Μερικές σκέψεις με αφορμή το Πολυτεχνείο

"Ο Παπαδόπουλος και η χούντα του πρέπει να φύγουν - Είναι εχθροί μας".

Δεν ήμουν εκεί βέβαια, δε ζούσα καν, αλλά υποθέτω ότι για τους αγωνιστές εκείνους που διώχθηκαν από το κράτος της χούντας και κινδύνευαν με βασανιστήρια και διώξεις, αυτή η πρόταση ίσχυε. Και ίσχυε και για το λαό που στήριξε το "Πολυτεχνείο", και πήρε θέση ανάμεσα στο "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια" του Παπαδόπουλου και το "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" της εξέγερσης.

Ο λαός πάλεψε, διότι είδε τους κρατούντες της χούντας ως εχθρούς. Και επίσης πίστεψε ότι μπορούσε και έπρεπε να τους ανατρέψει.

Ο Μαρξ έλεγε πως όλη η προηγουμένη ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων.

Το Πολυτεχνείο είναι η πιο πρόσφατη ιστορική στιγμή όπου οι κατώτερες τάξεις στην Ελλάδα δεν παίζουν το συνηθισμένο ρόλο τους ως "κομπάρσοι", ως πιόνια που τα μετακινούν "από δώ και από κεί" οι άρχουσες τάξεις. Από τότε και μέχρι σήμερα, οι κατώτερες τάξεις ξανακύλησαν στα "κατώτερα πατώματα", στη "νορμάλ" θέση τους δηλαδή, και, με ορισμένες μικρές εξαιρέσεις, δε "σήκωσαν κεφάλι" εναντίον των εκμεταλλευτών τους.

Ο τηλεοπτικός "Σπύρος" των "Απαράδεκτων", κλασσικός "αγωνιστής του Πολυτεχνείου", που όμως έχει "ξεπέσει", και έχει ως κλασσική ατάκα το "τι έγινε ρε παιδιά" όταν τρώει τη μία σφλαιάρα μετά την άλλη (κάτι που γίνεται και αρκετά συχνά)

Αν ρωτήσεις σήμερα τον κόσμο το άν έχει εχθρό, και ποιος είναια υτός, θα πάρεις ένα σωρό διαφορετικές απαντήσεις, δείγμα τις ιδεολογικής αποπτώχευση και σύγχυσης που υπάρχει.

Μερικοί θα σου πουν ότι δε βλέπουν κανέναν ως εχθρό, λες και ζούμε σε κάποια αταξική κοινωνία, όπου "όλοι μαζί" προσπαθούμε για το "κοινό καλό".

Μερικοί ξεσπούν εναντίον των πιο αδύναμων (πχ "για όλα φταίνε οι Μουσουλμάνοι", οι Ρομά, κτλ), κλασσικό δείγμα μιας κοινωνίας σε παρακμή, με την εκδήλωση κανιβαλισμού εναντίον όσων δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, και άρα χρησιμεύουν στην άρχουσα τάξη ως "σάκοι του μποξ", ώστε να εκτονωθεί εκεί η οργή του κόσμου.

Θα υπάρξουν βέβαια και αυτοί που θα μιλήσουν για τις τράπεζες, για την εργοδοσία, για τις κυβερνήσεις, για τις ανισότητες που οι ίδιοι οι κρατούντες παραδέχονται σε σχετικές επίσημες μελέτες τους ότι έχουν φτάσει σε ιστορικά επίπεδα - ρεκόρ. Ειδικά το ξέσπασμα της κρίσης, έφερε στην επιφάνεια μερικές "ξεχασμένες' αλήθειες για την εκμεταλλευτική και παρασιτική φύση του καπιταλισμού.

Ωστόσο, η πλειοψηφία των λαικών μαζών, ακόμα και το κομμάτι που αντιλαμβάνεται ότι η άρχουσα τάξη τους ρημάζει, δε μπορεί ακόμα να τους δει πλήρως ως εχθρούς, που θα πρέπει να καταστραφούν ολοσχερώς. Υποφέρουν από ψευδαισθήσεις του στιλ "θα πρέπει να συζητήσουμε", "να βρούμε μια πολιτισμένη και ειρηνική λύση", κτλ.

Ο ιδεολογικός αυτός ευνουχισμός πρέπει να καταπολεμηθεί. Οι τράπεζες απαιτούν τρισεκατομμύρια για να αποφύγουν τη χρεωκπία, οι εργοδοσία απαιτεί "κινεζοποίηση" των εργατών για να επενδύσει εδώ και όχι στην Κίνα. Αυτά δεν είναι διαπραγματεύσιμα.

Η βία ίσως να είναι "η έσχατη λύση", ωστόσο σήμερα ζούμε το σάπισμα του καπιταλισμού, και ως εκ τούτου, η "έσχατη λύση" τη βίας είναι το μόνο που απομένει.

"Να τιμωρείς τους καταπιεστές της ανθρωπότητας είναι επιείκεια. Το να τους συγχωρείς είναι απανθρωπιά"
-Ροβεσπιέρος

Όπως λέγαμε και πριν, το ξέσπασμα της κρίσης γκρέμισε, και εξακολουθεί να γκρεμίζει, πολλές ψευδαισθήσεις των λαών σχετικά με τον καπιταλισμό: Έφερε στην επιφάνεια τον παρασιτικό χαρακτήρα της άρχουσας τάξης πάνω στους εργάτες. Και όπως και τα κουνόπια που ρουφάνε το αίμα μας και τα σκοτώνουμε, έτσι και με τα ακόμα μεγαλύτερα παράσιτα της άρχουσας τάξης, πρέπει να εξοντωθούν. Δε μιλάμε για μερικές σταγόνες αίμα και ένα μικρό τσούξιμο, μιλάμε για τις ζωές και τα όνειρα αμέτρητων ανθρώπων.

Οι περισσότεροι δεν είναι έτοιμοι/"δε θέλουν" αιματοχυσίες. Όμως, "Πόλεμος πατήρ πάντων" όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος ήδη από την ελληνική αρχαιότητα. Η αιματοχυσία δε σταματά ποτέ, τουλάχιστον όχι όσο υπάρχει εκμετάλλευση.

Απλά αν η πλευρά των εκμεταλλευτών χύνει αίμα, το παρουσιάζει ως κάτι το "ουδέτερο", "αναπόφευκτο", κτλ: Οι επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή είναι "ειρηνευτικές", οι θάνατοι εργατών από ασυτία, από υπερβολική κούραση, από ελλειπή μέτρα ασφαλείας είναι "εργατικά ατυχήματα". Η δυστυχία, η μιζέρια, ο "πνευματικός θάνατος" του εργάτη είναι κάτι που ελάχιστα μας προβληματίζει.

Αν αντίθετα ο εργάτης δει τον εκμεταλλευτή του ωςαυτό που είναι, ως εχθρό, τότε "οι αιματοχυσίες είναι κάτι το κακό". Λογικό είναι να το παρουσιάζουν έτσι, διότι ξέρουν ότι σε αυτή την περίπτωση θα χθεί και το δικό τους αίμα, όχι μόνο το δικό μας.

Γιατί, ναι, θα χυθεί και δικό μας αίμα. Σιγά μη κάτσει η άρχουσα τάξη και οι υποστηρικτές της με σταυρωμένα χέρια. Αλλά θα χυθεί και το δικό της, διότι αν οι λαοί θέλουν να διώξουν από πάνω τους το ζυγό τη τυραννίας, θα πρέπει να θυμηθούν ότι αυτό δε γίνεται ούτε με μιξοκλάμματα, ούτε με παρακάλια, αλλά με μάχες.

Αυτό είναι κάτι που έχει "ξεχαστεί" - γι' αυτό και το "Πολυτεχνείο" φαίνεται κάτι το "ξένο" σε πολλούς.

Όταν όμως η εκμετάλλευση των λαικών μαζών πολλαπλασιάζεται, τότε είναι καθήκον της κομμουνιστικής αριστεράς να οργανώσει το λαό, προετοιμάζοντας τον για νέες μάχες. Γιατί πολλοί θα θελήσουν να παλέψουν, και επαφίεται στα πιο πρωτοπόρα κομμάτια των αγωνιστών να δώσουν ένα σχέδιο, ώστε να δούμε και νέα Πολυτεχνεία, όχι μόνο να θυμάμαστε τα παλιά...Η αριστερά των τελευταίων ετών είναι πίσω, και θα πρέπει να ανατρέξει και αυτή πίσω, τότε που όντως έδωσε στους λαούς ένα όραμα μιας άλλη κοινωνίας, και τους κάλεσε να δώσουν αγώνες ιστορικών διαστάσεων εναντίον της τυραννίας της άρχουσας τάξης.



Φαίνεται ήδη πως η "αριστερά" του "συμβιβασμού" δεν αρκεί - η άρχουσα τάξη επιθυμεί το Μεσαίωνα, και δε διαπραγματεύεται. Και όταν όλα τα άλλα αποτυγχάνουν, δε μένει παρά να ξεθάψουμε τα λεγόμενα "τσεκούρια του πολέμου"...

Όταν θα'ρθείς να με ξεθάψεις απ'τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αχίσω να κυλάω ξανά...

Καλά τα λέει ο Αγγελάκας...