σαν οι στιγμές της ηρεμίας, σαν ανατολή που έρχεται, σαν η ώρα που σε λίγο
θα σηκωθούμε, σαν η ώρα που φτάνεις στα λιμάνια όταν ταξιδεύεις,
σαν καφέ ζεστό πριν την εκδρομή,
σαν την ώρα που ξεκινούν τα πουλιά, σαν ξυπνητήρι,
σαν ξημέρωμα σε μαιευτήριο,
σαν ύπνος μετά από ξενύχτι σε γλέντι,
σαν τις ανάσες των βουνών πριν ο ήλιος ξυπνήσει.
Και σαν το φεύγα των σκιών.
Έχουμε διδαχτεί την Οδύσσεια στο σχολείο, την διαβάσαμε κάποτε άλλοτε,
την είδαμε στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ξέρουμε την διάρκεια και τους στόχους της.
Το νόστιμον ήμαρ.
Γνωρίζουμε ότι σκόρπισε και εισέπραξε θάνατο, μοίρασε πονηριά,
ξεγέλασε, ξενοκοιμήθηκε και ξέχασε, διασκέζασε, πολέμησε, αλλά από το νου δεν έφυγε ποτέ
η δύναμη της επιβίωσης.
Αισθανόταν αήττητος πιά, όταν βρέθηκε μόνος, πεταμένος στην παραλία της Κέρκυρας.
Τι είναι ο Οδυσσέας σήμερα; Τι συνεχίζει να μας λέει και τον ακούμε ακόμη;
Προτιμώ να τον θυμάμαι σαν ένα τυχοδιώχτη έξυπνο, αφοσιωμένο,
με ψυχή αρκούδας, που σίγουρα δεν θάχανε το δρόμο του στην επιστροφή.
Ήθελε να ταξιδέψει και να βρεί πιο πλούσιο τόπο για τον κόσμο του νησιού του.
Ειρήνη Νταουντάκη
Δημοσίευση σχολίου