Κλιμάκωση ή εκφυλισμός;

  ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ΓΙΑΤΙ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ Κλιμάκωση ή εκφυλισμός;

Το κείμενο που παραθέτουμε παρακάτω μοιράζεται με τη μορφή προκήρυξης στους εργαζόμενους των αστικών συγκοινωνιών.

Η κυβέρνηση και οι χαρτογιακάδες του ΔΝΤ έχουν δείξει τα δόντια τους. Ο στόχος τους είναι πλέον γνωστός σε όλους. Θέλουν να γονατίσουν τους εργαζόμενους, να τους μετατρέψουν σε «Κινέζους» που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Την ίδια στιγμή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, μαζί με τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους, που κονομάνε από τα χρέη των κρατών, θα θησαυρίζουν.

Ολοι το ξέρουμε ότι μας είπαν ψέματα

♦ Μας είπαν ότι δεν κάνουν απολύσεις στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ.

Με τη δεύτερη επικαιροποίηση του Μνημονίου αποφάσισαν να μειώσουν τις θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, ακόμα περισσότερο από τον κανόνα μιας πρόσληψης ανά πέντε συνταξιοδοτήσεις. Ξέρετε πόσα λεφτά λένε ότι θα γλυτώσουν έτσι; 600 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Δηλαδή τους μισθούς πάνω από 20.000 εργαζομένων. Πώς θα γίνει αυτό αν όχι με απολύσεις, όχι μόνο συμβασιούχων αλλά και εργαζομένων αορίστου χρόνου;

♦ Μας λένε ότι θα πληρώσουν όλοι για να βγει η χώρα από την κρίση.

Την ίδια στιγμή αναβάλλουν για το 2013 το φόρο που λέγανε ότι θα βάλλουν στις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Αυτόν το είχανε ψηφίσει από τον περασμένο Μάη, το ανέβαλαν μια φορά, το αναβάλλουν ξανά τώρα, μέχρι να τον καταργήσουν. Βλέπετε οι καναλάρχες είναι φτωχοί ενώ εμείς είμαστε οι πλούσιοι! Σ’ αυτούς μπορούν να αναβάλλουν τους φόρους, που κάποια στιγμή έβαλαν για ξεκάρφωμα, ενώ σ’ εμάς ποτέ!

♦ Καταργήσανε την ασφάλιση και ετοιμάζονται για νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό μέσα στο 2011, γιατί το σύστημα λένε ότι δεν βγαίνει. Αφού για δεκαετίες ληστέψανε τα αποθεματικά των Ταμείων, τώρα μας λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Κι όμως, την ίδια στιγμή ανακοινώνουν ότι θα χαρίσουν στους καπιταλιστές το 25% των ασφαλιστικών εισφορών που θα έπρεπε να πληρώνουν στα Ταμεία!

Για τους φτωχούς λεφτά δεν υπάρχουν, για τους πλούσιους φτάνουν και περισσεύουν! Το Μνημόνιο μοιάζει με πεινασμένο τέρας που δεν χορταίνει ποτέ. Πρώτα μιλούσαν για 30 δισ. περικοπές μέχρι το 2013. Τώρα το νέο Μνημόνιο μιλά για πρόσθετα μέτρα ύψους 17 δισ. ευρώ μέχρι το 2014. Δηλαδή, το αρχικό πακέτο γίνεται μιάμιση φορά μεγαλύτερο. Κι αυτά τα μέτρα είναι μόνο μέχρι το 2014. Φανταστείτε τι μας περιμένει, αφού τα μέτρα θα συνεχιστούν και μετά το 2020, λόγω… επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής των τοκογλυφικών δανείων!

Ποιος θα τα πληρώσει όλ’ αυτά; Εμείς, φυσικά, αν μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια.

Τι κάνουμε;

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε. Η κυβέρνηση προσπαθεί να απομονώσει κάθε εργατική αντίσταση. Στο πλάι της έχει τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, που οργανώνουν μια τεράστια εκστρατεία λάσπης ενάντια στους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Η θεωρία των «ρετιρέ» αναβιώνει και πάλι. Χθές ήταν οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ, σήμερα οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ και την ΕΘΕΛ, αύριο θα είναι οι τραπεζοϋπάλληλοι, μεθαύριο οι ΔΕΗτζήδες και θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι.

Από δίπλα οι πάντα πιστοί και «υπεύθυνοι» γραφειοκράτες συνδικαλιστές που θέλουν να «οργανώσουν» έναν «αγώνα» για την τιμή των όπλων, έναν «αγώνα» που δεν θα ξεφεύγει από τα ασφυκτικά πλαίσια της αστικής νομιμότητας, των περιπάτων έξω από τη Βουλή, των σκόρπιων και ασυντόνιστων απεργιών και στάσεων εργασίας, χωρίς κανένα σχέδιο, καμία κλιμάκωση. Μέχρι να ψηφιστεί το νομοσχέδιο και μετά… τα κεφάλια μέσα.

Οταν όμως ο αντίπαλος σε σημαδεύει με το πιστόλι στον κρόταφο και σε εκβιάζει για να σου στερήσει το δικαίωμα στη ζωή, δεν αρκεί να ρίχνεις μερικές εκτονωτικές ντουφεκιές στον αέρα.

Ηρθε η ώρα να γυρίσουμε το πιστόλι και να τους σημαδέψουμε εμείς. Διαφορετικά να περιμένουμε τον επόμενο εκβιασμό που θα μας κάνουν, για να χάσουμε κι άλλα δικαιώματα, σ’ αυτόν τον ασταμάτητο κατήφορο κινεζοποίησης της εργαζόμενης κοινωνίας.

Την τακτική της κυβέρνησης την ξέρουμε. Περιμένει, ετοιμάζεται, καταθέτει ένα νομοσχέδιο και το ψηφίζει εκβιαστικά μέσα σε λίγες μέρες. Επομένως, το να περιμένεις πότε θα κατατεθεί ένα νομοσχέδιο για ν’ αγωνιστείς, είναι ταξική αυτοκτονία.

Μήπως δεν ξέρουμε τι θα περιλαμβάνει το νομοσχέδιο για τις αστικές συγκοινωνίες; Κινεζοποίηση των εργαζόμενων και τσουχτερό χαράτσι στα εισιτήρια. Να λοιπόν το έδαφος για να αναπτυχθεί η πιο πλατιά ενότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους, που θέλουν να κρατήσουν τις όποιες κατακτήσεις τους, και όλο το λαό, που θέλει φτηνές, δημόσιες αστικές συγκοινωνίες. Οπως είχε γίνει και το 1992, που ο αγώνας των εργαζόμενων της τότε ΕΑΣ απέκτησε παλλαϊκό χαρακτήρα.

Χρειάζεται, λοιπόν, αγώνας διαρκείας από τώρα, γιατί όταν θα κατατεθεί το νομοσχέδιο θα είναι αργά. Χρειάζονται μαχητικές κινητοποιήσεις, που θα κάνουν την κυβέρνηση και το σύστημα να πονέσουν και όχι απλές διαμαρτυρίες, στις οποίες η κυβέρνηση δεν δίνει καμιά σημασία.

Λένε ότι θα κάνουν επιστράτευση αν γίνουν μαχητικότερες οι απεργίες. Ηδη την στάση εργασίας στο ΜΕΤΡΟ την έκριναν «παράνομη και καταχρηστική»!

Ομως ας σκεφτούμε:

Πότε οι εργαζόμενοι κέρδισαν κάτι, όταν δεν πήγαν κόντρα στη «νομιμότητα» της εξουσίας του κεφαλαίου και δεν προέταξαν την νομιμότητα του αγώνα τους; Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη ή οι αποφάσεις των δικαστηρίων;

Αν είναι το πρώτο, τότε δεν θα πρέπει να φοβίζει η επιστράτευση. Γιατί κι εκεί υπάρχει απάντηση, αν ο κόσμος είναι αποφασισμένος να την αρνηθεί μαζικά. Τι θα κάνουν; Θα γεμίσουν τις φυλακές; Ας το τολμήσουν! Θα ξεσηκώσουν ακόμα περισσότερο τον κόσμο εναντίον τους. Αλλωστε, τίποτα δεν κερδήθηκε χωρίς συγκρούσεις. Δεν επιδιώκουμε τη σύγκρουση για τη σύγκρουση. Oμως αν δεν σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν φτιάχνεις. Αυτό δείχνει και η Ιστορία. Αν πριν δυο περίπου δεκαετίες οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ δεν βγαίνανε μαχητικά στους δρόμους, τώρα στις συγκοινωνίες θα αλώνιζαν οι ιδιώτες. Εκείνος ο αγώνας είχε απ’ όλα: απεργία διαρκείας, καταλήψεις αμαξοστασίων, συγκρούσεις στους δρόμους, συγκρούσεις με τους «νοικοκυραίους», δίκες, ακόμα και προφυλακίσεις απεργών. Χωρίς αυτόν τον αγώνα, που κράτησε πάνω από ένα χρόνο, τα μπλε λεωφορεία θα είχαν μείνει στους ιδιώτες και δεν θ’ αναγκαζόταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να τα ξαναπεράσει στο κράτος το Δεκέμβρη του 1993.

Ολ’ αυτά, όμως, δεν γίνονται με μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που σαν «υπεύθυνος κοινωνικός εταίρος» κάνει τα πάντα για να εκφυλίσει τους αγώνες. Χύνοντας το δηλητήριο της «συνυπευθυνότητας», κάποιοι φτάσανε στο σημείο σε συνέλευση των εργαζομένων της ΕΘΕΛ να κατακρίνουν ακόμα και τη δωρεάν μεταφορά των επιβατών, γιατί λέει «βάζουν μέσα τον Οργανισμό»! Ομως όλοι γνωρίζουν ότι οι αστικές συγκοινωνίες πάντα «μπαίνουν μέσα», γι’ αυτό και επιδοτούνται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. Μας μιλούν για τις επιδοτήσεις στην ΕΘΕΛ, τον ΗΛΠΑΠ, τον ΗΣΑΠ, δεν μιλούν όμως για τις γενναίες κρατικές επιδοτήσεις στους ιδιώτες του ΟΑΣΘ και των ΚΤΕΛ.

Μόνο με ανεξάρτητη ταξική οργάνωση, απεργιακές επιτροπές μέσα από τους ίδιους τους εργαζόμενους που θα δίνουν λόγο μόνο σ’ αυτούς, μπορεί να σπάσει το μαύρο μέτωπο του Μνημονίου.

Θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν όλοι οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες (οδηγοί, τεχνικοί, διοικητικοί, σε ΕΘΕΛ, ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, ΜΕΤΡΟ) συντόνιζαν τον αγώνα τους και ζητούσαν την συμπαράταξη της εργαζόμενης κοινωνίας για να ανατραπεί ο εργασιακός Μεσαίωνας που μας ετοιμάζουν, για φτηνά εισητήρια, για να πληρώσουν οι καπιταλιστές την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν…

Τότε τα αδιέξοδα που ζούμε καθημερινά, θα γίνονταν αδιέξοδα της κυβέρνησης και των τροϊκανών.

Να ματώσουν αυτοί, όχι εμείς!

Διαφορετικά ας περιμένουμε τα χειρότερα.

Πηγή: Εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ