«Αυγή της Οδύσσειας». Οι Λαιστρυγόνες πάνω από τη Λιβύη

Αυτό που τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η κλασσική ατλαντιστική επιδρομή σε μια ανεξάρτητη χώρα που αντιμετωπίζει μια εμφύλια εσωτερική κοινωνικοπολιτική σύγκρουση. Η επιδρομή διεξάγεται ήδη κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ έχοντας εξασφαλίσει την προσχηματική επικυρωτική συγκατάθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ο οποίος για άλλη μια φορά ακόμα περιβάλλει τους αδίστακτους ιμπεριαλιστές και σιωνιστές φονιάδες των λαών του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Σομαλίας, της Παλαιστίνης κλπ με το κύρος των ιεροφαντών ανθρωπιστών, σωτήρων του αμάχου πληθυσμού.

Οι ΗΠΑ στη βάση της πολυμερούς γεωπολιτικής του «Λευκού Οίκου» αποκεντρώνουν την ευθύνη για την τωρινή πολεμική διοργάνωση της «ανθρωπιστικής», «δημοκρατικής» ανθρωποσφαγής, κατάτμησης και λεηλασίας. Ο Ομπάμα αναβαθμίζει το ρόλο των ευρωτυχοδιωκτικών επεκτατικών δυνάμεων που υπνοβατούν μέσα στη τωρινή εγκληματική νατοϊκή επιχείρηση κάτω από τα οράματα των παλαιών ενδόξων αποικιοκρατικών τους μεγαλείων όταν η Ιταλία προκαλούσε αμέτρητες εκατόμβες θυμάτων στη Λιβύη (ιδίως στη Κυρηναϊκή), όταν η Γαλλία εξόντωνε στην Αλγερία πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, όταν η Αγγλία για χρόνια κυριαρχούσε αιματηρά στην Αίγυπτο και σε άλλα μέρη του αραβικού κόσμου.

Οι αεροπορικές και ναυτικές πολεμικές επιχειρήσεις της νέας επιθετικής δυτικής σταυροφορίας δικαιολογούνται στο προπαγανδιστικό επίπεδο από τα παραπλανητικά σλόγκαν του «δημοκρατικού» ιμπεριαλισμού και της υποτιθέμενης «φραγής» στην επέλαση των κανταφικών καθεστωτικών στρατευμάτων. Ουσιαστικά όμως χαρακτηρίζονται από την προγραμματισμένη και συστηματική καταστροφή των δημοσίων και κοινωνικών υποδομών καθώς και τις αυξανόμενες δολοφονικές «παράπλευρες απώλειες» μεταξύ των αμάχων ώστε ο λιβυκός λαός εξουθενωμένος να παραδοθεί και να υποταχτεί στη νέα εξοντωτική επαναποικιοποίηση της χώρας του. Εδώ ας σταθούμε σε ορισμένα σημεία της πολεμικο-πολιτικής ατζέντας των Λαιστρυγόνων του Βορρά :
1-Εκτός τις βλέψεις τους για την αρπαγή των πετρελαϊκών πόρων και του χρηματοοικονομικού πλούτου της Λιβύης εξυφαίνονται επίσης και οι θεσμικές μορφές της επαναποικιοποίησης που αφορούν την διαμόρφωση μιας ιδιωτικοποιημένης οικονομίας σε όφελος των δυτικών μεγατραπεζών και ολιγοπωλίων δι ενός διάδοχου αστικοφιλελεύθερου πολιτικού καθεστώτος διοικούμενου από πολιτικούς αντιπροσώπους της ευρωατλαντικής κυριαρχίας στη περιοχή.
2-Ο ευρύτερος χώρος της Μεσογείου αποτελεί σήμερα ένα καθοριστικό γεωστρατηγικό μέτωπο για την πορεία και την έκβαση των πλανητικών γεωοικονομικών και γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων και τελικά για τις σχέσεις ισχύος των μεγάλων δυνάμεων. Η άμεση ή έμμεση κατοχή της λιβυκής επικράτειας θα προσέφερε στο ΝΑΤΟ ένα προκεχωρημένο προγεφύρωμα όχι μόνο για τον αναγκαίο συνολικό έλεγχο του κρίσιμου χώρου της μεσογειακής λεκάνης αλλά και για την αμεσότερη εποπτεία των εξελίξεων στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
3-Η Αμερική κατευθύνει τις ευρωατλαντικές δυνάμεις να ακολουθήσουν τη φυσικοϊστορική τάση των «φιλελεύθερων δυτικών δημοκρατιών» προς ένα καινούργιο μακρύ πόλεμο και προς μια νέα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για την τόνωση (μέσω του λεγόμενου «στρατιωτικού κεϋνσιανισμού») της εξαρθρωμένης οικονομίας τους και τον αποπροσανατολισμό των λαών τους από τις εξοντωτικές επιπτώσεις της σύγχρονης κοινωνικής αντεπανάστασης των οικονομικο-πολιτικών ελίτ στην Εσπερία. Αυτά εντός ενός υποκειμενιστικού αυτοϋπνωτισμού που καθώς είναι αδύνατον να συμβιώσει με την ορατή προοπτική της απώλειας του παγκόσμιου ηγεμονισμού θα ξυπνήσει απότομα όταν σκάσει κάποια στιγμή εκκωφαντικά η πιο μεγάλη «φούσκα» αυτή της ίδιας της ετοιμόρροπης αυτοκρατορίας.

Ο λιβυκός πόλεμος της Νέας Τάξης υποστηρίζεται από το πλέγμα των διεθνών δεσμεύσεων και κυρώσεων που επιβάλλουν δια του ΟΗΕ η πλανητική χρηματοδεσποτεία καθώς και τα κεντρικά ή τα νέα επεκτατικά κράτη. Πέρα από το πάγωμα των κεφαλαίων στο εξωτερικό, ήτοι την έμμεση απαλλοτρίωση χρηματικών περιουσιακών στοιχείων του κράτους της Λιβύης τα οποία όμως σε τελική ανάλυση ανήκουν στο λαό της, αυτό που γενικότερα συμβαίνει είναι η γενίκευση των απαγορεύσεων σε όλους τους τομείς και τις λειτουργίες της λιβυκής οικονομίας (εταιρίες, εμπόριο, επενδύσεις κοκ). Η πολιτική οικονομία της Λιβύης υπάγεται βίαια και κατακερματισμένη γίνεται ένα απλό παράρτημα της εξωτερικής κρατικής πολιτικής των παγκόσμιων δυνάμεων τόσο του ατλαντικού «συνασπισμού των προθύμων του πολέμου» όσο και του πενταμερούς «συνασπισμού της ανοχής» αυτού του πολέμου (BRICs + Γερμανία).

Στη Λιβύη εδώ και αρκετό καιρό, παρακολουθούμε μια ιδιότυπη διαδικασία τοπικής συμπύκνωσης των εκρηκτικών αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τον αραβικό κόσμο όπου στην πολλαπλότητα τους υπερπροσδιορίζονται από τη δυναμική πολικότητα ανάμεσα στους μεγαλειώδεις λαϊκούς εξεγερσιακούς αγώνες και στην ιμπεριαλιστική μηχανική της συστημικής αναδιοργάνωσης. Ανάμεσα στις πολλαπλές όψεις αυτής της ανασύνταξης και του καινούργιου πολέμου της Νέας Τάξης προεξέχει η αφετηριακή της πρόθεση να διασυνδεθεί με τις hi- tech δικτυώσεις και τα δημοκρατικά κινήματα της αραβικής νεολαίας νοηματοδοτώντας το προσανατολισμό της μέσα από τη προσφορά μιας μετανεωτερικής φιλελεύθερης συμμετοχικής «εναλλακτικής αφήγησης» που να επιτρέπει την ανασυγκρότηση των προσδοκιών και των αιτημάτων μακράν της - επικίνδυνης και απειλητικής για τη Δύση και τα τοπικά υποτελή της κράτη - ιδεολογικής επιρροής της ισλαμικής επανάστασης. Είτε αυτή αφορά τις σιιτικές είτε τις σουνιτικές μεθερμηνείες και εκδοχές της. Είναι γεγονός πως το κρυφό σχέδιο της σύγχρονης πολιτικοστρατιωτικής, οικονομικής και κοινωνικής αποικιακής κατάκτησης της Λιβύης έχει ως επίκεντρο την εκμηδένιση της ίδιας της επαναστατικής επαγωγής της αραβικής αφύπνισης μέσα στο λιβυκό τερραίν και την ευρωατλαντική εξουδετέρωση κάθε εσωτερικής προοπτικής απελευθερωτικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Το ατλαντικό μπλοκ παρεμβαίνει για να αποκτήσει τον έλεγχο της κατάστασης στη Λιβύη, να εκτροχιάσει την επαναστατική διαδικασία εκτός θεσμίσεων ένοπλης λαϊκής εξουσίας και να συλλέξει τα συντρίμμια της σε υλικά χρήσιμα στη περιφερειακή μεσογειακή και αραβική στρατηγική του. Στρατηγική που αναγκαστικά προσφεύγει στο παλιό γνωστό πολεμικό της πρόγραμμα ως μοναδικό τρόπο ανάταξης και ανακατάληψης θέσεων στα ρευστοποιημένα τώρα γεωπολιτικά αραβικά εδάφη τα οποία οργώνονται απ άκρου σ άκρη από τον «αυτοκινούμενο» αροτήρα της μαζικής κοινωνικής αφύπνισης που συγκλονίζει συθέμελα την αυτοκρατορική αρχιτεκτονική της ευρύτερης μεσανατολικής – μεσογειακής περιοχής. Μια αρχιτεκτονική που είχε στο επίκεντρο της τον κατακερματισμό της αραβικής εθνικής ενότητας και την εντοίχιση της απομονωτικής διαίρεσης μέσα σε μια αλυσίδα πολλαπλών υποτελών τοπικών κρατών. Και ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της δυναμικής αραβικής κινητοποίησης είναι πως πάνω στο φρεσκοσκαμμένο έδαφος των καινούργιων αγώνων μια αναγεννημένη συνείδηση και ταυτότητα του παναραβισμού αρχίζει και πάλι να ξαναφυτρώνει.

Στο πολιτικό επίπεδο οι φορείς της αποικιοκρατίας αξιοποιούν αποτελεσματικά την από καιρό εξυφασμένη διασύνδεση τους με την διακριτή δυτικόφιλη πτέρυγα του περίπλοκου, εσωτερικά διαφοροποιημένου και στρατηγικά αποκλίνοντος, φυλετικού και κοινωνικού δυναμικού της λιβυκής επανάστασης:
1-Επανάστασης διαιρεμένης, που έλκεται από τις δύο κύριες τάσεις που λειτουργούν μέσα στις γραμμές της ήτοι τη τάση της φιλελεύθερης πρόσβλεψης στη Δύση και του ολιγαρχικού συμβιβασμού μαζί της από τη μια και τη τάση του μαχητικού ισλαμικού ριζοσπαστισμού από την άλλη. Ανάμεσα στις δύο αυτές πλευρές κινείται το μεγάλο ανοργάνωτο δυναμικό νεολαίας και απλών ανθρώπων, με αγνές αγωνιστικές προθέσεις και κινηματικό αυθορμητισμό στην αντικαθεστωτική του δράση.
2-Επανάστασης «προδομένης», η οποία ήδη από τις 27 Φεβρουαρίου αποκτάει τον ολιγαρχικό θεσμικό «προαγωγό» της ο οποίος απεργάζεται την απαγωγή και την εκτροπή της. Πρόκειται για το «Λιβυκό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο-CNLT» με έδρα τη Βεγγάζη, που ελέγχεται από αυτή τη πτέρυγα και η οποία βασίζεται στη συμπαράταξη ανάμεσα στο «Εθνικό Μέτωπο για τη σωτηρία της Λιβύης-NFSL» του Ιμπραήμ Σαχάντ, των μοναρχικών του Μουχάμεντ Αλ-Σενούσι και του Ιντρίς Αλ- Σενούσι και στις πρώην καθεστωτικές προσωπικότητες καιροσκόπων που πέρασαν ευκαιριοθηρικά στην άλλη όχθη όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης Μουσταφά Αβδούλ Τζαλίλ (πρόεδρος του Συμβουλίου), ο αμερικανοσπούδαστος νεοφιλελεύθερος Μαχμούντ Τζιμπρίλ (προσωρινός πρωθυπουργός), o Ομάρ Αλ Χαρίρι (προσωρινός υπουργός Στρατιωτικών) και πλείστοι άλλοι. Και είναι ηγέτες-μαριονέτες αυτής της πτέρυγας που προσκάλεσαν ανοικτά την ιμπεριαλιστική στρατιωτική παρέμβαση στη χώρα και της προσέδωσαν υψηλό βαθμό εσωτερικής νομιμοποίησης.

Με βάση τα νέα δεδομένα της κλιμακούμενης ατλαντικής πολεμικής παρέμβασης στη Λιβύη που η προαγωγή της θα αφορά οπωσδήποτε στη συνέχεια και τις μεγάλες χερσαίες επιχειρήσεις, είναι δύσκολο για το μεταλλαγμένο καταδυναστευτικό –κλεπτοκρατικό - οικογενειοκρατικό καθεστώς Καντάφι να επιδείξει αυξημένα όρια αντοχής προσφεύγοντας σε ένα παρατεταμένο πόλεμο. Τα εμπόδια δεν είναι μόνο εδαφικής υφής καθώς η έρημος δεν είναι ένας ευνοϊκός αρωγός. Η επιλογή της ένοπλης αντίστασης μέσα στις πόλεις θα συναντήσει εδώ τα μεγάλα προσκόμματα της αποδιοργανωμένης κοινωνικής συνοχής, της καταρρέουσας κρατικο-πολιτικής οργάνωσης, των κατεστραμμένων βασικών επιβιωτικών υποδομών και λειτουργιών καθώς και της έλλειψης μαζικής κουλτούρας ανταρτοπολέμου των καθεστωτικών δυνάμεων. Αναγκαστικά λοιπόν τίθεται εν αμφιβόλω η δυνατότητα διατήρησης του Καντάφι στην εξουσία. Το πιθανότερο γι αυτόν είναι να επιχειρήσει να διαπραγματευτεί την αποχώρηση του με τη Δύση. Το ενδεχόμενο μιας φανερής συμφιλίωσης ή κεκρυμμένης συνεννόησης του φιλοκανταφικού μετώπου με τους αντιδυτικούς νασεριστές και τις φονταμενταλιστικές ισλαμικές φατρίες της ανταρτικής αντιπολίτευσης, οι οποίες ήδη κάλεσαν σε ιερό πόλεμο απέναντι στην νατοϊκή επίθεση στη Λιβύη, είναι οπωσδήποτε μικρό αλλά όχι ανύπαρκτο. Μια τέτοια αναστροφή θα μετατόπιζε το πόλεμο απέναντι στο τυραννικό καθεστώς σε πόλεμο απελευθερωτικό ανάμεσα στις δυνάμεις της αποικιοκρατικής εισβολής και τις δυνάμεις της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης.

Η πολεμική προπαγάνδα της ατλαντικής σύμπραξης των σταυροφόρων συνεπικουρούμενη από την καταιγιστική παραπληροφόρηση των διεθνών ΜΜΕ εκτός το «ανθρωπιστικό» πρόταγμα διαβεβαιώνει επίσης για το «δημοκρατικό» αποτέλεσμα της επέμβασης. Αυτό που αποκρύπτει είναι η ίδια η ιστορική εμπειρία η οποία μας δείχνει ότι οι εξωτερικές στρατιωτικές παρεμβάσεις από τα αυτοαποκαλούμενα «φιλελεύθερα κράτη» τελικά μπλοκάρει τον ίδιο τον εκδημοκρατισμό τον οποίο επικαλούνται προσχηματικά ως αξιακή και ηθικο-κανονιστική τους αρχή. Αυτό δε που πρόκειται να επιφέρει η ξένη αιματηρή ανάμειξη στη Λιβύη δεν θα είναι απλώς η «αλλαγή καθεστώτος» και η τοποθέτηση πληρεξουσίων τοποτηρητών της στη νέα διακυβέρνηση αλλά η γενικευμένη αποσταθεροποίηση και η ζοφερή κλιμάκωση της χαώδους αλληλουχίας αντικατοχικής αντίστασης και εμφύλιας αλληλοεξόντωσης. Η πιθανότητα διάσπασης της λιβυκής επικράτειας είναι επαυξημένη. Οι παραδοσιακές και φυλετικές αντιθέσεις μεταξύ των τριών μεγάλων ιστορικών επαρχιών της Τριπολίτιδας (φυλετική συνομοσπονδία Hasoony), της Κυρηναϊκής (φυλετική συνομοσπονδία Harabi) και της Φεζάν (φυλές Tuareg και Toubou), είναι υπαρκτές και στον κατευθυνόμενο παροξυσμό τους κάτω από την αποικιακή γεωπολιτική του «διαίρει και βασίλευε» μπορούν να υποβαστάξουν την διχοτόμηση ή και την τριχοτόμηση της χώρας.

Είναι εντυπωσιακή η πολιτική σκοτοδίνη που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά της διεθνούς αριστεράς ως προς τις αραβικές εξεγέρσεις γενικά και την επανάσταση στη Λιβύη ειδικότερα:
1-Και ως προς τα μεταλλαγμένα αντιδραστικά της τμήματα, από πρώην κομμουνιστές και γκοσίστες, που έχουν από χρόνια προσχωρήσει στην υπηρεσία των ελίτ της Δύσης τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Για αυτό δεν προκαλεί καμιά εντύπωση που με την προβολή της θεωρίας της «ανθρωπιστικής επέμβασης» και με οδηγητές στη πρώτη γραμμή τους διάφορους Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, Μπερνάρ Κουσνέρ, Ζοζέ Μποβέ, Μάσιμο ντ' Αλέμα και άλλους πολλούς, υποστηρίζουν ένθερμα τη «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» και τη δυτική στρατιωτική επιδρομή στη Λιβύη κάτι εξ΄ άλλου που έκαναν επίσης πριν χρόνια και στους προηγούμενους πολέμους της Νέας Τάξης στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ κλπ.

2-Υπάρχει όμως και μια άλλη αριστερά στις χώρες της Δύσης η οποία ενώ τοποθετείται με συνέπεια απέναντι στον ιμπεριαλισμό απορρίπτει την συμπαράσταση στην αντίσταση του λιβυκού λαού απέναντι στο καθεστώς Καντάφι. Και αυτό παραβλέποντας μεταξύ των άλλων το γεγονός πως με εξαίρεση το συριακό κομμουνιστικό κόμμα τα άλλα περιφερειακά αραβικά κομμουνιστικά κόμματα (όπως εξ άλλου και ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα σαν τη Χιζμπολάχ) εξέφρασαν ανοιχτά την υποστήριξη τους για την επανάσταση στη Λιβύη. Επικαλούμενη πραγματικά στοιχεία της διασύνδεσης των δυτικών δυνάμεων και ιδρυμάτων με μερίδες της αντιπολίτευσης οδηγείται σε αφοριστικές αξιολογικές γενικεύσεις αρνούμενη πως πρόκειται για μια λαϊκή επανάσταση και αποτιμά αυτό που τελικά συμβαίνει ως έναν κατευθυνόμενο από τη διεθνή ελίτ εμφύλιο πόλεμο. Έτσι όχι μόνο λησμονεί πως συχνότατα μια επαναστατική διαδικασία μπορεί κάλλιστα να μετεξελιχθεί σε εμφύλιο πόλεμο όταν η άμεση κρατική καθεστωτική καταστολή εμποδίζει τη πρόοδο της αλλά το κυριότερο ότι κάθε επανάσταση χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα της κατά την οποία πάντοτε διάφοροι εξωτερικοί δρώντες εμπλέκονται και αλληλενεργούν με ορισμένες εσωτερικές υποκειμενικότητες της επιδιώκοντας τον επηρεασμό της «επαναστατικής διαλεκτικής» προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων. Ένα τμήμα δε αυτής της αριστεράς, εκτός του ότι στρογγυλεύει και αμβλύνει τις αποτρόπαιες όψεις του κανταφικού καθεστώτος, φθάνει στο σημείο να ορίζει την λιβυκή λαϊκή εξέγερση ως ένα καλοσχεδιασμένο πραξικόπημα των ευρωατλαντικών ελίτ !!!

3-Ίσως αυτό που υπερκαθορίζει τη παραπάνω θέση είναι ο πραγματικός φόβος καθώς ανακαλύπτει πως τελικά ο πραγματικός μακροπρόθεσμος ανταγωνισμός στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο (και άσχετα από τις όποια στιγμιαία τους συμπόρευση ενάντια στο κοινό εχθρό) είναι ανάμεσα στον ριζοσπαστικό ισλαμισμό και την αριστερά (Slavoj Zizek). Ότι η άνοδος του πρώτου σημαίνει εξαφάνιση της δεύτερης. Και ότι μπροστά στην επέλαση του πρώτου οι φιλελεύθεροι χρειάζονται τη συμμαχία και βοήθεια τούτης της αριστεράς.

Αναδημοσίευση από tileplagktoiplanai.blogspot.com