Οι περισσότεροι έχουν διαβάσει το κλασσικό βιβλίο του Ντίκενς "Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία" (ή έστω έχουν δει ταινίες, κινούμενα σχέδια, κτλ που βασίζονται σε αυτό) με πρωταγωνιστή τον βαθύπλουτο Σκρουτζ, που ρημάζει τους εργάτες του, αδιαφορώντας για όλα εκτός από τη συσσώρευση πλούτου για την πάρτυ του, μέχρι που τον επισκέπτονται 3 φαντάσματα και του δείχνουν μερικά πράγματα που του αλλάζουν τη γνώμη.Σκοπός μας δεν είναι να αναλύσουμε σε βάθος το έργο του Ντίκενς. Αντίθετα, θα δούμε μια πρόσφατη κινηματογραφική παραλλαγή του, με τίτλο "An American Carol", μια ταινία που κυκλοφόρησε το 2008, με σαφέστατη ιδεολογική τοποθέτηση υπέρ του κράτους και της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ.
Μη νομίζετε δηλαδή ότι σας προτείνουμε την ταινία αυτή. Ακόμα και η "ηθικολογική" αριστερά του Ντίκενς θα είχε φρίξει με τη διαστρέβλωση αυτής της ταινίας στο μύθο με το Σκρουτζ και τα τρία φαντάσματα (μάλλον αυτός ήταν και ο λόγος που η ταινία "ψιλοπάτωσε" στα ταμεία - ο κόσμος, ειδικά στις υπόλοιπες χώρες δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί αυτά που λέει η ταινία).
Παρ' όλα αυτά, η ταινία έχει όμως μερικές σημαντικές σκηνές, που δείχνουν και το γιατί όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι, νεοσυντηρητικοί, Μπους, Τσέινι, κτλ κυριαρχούν στις ΗΠΑ και η αριστερά είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη:
Συγκεκριμένα, η ταινία περιστρέφεται γύρω από έναν "αριστερό" σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ, τον οποίο μάλιστα επίτηδες τον έχουν βάλει να μοιάζει με το Μάικλ Μουρ, ο οποίος "καταδικάζει κάθε μορφή βίας απ' όπου και αν προέρχεται".
Τον επισκέπτονται λοιπόν 3 φαντάσματα (πχ ο στρατηγός Πάτον, ιστορική μορφή για τις ΗΠΑ, κτλ) και του δείχνουν πως θα ήταν η ιστορία αν πχ οι [μαύροι] σκλάβοι του Νότου των ΗΠΑ δεν είχαν κάνει τον Εμφύλιο, κερδίζοντας έτσι την ελευθερία τους, ή του δείχνουν το πως πολλά κράτη δεν έφεραν εμπόδια στην άνοδο του Χίτλερ, ή και τον είδαν με συμπάθεια, δίνοντας του τη δυνατότητα να γιγαντθεί και να κοντέψει να καταλάβει τον κόσμο.
Βέβαια, και εδώ είναι το "κλου", η ταινία χρησιμοποιεί αυτά τα ΣΩΣΤΟΤΑΤΑ παραδείγματα προκειμένου να μας πείσει ότι...καλά κάνουν οι ΗΠΑ που βομβαρδίζουν και τη Μ. Ανατολή, και όσοι δε θέλουν αυτή την εκστραεία είναι με το μέρος των τρομοκρατών!
Παρότι λοιπόν η ταινία προσπαθεί να δικαιολογήσει τις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες της Αμερικής (κάτι που προφανώς δεν έπιασε, ειδικά εκτός των ΗΠΑ οι ταινία πάτωσε), η ταινία μας δείχνει δύο σημαντικά πράγματα, που θα πρέπει να τα κρατήσουμε:
1)Η αριστερά στις ΗΑΠ είναι όντως σε μεγάλο βαθμό "πασιφιστική" (δες και το χθεσινό μας ποστ με την άποψη του Όργουελ για το πασιφισμό), και γι' αυτό χάνει. Δε ζούμε σε έναν "όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο", αντίθετα ζούμε σε έναν κόσμο όπου τίποτα δε χαρίζεται και όλα πρέπει να κατακτηθούν.
Η άρχουσα τάξη το γνωρίζει αυτό, γι' αυτό και υπερασπίζεται τη βία (έστω και άθελα της μάλιστα υπερασπίζεται και βία όπως αυτή των επαναστατημένων σκάβων των ΗΠΑ στην εποχή του Αβραάμ Λίνκολν, κτλ, βία δηλαδή που όντως παίζει έναν προοδευτικό ρόλο στην ιστορία, όχι αντιδραστικό). Και επειδή είναι έτοιμη να ασκήσει βία όταν κρίνει ότι αυτό είναι αναγκαίο, κερδίζει (υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου παρομοιάζει μια οργάνωση των ΗΠΑ για τα "κοινωνικά δικαιώματα" ως ζόμπι, που πάντως δεν είναι και μεγάλη απειλή, περισσότερο ενόχληση, διότι τα πυροβολούν για να σταματήσουν τη γκρίνια και αμέσως πέφτουν κάτω).
Ειδικά μετά την εποχή του Μακαρθισμού, στις ΗΠΑ η αριστερά δε μπορεί να σηκώσει κεφάλι, και αυτό φαίνεται και τώρα, που παρότι 43.000.000 Αμερικάνοι ζουν με κουπόνια σίτισης, δε μπορεί να οργανώσει πχ μια μεγάλη απεργία ή οτιδήποτε άλλο σοβαρό.
Γι' αυτό και η μόνη αριστερά που μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, είναι αυτή που γνωρίζει τη ρήση του Ένγκελς "...η βία παίζει κι έναν άλλο ρόλο στην Ιστορία, έναν επαναστατικό προοδευτικό ρόλο, είναι η μαμμή που από κάθε παλιά κοινωνία ξεγεννά μια καινούργια, αποτελεί το όργανο με το οποίο επιβάλλεται η κοινωνική εξέλιξη και σπάει τις αποστεωμένες, τις νεκρές πολιτικές μορφές..."
2)Βάζουμε ενδεικτικά σε βίντεο δύο από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, που όντως αξίζουν. Η πρώτη δείχνει τη θα γινόταν αν δεν είχε γίνει ο εμφύλιος και δεν είχε καταργηθεί η δουλεία στις ΗΠΑ, και το δεύτερο δείχνει, επίσης με σατυρικό τρόπο, το πως ο Άγγλός πρωθυπουργός Τσάμπερλειν άφηνε το Χίτλερ να καταλάβει ανενόχλητος εδάφη άλλων χωρών, αντί να τον σταματησει, επιτρέποντας του να γιγαντωθεί...Τα βίντεο έχουν αρκετή πλάκα:
Δημοσίευση σχολίου