Με αφορμή την εγκατάσταση των 300 μεταναστών απεργών πείνας στο κτίριο της Νομικής παρακολουθήσαμε για άλλη μια φορά το θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο. Ξαφνικά, στην κατά τα άλλα όμορφη, αγγελικά πλασμένη χώρα που λέγεται Ελλάδα όπου ως γνωστόν όλα βαίνουν καλώς, ανακαλύφθηκε το μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας, που φυσικά δεν είναι άλλο από 300 ανθρώπους που επέλεξαν να διεκδικήσουν στοιχειώδη και αυτονόητα δικαιώματα με απεργία πείνας.
Από την πρώτη στιγμή ένα θλιβερό, μίζερο, σάπιο, δυσώδες όσο και επικίνδυνο συνονθύλευμα, αποτελούμενο από τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, τους γνωστούς-άγνωστους δημοσιογράφους παπαγάλους ενορχηστρωτές της κρατικής προπαγάνδας και βεβαίως τους απαραίτητους ακροδεξιούς καραγκιόζηδες, εξαπέλυσε μια σφοδρότατη επίθεση. Έσπευσε όλος αυτός ο συρφετός να επιτεθεί στους απεργούς πείνας, τους συμπαραστάτες τους και το πανεπιστημιακό άσυλο υιοθετώντας και αναπαράγοντας φασιστικό λόγο και «επιχειρήματα». Τι ωραίοι που είστε κύριοι όταν αποκαλύπτεστε μα και πόσο γελοίοι συνάμα.
Στο πρώτο δημόσιο κείμενο μετά τη σύλληψή μου έγραφα μεταξύ άλλων: «…Σε μια χώρα που αυτοί που την εξουσιάζουν κόπτονται για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ενώ οι ίδιοι ταμπουρωμένοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία συμπεριφέρονται σα σύγχρονη μαφία, βγάζοντας λάδι ο ένας τον άλλον για όλα τα μεγάλα σκάνδαλα (SIEMENS, ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ, ΟΜΟΛΟΓΑ, C4I, ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ)…». Αυτοί οι υποκριτές λοιπόν, αυτή η σύγχρονη εξουσιαστική μαφία είναι που γεμίζει τις οθόνες υστερία και τους δρόμους μπάτσους, έχοντας ως αποκλειστικό σκοπό να φοβίσει όσους αγωνίζονται. Είναι το χρεοκοπημένο –πραγματικά και μεταφορικά, ηθικά και ουσιαστικά- πολιτικό σύστημα, που παρά τις εσωτερικές του αντιθέσεις και αντιφάσεις συσπειρώνεται για να δώσει μάχη για την επιβίωσή του. Είναι το ίδιο πολιτικό σύστημα που ταρακουνήθηκε το Δεκέμβρη του 2008 και ρίγησε στις 5/5/2010, όταν δεκάδες χιλιάδες οργισμένοι διαδηλωτές αξίωναν έτοιμοι να το πραγματώσουν κιόλας «να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Είναι όλοι αυτοί που γνωρίζουν πως η διάχυτη κοινωνική οργή όταν ξεσπάσει θα ξεσπάσει πάνω τους. Είναι οι ίδιοι που καταδικάζουν τη βία «από όπου και αν προέρχεται», ενώ ταυτόχρονα αποτελούν και ενσαρκώνουν ένα βίαιο και ανελεύθερο καθεστώς, «δημοκρατικό» όπως διατείνονται. Είναι οι τσανακογλείφτες της εξουσίας και τα τσιράκια τους που με αλαζονεία και αμετροέπεια επιτίθενται κατά πάντων, καλά κρυμμένοι πίσω από (τρομο)νόμους κάθε είδους και στρατιές μπάτσων, αντιμετωπίζοντας προκλητικά, αφʼ υψηλού και ειρωνικά την κοινωνία, λες και αυτή έχει νοημοσύνη αμοιβάδας. Είναι το πολιτικό σύστημα που, ενώ ασθμαίνει, προσπαθεί να δώσει την εικόνα υπερσύγχρονης ταχείας που δεν θα διστάσει να πατήσει επί πτωμάτων.
Πολιτική τους είναι ο φόβος και εκεί επενδύουν πλέον.
Γιʼ αυτό ουρλιάζουν υστερικά, σαν κυρίες της υψηλής κοινωνίας που αντίκρισαν ποντίκι, στην περίπτωση της Νομικής. Γιʼ αυτό έχουν γεμίσει τους δρόμους με τις ένστολες συμμορίες της αστυνομίας. Γιʼ αυτό η «δικαιοσύνη» τους κηρύσσει παράνομη και καταχρηστική κάθε απεργία, ενώ ταυτόχρονα ο απροκάλυπτος μηχανισμός προπαγάνδας τους προσπαθεί να στρέψει το ένα κοινωνικό κομμάτι ενάντια στο άλλο, στήνοντας την παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού. Γιʼ αυτό έχουν γεμίσει οι φυλακές με δεκάδες πλέον πολιτικούς κρατούμενους, γιʼ αυτό βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το κυνήγι μαγισσών κατά του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Αυτός είναι ο λόγος που τα σώματα ασφαλείας εξοπλίζονται διαρκώς με σύγχρονα μέσα καταστολής όπως τα οχήματα ρίψης νερού που χρησιμοποιούνται ενάντια στον περήφανο λαό της Κερατέας. Αυτός είναι ο λόγος που πραγματοποιήθηκαν «ασκήσεις καταστολής πλήθους» στις 3 και 4 Φλεβάρη, σύμφωνα με καταγγελία του δικτύου ελεύθερων φαντάρων «Σπάρτακος». Το Δεκέμβρη σκέφτηκαν να βγάλουν το στρατό στο δρόμο˙ την επόμενη φορά δεν θα διστάσουν. Τις τελευταίες ημέρες δε στο στόχαστρο της προπαγάνδας και της καταστολής μπαίνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που αρνούνται να πληρώσουν διόδια και εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Είναι προφανές πως οτιδήποτε αντιτίθεται στα συμφέροντά τους και οποιοσδήποτε αμφισβητεί την «πεφωτισμένη» εξουσία τους –με όποιον τρόπο και αν το κάνει- στοχοποιείται άμεσα. Επιδιώκουν έτσι να αποτρέψουν μια ενδεχόμενη κοινωνική εξέγερση. Γνωρίζοντας πως έχουν οξύνει την επίθεση στην κοινωνία –και καθώς διαβλέπουν την κοινωνική ένταση που συσσωρεύεται- ετοιμάζονται για πόλεμο σε όλα τα επίπεδα. Από το επίπεδο της προπαγάνδας του κυρίαρχου λόγου μέχρι το επίπεδο της δικαστικής και αστυνομικής καταστολής και βίας. Από το τηλεπαράθυρο που θα «κατακεραυνώσει» τον απεργό, τον εργαζόμενο, τον κάτοικο, τον αναρχικό, τον μετανάστη μέχρι το γκλομπ που θα του σπάσει το κεφάλι, το πιστόλι του μπάτσου που θα εκπυρσοκροτήσει τυχαία και την πόρτα της φυλακής που θα κλείσει πίσω του, η απόσταση είναι μικρή. Πολύ μικρή. Αυτό προσπαθούν να μας πουν με την πολιτική του φόβου που έχουν επιλέξει και εφαρμόζουν, θέλοντας να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου σε μια λοβοτομημένη κοινωνία.
Ο φόβος φυλάει τα έρμα ή καιρός να μπει ένα τέρμα;
Είναι πλέον ορατό πως όλο και περισσότερος κόσμος, ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια αντιλαμβάνονται την υποκρισία των εξουσιαστικών μηχανισμών και εξοργίζονται με αυτή. Όμως οι φραστικοί αφορισμοί, οι μεγαλοστομίες, τα μπινελίκια και η οργή που υποβόσκει αλλά δεν εκφράζεται δεν φτάνουν και δεν οδηγούν πουθενά. Χρειάζεται ο καθένας πλέον να πάρει θέση, να ορίσει τον εαυτό του και τις επιθυμίες του. Χρειάζεται έμπρακτη αντίσταση στους σχεδιασμούς της εξουσίας σε όλα τα πεδία. Επιβάλλεται να γίνει κοινή συνείδηση η αναγκαιότητα της σύγκρουσης με το σάπιο κόσμο τους, όχι ως κάτι αφηρημένο και μακρινό μα ως επιλογή και τακτική αγώνα για το εδώ και το τώρα. Είναι αναγκαία η δημιουργία, η συνδιαμόρφωση και η σύνθεση πολύμορφων εγχειρημάτων που θα επιζητούν και θα επιδιώκουν τη ρήξη. Είναι αναγκαία η επικοινωνία και η ουσιαστική αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται. Από τα μπλόκα και τα οδοφράγματα της Κερατέας (που κατά την ταπεινή μου άποψη δείχνει το δρόμο) μέχρι τις καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων κτιρίων. Από τις σηκωμένες μπάρες των διοδίων και τα χαλασμένα ακυρωτικά μηχανήματα μέχρι τις δυναμικές ενέργειες ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Από την καθημερινή στάση ζωής και τον αγώνα στους χώρους δουλειάς μέχρι τις άγριες απεργίες. Από εκεί που στέκεται ο κάθε ένας από εμάς μέχρι εκεί που θα συναντηθούμε συλλογικά. Στους δρόμους που θα φλέγονται, εκεί δηλαδή που η ιστορία γράφεται. Και ο φόβος εξαφανίζεται…
7/2/2011
Σαράντος Νικητόπουλος
Στ΄ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
Πηγή: Indymedia
Δημοσίευση σχολίου