Στις 15 Δεκέμβρη παίζονται πολλά

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του χαζογιωργάκη φέρνει άρον – άρον σήμερα στη Βουλή και αύριο ψηφίζει το νομοσχέδιο που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, απελευθερώνει τις απολύσεις, απελευθερώνει κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία. Σφαγιάζει τους μισθούς στις ΔΕΚΟ.

Η βιασύνη της να κλείσει το θέμα την Τρίτη μια μέρα πριν την απεργία της ΓΣΕΕ έχει αρκετά αίτια και συμβολισμούς. Δεν είναι τις ώρας να καταπιαστούμε μ’ αυτά. Το κυριότερο που θέλει να πετύχει η κυβέρνηση (του χαζογιωργάκη επαναλαμβάνουμε), μια και την ημερομηνία 15/12 την είχε βάλει εδώ και καιρό η πουλημένη κλίκα της ΓΣΕΕ (χωρίς μάλλον να γνωρίζει τις «χρονολογικές» ανάγκες της κυβέρνησης), είναι να περιορίσει και να εκτονώσει τις αντιδράσεις στις 15 του μήνα.

Η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν καλά ότι οι δικοί τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, μαζί με τους υπόλοιπους γραφειοκράτες, χρόνια ολόκληρα ακολουθούν το δρόμο του κλεισίματος των κινητοποιήσεων μόλις τα νομοσχέδια περνάνε. Η επιχειρηματολογία του κακομοίρη είναι γνωστή: «τι να κάνουμε, τώρα περάσανε». Όπως και του «αγωνιστή» και του «ταξικού» είναι γνωστή: «θα αντιπαλέψουμε το νομοσχέδιο με άλλα μέσα, θα το πάμε στα δικαστήρια, θα το καταργήσουμε στην πράξη, θα το πάμε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο». Με αποτέλεσμα να κλείνουν οι κινητοποιήσεις, να εκτονώνεται ο κόσμος, να ξεπουλιούνται οι αγώνες και… Φτάσαμε μέχρι την μαύρη – για την εργατιά και τους εργαζόμενους – Τρίτη 14 Δεκέμβρη 2010. Τα παραμύθια τελείωσαν.

Η 15 Δεκέμβρη θέτει απέναντι σε όλους καθαρά θέματα και διλλήματα. Πάμε σε μια απεργία διαμαρτυρίας και εκτόνωσης ή πάμε σε μια απεργία που το πρώτο που θέλει είναι να καταργηθεί το νομοσχέδιο της 14/12 και μαζί όλα τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης; Δεν θα μπω στην διαμόρφωση των αιτημάτων και των τακτικών. Έχουν πολύ μεγάλη σημασία και δεν τα υποτιμάω καθόλου. Είναι άλλωστε θέματα συζήτησης και αποφάσεων των δρώντων οργανισμών. (και λίγο των γραφειοκρατικών, λόγο υποχρέωσης) Διότι βεβαίως είναι άλλο να λες πάρε πίσω το χτεσινό νομοσχέδιο, άλλο πάρτα πίσω όλα, άλλο μη πληρώνεις το χρέος, άλλο να πληρώσει το κεφάλαιο, άλλο η παραγωγή και ο πλούτος στους εργάτες.

Θέλω μόνο να σταθώ – χωρίς επαναλαμβάνω να υποτιμώ καθόλου τα αιτήματα και τους στόχους – στην ίδια την ημέρα της απεργίας. Δεν πρέπει απλά να πετύχει, πρέπει να γεμίσουμε τους δρόμους, να δημιουργήσουμε τέτοια γεγονότα που να κλονίσουν συθέμελα την κυβέρνηση του χαζογιωργάκη, το ΔΝΤ, την ΕΕ, ολόκληρο το σύστημα των μηχανισμών του κεφάλαιου, το ίδιο το κεφάλαιο. Υπάρχει μόνο μια προϋπόθεση γ’ αυτό. Να αφήσουμε κατά μέρος την πεπατημένη. Να σταματήσουμε τις πορείες – παρελάσεις και να παραμείνουμε όσο γίνεται περισσότερο στους δρόμους γύρω από την Βουλή ή όπου αλλού κρίνεται σκόπιμο. Να σταματήσει η πεπατημένη των γρήγορων παραταξιακών ή σωματειακών παρελάσεων για να μη μας κατηγορήσουν για ταραχοποιούς ο Άδωνις, το Mega και όλο το σκυλολόι του συστήματος και των ΜΜΕ. Να σταματήσει η πεπατημένη των χάπενινγκ, των συμβολικών καταλήψεων, για να πάρουν τα κανάλια. Ότι είναι να γίνει, να γίνει πραγματικό. Όχι συμβολικό. «Υλικό», όχι εικονικό. Αλλιώς δεν θα μας φταίει μόνο το κακό το ριζικό μας που θάλεγε και ο Βάρναλης.  

Του Β.