Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να τα δώσει όλα φτηνά προκειμένου να εξυπηρετήσει την ντόπια και διεθνή τοκογλυφία καθώς και την εσωτερική διαπλοκή

 Πριν παραθέσουμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που έχει ο Νίκος Κοτζιάς στο σημερινό περιοδικό «Επίκαιρα» να πούμε δυο λόγια για τον συγγραφέα.

O Νίκος Κοτζιάς υπήρξε μέλος της μαθητικής οργάνωσης της νεολαίας Λαμπράκη από το 1965. Ιδρυτικό μέλος της ΚΝΕ και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της στη διάρκεια της χούντας. Αργότερα μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Καταδικάστηκε δισ. από στρατοδικείο. Στη διάρκεια της χούντας υπήρξε γραμματέας της Ομοσπονδίας φοιτητικών συλλόγων στη Δυτική Γερμανία και Δυτικό Βερολίνο καθώς και γραμματέας του Συντονιστικού των αντιδικτατορικών φοιτητικών οργανώσεων. Συνέβαλε στην οργάνωση και καθοδήγησε μεγάλες απεργίες, όπως εκείνη της Πεσινέ και της Λάρκο το 1977.
Συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία των περιοδικών «Επιστημονική Σκέψη» και «Διαλεκτική», ενώ συμμετείχε στην Επιστημονική Επιτροπή πολλών άλλων. Ιδρυτικό μέλος του ΚΜΕ, του FEG Marbourg και του «Ιδρύματος Νίκος Πουλαντζάς».

Το 1989 παραιτήθηκε την ίδια βραδιά της συγκρότησης της κυβέρνησης Τζαννετάκη από τα καθοδηγητικά όργανα της αριστεράς στα οποία συμμετείχε. Είναι ο πρώτος που την κατάγγειλε δημόσια ως την απαρχή του «βρώμικου 1989».
Απ’ το 1993 βρέθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών σαν Εμπειρογνώμονας ενώ απ’ το 1996 βρισκόταν πολύ κοντά στον Γ. Παπανδρέου –έχοντας αποκτήσει και θεσμικό ρόλο σαν πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ.

Αναφέραμε όλα τα παραπάνω για να δείξουμε ότι οι εκτιμήσεις του –που θα παραθέσουμε παρακάτω- προέρχονται από ένα πρόσωπο που κάθε άλλο τυχαίο είναι. Αν και για το καίριο ερώτημα του –που υπάρχει στο κείμενο του- εμείς έχουμε την απάντηση. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε τον Νίκο Κοτζιά όταν αναρωτιέται: «Η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει ή είναι αποφασισμένη να τα δώσει όλα φτηνά προκειμένου να εξυπηρετήσει την ντόπια και διεθνή τοκογλυφία καθώς και την εσωτερική διαπλοκή;». Εκτός και αν πρόκειται για ρητορική ερώτηση.

Απλά μαθήματα ερμηνείας συμφωνιών

Η κυβέρνηση επέστρεψε από τις Βρυξέλλες με την προοπτική μείωσης του επιτοκίου κατά 1%, χρονικής επιμήκυνσης της αποπληρωμής των δανείων των 110 δις και πιθανής ενίσχυσης του μηχανισμού εξαγοράς ελληνικών ομόλογων.
Εάν αυτά είχαν συμφωνηθεί πέρσι, σίγουρα θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση. Μόνο που σήμερα δεν επαρκούν για να βγει η Ελλάδα από τα χρηματοπιστωτικά τηςπροβλήματα. Και,το κυριότερο, το αντίτιμο που καλείται να πληρώσει είναι πολύ ψηλό. Η πιο πάνω εκτίμηση στηρίζεται σε μια νηφάλια και όχι προπαγανδιστική ερμηνεία των αποτελεσμάτων που υπήρξαν στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης την προηγούμενη εβδομάδα. Και να γιατί:

α) Η κυβέρνηση, προκειμένου να γλιτώσει ένα τμήμα των άμεσων τόκων, έδωσε ως αντάλλαγμα δεκάδες δισεκατομμύρια. Τόσο σε υποτιμώμενη δημόσια περιουσία που θα ξεπουλήσει, όσο και στα αντιλαϊκά μέτρα που συμφώνησε να λάβει. Επιπλέον, είναι άλλο να πουλά κανείς με νηφαλιότητα περιουσία κι άλλο υπό διεθνή πίεση και έλεγχο. Σε συνθήκες, δηλαδή, που θα γνωρίζει ο υποψήφιος αγοραστής ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να πουλήσει ακόμα και όσο όσο προ-κειμένου «να λάβει την επόμενη δόση».

β) Ουσιαστικά, η κυβέρνηση «συμφώνησε» μέτρα που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να περάσει άμεσα η ίδια στην ελληνική κοινωνία. Τα μέτρα αυτά είναι μέτρα προστασίας των τραπεζών στη χώρα και άγριας ανακατανομής εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών και των μεσαίων στρωμάτων.

γ) Η κυβέρνηση βάζει το Ελληνικό Δημόσιο και τους μισθωτούς να πληρώσουν δεκάδες δισεκατομμύρια προκειμένου να διορθώσει με καθυστέρηση και όχι με τον καλύτερο τρόπο τις αρχικές παραλείψεις στη διαπραγμάτευση της πριν από ένα χρόνο. Αν ένα χρόνο πριν είχε απαιτήσει χαμηλότερο επιτόκιο και μεγαλύτερο χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής, δεν θα είχε ανάγκη να δίνει σήμερα τέτοια σημαντικά ανταλλάγματα.

δ) Τότε, ένα χρόνο πριν, οι δανειστές της Ελλάδας ήταν σε χειρότερη θέση. Το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας κινδύνευε με αποσταθεροποίηση αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε κανονικά τα χρέη της. Αυτό ισχύει σήμερα λιγότερο, αφού στο ενδιάμεσο διάστημα, οι αδύναμες γερμανικές τράπεζες μπόρεσαν και... πάρκαραν σε τρίτους τα ελληνικά ομόλογα. Του χρόνου, που θα εξακολουθήσουν να μην βγαίνουν οι αριθμοί, η Ελλάδα θα έχει απωλέσει το ισχυρότερο διαπραγματευτικό της χαρτί, δηλαδή τη δυνατότητα να συμπαρασύρει τους δανειστές της, αν αυτοί θελήσουν να τη σπρώξουν στον γκρεμό. Ακόμα και η αυτοκτονία της -ή, αλλιώς, χρεοκοπία- θα έχει περιέλθει, με τις τωρινές αποφάσεις, στα χέρια των δανειστών της, που θα την ελέγχουν. Κατά συνέπεια, ο χρόνος δεν δουλεύει για την Ελλάδα, αλλά για τους δανειστές της.

ε) Η Ελλάδα θα ξεπουλήσει δημόσια περιουσία και δημοκρατικά - κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ δεν διασφάλισε κάποιο πακέτο αναπτυξιακού χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, η ύφεση θα συνεχίσει και κατά προέκταση η Ελλάδα θα συνεχίζει να σωρεύει χρέος.

στ) Η προπαγάνδα της ελληνικής κυβέρνησης εμφάνισε την Ιρλανδία να μην πετυχαίνει τη μείωση των τόκων όπως η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα είναι η κολοβή αλεπού της ιστορίας. Αντί να κάνει κοινό μέτωπο με την Ιρλανδία, να διαπραγματευτεί σκληρά και να αναβάλει τις αποφάσεις προκειμένου να υπάρξει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, παρέδωσε μερικά ακόμα κλειδιά της χώρας για να πάρει αυτό που έτσι κι αλλιώς θα έπαιρνε και όφειλε να διασφαλίσει ένα χρόνο πριν.

Συμπέρασμα: Το σημερινό κόστος της Ελλάδας για την κακή διαπραγμάτευση πριν από ένα χρόνο είναι υπέρμετρα μεγάλο. Και, δυστυχώς, όπως είχα δίκαιο όταν ένα χρόνο πριν έλεγα ότι δεν πρόκειται να βγει το χρέος με τα συμφωνηθέντα επιτόκια και χρονοδιαγράμματα, έτσι δεν θα βγει αυτό και με τις νέες συμφωνίες.

Ταυτόχρονα, δε, παραμένει το κεντρικό ερώτημα: Η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει ή είναι αποφασισμένη να τα δώσει όλα φτηνά προκειμένου να εξυπηρετήσει την ντόπια και διεθνή τοκογλυφία καθώς και την εσωτερική διαπλοκή;