Η Γερμανία δεν έχει σκοπό να "ρίξει" και τόσο πολύ το ευρώ, διότι οι εξαγωγές της δε βασίζονται τόσο πολύ στη χαμηλή τιμή (που βέβαια εννοείται
ότι παίζει ρόλο), όσο στην υψηλότερη ποιότητα. Αντίθετα, οι υπόλοιποι, που δεν έχουν τέτοια ποιότητα, θέλουν πολύ χαμηλότερο ευρώ, διότι έτσι ρίχνουν την τιμή των εξαγωγών τους, και μπορούν να τις πουλήσουν πιο εύκολα.
Αυτά βλέπει πχ ο κεντρικός τραπεζίτης της Τσεχίας (ο αντίστοιχος Προβόπουλος), και δηλώνει ότι δεν είναι πλέον και πολύ σίγουρος για το αν θέλει να ενταχθεί η Τσεχία στην ευρωζώνη, ούτε καν ξέρει αν και πότε θα επιλυθεί το πρόβλημα με το ευρώ:
Czechs Wary of Joining Troubled Euro
The new Czech central bank governor said uncertainty surrounding the euro zone in the wake of the Greek debt crisis is so great that there is no point considering adopting the common currency for now and expressed serious reservations about possible new Europe-wide regulations.
"I don't even have a clue how long it will take to solve the problems of the euro zone," Mr. Singer said. And until that happens, he said, "there are simply too many hypotheticals for me to speculate" on whether joining would help the Czech economy.
"At the moment it is really difficult to be a euro zone enthusiast and rush to adopt the euro," said Radomir Jac, chief economist at Prague-based PPF Generali Asset Management.
Public support for membership has also declined in some places after the Greek crisis. A May survey of small and medium-sized enterprises by the Czech Chamber of Commerce found that just 20% supported adoption of the euro. In Poland, an April poll by the Warsaw School of Economics found that support for the euro fell to 42% from 55% a year earlier.
http://online.wsj.com/article/SB1000...EFTTopWhatNews
Και δεν είναι μόνο οι Τσέχοι ή οι Πολωνοί. Το ίδιο συμβαίνει και στη Δανία, όπου, όπως μαθαίνουμε σε σχετικό άρθρο, "Οι πολίτες της Δανίας που αντιτίθενται στο ευρώ ποτέ δεν ήταν τόσο πολλοί στη χώρα όσο είναι σήμερα" και "Το 54,6% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι θα ψηφίσει σε σχετικό δημοψήφισμα «όχι», ενώ το 43,4% απλώς σκέφτεται το «ναι» και μόνο ένα 2% ανέφερε ότι δεν έχει αποφασίσει μεταξύ του ευρώ και του εθνικού νομίσματος".
Το ίδιο όμως αποτέλεσμα δίνουν και αντίστοιχες δημοσκοπήσεις στη Γερμανία, όπου μόλις το 30% τάσσεται υπέρ της διατήρησης του ευρώ, ενώ το 51% επιθυμεί επιστροφή στο μάρκο.
Και σα να μην έφτανε αυτό, στη Γερμανία, έχουν δικαστήρια σχετικά με τη συνταγματικότητα του "πακέτου σωτηρίας". Αν βγει ότι δεν είναι συνταγματικό?
Όπως παρατηρεί ο Ambrose Evans-Pritchard σε άρθρο του στη Telegraph, εκκρεμούν προσφυγές εναντίον των πρόσφατων "πακέτων σωτηρίας", στη βάση του ότι απαγορεύεται από το γερμανικό σύνταγμα το να δίνονται τέτοια είδους ενισχύσεις προς τις χρεωκοπημένες τράπεζες γερμανικών και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, και αν τα δικαστήρια αποφασίσουν ότι όντως αυτό απαγορεύεται (απόφαση βέβαια που είναι έντονα πολιτική, παρά νομική), τότε θα έχουμε αλυσιδωτές αντιδράσεις μεγάλης κλίμακας.
Ένα άλλο θέμα που έκανε μια σχετική αίσθηση ήταν μια "πτώση του χρυσού" (=άνοδος των νομισμάτων έναντι του χρυσού). Πολλοί έσπευσαν να πουν ότι "αυτό ήταν", "η ανάκαμψη έρχεται και τα νομίσματα θα ξανανέβουν έναντι του χρυσού", μπλα, μπλα, μπλα. Στην πραγματικότητα, τέτοιες μεταβολές όμως δε λένε και πολλά, από μακροπρόθεσμης άποψης.
Η βασικότερη και πιο μακροπρόθεσμη τάση είναι η εξής, όπως εξηγούσαμε σε παλιότερο άρθρο:
Ο ιδιοκτήτης του χρήματος, ο κεφαλαιοκράτης, ΠΑΝΤΑ αναζητά να επενδύσει το κεφάλαιο του που βρίσκεται σε κατάσταση «χειμερίας νάρκης» (μη επενδυτικό κεφάλαιο), ώστε να βγάλει κάποιο κέρδος από αυτή του την επένδυση.
ΑΝ και ΟΤΑΝ πειστεί ότι έχει 50.1% πιθανότητα να βγάλει κέρδος με το να επενδύσει το κεφάλαιο του στη Χ ή την Ψ επένδυση, την κάνει.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο κεφαλαιοκράτης ΔΕΝ πείθεται ότι έχει 50.1% πιθανότητες να βγάλει κέρδος επενδύοντας το κεφάλαιο του.
Αν συμβεί αυτό, τότε προσπαθεί να διατηρήσει το κεφάλαιο του «για όταν έρθουν καλύτερες μέρες» (για όταν δηλαδή διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα διασφαλίσουν ότι αν επενδύσει το κεφάλαιο του στη Χ επένδυση θα πλουτίσει).
Αυτό συμβαίνει σήμερα, ειδικά στη δύση: Σχεδόν ότι και να προσπαθήσεις να παράγεις στη δύση, μπορείς να το παράγεις αλλού με μικρότερο κόστος, και άρα και με μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους για τον κεφαλαιοκράτη – εξ ου και η μετανάστευση του κεφαλαίου προς όπου συμφέρει τους κεφαλαιοκράτες (Κίνα, Ινδία, κτλ) εις βάρος των εργατών.
Επίσης, μια τρομερή αλλαγή είναι πλέον ότι οι εργάτες έχουν πληχθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που ουσιαστικά ΔΕΝ υπάρχουν πλέον καταναλωτές για τα παραγόμενα προιόντα: Οι κινέζοι είναι «έτσι και αλλιώς» εκτός κατανάλωσης, ενώ το τέλος του δανεισμού (που ως τώρα εξισορροπούσε τα διαρκώς χαμηλότερα μεροκάματα σε σχέση με την παραγωγικότητα - δες και εδώ: http://img141.imageshack.us/img141/6641/19056471.gif) σημαίνει πως οι δυτικοί εργάτες ΔΕΝ μπορούν ούτε αυτοί να καταναλώσουν όλα τα προιόντα που παράγουν.
Και επειδή τα προιόντα θα μένουν απούλητα, δεν υπάρχει κέρδος για τον κεφαλαιοκράτη->ΔΕΝ τον συμφέρει να επενδύσει.
"Gold is money."
J. P. Morgan
"Although gold and silver are not by nature money, money is by nature gold and silver."
Karl Marx
Εδώ και χιλιάδες χρόνια ο χρυσός χρησιμοποιείται για αποθήκευση πλούτου (αντίθετα, ένα νόμισμα εντελώς fiat, όπως το ευρώ, με ιστορία 1-2 δεκαετιών βαφτίζεται ως βράχος σταθερότητας!).
Ο χρυσός έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του τη σταθερότητα (σε αντίθεση με τα νομίσματα, άσχετα αν οι υποστηρικτές τους φτάσουν στο εξωφρενικό σημείο να τα χαρακτηρίζουν «σταθερά» (εγώ πάντως πριν μερικά χρόνια πήρα κάτι χρυσές λίρες με 130 ευρώ τη μία, και για κάποιο λόγο τώρα αξίζουν περισσότερα ευρώ - γιατί άραγε?).
Επειδή ο χρυσός έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του στη σταθερότητα, ΔΕΝ προτιμάται για επένδυση από τους κεφαλαιοκράτες, μιας και δεν μπορούν να πλουτίσουν.
Προτιμούν επενδύσεις πχ του στιλ «να φτιάξω ένα εργοστάσιο», «να αγοράσω μετοχές μιας εταιρείας που θα πάει καλά», κτλ. Επενδύσεις που αυγατίζουν το κεφάλαιο τους δηλαδή.
Όταν όμως ΔΕΝ υπάρχει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ότι όντως θα υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη, με εταιρείες να παράγουν, τράπεζες να δίνουν δάνεια ώστε να δημιουργηθούν εταιρείες που θα παράγουν, κτλ, κτλ, κτλ, τότε ο κεφαλαιοκράτης όπως είπαμε και πριν θα προτιμήσει τη σταθερότητα του χρυσού (γιατί αν επενδύσει φοβάται ότι θα έχει ΧΑΣΟΥΡΑ αντί για κέρδος). Ο χρυσός μετρά την εμπιστοσύνη στο αν θα υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη.
Όταν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη, τότε ο χρυσός βυθίζεται.
Και σε άλλο άρθρο:
...Τέλος πάντων, ΑΝ και ΟΤΑΝ καταφέρουν να μας γυρίσουν σε φεουδαρχικού τύπου ανισσότητες (λίγοι φεουδάρχες - πολλοί κολίγοι), τότε θα επενδύσουν, διότι οι "απαραίτητες αναδιαρθρώσεις" θα τους δίνουν την ευχέρεια να βγάλουν μεγάλα κέρδη. Ως τότε, ο χρυσός θα "ανεβαίνει", καθώς είναι το ιδανικό μέσο αποθήκευσης του κεφαλαίου, όταν αυτό δεν επενδύεται
Εδώ και ένα απόσπασμα από σημερινό άρθρο του Π.Παπακωνσταντίνου στη σημερινή "Καθημερινή", όπου περιγράφει γλαφυρά αυτή την κατάσταση, έστω και αν δεν εξηγεί το γιατί οι κεφαλαιοκράτες αρνούνται να επενδύσουν τα κεφάλαια τους, ειδικά στη δύση:
Γεγονός είναι ότι στην Αμερική, η ανάκαμψη δεν σημαίνει τίποτα για 40 εκατομμύρια πενόμενους πολίτες, που συντηρούνται με δημοτικά δελτία διατροφής. Το 21% των παιδιών ηλικίας 6 - 14 ετών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι αναλυτές μιλούν για το αλλόκοτο φαινόμενο της «ανάκαμψης χωρίς θέσεις εργασίας» (jobless recovery): τον Ιούνιο, η Αμερική όχι μόνο δεν αύξησε την απασχόληση, αλλά έχασε άλλες 125.000 θέσεις εργασίας. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας ανέρχεται σε 9,5%, ενώ το πραγματικό (αν συνυπολογιστούν οι δραματικά υποαπασχολούμενοι) ξεπερνάει το 17%.
Η παράδοξη αυτή εικόνα αντανακλά την ακήρυκτη «επενδυτική απεργία» των κεφαλαιούχων. Αποτελεί έκφραση ακραίου ανορθολογισμού το γεγονός ότι, πλάι στον «στρατό» της πλεονάζουσας εργατικής δύναμης, βρίσκεται ένα βουνό πλεοναζόντων κεφαλαίων – σχεδόν το ένα τρίτο των συνολικών, κατά τον Νεοϋορκέζο πανεπιστημιακό Ντέιβιντ Χάρβεϊ. Κεφάλαια λιμνάζουν και εργατικοί πληθυσμοί φθείρονται από την ανεργία κι αυτά τα δύο πλεονάσματα δεν μπορούν να συναντηθούν – απλούστατα, διότι οι κάτοχοι κεφαλαίων προτιμούν να «παρκάρουν» τα πλεονάσματά τους στη χρηματιστική κερδοσκοπία από το να ρισκάρουν παραγωγικές επενδύσεις.
Ιδού μια άλλη όψη του σύγχρονου, οικονομικού φρενοκομείου: σύμφωνα με την τελευταία επισκόπηση του ΟΟΣΑ, τη στιγμή που ΗΠΑ, Ευρώπη και Ιαπωνία λυγίζουν κάτω από χρέη και ελλείμματα, ο ιδιωτικός τους τομέας εμφανίζει τεράστια πλεονάσματα, ύψους 3 τρισ. (τρισ.!) δολαρίων, κάτι που αντιστοιχεί στο 7% του ΑΕΠ. Η κατάσταση αυτή θυμίζει τον στρατηγό Μακλίλαν, άξιο οργανωτή του περίφημου «Στρατού του Πότομακ», αλλά απρόθυμο να εμπλακεί σε επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον των Νοτίων, στον αμερικανικό εμφύλιο. Λέγεται ότι ο Αβραάμ Λίνκολν του έγραψε κάποτε: «Αγαπητέ μου Μακλίλαν, αν δεν θέλεις να χρησιμοποιήσεις τον στρατό σου, θα μπορούσες να μου τον δανείσεις για λίγο»;
Οι σύγχρονες πολιτικές ηγεσίες δεν διανοούνται να μιλήσουν στις οικονομικές ελίτ με τη γλώσσα του προέδρου Λίνκολν. Το αποτέλεσμα είναι να συσσωρεύονται, στον ουρανό της διεθνούς οικονομίας, τα σημάδια ενός δεύτερου κύματος ύφεσης – καχεξία στην αγορά εργασίας, νέα πτώση στην αγορά ακινήτων κ. ά. Σωρεία αναλυτών πιθανολογεί ότι η δρακόντεια λιτότητα, στο πρότυπο του μνημονίου ΔΝΤ - Ε. Ε., απλώς θα επιταχύνει αυτήν την εξέλιξη, παρασύροντας την οικονομία στον φαύλο κύκλο του αποπληθωρισμού και της υπερχρέωσης.
Δείτε, για παράδειγμα, πώς τα πηγαίνουν οι τρεις επιμελέστεροι μαθητές του ΔΝΤ: η πάλαι ποτέ «Κέλτικη Τίγρη», η Ιρλανδία, έχει επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία 13,5% και συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό)... 1.052% (έναντι 163% της Ελλάδας)! Η «Τίγρη της Βαλτικής», η Εσθονία, είδε την οικονομία της να συρρικνώνεται μέσα σε ένα χρόνο κατά 14% και την ανεργία να φτάνει το 16%. Oσο για τη Λεττονία, εδώ η πτώση του ΑΕΠ έφτασε το τρομακτικό 18% και η ανεργία το 23%, δικαιώνοντας τον χαρακτηρισμό της ως «επόμενης Αργεντινής». Oλα δείχνουν ότι οι χώρες που υφίστανται την κατά ΔΝΤ «χημειοθεραπεία» (η έκφραση προέρχεται από τους Financial Times), συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, θα επιβεβαιώσουν την πρόβλεψη του Βέλγου υπουργού Οικονομικών ότι, ακολουθώντας παρόμοιες μεθόδους, στο τέλος «θα πεθάνουμε όλοι... θεραπευμένοι»!
Τα νομίσματα θα πέφτουν έναντι του χρυσού, άλλο αν προσπαθούν με νύχια και με δόντια να το αποτρέψουν. Τις τελευταίες μέρες, η τιμή του χρυσού έπεσε κυρίως λόγω του ότι [δυτικές] τράπεζες πούλησαν μεγάλες ποσότητες χρυσού στην κεντρική τράπεζα (BIS) για να πάρουν χρήμα, μιας και δεν είχαν ρευστότητα:
350 μετρικούς τόνους χρυσού εκποίησαν οι κεντρικές τράπεζες
Μεγάλες ποσότητες χρυσού έχουν αρχίσει και πωλούν οι κεντρικές τράπεζες, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στα σοβαρά προβλήματα ρευστότητας που έχει δημιουργήσει στο τραπεζικό σύστημα η κρίση.
Οι κεντρικές τράπεζες έχουν συνάψει συμφωνία swap (ανταλλαγής) με την επονομαζόμενη και «τράπεζα των τραπεζών», τη Διεθνή Τράπεζα Διακανονισμών που εδρεύει στη Βασιλεία της Ελβετίας. Σε ένα σημείο που πέρασε σχετικά απαρατήρητο, όπως επισημαίνουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, στην πρόσφατη έκθεση που έδωσε πριν από μία εβδομάδα στη δημοσιότητα, η Διεθνής Τράπεζα Διακανονισμών αναφέρει ότι οι κεντρικές τράπεζες «ενεχυρίασαν» 349 μετρικούς τόνους χρυσού το οικονομικό έτος που έληξε στις 31 Μαρτίου, εξασφαλίζοντας το ποσό-ρεκόρ των 14 δισ. δολαρίων.
Η αύξηση της χρήσης συμφωνιών swap χρυσού εξέπληξε, καθώς οι κεντρικές τράπεζες είχαν πολύ σπάνια τις τελευταίες δεκαετίες κάνει χρήση της δυνατότητας αυτής και η ποσότητα χρυσού που διέθετε η Διεθνής Τράπεζα Διακανονισμών παρέμενε σταθερή για χρόνια.
Το ποσό των 14 δισ. δολαρίων που έχουν πάρει μέσω πωλήσεων χρυσού οι κεντρικές τράπεζες θεωρείται μικρό σε σχέση με τα τρισ. δολάρια που διακινούνται σε καθημερινή βάση στη διεθνή χρηματαγορά. Το γεγονός όμως ότι οι τράπεζες χρησιμοποιούν τα αποθέματα χρυσού για να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους θεωρείται ακόμη μία ένδειξη της στενότητας που αντιμετωπίζει ο τραπεζικός τομέας.
Από "Ελευθεροτυπία"
2 παρατηρήσεις: καταρχήν βλέπουμε μια επιστροφή του χρυσού στη νομισματική σκηνή, και, κατά δεύτερον, βλέπουμε την πτώση της δύσης και την άνοδο Ρωσσίας - Κίνας:
Τα κράτη της δύσης, και το ΔΝΤ, πουλάνε χρυσό, ενώ αντίθετα η Ρωσσία, η Κίνα, η Ινδία, αλλά και Σαουδική Αραβία, κτλ αγοράζουν. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι, ειδικά η Κίνα αγοράζει από τα ορυχεία, και όχι μέσω της "ελεύθερης αγοράς", και αγοράζουν μάλιστα και "λίγο-λίγο" το χρυσό τους. Στα μουλωχτά δηλαδή.
Αυτό γίνεται διότι δε θέλουν να "τρομάξουν" τον κόσμο - αν βγουν και αγοράσουν μεγάλες ποσότητες χρυσού απότομα, θα το πάρουν χαμπάρι όλοι, θα πέσει πολύ το δολλάριο έναντι του χρυσού, και αυτό δεν το θέλουν, ειδικά η Κίνα, διότι αυτή τη στιγμή η Κίνα έχει πάρα πολλά δολλάρια στην κατοχή της (όλες αυτές οι εξαγωγές που κάνει προς τις ΗΠΑ είναι πληρωμένες σε δολλάρια).
Ανάμεσα βέβαια στις χώρες που πούλησαν χρυσό ήταν και η Ελλάδα:
Χρυσό 8 εκατ. ευρώ πούλησε η Ελλάδα
Μετά τα «ασημικά», η χώρα πουλάει τον χρυσό της. Η Τράπεζα της Ελλάδος για ακόμη μία φορά, σε περιορισμένη όμως κλίμακα, προχώρησε στη ρευστοποίηση μέρους των αποθεμάτων της σε χρυσό.
Στο δωδεκάμηνο Μαΐου 2009-2010, η ΤτΕ διέθεσε περίπου 12.000 ουγκιές από τον συνολικό χρυσό που διαθέτει, ο οποίος πέρυσι υπολογιζόταν στα 3,613 εκατ. ουγκιές. Από αυτά τα περίπου 370 κιλά χρυσού που πούλησε, η Κεντρική Τράπεζα της χώρας εισέπραξε περίπου 8 εκατ. ευρώ, τα οποία προστίθενται στα ρευστά διαθέσιμά της. Η κίνηση αυτή δεν ενισχύει απευθείας τα άδεια κρατικά ταμεία. Ομως, το ελληνικό Δημόσιο ως βασικός μέτοχος της ΤτΕ θα επωφεληθεί από την υψηλότερη απόδοση που θα επιτύχει η ΤτΕ.
Η ΤτΕ περιόρισε το απόθεμά της σε χρυσό κατά 0,33%, ενώ στο ίδιο διάστημα η αντίστοιχη Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας το μείωσε κατά 0,53%, της Σουηδίας κατά 4%, και της Γερμανίας κατά 0,17%. Ωστόσο η κίνηση αυτή επανέφερε μνήμες του 2003 τότε που η ΤτΕ είχε προχωρήσει στη διεθνή αγορά σε πώληση 20 τόνων χρυσού. Η συναλλαγή τότε είχε γίνει στη θερινή ραστώνη του Αυγούστου υπό καθεστώς άκρας μυστικότητας (είναι αμφίβολο αν το γεγονός το γνώριζε ακόμη και ο τότε εκπρόσωπος της κυβέρνησης), αποφέροντας στα ταμεία της ΤτΕ περίπου 200 εκατ. ευρώ. Ομως εκ των υστέρων, η όλη μεθόδευση ήρθε στο φως της δημοσιότητας όταν από τα στοιχεία που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έγινε αντιληπτό ότι τα αποθέματα της χώρας μας είχαν περιοριστεί.
Παρ' όλο που από τότε έχει παρέλθει μία επταετία, πολλά πράγματα μοιάζουν να έχουν παραμείνει αναλλοίωτα. Για παράδειγμα, σήμερα ο Προϋπολογισμός αντιμετωπίζει μία υστέρηση εσόδων κατά περίπου 2 δισ. ευρώ. Μεγάλες αποκλίσεις εμφάνιζε και τότε ο Προϋπολογισμός. Καθώς η οικονομία εισερχόταν στον προεκλογικό κύκλο, οι δαπάνες αυξάνονταν ανεξέλεγκτα με ρυθμό 12,6%, υπερβαίνοντας τον προβλεπόμενο στόχο του 5,2% που είχε θέσει ο Προυπολογισμός. *
Και μιας και το έφερε η κουβέντα σχετικά με το χρυσό που πουλήθηκε μυστικά το 2003, δείτε και ένα άρθρο του "Βήματος" από εκείνη την περίοδο (31/08/2003), που δείχνει το πόσο πολύ είχαν πιστέψει τα ίδια τους τα ψέματα οι κυβερνώντες, σχετικά με το "καταπληκτικό" ευρώ:
H εποχή που η ποσότητα χρυσού που διέθετε μια χώρα αντικατόπτριζε την ισχύ της οικονομίας της φαίνεται ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. «Την εποχή μετά τον πόλεμο» αναφέρει ο κ. Μαντζαβίνος «η αξιοπιστία μιας κεντρικής τράπεζας και μιας οικονομίας βασιζόταν στον χρυσό που διέθετε. Σήμερα δεν υπάρχει ανάγκη να διατηρεί μια χώρα υψηλά αποθέματα χρυσού». Δεν είναι μόνο η κατάργηση του συστήματος σταθερών ισοτιμιών του Bretton Woods το 1971, με βάση το οποίο κάθε εθνικό νόμισμα σε κυκλοφορία είχε το ισοδύναμό του σε χρυσό μέσω της ισοτιμίας του με το δολάριο και μπορούσε να ανταλλαγεί με αυτόν ανά πάσα σιγμή. Για την Ελλάδα η είσοδος στην ΟΝΕ και η υιοθέτηση του ευρώ περιορίζουν σημαντικά την ανάγκη διατήρησης συναλλαγματικών διαθεσίμων και υψηλών αποθεμάτων χρυσού. «Με το ευρώ, η σημασία του χρυσού έχει σχεδόν εξαλειφθεί» τονίζει ο κ. Μαντζαβίνος.
«Πριν από την πώληση χρυσού από την Τράπεζα της Ελλάδος είχαν προηγηθεί άλλες ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες» αναφέρει ο κ. Μαντζαβίνος. [σημ.: Αυτό όντως ισχύει - πχ ο Μπράουν στην Αγγλία, όταν ήταν ακόμα υπουργός οικονομικών του Μπλαιρ είχε και αυτός πουλήσει τον "άχρηστο" χρυσό, κτλ ]Οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες όχι μόνο δεν επιδιώκουν τη συσσώρευση επιπλέον διαθεσίμων σε χρυσό, αλλά έχουν συνάψει μια «συμφωνία κυρίων» για περιορισμένη και ελεγχόμενη πώληση ποσοτήτων χρυσού από τα διακρατούμενα διαθέσιμά τους. Με τη συμφωνία αυτή επιδιώκεται η αποφυγή μαζικών πωλήσεων χρυσού, οι οποίες θα προκαλούσαν αναστάτωση στην αγορά χρυσού και μεγάλες διακυμάνσεις στην τιμή του.
Ο τόκος όμως είναι ελάχιστος, μόλις 0,1%, αναφέρουν στην Τράπεζα της Ελλάδος, και οι καταθέσεις κρίνονται ασύμφορες. Πρέπει να σημειωθεί ότι η διατήρηση χρυσού επιβαρύνεται και από υψηλά «φύλακτρα», σε σημείο ώστε να είναι ασύμφορη. «Πολλές φορές κοστίζει η διακράτηση χρυσού» αναφέρει ο κ. Μαντζαβίνος.
Ο χρυσός έπαψε να είναι ελκυστικός για επένδυση εδώ και πολλά χρόνια. Οσοι κρατούσαν χρυσό τις δεκαετίες του '60 και του '70 έβλεπαν ότι έχαναν σε σχέση με άλλες τοποθετήσεις, είτε αυτές ήταν ακίνητα είτε καταθέσεις, που είχαν αρχίσει να αποδίδουν ικανοποιητικούς τόκους. Οι συσσωρευμένοι τόκοι, π.χ., μιας δεκαετίας αντιστάθμιζαν τις απώλειες στην αγοραστική δύναμη της δραχμής ύστερα από μια υποτίμηση ή ταχεία διολίσθηση, που ήταν συχνό φαινόμενο στη σύγχρονη οικονομική ιστορία της χώρας. H ανασφάλεια που δημιουργούσε η δραχμή οδηγούσε στη διακράτηση χρυσού. Με μόνη εξαίρεση την άνοδο της τιμής του στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, η εικόνα δεν άλλαξε τις δύο επόμενες δεκαετίες. Αντίθετα, τα έσοδα που απέφεραν οι καταθέσεις και τα ρέπος την εποχή εκείνη καθιστούσαν τις τοποθετήσεις σε χρυσό ασύμφορες. [Τώρα όμως?]
Σύμφωνα με τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος, η απόφαση της κεντρικής τράπεζας να πωλήσει 20 τόνους χρυσού από τα συνολικά αποθέματά της ύψους 147 τόνων εντάσσεται στο πλαίσιο της αποδοτικότερης διαχείρισης του χαρτοφυλακίου της. Επομένως η ρευστοποίηση οδηγεί απλώς σε διαφοροποίηση του χαρτοφυλακίου της Τράπεζας της Ελλάδος και αφορά τμήμα της ποσότητας χρυσού που είχε συγκεντρωθεί από τις αγορές νομισμάτων των τελευταίων ετών.
Για το πόσο "αποδοτικά" ήταν αυτά βέβαια, δείτε αυτόν τον πίνακα:
Δημοσίευση σχολίου