερ, με την ίδια ακριβώς φράση είχε αναγγείλει τη θύελλα που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός!
Για να έχουμε συναίσθηση του ποια είναι τα σοβαρά προβλήματα που θέτει η πραγματικότητα και ποια είναι ζητήματα «καρέκλας», μηχανισμών και καριέρας, σε τελική ανάλυση «αστεία». Ε, λοιπόν, τέρμα τα «αστεία» για την αριστερά.