Κερατιώτες ή προσκυνημένοι;

 «Κουρτίνα» πάνω από την Κερατέα έχουν ρίξει τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Το πολύ ν' ακούσεις ότι έγιναν κάποιες συγκρούσεις, χωρίς λεπτομέρειες για το τι ακριβώς συνέβη.

Στάση απολύτως εύλογη από τη μεριά τους. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην Κερατέα είναι ένα παράδειγμα συνεπούς και συνεχούς μαχητικής αντίστασης, πολύ πέρα από τα όρια της αστικής νομιμότητας, που μπορεί να συνεγείρει ολόκληρο τον ελληνικό λαό και να λειτουργήσει ως πρότυπο για όλους τους διεκδικητικούς αγώνες.

Δεν είναι μόνο που οι κάτοικοι μιας κωμόπολης τα έχουν βάλει με τους μεγαλοεργολάβους και το κράτος, αρνούμενοι να μετατραπεί η περιοχή τους σε σκουπιδότοπο. Είναι ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν. Τι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα; Πάνε οι μπουλντόζες, αντιδρά ο κόσμος, φτάνουν τα ΜΑΤ, μόλις ανάψουν λίγο τα αίματα ρίχνονται μερικά χημικά και τέρμα. Ακολουθούν καταγγελίες από τους «φορείς» και άντε να επαναληφθεί το φαινόμενο μια-δυο φορές ακόμη. Η συνέχεια δίνεται στα δικαστήρια, όπου οι δικηγόροι αναλαμβάνουν να «βρουν» το δίκιο των ανθρώπων. Και βέβαια, δεν το βρίσκουν ποτέ.


Στην Κερατέα συμβαίνει σε μαγαλύτερο βαθμό αυτό που συνέβει προ διετίας στη Λευκίμη, παλαιότερα στον Καλαμά και αλλου. Οι κάτοικοι μιας κατά τεκμήριο συντηριτικής περιοχής δεν σκύβουν το κεφάλι στην κρατική εξουσία, αλλά την πολεμούν με όλα τα μέσα. Η λαϊκή αντιβία βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Σε κάθε πρόκληση των μπάτσων υπάρχει μαχητική απάντηση με τη μορφή οργανωμένων αντεπιθέσων. Κάνουν οι μπάτσοι συλλήψεις στο μπλόκο; Οι κάτοικοι επιτίθενται και καίνε το αστυνομικό τμήμα. Κάνουν ζημιές σε αυτοκίνητα κατοίκων οι μπάτσοι; Τους καίνε την καντίνα με νυχτερινή επιχείρηση. Μπαίνουν οι μπάτσοι στο χωριό και το πνίγουν στα χημικά; Τους επιτίθενται αιφνιδιαστικά την άλλη μέρα, με καταδρομική επιχείρηση μέσα απ' τα χωράφια. Τους πιάνουν στον ύπνο, τους καίνε δυο περιπολικά και τους παίρνουν λάφυρο ασπίδες και κράνη.

Δεν έγιναν ξεφνικά επαναστάτες οι κάτοικοι της Κερατέας. Συνειδητοποίησαν, όμως, και το συνειδητοποιούν κάθε μέρα και περισσότερο, ότι δεν υπάρχει τρόπος να βρουν το δίκιο τους, παρά μόνο αν καταπατήσουν την αστική νομιμότητα και περάσουν σε συνεχή σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όσα εκπέμπονται εδώ και τρεις περίπου μήνες απ' αυτή τη μικρή γωνιά της Αττικής.

Αυτό αντιδιαστέλλεται με την τακτική που ακολουθούν κομμάτια του εργατικού κινήματος που δέχονται επίθεση, αλλά και η εργατική τάξη ως σύνολο. Το ευτύχημα για τους Κερατιώτες είναι πως οι θεσμικοί φορείς ξεπεράστηκαν γρήγορα και δεν μπόρεσαν να παίξουν κανένα ρόλο. Αντίθετα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κρατάει ακόμα τα ηνία, παρά τη γενική της αναξιοπιστία. Η εργατική τάξη δεν έχει κάνει τα πρακτικά εκείνα βήματα απεγκλωβισμού από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της. Περιορίζεται στη γκρίνια και τη μουρμούρα, χωρίς να προχωρά στις απαραίτητες ρήξεις.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε μέχρι τώρα απεργίες σκόρπιες και ασυντόνιστες και πορείες ψόφιες, που αναπαράγουν ένα αίσθημα ηττοπάθειας.

Πηγή: Εφημερίδα "Κόντρα"