Από τις κινητοποιήσεις των φοιτητών στη Γαλλία πριν μερικά χρόνια εναντίον του CPE, του "συμφώνου πρώτης απασχόλησης" που προωθούσε η κυβέρνηση Ντε Βιλπέν, και μείωνε το μισθό των νεοεισερχόμενων εργαζόμενων στην αγορά εργασίας
Οι κινητοποιήσεις αυτές έβγαλαν από τη "ναφθαλίνη" το φοιτητικό κίνημα στη Γαλλία, αλλά έδωσαν και πανευρωπαική ώθηση για φοιτητικές κινητοποιήσεις εναντίον πτυχών της συνθήκης της Μπολώνια, της Λισσαβώνας και άλλων αντιλαϊκών μέτρων που προσπαθούν οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη να επιβάλλουν στους λαούς και τη νεολαία.
Λίγο μετά μάλιστα είχαμε και μεγάλες κινητοποιήσεις φοιτητών εδώ, στη Ελλάδα, για το άρθρο 16, το πολυνομοσχέδιο "ΙΔΒΕ-"αξιολόγηση"", το νόμο-πλαίσιο, κτλ.
Το ερώτημα είναι το γιατί σήμερα δε βλέπουμε αντίστοιχη κινητοποίηση από τη νεολαία. Όχι βέβαια πως η νεολαία έχει "απονεκρωθεί", ίσα ίσα συμμετέχει, και είναι ελπιδοφόρο που η νέα γενιά εργαζόμενων, που καλείται να ζήσει σε συνθήκες μεσαίωνα για χατήρι μιας χούφτας ολιγαρχών. Όμως, οι μέχρι τώρα κινητοποιήσεις είναι αναντίστοιχες με το μέγεθος της επίθεσης που δέχονται.
Οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία για το CPE είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: Σήμερα, κάθε μέρα βγαίνουν οι ίδιοι οι κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ και ανακοινώνουν ένα σωρό μέτρα εναντίον μας, ανάμεσα στα οποία είναι και η εφαρμογή του CPE στην Ελλάδα. Εδώ σχετικό άρθρο της "Ημερησίας":
Μοντέλο... Ντε Βιλπέν για τους νέους
Αναμένεται να τεθεί κάποιος περιορισμός στις απολύσεις σε επιχειρήσεις μέχρι 20 ατόμων και, παράλληλα, να αυξηθεί ο αριθμός των επιτρεπόμενων ανά μήνα απολύσεων στις επιχειρήσεις με προσωπικό 20-200 ατόμων.
Υιοθέτηση μοντέλου Ντε Βιλπέν, με συμβάσεις απόκτησης εργασιακής εμπειρίας για άνεργους νέους ηλικίας έως 24 ετών με χαμηλές αμοιβές (στο 80% του κατώτατου βασικού μισθού).
Τίθεται μικρότερο κατώτατο ημερομίσθιο για νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών που εισέρχονται για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας καθώς και για μακροχρόνια άνεργους.
Που είναι λοιπόν οι κινητοποιήσεις που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα ήταν μάλλον σίγουρες? Γιατί δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα έπρεπε?
Μια καλή ανάλυση από την "Καθημερινή" επί του θέματος μας λέει τα εξής:
Το γαϊδούρι του Χότζα
Η κυβέρνηση Παπανδρέου πορεύεται με σημαία το εκβιαστικό δίλημμα «μέτρα ή χρεοκοπία». Προσπαθεί να πειθαναγκάσει τους πολίτες να πιουν το πικρό ποτήρι για να αποφύγουν τα χειρότερα. Κρίνοντας από τη σχετικά χλιαρή αντίδραση της κοινωνίας, το Mέγαρο Μαξίμου και οι γραφειοκράτες της «τρόικας» εκτιμούν πως «τα μέτρα περνάνε». Η εκτίμηση αυτή ανοίγει τον δρόμο επιβολής πρόσθετων μέτρων, αφού πάνω απ’ όλα είναι το αποικιακού χαρακτήρα μνημόνιο. Προς το παρόν, όμως, σειρά έχουν το ασφαλιστικό και η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων.
Μέχρι πρότινος οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ήταν ένα είδος άτυπης διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, που προσέδιδε ευστάθεια στην κοινωνική ισορροπία. Τώρα, οι θιγόμενοι δεν αντιδρούν δυναμικά, όχι τόσο επειδή έχουν πεισθεί, όσο επειδή βλέπουν ότι η χώρα βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν δίνουν μάχη υπεράσπισης κεκτημένων, επειδή ξέρουν ότι δεν έχουν ελπίδα να κερδίσουν κάτι. Οσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις συμμετέχουν για να εκφράσουν την οργή τους. Η κύρια τάση των νοικοκυριών είναι να υιοθετούν συμπεριφορές επιβίωσης στο νέο δυσμενές περιβάλλον...
...Ολες οι κοινωνίες μπορούν να αντέξουν περικοπές. Καμία, όμως, δεν μπορεί να αντέξει τη βίαιη ανατροπή αυτών που οι πολίτες θεωρούν σταθερές του βίου τους (εργασία, εισόδημα και σύνταξη). Ολα δείχνουν ότι η «θεραπεία σοκ» του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης εγκλωβίζει την οικονομία στον φαύλο κύκλο μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης. Παρά τις παρηγορητικές ρητορείες, η κρίση τείνει να προσλάβει διαστάσεις οικονομικο-κοινωνικού κραχ. Τα εισοδήματα δεν θα επαρκούν για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες, οι άνεργοι θα πολλαπλασιάζονται και οι μικρομεσαίοι εμποροβιοτέχνες θα χρεοκοπούν μαζικά...
...Για πρώτη φορά μεταπολεμικά απειλείται μαζικά η επιβίωση των μεσοστρωμάτων, δηλαδή η αναπαραγωγή της υφιστάμενης κοινωνικής δομής. Η κοινωνική δυναμική θα εξαρτηθεί από τη δυνατότητα επιβίωσης κυρίως των μικρομεσαίων. Η σημερινή ισορροπία είναι εξαιρετικά ασταθής. Η υποτονικότητα των κοινωνικών αντιδράσεων είναι περισσότερο ανησυχητικό παρά καθησυχαστικό σημάδι. Εάν συγκεντρωθεί η «κρίσιμη μάζα» κοινωνικής απόγνωσης, η (χαοτική) κοινωνική έκρηξη θα εγγραφεί στην ατζέντα με μεγάλα γράμματα. Οι ένοικοι του Μαξίμου είναι χρήσιμο να θυμούνται ότι όταν το γαϊδούρι του Χότζα συνήθισε να μην τρώει, ψόφησε.
Το άρθρο αυτό λέει αρκετές -και σημαντικές- αλήθειες:
Καταρχήν, το σημαντικότερο που θα πρέπει να κρατήσουμε είναι πως όντως οι "υποτονικές" (σε σχέση με τα ξεκάθαρα μεσαιωνικά μέτρα) κινητοποιήσεις δεν οφείλονται στο ότι ο κόσμος έχει πειστεί για αυτά, αλλά στο ότι δε βλέπει μια πειστική εναλλακτική λύση, ώστε να την διεκδικήσει μέσω αγώνων.
Αυτό είναι και η μεγάλη διαφορά από κινητοποιήσεις όπως πχ αυτές για το CPE στη Γαλλία, οι εδώ κινητοποιήσεις των φοιτητών, κτλ:
Αυτοί που αγωνίζονταν, πίστευαν πως θα μπορούσαν να πιέσουν την κυβέρνηση να πάρει πίσω το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και..."αυτό ήταν όλο".
Αντίθετα, η σημερινή επίθεση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού (κατά κύριο λόγο) κεφαλαίου απαιτεί μια πιο συνολική απάντηση, και αυτό το αντιλαμβάνονται οι λαοί. Δεν αρκεί δηλαδή η απόκρουση του ενός ή του άλλου νομοσχεδίου (αν και προφανώς από κάπου θα πρέπει να γίνει η αρχή).
Όσο λείπει η συνολικότερη αυτή πρόταση, οι κινητοποιήσεις απλά θα "εκφράζουν οργή", όπως το λέει ο αρθρογράφος της "Καθημερινής", αλλά οργή που δε μετασχηματίζεται σε κάτι άλλο, και δεν της δίνεται μια κατεύθυνση προς κάπου, απλά ξεσπά χαοτικά, και προφανώς χωρίς να έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας (άλλωστε, για να πετύχεις κάτι, θα πρέπει να ορίσεις τι είναι επιτυχία, να θέσεις δηλαδή κάποιο στόχο).
Γι' αυτό και θα πρέπει η πρόταση της αριστεράς να περιστρέφεται γύρω από τη στάση πληρωμών προς τους πιστωτές-τοκογλύφους. Έχοντας αυτό ως κεντρικό αίτημα, μπορείς να χτίσεις μια πιο πλήρη λύση, που ξεκάθαρα λείπει - ας μην ξεχνάμε πως η "χειμερία νάρκη' και η παρακμή των αριστεράς και του λαϊκού κινήματος τα τελευταία χρόνια έφερε τη συντριπτική πλειοψηφία του -κατά τα άλλα- "κυρίαρχου λαού" προ εκπλήξεως, μιας και ούτε καν είχε διανοηθεί πως θα βρισκόταν αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις, και προφανώς και είναι απροετοίμαστος.
Χωρίς λοιπόν μια απάντηση απέναντι στο ΚΥΡΙΟ μέτωπο της περιόδου, δηλαδή την επίθεση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, είναι πολύ δύσκολη η διεξαγωγή αγώνων, πόσο μάλλον νικηφόρων αγώνων σε επμέρους μέτωπα, και άρα κρίνεται επιβεβλημένη η στάση πληρωμών, που θα χτυπήσει μεγάλες ευρωπαικές και αμερικάνικες τράπεζες, και κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε ντόμινο αντίστοιχων κινήσεων από άλλα κράτη, κάτι που θα σημαίνει και τεράστια εξασθένηση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ο φαύλος κύκλος του δανεισμού, που απλά διογκώνει το χρέος, και εξαναγκάζει σε ακόμα μεγαλύτερη υποθήκευση, υποδούλωση, πρέπει να σπάσει, και αυτό θα πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα κάθε λαϊκού κινήματος, κόμματος και οργάνωσης.
Δημοσίευση σχολίου