Η μετεξέλιξη της λυκοσυμμαχίας σε παγκόσμιο στρατιωτικοπολιτικό χωροφύλακα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, συζητιέται στις 19 και 20 Νοέμβρη στη ΛισαβόναΣτις 19 και 20 Νοέμβρη, οι 28 ηγέτες των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ θα επικυρώσουν στη Λισαβόνα το νέο στρατηγικό δόγμα της λυκοσυμμαχίας, 60 χρόνια μετά την ίδρυση του ΝΑΤΟ και δέκα χρόνια μετά τη διακήρυξη του 1999 στην Ουάσιγκτον.
Η ατζέντα της Συνόδου περιλαμβάνει ακόμα ζητήματα δομής και λειτουργίας του ΝΑΤΟ, χρηματοδότησης των διαφόρων κατοχικών αποστολών και προγραμμάτων. Ωστόσο, σε κεντρικό ζήτημα έχει αναδειχθεί αυτό της αποκαλούμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας», σε ευθεία συνάρτηση με τις σχέσεις ΝΑΤΟ-Ρωσίας.
Με βάση το νέο του στρατηγικό δόγμα, το ΝΑΤΟ θεσμοθετεί το ρόλο του ως παγκόσμιου χωροφύλακα για την προστασία των στρατιωτικοπολιτικών δομών του ιμπεριαλιστικού συστήματος και των συμφερόντων των πολυεθνικών μονοπωλίων. Είναι το δόγμα «ΝΑΤΟ 3», μετά το «ΝΑΤΟ 1», που ήταν ο στρατιωτικός συνασπισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια στην τότε ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, και το «ΝΑΤΟ 2», της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, που ακολούθησε την καπιταλιστική παλινόρθωση.
Η «στρατηγική του ΝΑΤΟ, ως πολιτικοστρατιωτικού οργανισμού, στον 21ο αιώνα», όπως αυτή εξειδικεύεται για τη δεκαετία 2010 - 2020, αποβλέπει στην εδραίωση του παγκόσμιου επεμβατικού ρόλου των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους και δίνει έμφαση στην προληπτική επέμβαση για την αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενης «απειλής», στοχοποιώντας ευθέως τους λαούς και τα κινήματά τους, πράγμα που, σε συνθήκες κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης, παίρνει ακόμα πιο απειλητικό χαρακτήρα.
Το ΝΑΤΟ δίνει βαρύτητα στην οργάνωσή του ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης, προετοιμάζοντας ανάλογα τη στρατιωτική του μηχανή με σειρά ασκήσεων «διαχείρισης κρίσεων», αλλά και αντιμετώπισης διαδηλωτών, με παράλληλη καλλιέργεια των χαρακτηριστικών εκείνων, που δημιουργούν το έδαφος ακόμα και για παρεμβάσεις πολιτικού χαρακτήρα στο εσωτερικό των χωρών, μελών και μη μελών.
Σε παράλληλη πορεία κινείται και το στρατιωτικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, ενώ σε συντονισμό βρίσκονται και οι διάφοροι υπερεθνικοί πολιτικοί οργανισμοί, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, που πρόσφατα επικύρωσε ψήφισμα περί «καταπολέμησης του εξτρεμισμού», με βάση το οποίο στοχοποιούνται κατευθείαν τα λαϊκά κινήματα και οι λαϊκές ελευθερίες.
«Αποστολές» που στάζουν αίμα
Το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ αποτελεί μετεξέλιξη και αναπροσαρμογή του ήδη ισχύοντος που επικυρώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον το 1999. Βασικά χαρακτηριστικά του, σε επίπεδο στρατιωτικών δομών, είναι η γενικευμένη συγκρότηση, από τις χώρες - μέλη, ευέλικτων και ταχυκίνητων (μισθοφορικών) δυνάμεων, αλλά και η καθιέρωση τέτοιων δομών διοίκησης που θα υπηρετούν τον ενιαίο - παγκόσμιο επιχειρησιακό χώρο του ΝΑΤΟ, δηλαδή ενιαίες διοικήσεις πάνω από τις χώρες - μέλη.
Το πλαίσιο που διαμορφώνει τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με όσα έως τώρα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αποτελούν:
Η πολιτικοποίηση του ΝΑΤΟ, που συνίσταται στη διεύρυνση των «απειλών», τις οποίες αξιοποιεί προσχηματικά η λυκοσυμμαχία, προκειμένου να επέμβει κατασταλτικά - πολεμικά. Στη λίστα με τις «ασύμμετρες απειλές» προστίθενται οι κλιματικές αλλαγές, οι ενεργειακές κρίσεις, οι ανθρωπιστικές καταστροφές, οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, το ζήτημα της μετανάστευσης.
Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων, που συνεπάγεται τη διεύρυνση των πολέμων και των στρατιωτικών επεμβάσεων. Οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» και οι «εθνικές συγκρούσεις», που μπαίνουν στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, δίνουν το πλαίσιο της δράσης του για τη διεξαγωγή προληπτικών πολέμων και επεμβάσεων, κατά παράβαση ακόμα και των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου περί σεβασμού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών.
Η παγκοσμιοποίηση του ρόλου και της δράσης του ΝΑΤΟ, που αποτελεί βασική συνιστώσα της ίδιας της ύπαρξής του, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού. Το ΝΑΤΟ, που ξεκίνησε ως «βορειοατλαντικό σύμφωνο», πλέον απλώνει τα πλοκάμια του πέρα από τα κλασικά μέλη (χώρες Β. Αμερικής, Δ. Ευρώπης και ακολούθως χώρες κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης), για να φτάσει μέχρι την Αυστραλία, ενώ το Ισραήλ είναι προνομιούχος εταίρος του.
Σύμφωνα με το προσχέδιο του νέου ΝΑΤΟικού δόγματος, «τα 10 επόμενα χρόνια, το ΝΑΤΟ θα έχει τέσσερις μεγάλες στρατιωτικές και αλληλοεξαρτώμενες αποστολές»:
1. Υπεράσπιση των χωρών - μελών έναντι οποιασδήποτε απειλής - επίθεσης.
2. Εκστρατευτικές δυνατότητες για στρατιωτικές επιχειρήσεις πέραν της ζώνης της συμμαχίας, όπως στο Αφγανιστάν.
3. Συνεργασία με άλλους εταίρους εκτός ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίζονται οι νέες απειλές (κυβερνοεπιθέσεις, πειρατεία, διάδοση των βαλλιστικών και πυρηνικών όπλων, κίνδυνος να υπάρξει έλλειψη ενέργειας).
4. Χορήγηση βοήθειας για το σχηματισμό της αστυνομίας και του στρατού στις χώρες που ήδη έχουν μπει στο στόχαστρο (Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσσοβο), ώστε «η Βορειοατλαντική Συμμαχία να συμβάλει στη διεθνή ασφάλεια». Πρόκειται για ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της κάθε χώρας, που μπορεί ν' αξιοποιηθεί για τη σταθεροποίηση καθεστώτων που κινδυνεύουν από τη μαζική λαϊκή πολιτική πάλη.
Κομμάτι από τη λεία ζητάει η ελληνική αστική τάξη
Η κατάρτιση του νέου στρατηγικού δόγματος, υπό τη μορφή προσχεδίου, έγινε από τη δωδεκαμελή ομάδα ειδικών, με επικεφαλής την Αμερικανίδα πρώην υπουργό Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ. Αυτό το σχέδιο δόθηκε στη δημοσιότητα στις 17 Μάη 2010, υπό τον τίτλο «νέα στρατηγική αντίληψη της συμμαχίας στον 21ο αιώνα».
Ακολούθως το κείμενο συζητήθηκε από τους υπουργούς Εξωτερικών και Αμυνας του ΝΑΤΟ, στις 14 Οκτώβρη 2010, στις Βρυξέλλες και με την τελική μορφή του θα παρουσιαστεί στη Λισαβόνα από τον γγ του ΝΑΤΟ Α. Ράσμουσεν μετά και τις σχετικές τροποποιήσεις που έκανε.
Η ελληνική συμμετοχή στο νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ, δίνει τον τόνο της ακόμα πιο βαθιάς ενσωμάτωσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα συντελέστηκαν κατά την επίσκεψη στην Αθήνα στις 21 Οκτώβρη του γγ του ΝΑΤΟ Α. Ράσμουσεν και στις επαφές που είχε με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς Εξωτερικών και Αμυνας.
Καθόλου τυχαία, ο γγ του ΝΑΤΟ ευχαρίστησε την ελληνική κυβέρνηση για τη συνεισφορά της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για το ρόλο της στα Βαλκάνια και τη συμφωνία της στο νέο Στρατηγικό Δόγμα της Συμμαχίας και την Αντιπυραυλική Ασπίδα, ζητώντας έμμεσα την αναβάθμιση της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας σε κατοχικά μέτωπα, όπως το Αφγανιστάν.
Από την πλευρά της, η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαίωσε τη στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης να συνδέσει τα συμφέροντά της με την πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα, επιλογή που έχει σαν άμεση συνέπεια την εκχώρηση στο ΝΑΤΟ της διαχείρισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας εξέφρασαν με δηλώσεις τους την απόλυτη εμπιστοσύνη της κυβέρνησης στις διαδικασίες του ΝΑΤΟ για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, τα οποία ο Α. Ράσμουσεν, στις δημόσιες δηλώσεις του, χαρακτήρισε «διαφορές» με την Τουρκία, αναπαράγοντας την ορολογία που θέτει εκτός Διεθνούς Δικαίου την όποια διαπραγμάτευση για το ζήτημα του Αιγαίου.
Αμεσες συνέπειες στο Αιγαίο
Σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα, ο γγ του ΝΑΤΟ υποστήριξε ότι «το ΝΑΤΟ ως οργανισμός δεν αναμειγνύεται σε πιθανές διαφορές ανάμεσα σε συμμάχους. Θεωρούμε ότι οι σύμμαχοι πρέπει να επιλύουν τέτοια ζητήματα μόνοι τους και είμαι πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρουν». Υπερθεματίζοντας στις παραπάνω δηλώσεις, ο Ε. Βενιζέλος πρόσθεσε ότι «θέλουμε να πιστεύουμε πως η νέα δομή δυνάμεων του ΝΑΤΟ θα βοηθήσει ώστε να επιλύονται τα προβλήματα και να μη δημιουργούνται νέα προβλήματα, τεχνητά ή τεχνικά».
Δηλαδή, ζητήματα όπως αυτό του επιχειρησιακού ελέγχου του Αιγαίου αποτελούν για τον υπουργό Αμυνας «τεχνητά ή τεχνικά» θέματα, που θα διευθετηθούν με ευθύνη αυτών που τα δημιούργησαν και τα συντηρούν, ανάμεσά τους και η λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ.
Για να αντιληφθεί κανείς την επικινδυνότητα μιας τέτοιας θέσης, αρκεί να θυμηθεί ότι στις 29 Μάρτη 2010 ο Αμερικανός διοικητής του Αεροπορικού Στρατηγείου του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, ανακήρυξε, με επιστολή του προς τα ΝΑΤΟικά κέντρα επιχειρήσεων, ολόκληρο το Αιγαίο ουδέτερη - γκρίζα - ζώνη, για τα ραντάρ της λυκοσυμμαχίας και οριοθέτησε το Αιγαίο σαν περιοχή όπου δεν μπορεί να σχεδιάζονται ασκήσεις, έως ότου γίνουν αποδεκτές οι τουρκικές θέσεις, που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ, για τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, στο πλαίσιο των προωθούμενων διευθετήσεων γύρω από τη νέα δομή του.
Δημοσίευση σχολίου