Τώρα, τα χειρότερα μας περιμένουν στον πάτο. Διότι τίποτε δεν άλλαξε στη σάπια δημόσια διοίκηση, τίποτε δεν άλλαξε στη διαφθορά, τη διαπλοκή και τη σπατάλη (από τις χορηγήσεις στις ΜΚΟ έως τις αναθέσεις), ενώ αντιθέτως βούλιαξαν τα μεροκάματα, η παραγωγικότητα, η ασφάλιση, η εργασία.
Ακόμα κι αν δεν παγώσουν εν τέλει οι μισθοί, τι νόημα έχει μια αύξηση φέρ' ειπείν 1%, όταν ο πληθωρισμός τρέχει ήδη με 6% και (μετά τις πρόσφατες αυξήσεις του ΦΠΑ) πάει για 7%;
Ομως το πρόβλημά μας από καιρό δεν είναι μόνον οικονομικό. Είναι κοινωνικό, συντελείται ένα κοινωνικό πραξικόπημα από δυνάμεις που έχουν προδώσει τους ψηφοφόρους τους και την εντολή του λαού.
Μια οικονομική Χούντα -το Διευθυντήριο της Κομισιόν και του ΔΝΤ- έχει καπελώσει το ελληνικό Σύνταγμα με το Μνημόνιο και κυβερνά την Ελλάδα μέσω μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων, η οποία μάλιστα δεν παραλείπει συχνά να υπερακοντίζει σε αγριότητα κι αυτό το ίδιο το Μνημόνιο, όπως κάθε πρόθυμος που θέλει να φανεί αρεστός.
Εγείρεται πλέον θέμα Δημοκρατικής Αμυνας.
Περί τους 6.500.000 ασφαλισμένους οδηγούνται στο απόσπασμα. Το σύνολο του ελληνικού λαού
οδηγείται στην Κόλαση, με τη διαβεβαίωση του κ. Παπανδρέου ότι ο ίδιος «επιθυμεί την έξοδο απ' αυτήν», δηλαδή απ' το Μνημόνιο. Μια ακόμα μωρολογία.
[Εδώ να σημειώσουμε ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που αδιαφορούσαν ή ακόμα ακόμα έβλεπαν με καλό μάτι τη σφαγή των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, τώρα που σφάζονται και οι ίδιοι, βγάζουν πικρά συμπεράσματα. Θα είναι ανώφελα αν δεν αλλάξουν μυαλά και στάση].
Αν όμως ο δρόμος προς την Κόλαση είναι πάντα στρωμένος με καλές προθέσεις, ο μονόδρομος που συνεπάγεται το Μνημόνιο είναι η γενική κάθοδος της χώρας στον Αδη με προσδόκιμο παραμονής εκεί επ' αόριστον.
Ετσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, κι αν αυτή η κυβέρνηση ανδρεικέλων, που διαχειρίζεται τον Φόβο για να διεκπεραιώσει τα σχέδια (σε ευρωπαϊκό επίπεδο) του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών προς την πλήρη εργασιακή υποταγή των λαών, καταρρεύσει, η διάδοχη λύση θα 'ναι μια «οικουμενική κυβέρνηση», δηλαδή ακόμα μια κυβέρνηση κουίσλινγκ, αλλά ευρέος φάσματος.
Απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο, τα συνεχή κοινοβουλευτικά ή όχι πραξικοπήματα, το μόνο μέσο αντίστασης για τον λαό είναι η Δημοκρατική Αμυνα. Οι δημοκρατικοί αγώνες με δημοκρατικά μέσα. Αλλωστε, δημοκρατικοί αγώνες με αντιδημοκρατικά μέσα δεν γίνονται.
Ο καπιταλισμός στη χώρα μας, όπως και σε όλη την Ευρώπη (πολεμικός απ' τη φύση του), έχει μπει σε πολεμική φάση. Καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό για να κάνει τον παραγωγικό ιστό φθηνότερο, την ανισοκατανομή του πλούτου ευκολότερη και την υποδούλωση των εργαζομένων μόνιμη. Η κρίση μετατρέπεται σε εμβρυουλκό για την εκμαίευση ενός ακόμα πιο σιδερένιου κόσμου.
Η ευθύνη της Αριστεράς για την αντίκρουση (τώρα, κι αργότερα για την αντιστροφή) αυτής της τάσης, είναι ιστορική. Ανάλογη με το «ιστορικό δίκιο» που έχει. Υπερβαίνει τις επιμέρους (συχνά ισχυρές, λογικές και νόμιμες) διαφορές στο εσωτερικό της.
Για όσα απ' τα κόμματα και τις κινήσεις της Αριστεράς δεν έχουν πάρει τον δρόμο προς τα Σούσα (και προς το ΠΑΣΟΚ), υπέρτατος νόμος τώρα, σε αυτήν τη φάση, είναι να μην καταστραφεί -να μην αφήσουν να καταστραφεί- ο πολιτισμός της εργασίας. Να μην εγκατασταθεί εδραία η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα και να μην αφεθεί η χώρα έρμαιο στους ιμπεριαλιστικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς.
Η συνάντηση όλων των λαϊκών δυνάμεων σε ένα Λαϊκό Μέτωπο Σωτηρίας, στο οποίο θα μπορούσαν να προστρέξουν και να στέρξουν, παρά τις διαφορές τους, όλοι οι δημοκρατικοί, είναι η μόνη εναλλακτική λύση στις δυνάμεις και τα κόμματα του Μνημονίου.
Πιθανόν η (σχετική) αδράνεια του λαού αυτούς τους κρίσιμους καιρούς να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν βλέπει φως -ότι οι προσδοκίες του, οι προσδοκίες όλων μας για τη λαϊκή ενότητα είναι μειωμένες. Αυτό πρέπει να αλλάξει εδώ και τώρα, η ταξική πάλη εξελίσσεται και -για την ώρα- δεν εξελίσσεται καλά για τον λαό...
Διαβάστε περισσότερα...
Δημοσίευση σχολίου