"Ανομία" ή υποταγή;

Συντονισμένοι από το προπαγανδιστικό επιτελείο του μεγάρου Μαξίμου, οι γνωστοί επαγγελματίες ρουφιάνοι των ΜΜΕ κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «ανομία» και καλούν την κυβέρνηση να μη δείξει ανοχή, αλλά να επιβάλλει με κάθε μέσο το νόμο και την τάξη.

«Ανομία» είναι να απεργούν ο: εργαζόμενοι στο Μετρό, παρά τη δικαστική απόφαση που έκρινε την απεργία τους «παράνομη και καταχρηστική».

«Ανομία» είναι να στήνουν οι αγρότες μπλόκα, γι' αυτό και η κυβέρνηση κήρυξε το στρατιωτικό νόμο στο νομό Σερρών, με αστυνομική απόφαση ίδια μ'αυτές που εξέδιδαν τα όργανα της χούντας.

«Ανομία» είναι να αντιστέκονται οι κάτοικοι της Κερατέας στη μετατροπή του τόπου τους σε σκουπιδότοπο, γι' αυτό και τα ΜΑΤ εισέβαλαν σαν κατοχικός στρατός μέσα στην πόλη, μπουκάροντας σε σπίτια και μαγαζιά, ξυλοκοπώντας γέρους και γυναίκες.

«Ανομία» είναι το κίνημα άρνησης πληρωμής του χαρατσιού των διοδίων, που το τσεπώνουν οι         ϊ| μεγαλοεργολάβοι για δρόμους που ακόμα δεν έχουν κατασκευαστεί.

«Ανομία» είναι ακόμα και η απεργία πείνας των 300 μεταναστών και η έκφραση αλληλεγγύης σ' αυτή, γι' αυτό και είναι καθημερινές οι απειλές, άμεσες ή έμμεσες.

«Ανομία» είναι οτιδήποτε ξεφεύγει από τα ασφυκτικά όρια της αστικής νομιμότητας. Ορια που ευλογούν και σέβονται οι πολιτικές και συνδικαλιστές ηγεσίες, με τις «εθιμοτυπικές» απεργίες, με τις ψόφιες πορείες, με τα χάπενινγκ «ανυπακοής».
Αυτά όλα είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, μέσα στα όρια ανοχής του συστήματος. Μόλις, όμως, κάποιο κοινωνικό κομμάτι ξεφύγει απ' αυτά τα όρια, μόλις αρχίσουν ν' αναπτύσσονται αγώνες που διαγράφουν προοπτική νίκης, έστω και σε επιμέρους θέματα, μόλις αμφισβητηθεί έμπρακτα και αποτελεσματικά η αυθεντία των θεσμικών οργάνων και το μονοπώλιο του αστικού κράτους στη βία, τότε τα κοράκια αρχίζουν να κρώζουν «ανομία», αρχίζουν να τρομοκρατούν τους «νοικοκυραίους», αρχίζουν να καθοδηγούν το κράτος στην επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.

Εχει πλέον γίνει καθαρό. Ενα από τα διλήμματα στα οποία καλούμαστε να απαντήσουμε είναι: : «ανομία» ή υποταγή; Ή θα υποταχτούμε στη βαρβαρότητα των διαδοχικών Μνημονίων, ή θα δεχτούμε την «κινεζοποίηση» της εργατικής τάξης στην Ελλάδα ή θα αντισταθούμε με όλα τα μέσα, σπάζοντας τις χειροπέδες της αστικής νομιμότητας. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Και βέβαια, μέσα στη φωτιά της «ανομίας», μέσα στη φωτιά των αγώνων, οφείλουμε να αναζητήσουμε και να δημιουργήσουμε το συνδετικό κττό τους, την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Η Αίγυπτος διδάσκει και ως προς αυτό.



Πηγή: Εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ