Εκλογές: Μετά την επόμενη μέρα

Ένα πολύ εύστοχο σκίτσο από την Αμερική, που πάντως περιγράφει την κατάσταση που λίγο-πολύ ισχύει σε όλο τον κόσμο, με την άρχουσα τάξη, ιδίως τους τραπεζίτες, να κυριαρχούν και να προελαύνουν σε βάρος μας, άσχετα με το αν ο κόσμος ψηφίζει "Ρεπουμπλικάνους" ή "Δημοκρατικούς" (ή τα αντίστοιχα τους κόμματα σε άλλες χώρες -
το σκίτσο από την Αμερική δεν περιλαμβάνει παρεμπιπτόντως άλλα κόμματα, διότι στις ΗΠΑ...δεν υπάρχουν άλλα κόμματα, τουλάχιστον όχι άξια λόγου!)

Ένα ακόμα πιο εύστοχο σκίτσο είναι αυτό:



Η άρχουσα τάξη έχει πλέον ασφυκτικό έλεγχο επί του λαού, ελέγχει την οικονομική και πολιτική ζωή, και κάθε μέρα λαμβάνει με εντελώς ολιγαρχικό τρόπο ένα σωρό αποφάσεις/νομοθετήματα που επηρεάζουν τις ζωές μας, με γνώμονα το συμφέρον μιας χούφτας τραπεζιτών, βιομηχάνων, τραπεζιτών, κτλ.

Και μόνο μια φορά κάθε λίγα χρόνια κάνει εκλογές, προκειμένου να "μιλήσει ο λαός" - αυτή η διαδικασία μάλιστα λανσάρεται ως "κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας", την ίδια ώρα που ουσιαστικά μέσω των εκλογών ο λαός απλά διαλέγει ποιοι θα έχουν την εξουσία αντί να την έχει αυτός. Και μάλιστα η επιλογή αυτή γίνεται "μια φορά στο τόσο", την ίδια ώρα που η εξουσία ασκείται από αυτούς κάθε μέρα που περνά, χωρίς σταματημό.

Φαίνεται πως το μόνο πράγμα για το οποίο εμείς είμαστε ικανοί να το κάνουμε καθημερινά είναι να δουλεύουμε (αν έχουμε δουλειά) για λογαριασμό κάποιου άλλου - αντίθετα το να ασκεί ο λαός εξουσία είναι κάτι το εξοβελισμένο...

Παλιότερα, οι εργάτες είχαν καταφέρει να ασκήσουν πολιτική, και να έχουν μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας, με σημαντικά θετικά αποτελέσματα. Η οργάνωση σε [μαχητικά] συνδικάτα και οι αγώνες που έδωσαν έφεραν νίκες, πχ 8ωρο, βελτίωση μισθών, παρεμβάσεις εναντίον της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, κτλ. Εργατικά κόμματα έδωσαν επίσης μάχες στα κοινοβούλια, για σωρεία νομοσχεδίων, κτλ.

Αυτά όλα ήταν σπουδαίες νίκες, που δεν έφεραν την ανατροπή (έφεραν βέβαια μια επανάσταση στη Ρωσία επί Λένιν, ένα σπουδαίο επίτευμα που έχει μείνει χαραγμένο στην παγκόσμια ανθρωπότητα, αλλά και αυτό ακόμα τελικά δεν εκπλήρωσε το σκοπό του), αλλά πάντως "εκπαίδευαν" τους εργάτες στην άσκηση εξουσίας, με πιο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με λόγο στη λήψη αποφάσεων, κτλ.

Τώρα, ολοένα και περισσότερο η ανθρωπότητα κινείται προς μια κατάσταση σαν αυτή που περιγράφεται στο επόμενο σκίτσο, με τους εργάτες να έχουν απολέσει τεράστιο μέρος των δικαιωμάτων τους (χαρακτηριστική η ταμπέλα του σκίτσο, που λέει ότι "όποιος μπαίνει μέσα στο εργοστάσιο, εγκαταλείπει όλα του τα δικαιώματα").



Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως η πλευρά της εργοδοσίας, η ολιγαρχία των κεφαλαιοκρατών δηλαδή, ασκεί πλέον μονοπωλιακά εξουσία επί των εργατών, είτε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, είτε στη "μικροκλίμακα" ενός εργοστασίου, ή κάποιου άλλου τέλος πάντων χώρου δουλειάς (τη λέξη μικροκλίμακα τη βάζω σε εισαγωγικά, διότι ναι μεν είναι προφανώς "μικρή", ωστόσο εκεί είναι που ο εργάτης περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του, εκεί είναι που μοχθεί, εκεί είναι που ο εργοδότης εκμεταλλεύεται την εργασία του για να βγάλει το κέρδος του, και άρα από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η όποια προσπάθεια των εργατών για να έχουν και αυτοί λόγο στις πολιτικές που εφαρμόζονται).

Αν εξάλλου μας έχουν λειώσει στην "καθημερινότητα" μας, όπως απεικονίζει το δεύτερο σκίτσο, μετά τι να ψηφίσεις; Όπως άλλωστε έγραψα και σε προηγούμενο ποστ, αυτό βλέπουμε σήμερα να επικρατεί, η παθητική αποχή-απογοήτευση, και αυτό είναι αρνητικό για εμάς (δεν είναι τυχαίο που στα κυρίαρχα ΜΜΕ και στους βιομήχανους-τραπεζίτες υπάρχει "ανακουφιση" (εδώ και εδώ) διότι "το ΠΑΣΟΚ άντεξε, έστω και λαβωμένο", και άρα πλέον μπορεί να περάσει νέα χειρότερα μέτρα (εδώ και εδώ), με παράγοντες από τη Γερμανία ήδη να συζητούν το πως θα χρεωκοπήσει με "ελεγχόμενο" τρόπο η Ελλάδα)

Η πάλη λοιπόν πρέπει να δίνει στον εργάτη ένα απτό όραμα για μια καλύτερη ζωή, και να τον μαθαίνει να ασκεί εξουσία αντί να δέχεται με σκυμμένο το κεφάλι τις προσταγές του εργοδότη (που μας έχουν οδηγήσει στο μεγαλύτερο καταγεγραμμένο χάσμα πλούσιων-φτωχών από την εποχή του Μεγάλου Κραχ).

Αυτό είναι καθοριστικό, διότι μόνο ένας εργάτης που έχει πειστεί ότι όντως μπορεί αυτός να κάνει κουμάντο, μπορεί να επαναστατήσει - αλλιώς, αν δεν πειστεί για αυτή την αλήθεια, πάντα θα αποζητά τις προσταγές του εργοδότη, ή του πρωθυπουργού σε πιο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Εξ ου και περίφημη φράση του Μαρξ "αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες", μιας και οι εκλογές αναπαράγουν το μοντέλο όπου μια χούφτα άνθρωποι έχουν ολιγοπωλιακά την εξουσία.

Παρόλα αυτά, η συμμετοχή στις εκλογές είναι σημαντική και για εμάς. Η αριστερά σίγουρα έχει πολλά βήματα μπροστά της να κάνει, μέχρι να την εμπιστευτεί ο κόσμος, που τώρα ούτε τους σημερινούς κυβερνώντες εμπιστεύεται, αλλά ούτε και εμάς.

Όπως έλεγα σε αυτό το παλιότερο ποστ:

Όσο για την αριστερά, φαίνεται και η ανεπάρκεια της, διότι δεν έχει καταφέρει, μέχρι τώρα τουλάχιστον, να δώσει ένα όραμα στον κόσμο (οπότε ο κόσμος "μοιραία" οδηγείται στην απογοήτευση), και επίσης ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου που "είναι με την αριστερά" ή "κοντά στην αριστερά" δεν "καταδέχεται" να ψηφίζει, διότι είναι τόσο "επαναστάτες" στο μυαλό τους που δηλώνουν "υπεράνω". Αυτό βέβαια είναι και δείγμα του πόσο ανώριμη -εκτός των άλλων- είναι η σημερινή αριστερά. Διότι είτε κάνεις την επανάσταση, επιτυχημένα ή όχι, και άρα όντως δε χρειάζεται να κάνεις εκλογές, είτε δεν την κάνεις, αλλά συμμετέχεις στις "κατώτερες" μάχες, εκλογικές, συνδικαλιστικές, κινηματικές, ιδεολογικές, κτλ, αντί να το παίζεις "υπεράνω". Οι αντίπαλοι δεν είναι και τόοοσο "υπεράνω" και έτσι συνεχώς κερδίζουν έδαφος μέσω των εκλογών, καθώς "παίζουν" με πολύ πιο σοβαρό τρόπο, και χωρίς αντιλήψεις του στιλ "εγώ είμαι υπεράνω"...

Ή όπως το έθετε ο Λένιν:

"Ο κοινοβουλευτισμός «ιστορικά έχει ξεπεραστεί». Αυτό είναι σωστό με την έννοια της προπαγάνδας. Ο καθένας όμως ξέρει πως απ’ αυτού ως το ξεπέρασμα του κοινοβουλευτισμού στην πράξη υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση. Για τον καπιταλισμό θα μπορούσε ακόμη πριν πολλές δεκαετίες και με απόλυτο δίκιο να ειπωθεί ότι «ιστορικά έχει ξεπεραστεί», αυτό όμως δεν παραμερίζει καθόλου την ανάγκη μιας μακρόχρονης και πολύ επίμονης πάλης πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού." "το ζήτημα όμως είναι ακριβώς να μην παίρνουμε το ξεπερασμένο για μας, σαν ξεπερασμένο για την τάξη, σαν ξεπερασμένο για τις μάζες. Ακριβώς εδώ βλέπουμε πάλι πως οι «αριστεροί» δεν μπορούν να σκεφτούν, δεν μπορούν να φερθούν σαν κόμμα της τάξης, σαν κόμμα των μαζών. Έχετε υποχρέωση να μην κατεβαίνετε ως το επίπεδο των μαζών, ως το επίπεδο των καθυστερημένων στρωμάτων της τάξης. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Έχετε υποχρέωση να τους λέτε την πικρή αλήθεια. Έχετε την υποχρέωση τις αστικοδημοκρατικές και τις κοινοβουλευτικές τους προλήψεις να τις λέτε προλήψεις. Ταυτόχρονα όμως έχετε και την υποχρέωση να παρακολουθείτε νηφάλια την πραγματική κατάσταση της συνειδητότητας και της ωριμότητας ακριβώς όλης της τάξης (και όχι μόνο της κομμουνιστικής της πρωτοπορίας), ακριβώς όλης της εργαζόμενης μάζας (και όχι μόνο των πρωτοπόρων ανθρώπων της)." "Και αν ακόμη όχι «εκατομμύρια» και «λεγεώνες», αλλά έστω και απλώς μια αρκετά σημαντική μειοψηφία εργατών της βιομηχανίας ακολουθούν τους καθολικούς παπάδες, και εργατών του χωριού τους τσιφλικάδες και τους πλουσιοχωρικούς (Grossbauern), τότε από δω βγαίνει πια αναμφισβήτητα το συμπέρασμα ότι ο κοινοβουλευτισμός στη Γερμανία δεν είναι ακόμη ξεπερασμένος πολιτικά, ότι η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές και στην πάλη από το βήμα της βουλής είναι υποχρεωτική για το Κόμμα του επαναστατικού προλεταριάτου ακριβώς για να διαπαιδαγωγήσει τα καθυστερημένα στρώματα της τάξης του, ακριβώς για να ξυπνήσει και να διαφωτίσει τις καθυστερημένες, κακομοιριασμένες και αμόρφωτες μάζες του χωριού. Όσο καιρό δεν θα έχετε τη δύναμη να διαλύσετε το αστικό κοινοβούλιο και οποιοδήποτε αντιδραστικό ίδρυμα άλλου τύπου, είστε υποχρεωμένοι να δουλεύετε μέσα σ’ αυτά, ακριβώς γιατί εκεί μέσα υπάρχουν ακόμη εργάτες που τους έχουν αποβλακώσει οι παπάδες και η αποπνικτική ατμόσφαιρα των απομακρυσμένων χωριών. Διαφορετικά κινδυνεύετε να γίνετε απλούστατα φαφλατάδες."

Σε αυτές τις εκλογές, είχαμε βέβαια και κάτι θετικό, όπως έλεγα σε άλλο ποστ:

...το ότι, σε πολιτικό επίπεδο, η ριζοσπαστική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) "μπήκε στον πολιτικό χάρτη", χωρίς βέβαια να έχει γερά θεμέλια (διότι οι πάμπολλοι δημοτικοί/νομαρχιακοί σύμβουλοι που βγάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα αυξημένα ποσοστά, κτλ οφείλονται στην αποχή, όχι στη συμμετοχή του κόσμου[*]). Σε πολιτικό επίπεδο, είναι διαφορετικό να μιλάμε για μια πολιτική δύναμη που βρίσκεται με "0,κάτι", δηλαδή μεταξύ "φθοράς και αφθαρσίας", και διαφορετικό να μιλάμε για μια πολιτική δύναμη που έχει πλέον παρουσία σε σχεδόν όλα τα συμβούλια των μεγάλων δήμων και σχεδόν σε όλες τις περιφέρειες. Αυτό είναι σημαντική αναβάθμιση, που, ΑΝ αξιοποιηθεί σωστά, θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ στο μέλλον. Αλλιώς είναι να είσαι μια πολιτική δύναμη που μπαίνει σιγά σιγά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, και αλλιώς είναι να είσαι "ανύπαρκτος" στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Αν όμως δεν αξιοποιηθεί σωστά αυτή η αναβάθμιση, τότε "την κάτσαμε", διότι απλούστατα έτσι και αλλιώς ο κόσμος σήμερα "απέχει" (ξαναθυμίζω ότι η αναβάθμιση των ποσοστών οφείλεται στην αποχή, όχι στη συμμετοχή), και αν εμείς δε βελτιωθούμε, τώρα που έχουμε πλέον και ένα παραπάνω εργαλείο της παρουσίας στα συμβούλια δήμων/περιφερειών...τότε πώς θα βγει ο κόσμος σε αγώνες ανατροπής; ...

Την ίδια ώρα που το σημερινό "πολιτικό σύστημα" έχει χρεωκοπήσει (εξ ου και οι εκβιασμοί, κτλ) και επειχειρεί να ανασυγκροτηθεί (δεν είναι τυχαία η "παραφιλολογία" για "οικουμενικές κυβερνήσεις", με συμμετοχή δεξιών, ακροδεξιών (που ανέβηκαν), αλλά και διάφορων "αριστερών" τύπου "Δημοκρατική Αριστερά, "Οικολόγοι", κτλ), πρέπει και εμείς να είμαστε εκεί, και όχι να είμαστε σαν την Αμερική, όπου τη θέση των χρεωκοπημένων Ρεπουμπλικάνω και Δημοκρατικών την παίρνουν σιγα σιγά...οι ακροδεξιοί τύπου Σάρα Πέιλιν, "tea party", κτλ, που άνετα θα μπορούσαν να κάνουν και έναν πόλεμο παρεμπιπτόντως...

Χρειάζεται να υπάρχει και "αντίπαλο δέος" ΚΑΙ στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, και να βοηθά τις λαικές μάζες να συνειδητοποιούν το τι παίζεται εκεί, και όχι να το "αποδέχονται" παθητικά. Ειδικά από τη στιγμή που η φθορά των κυβερνώντων είναι πλέον μεγάλη, και μεγαλώνει με εκθετικούς ρυθμούς, καθώς όπως έχουμε πει ο καπιταλισμός για να αναπτυχθεί απαιτεί "κινεζοποίηση" των εργατών, για να γίνουν πιο ατναγωνιστική στα μάτια του εργοδότη, και να τους προτιμήσει επενδύωντας εδώ αντί για αλλού το κεφάλαιο του, και αυτό δεν περνά χωρίς μάχη. Στις 15 του μήνα, τη μέρα που φτάνει στην Ελλάδα το κλιμάκιο της τρόικας, υπάρχει συλλαλητήριο από το ΚΚΕ (δεν ξέρω για την υπόλοιπη αριστερά - εγώ πάντως θα πάω), στις 17 έχουμε το Πολυτεχνείο, οπότε θα δωθούν σκληρές μάχες...

Διότι όντως υπάρχουν και οι κοινοβουλευτικές μάχες, αλλά υπάρχουν και οι μάχες που δίνονται στο δρόμο. Και αν οι πρώτες δίνονται "μια φορά στο τόσο", οι άλλες πρέπει να δίνονται πιο συχνά, δείχνοντας στο κόσμο το πως θα ανατρέψει την άρχουσα τάξη και τις πολιτικές της...