Αυτό δε μας έλεγαν οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι τόσα χρόνια;
Αξίζει να διαβάσει κανείς ένα πολύ καλό άρθρο της "Ελευθεροτυπίας", το οποίο έχει συγκεντρώσει τις καλύτερες "ατάκες" των κυβερνώντων και των κυρίαρχων ΜΜΕ, προκειμένου να μας πείσουν ότι το "ιρλανδικό μοντέλο" είναι "θαυματουργό" (πλέον η Ιρλανδία είναι και αυτή στα πρόθυρα χρεωκοπίας, όπως έχουμε δει και σε παλιότερες αναρτήσεις μας - πχ εδώ):
Οι τέσσερις ζωές του «ιρλανδικού μοντέλου»
«Στο ιρλανδικό μοντέλο βλέπω μονάχα πλεονεκτήματα· αυτό το success story στέλνει ένα μήνυμα στη Γαλλία», δήλωνε ενθουσιασμένος ο (συντηρητικός) γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Πιέρ Ραφαρέν (Δουβλίνο, 24 Μαΐου 2004).
Εναν χρόνο αργότερα, σε επίσημη ανακοίνωση της λιθουανικής κυβέρνησης αναφερόταν ότι στόχος της χώρας είναι η «αναπαραγωγή του ιρλανδικού σεναρίου οικονομικής ανάπτυξης(1)». Πολύ σύντομα, το Συντηρητικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας στέλνει στο νησί στελέχη του για να «παρατηρήσουν και να μάθουν τι συμβαίνει στην απέναντι όχθη». Την ίδια εποχή, οι εργοδότες στην Τζαμάικα αναρωτιούνταν: «Ποια διδάγματα μπορούμε να αποκομίσουμε από την πρωτοφανή επιτυχία
της Ιρλανδίας;» Ο προβληματισμός των ομολόγων τους στο Κεμπέκ, τη γαλλόφωνη επαρχία του Καναδά, πηγαίνει ακόμα πιο μακριά: «Χωρίς αμφιβολία, η Ιρλανδία αποτελεί το πλέον ενδεδειγμένο μοντέλο(2)» -για την επαρχία τους. Παντού, από τη δεξιά της Λετονίας έως το Εθνικό Συμβούλιο της Εργοδοσίας στην Ονδούρα και από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών έως το Αμερικανο-Ουρουγουανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: «Το ιρλανδικό μοντέλο είναι μια στρατηγική η οποία μπορεί να λειτουργήσει και σε άλλες χώρες, ανεξάρτητα από την εποχή ή τη γεωγραφική ζώνη(3)».
Στα μέσα ενημέρωσης δεν διέφυγε της προσοχής κανενός ότι το «θαύμα» συνέβη μετά τη δρομολόγηση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Μέσα σε λιγότερα από δέκα χρόνια, ο «Economist» αναθεωρεί την κριτική που είχε ασκήσει στη χώρα, ότι «βαδίζει προς την καταστροφή» (16 Ιανουαρίου 1988): «Η Ιρλανδία αποδεικνύει με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι εάν μια χώρα αγκαλιάσει την "παγκοσμιοποίηση", θα βρει την πλέον σύντομη οδό για την αφθονία» (15 Μαΐου 1997).
Το γεγονός ότι όλοι -από τους «New York Times» ώς τη «Figaro» κι από τη «Wall Street Journal» ώς την (κεντροαριστερή) «Liberation» - έχουν καταγοητευθεί από το «Σμαραγδένιο νησί» και συμφωνούν ότι το «ιρλανδικό θαύμα» συνίσταται ουσιαστικά στο «θαύμα του νεοφιλελευθερισμού». Συνεπώς, υπάρχει φυσικότερο πράγμα από το να καλέσεις και τον υπόλοιπο κόσμο να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα; Ετσι δημιουργήθηκε το ιρλανδικό μοντέλο.
Οι τέσσερις ζωές του «ιρλανδικού μοντέλου»
«Στο ιρλανδικό μοντέλο βλέπω μονάχα πλεονεκτήματα· αυτό το success story στέλνει ένα μήνυμα στη Γαλλία», δήλωνε ενθουσιασμένος ο (συντηρητικός) γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Πιέρ Ραφαρέν (Δουβλίνο, 24 Μαΐου 2004).
Εναν χρόνο αργότερα, σε επίσημη ανακοίνωση της λιθουανικής κυβέρνησης αναφερόταν ότι στόχος της χώρας είναι η «αναπαραγωγή του ιρλανδικού σεναρίου οικονομικής ανάπτυξης(1)». Πολύ σύντομα, το Συντηρητικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας στέλνει στο νησί στελέχη του για να «παρατηρήσουν και να μάθουν τι συμβαίνει στην απέναντι όχθη». Την ίδια εποχή, οι εργοδότες στην Τζαμάικα αναρωτιούνταν: «Ποια διδάγματα μπορούμε να αποκομίσουμε από την πρωτοφανή επιτυχία
της Ιρλανδίας;» Ο προβληματισμός των ομολόγων τους στο Κεμπέκ, τη γαλλόφωνη επαρχία του Καναδά, πηγαίνει ακόμα πιο μακριά: «Χωρίς αμφιβολία, η Ιρλανδία αποτελεί το πλέον ενδεδειγμένο μοντέλο(2)» -για την επαρχία τους. Παντού, από τη δεξιά της Λετονίας έως το Εθνικό Συμβούλιο της Εργοδοσίας στην Ονδούρα και από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών έως το Αμερικανο-Ουρουγουανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: «Το ιρλανδικό μοντέλο είναι μια στρατηγική η οποία μπορεί να λειτουργήσει και σε άλλες χώρες, ανεξάρτητα από την εποχή ή τη γεωγραφική ζώνη(3)».
Στα μέσα ενημέρωσης δεν διέφυγε της προσοχής κανενός ότι το «θαύμα» συνέβη μετά τη δρομολόγηση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Μέσα σε λιγότερα από δέκα χρόνια, ο «Economist» αναθεωρεί την κριτική που είχε ασκήσει στη χώρα, ότι «βαδίζει προς την καταστροφή» (16 Ιανουαρίου 1988): «Η Ιρλανδία αποδεικνύει με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι εάν μια χώρα αγκαλιάσει την "παγκοσμιοποίηση", θα βρει την πλέον σύντομη οδό για την αφθονία» (15 Μαΐου 1997).
Το γεγονός ότι όλοι -από τους «New York Times» ώς τη «Figaro» κι από τη «Wall Street Journal» ώς την (κεντροαριστερή) «Liberation» - έχουν καταγοητευθεί από το «Σμαραγδένιο νησί» και συμφωνούν ότι το «ιρλανδικό θαύμα» συνίσταται ουσιαστικά στο «θαύμα του νεοφιλελευθερισμού». Συνεπώς, υπάρχει φυσικότερο πράγμα από το να καλέσεις και τον υπόλοιπο κόσμο να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα; Ετσι δημιουργήθηκε το ιρλανδικό μοντέλο.
+ σχόλια + 2 σχόλια
Ιδού τα «ρετιρέ», ιδού και τα «χαλκεία»!
Ας πάρουμε τα ίδια αυτά στοιχεία, τα δικά τους στοιχεία για τους μισθούς των εργαζόμενων στις πρώην ΔΕΚΟ,όπως τα έδωσαν και όπως τα μαγείρεψαν τα χαλκεία τους.
Προσέξτε:
Λένε ότι το μέσο κόστος μισθοδοσίας ανά εργαζόμενο ανέρχεται σε 40.772 ευρώ.
Τι δεν λένε:
Οτι από το παραπάνω ποσό πρέπει να αφαιρεθεί το 13%, δηλαδή η ασφαλιστική εισφορά των εργαζομένων προς τα Ταμεία τους.
Εφόσον, λοιπόν, αφαιρεθούν τα 5.300 ευρώ της εισφοράς που αντιστοιχεί στα στοιχεία που οι ίδιοι έδωσαν, τότε μένουν 35.472 ευρώ.
Πάμε παρακάτω:
Από τα 35.472 ευρώ που έμειναν μετά τις ασφαλιστικές κρατήσεις, πρέπει στη συνέχεια να αφαιρεθεί ο φόρος που πληρώνει ο εργαζόμενος.
Στην πιο απλή περίπτωση, δηλαδή την περίπτωση που έχουμε έναν εργαζόμενο με ένα παιδί, τότε ο φόρος που του αναλογεί (όπως προκύπτει από το φορολογικό που οι ίδιοι ψήφισαν) είναι 6.161 ευρώ.
Αφαιρώντας το φόρο, εκείνο που τελικά μένει ως καθαρό ποσό για τον εργαζόμενο είναι 29.311 ευρώ.
Ηδη, δηλαδή,
από το χαλκευμένο 40.772, πέσαμε στα 29.331 ευρώ!
Αλλά τι σημαίνει αυτό το ποσό; Προσέξτε:
Σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος σε μια πρώην ΔΕΚΟ παίρνει μηνιάτικο 2.093 ευρώ!
Αυτά είναι τα «ρετιρέ»! «Ρετιρέ», ισχυρίζονται, είναι ένας εργαζόμενος, με οικογένεια, με παιδιά, με δέκα, με είκοσι και με τριάντα χρόνια δουλειά, να παίρνει δυο χιλιάρικα!
Ομως, όντως «παίρνει» ακόμα κι αυτά τα δυο χιλιάρικα ο εργαζόμενος;
Η απάντηση είναι σαφής: Οχι!
Η αθλιότητα, δηλαδή, δεν σταματάει εδώ!
Εχει και συνέχεια. Προσοχή:
Αυτά τα 2.093 ευρώ το μήνα, για τα οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να διασύρει (!) τους εργαζόμενους, είναι ο μέσος όρος!
Είναι, δηλαδή, πλασματικά!
Είναι προϊόν στατιστικής αλχημείας!
Με μια κουβέντα: Αυτά που λέει η κυβέρνηση είναι ψέματα!
Και είναι ψέματα, γιατί οι «κύριοι της κυβέρνησης», για να βγάλουν αυτά τα «2.093» ευρώ που υποτίθεται ότι παίρνουν οι εργαζόμενοι,
για να διαμορφώσουν αυτόν τον (πλασματικό) μέσο όρο, στα λεγόμενα «έξοδα μισθοδοσίας», έχουν τσουβαλιάσει:
Πρώτον, τα νυχτερινά, τα επιδόματα, τις αργίες και τις υπερωρίες των εργαζομένων (εξαντλητικές υπερωρίες που οφείλονται στο γεγονός ότι, για παράδειγμα, στον ΟΣΕ, υπάρχουν τρεις χιλιάδες οργανικά κενά που τρέχουν να τα καλύψουν οι νυν εργαζόμενοι).
Δεύτερον (εδώ η ελεεινότητα ξεπερνά κάθε όριο), οι «κύριοι της κυβέρνησης», στο λεγόμενο «εργατικό κόστος», έχουν προσθέσει τις παχυλές και προκλητικές αμοιβές που - με κυβερνητική απόφαση - δίνονται
στους προέδρους των ΔΕΚΟ (που οι κυβερνώντες ορίζουν),
στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ (που οι κυβερνώντες βολεύουν),
στους διευθύνοντες συμβούλους των ΔΕΚΟ (που οι κυβερνώντες τακτοποιούν),
στους παρασυμβούλους των ΔΕΚΟ (που οι κυβερνώντες διορίζουν) και
στους παρατρεχάμενους των ΔΕΚΟ (που οι κυβερνώντες τοποθετούν)!
Τρίτον (εδώ η ελεεινότητα ανεβαίνει στο «τετράγωνο»), οι «κύριοι της κυβέρνησης» έχουν προσθέσει τα εργολαβικά, δηλαδή τα σκανδαλώδη ποσά που δίνονται στους εργολάβους, στους οποίους ανατίθενται δουλειές του δημοσίου, και στις οποίες οι εργολάβοι απασχολούν τις «Κούνεβες»!
Οι κυβερνώντες, δηλαδή,
παίρνουν τα «χοντρά» που έχουν εξασφαλίσει για τα «γκόλντεν μπόυς» τους και για τους εργολάβους - «δουλέμπορους», τα αθροίζουν στο μισθό των εργαζομένων και μετά τα «φορτώνουν» στους εργαζόμενους, με την απάτη του «μέσου όρου»!
Ετσι, λοιπον, βγαίνουν ακόμα κι αυτά τα δυο χιλιάρικα το μήνα, που (υποτίθεται) ότι αμείβονται τα... «ρετιρέ»!
Ετσι ενεργούν οι άθλιοι που μας κυβερνούν!
Και με αυτούς τους άθλιους τρόπους είναι που προσπαθούν να βάλουν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα να «φαγωθούν» με τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα!
Σημ: Από όσα λένε οι κυβερνώντες ότι παίρνουν οι εργαζόμενοι, δεν είχαν την τσίπα να αφαιρέσουν, τουλάχιστον, αυτά που τους έχουν κόψει λόγω μνημονίου! Τόσο άθλιοι είναι!
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Στην Πελοπόννησο ετοιµάστηκαν για... το Ιράν... Τα φέρετρα έχουν παραγγελθεί και ετοιμαστεί;…
Σε περιοχές που προσομοιάζουν με το Ιράν...
Από την Ανδραβίδα εξορµούσαν για τις αποστολές προς τον Ερύµανθο, τις παρυφές του Μαινάλου ή το Ιόνιο ελικόπτερα Απάτσι και Μπλακ Χοκ υπό την κάλυψη αεροσκαφών µε στόχο να προσεγγίσουν εχθρικές περιοχές όπου είχαν πέσει πιλότοι και να τους σώσουν σε συνθήκες µάχης...
Του Λουκά Δημάκα
"ΤΑ ΝΕΑ"
ΑΣΚΗΣΗ ΜΕ ελικόπτερα και αεροσκάφη πραγµατοποίησαν Ελλάδα και Ισραήλ στην Πελοπόννησο στο πλαίσιο, όπως είπε ο επικεφαλής της ισραηλινής µονάδας, της διεθνούς θωράκισης κατά της τροµοκρατίας.
Για τέσσερις ηµέρες και νύχτες, ακόµα και µε βροχή, 8 ισραηλινά και 4 ελληνικά ελικόπτερα µαζί µε 6 µαχητικά της Πολεµικής Αεροπορίας και µια αντιαεροπορική συστοιχία ενεπλάκησαν στην εκτέλεση σεναρίων που σκοπό είχαν τον εντοπισµό και τη διάσωση πιλότων αεροσκαφών που είχαν «καταρριφθεί» σε αεροµαχίες πάνω από άγνωστο έδαφος.
«Η εκπαίδευση αυτή µας δίνει τη δυνατότητα να επιχειρούµε σε περιοχές που δεν έχουµε τη δυνατότητα στο Ισραήλ και φυσικά µας προετοιµάζει στην αποστολή µας. Αυτήν την περίοδο κατά την οποία έχουµε την απειλή της παγκόσµιας τροµοκρατίας πρέπει να εκπαιδευτούµε µαζί και να συνεργαστούµε για να αντιµετωπίσουµε την απειλή σε όλο τον ελεύθερο κόσµο» είπε ο ισραηλινός ταξίαρχος Ντέιβιντ Μπάρκι, δίνοντας το...
στίγµα της άσκησης από την πλευρά του. Το τι ενδεχοµένως εννοούσε ο ταξίαρχος προκύπτει από αναφορές ισραηλινών σάιτ όπου γινόταν λόγος για εξάσκηση σε χαράδρες και παράκτιες ζώνες που προσοµοιάζουν µε το Ιράν. Ο έλληνας διοικητής του Κέντρου Εκπαίδευσης Αεροπορικής Τακτικής της Ανδραβίδας που συντόνισε την άσκηση, σµήναρχος Α. Καλαντζής, τόνισε, µιλώντας στους δηµοσιογράφους τον ελληνικό «στόχο» που ήταν – όπως είπε – «η προαγωγή της αεροπορικής γνώσης και εµπειρίας και η διεύρυνση της τακτικής σκέψης και αντίληψης». Πράγµα το οποίο επετεύχθη λόγω του ότι έκτος από ίδιου τύπου ελικόπτερα (Απάτσι), οι ελληνες εκπαιδεύτηκαν σε συνεργασίες και µε τα «άγνωστα» σε αυτούς Μπλακ Χοκ.
Στην Ανδραβίδα είχαν έλθει 110 ισραηλινοί στρατιωτικοί – 5 εκ των οποίων γυναίκες. Είχαν φέρει µαζί τους νερό και τρόφιµα και τους µαγείρευαν δικοί τους µάγειροι. Το «στρατηγείο» ήταν ένα µικρό κτίριο δίπλα στην πίστα του αεροδροµίου µε τη σηµαία τους ενώ έµεναν σε κοντινό µεγάλο ξενοδοχείο. Με τους έλληνες αξιωµατικούς ήταν φιλικοί και συνεργάσιµοι – αµίλητοι όµως στους δηµοσιογράφους. Και ας µιλούσαν κάποιοι και κάποιες εξ αυτών καλά... ελληνικά!
Αναρτήθηκε από σίβυλλα
Δημοσίευση σχολίου