Ταξική πολιτική, ταξική απάντηση

Από την εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"

Η περασμένη Τρίτη ήταν μια μέρα γεμάτη συμβολισμούς. συμβολισμούς, οι οποίοι όμως δεν καταδείχτηκαν δεν έγιναν θέμα στα ΜΜΕ, για λόγους που εύκολο μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας.

Το πρωί, στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής συζητήθηκε το νομοσχέδιο «Περίιδρύσεως Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας». Συζητήθηκε δηλαδή, η δημιουργία ενός μηχανισμού που θα δώσει άλλα 10 δισ. ευρώ (πέραν των 28 που είχαν αποφασιστεί επί ΝΔ) στους τραπεζίτες, δημιουργώντας ένα «δίχτυ ασφαλείας», όπως είπε ποιητικό ο Γ. Παπακωνσταντίνου.

Το απόγευμα, στην Ολομέλεια της Βουλής ξεκίνησε η συζήτηση για την κατάργηση του μοναδικού δικτύου ασφάλειας που έχουν οι εργαζόμενοι, της Κοινωνικής Ασφάλισης. Τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αυτό το δίχτυ ασφαλείας, αποτέλεσμα αγώνων δεκαετιών, αποτελεί παρελθόν, χάρη στην ψήφο του συντεταγμένου κυβερνητικού λόχου.

Δίχτυ ασφαλείας για τους τραπεζίτες, την πιο επιθετική μερίδα του κεφαλαίου {εγκώμιο για τον εθνικό ρόλο των τραπεζών ήταν η ομιλία Παπακωνσταντίνου στην κοινοβουλευτική επιτροπή}, το κενό για τους εργαζόμενους.
Το απόλυτο κενό για τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, προστατευτικό δίχτυ για εκείνους που τον νέμονται.

Τους τελευταίους μήνες γνωρίζουμε το πιο στυγνό πρόσωπο της διαχείρισης του ικαπιταλισμού. Χωρίς φτιασιδώματα. Χωρίς οριακά ρεφορμιστικά μέτρα που καλμάρουν τους εργαζόμενους.

Τις συνέπειες δεν τις έχουμε βιώσει ακόμη στο σύνολο τους. Κάθε μήνας που μπαίνει φορτώνει νέα βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων. Ομως ο γογγυσμός, ο θυμός, η οργή δεν οδηγούν πουθενά, όταν εκφράζονται ατομικά, στις παρέες, στις κοινωνικές συναναστροφές.

Η ωμή ταξική πολιτική της κυβέρνησης του κεφαλαίου και των εκπροσώπων των διεθνών μονοπωλιακών ομίλων, πρέπει να πάρει ταξική απάντηση. Τάξη προς τάξη πρέπει να είναι η σύγκρουση.

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών έδειξαν καθαρά, ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τα συμφέροντα των ανθρώπων της δουλειάς. Το πολιτικό σύστημα ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή του και κάθε πόλος του ενδιαφέρεται μόνο για τη βελτίωση της σχετικής του θέσης μέσα στο σύστημα. Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών έδειξαν επίσης καθαρά ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι ολοκληρωτικά πουλημένη στο κεφάλαιο.

Αυτές οι διαπιστώσεις βάζουν τους πρωτοπόρους εργάτες μπροστά στο ιστορικό καθήκον να ξεκινήσουν την πολιτική και οργανωτική ανασύνταξη της τάξης τους, για να μπορέσει να παλέψει τάξη προς τάξη.