Ανάγκη ρήξης

Από την εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"

Αμφέβαλλε κανείς ότι η ΓΣΕΕ θα υπέγραφε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με τους όρους που απαιτούσε ο ΣΕΒ; Μάλλον όχι. Οταν στην υπόθεση αναμίχτηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δίνοντας γραμμή γι' αυτό που τελικά υπογράφτηκε, ήταν δεδομένο ότι οι υπογραφές τελικά θα έπεφταν.

Και βέβαια, είναι υποτιμητικό της νοημοσύνης μας να συζητήσουμε για το περιεχόμενο αυτής της σύμβασης, η οποία νομιμοποιεί το Μνημόνιο και στέλνει το μήνυμα ότι το σύστημα μπορεί να υπολογίζει στην εργατοπατερία.

Γιατί τότε να προβληματιζόμαστε, αν μπορούσαν να έχουν διαφορετική κατάληξη οι απανωτές 24ωρες απεργίες που οργανώθηκαν τους τελευταίους μήνες; Υπήρχαν οι όροι για να συμβεί κάτι διαφορετικό;

Η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ δεν είχαν όλη την πρωτοβουλία των κινήσεων; Το ΠΑΜΕ με τον απόλυτο σεβασμό στην αστική νομιμότητα δεν ήταν το αντίπαλο δέος; Με σκυμμένο το κεφάλι δεν είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα; Δεν είναι καταθλιπτικοί οι συσχετισμοί στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που έχουν μετατραπεί σε γκέτο;

Μ' αυτούς τους όρους, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κι αυτό είναι που πριν από οτιδήποτε άλλο πρέπει να συνειδητοποιηθεί. Γι αν δεν συνειδητοποιηθεί, δε μπορεί να γίνει καμιά συζήτηση για αλλαγή της κατάστασης.

Η εργατική τάξη ασφυκτιά μέσα σ' ένα συνδικαλιστικό σύστημα πλήρως αστικοποιημένο. Το πολιτικό σύστημα, από την άλλη, τάζει αλλαγές μέσα από την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, μάλιστα, η κομματική πραμάτεια απλώνεται και πάλι, για να προσελκύσε» τους πελάτες-ψηφοφόρους.

Ολα αυτά δεν είναι καινούργια. Ερχονται από παλιά. Ενα σύστημα κακοφορμισμένο αναπαράγεται συνεχώς, χωρίς να έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Και σε συνδικαλιστικό και σε πολιτικό επίπεδο.

Πολλοί μιλούν για τις εξεγέρσεις που έρχονται. Είναι αλήθεια πως οι αστοί τις φοβούνται, γι' αυτό και τις ξορκίζουν με χιλιάδες ξόρκια. Ομως και οι εξεγέρσεις μπορούν να οδηγηθούν στο πουθενά αν δεν έχουν την ταξική προοπτική, που μόνο η γνώση και η συνείδηση μπορούν να τους προσφέρουν. Κι αν οι εξεγέρσεις ωριμάζουν, τότε οι πρωτοπόροι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης έχουν έναν παραπάνω λόγο να ασχοληθούν με τους όρους εξέλιξης τους.

Απαιτείται ρήξη με το σάπιο παρελθόν που εξακολουθεί να καταδυναστεύει την εργατική τάξη. Πλήρης ρήξη και όχι επικαλύψεις, μικρές ή μεγαλύτερες. Χρειαζόμαστε επεξεργασία των όρων πολιτικής ενοποίησης της εργατικής τάξης. Αυτά τα δυο είναι διαδικασίες αλληλένδετες. Δεν κινούνται σε αυτόνομες πορείες, αλλά κινούνται μαζί με τη μια διαδικασία να τροφοδοτεί την άλλη. Ας πιάσουμε, λοιπόν, το νήμα και ας αρχίσουμε να το ξετυλίγουμε, αντί να αναλωνόμαστε σε γενικόλογες αγωνιστικές εκκλήσεις.