O Chris Hedges για τη σαπίλα του καπιταλισμού (εξαιρετικό άρθρο - Β' μέρος)

Το δεύτερο μέρος του άρθρου του βραβευμένου με Πούλιτζερ δημοσιογράφου Chris Hedges (εδώ το πρώτος μέρος):

Ο στόχος του κορπορατιστικού κράτους δεν είναι να θρέψει, να ρουχίσει ή να δώσει στέγη στις μάζες, αλλά να μεταφερθεί το σύνολο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής δύναμης και του πλούτου στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας. Είναι να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου οι επικεφαλής των εταιριών βγάζουν 900.000 δολάρια την ώρα και οικογένειες όπου δουλεύουν όλα τα μέλη τους δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Η εταιρική ελίτ επιτυγχάνει τους στόχους του διαρκώς μεγαλύτερου κέρδος από την αποδυνάμωση και διάλυση των κυβερνητικών υπηρεσιών και την ανάληψη ή την καταστροφή δημόσιων ιδρυμάτων. Τα σχολεία τσάρτερ, οι μισθοφορικοί στρατοί, η κερδοσκοπική ασφάλιση υγείας και το outsourcing κάθε πτυχής του κυβερνητικού έργου, θρέφουν το "θηρίο" των καπιταλιστών εις βάρος μας. Ο αποδεκατισμός των εργατικών σωματείων, η διαστροφή της εκπαίδευσης σε μια ανεγκέφαλη επαγγελματική κατάρτιση και η περικοπή των κοινωνικών υπηρεσιών μας αφήνουν όλο και πιο υποδουλωμένους στις ιδιοτροπίες των εταιρειών. Η εισβολή των επιχειρήσεων στη δημόσια σφαίρα καταστρέφει την έννοια του δημόσιου αγαθού. Διαγράφει τις γραμμές μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών συμφερόντων. Δημιουργεί έναν κόσμο που ορίζεται αποκλειστικά από το γυμνό ατομικό συμφέρον.

Οι ιδεολογικοί υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης -ο Thomas Friedman,ο Daniel Yergin, ο Μπεν Μπερνάνκι και ο Anthony Giddens- είναι δημιουργήματα της αυτάρεσκης ελίτ εξουσίας. Χρησιμοποιούν την ουτοπική ιδεολογία της "παγκοσμιοποίησης" ως μια ηθική δικαιολογία για το δικό τους πλουτισμό, το ναρκισσισμό και τα προνόμια τους. Δεν αμφισβητούν την ιμπεριαλιστική πολιτική του κράτους, την αύξηση των ανισοτήτων στον πλούτο και την ασφάλεια ανάμεσα στους ίδιους ως μέλη της παγκόσμιας ελίτ και τον υπόλοιπο πλανήτη. Υποστηρίζουν την" παγκοσμιοποίηση", διότι, όπως οι περισσότερες φιλοσοφικές και θεολογικές ιδεολογίες, δικαιολογεί τα προνόμια και την εξουσία τους. Θεωρούν ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια ιδεολογία, αλλά μια έκφραση μιας αναμφισβήτητης αλήθειας. Και επειδή η αλήθεια έχει αποκαλυφθεί, όλα τα ανταγωνιστικά οικονομικά και πολιτικά οράματα απομακρύνονται από τη δημόσια συζήτηση πριν καν ακουστούν.

Η υπεράσπιση της "παγκοσμιοποίησης" σηματοδοτεί μια ανησυχητική ρήξη στην αμερικανική πνευματική ζωή. Η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας το 1929 απαξίωσε τους υπέρμαχους της απελευθερωμένης αγοράς. Επέτρεψε να ακουστούν εναλλακτικά οράματα, πολλά εκ των οποίων ήταν τα προϊόντα των σοσιαλιστικών, αναρχικών και κομμουνιστικών κινήματα που υπήρχαν κάποτε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προσαρμοστήκαμε στην οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Η ικανότητα να έχουμε κριτική σκέψη απέναντι στις πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις είχαν ως αποτέλεσμα το New Deal, τη διάλυση των εταιρικών μονοπωλίων και σημαντικές κανονιστικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης επί των τραπεζών και των εταιρειών. Αλλά αυτή τη φορά, επειδή οι εταιρίες έχουν τον έλεγχο των οργάνων της μαζικής επικοινωνίας, και γιατί αμέτρητοι οικονομολόγοι, καθηγητές σε οικονομικά τμήματα εκπαίδευσης, οικονομικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι και στελέχη επιχειρήσεων έχουν βασίσει την αξιοπιστία τους στον ουτοπισμό της "παγκοσμιοποίησης", μιλάμε ο ένας στον άλλο μεασυναρτησίες.
Συνεχίζουμε να λαμβάνουμε στα σοβαρά τις συμβουλές του Alan Greenspan, ο οποίος θεωρούσε ότι η τρίτοκλασσάτη μυθιστοριογράφος Ayn Rand (σ.σ. πάντως η Rand δεν ήταν τροτοκλασσάτη - ήταν απλά στα αντίπαλο στρατόπεδο) ήταν μια οικονομική "προφήτης", ή του Λάρι Σάμερς, του οποίου η "απελευθέρωση" των τραπεζών από διάφορους περιορισμούς, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών υπό τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον βοήθησε την αρπαγή περίπου 17 τρισεκατομμύρια δολαρίων σε μισθούς, συντάξεις και προσωπικές αποταμιεύσεις. Υποψήφιοι για την προεδρία όπως ο Mitt Romney μας διαβεβαιώνουν ότι αν χαρίσουμε ακόμα περισσότερες φοροαπαλλαγές στις εταιρείες, θα τις δελεάσουμε τους να φέρουν τα υπερπόντια κέρδη τους πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Και αυτά μας τα λέει κάποιος ο οποίος ήταν πρώην διαχειριστής hedge fund, του οποίου η προσωπική περιουσία είχε συσσωρεύτει σε μεγάλο βαθμό μέσω της απόλυσης εργαζομένων
....
Είμαστε μαγεμένοι από αυτά τα παιδαριώδη ευχολόγια. Ποιος θέλει να ακούσει ότι δεν είμαστε βαδίζουμε προς έναν παράδεισο ευτυχισμένης κατανάλωσης και προσωπικής ευημερίας, αλλά προς μια καταστροφή; Ποιος θέλει να αντιμετωπίσει ένα μέλλον στο οποίο οι αρπακτικές και άπληστες ορέξεις της παγκόσμιας ελίτ...απειλούν να παράγουν ευρεία αναστάτωση, πείνα, περιβαλλοντική καταστροφή, πυρηνική τρομοκρατία και πολέμους για εξασφάλιση πόρων; Ποιος θέλει να ξεσκεπάσει το μύθο ότι η ανθρωπότητα εξελίσσεται ηθικά...ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αιώνια και ποτέ δεν θα σταματήσει;

Οι πολιτισμοί που βρίσκονται στην παρακμή τους, προτιμούν συχνά την ελπίδα, ακόμη και την παράλογη ελπίδα, από την αλήθεια. Κάνει τη ζωή ευκολότερη να την αντέξουν. Τους επιτρέπει να γυρίσουν την πλάτη τους σε σκληρές επιλογές που έχουν μπροστά τους και να παρηγορηθούν στη βεβαιότητα ότι ο Θεός ή η τεχνολογία ή η αγορά θα είναι η σωτηρία τους. Αυτός είναι ο λόγος που οι απολογητές της "παγκοσμιοποίησης" εξακολουθούν έχουν ένα κοινό που τους ακούει. Και τους συστήματα προπαγάνδας έχουν χτίσει ένα τεράστιο, παγκόσμιο "χωριό Ποτέμκιν" για να μας διασκεδάσουν. Τα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών Αμερικανών, των οποίων η ζωή και οι αγώνες σπάνια προβάλλονται από την τηλεόραση, είναι αόρατοι. Το ίδιο και οι περισσότεροι από τα δισεκατομμυρία του κόσμου των φτωχών, στριμωγμένα στις δυσώδης παραγκουπόλεις. Δεν βλέπουμε αυτούς που πεθαίνουν από την κατανάλωση μολυσμένου νερού ή δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε ιατρική περίθαλψη. Δεν βλέπουμε αυτους που χάνουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες. Δεν βλέπουμε τα παιδιά που πάνε για ύπνο πεινασμένα. Ασχολούμαστε με ανοησίες. Επενδύουμε τη συναισθηματική μας ζωή σε ριάλιτι σόου που προβάλλουν το "υπερβολικό" Lifestyle, τον ηδονισμό και τον πλούτο. Κοιτάμε την πλούσια ζωή της αμερικανικής ολιγαρχίας, το 1 τοις εκατό των οποίων κατέχει περισσότερο πλούτο από το συνδυασμένο κατώτερο 90 τοις εκατό.

Οι celebrities και οι τηλεοπτικοί αστέρες, των οποίων τα "κατορθώματα" γνωρίζουμε απέξω κι ανακατωτά, ζουν εγωκεντρικές ζωές σε αχανείς επαύλεις ή αποκλειστικά διαμερίσματα στο Μανχάταν.Παρελαύνουν μπορστά μας με τα σμιλλεμένα γλυπτά και χειρουργικά ενισχυμένα σώματά τους φορώντας ρούχα σχεδιαστών. Αφιερώνουν τη ζωή τους στην αυτοπροβολή και την προσωπική εξέλιξη, την κατανάλωση, τα πάρτι και το χρημα. Γιορτάζουν τη λατρεία του εαυτού. Και όταν τυχόν καταρρέουν, παρακολουθούμε με φρικιαστική γοητεία. Αυτή την κενή ύπαρξη διδαδκόμαστε να θαυμάζουμε και να μιμούμαστε. Αυτή είναι η ζωή, μας λένε, που όλοι μπορούμε να έχουμε. Η διαστροφή των αξιών έχει δημιουργήσει ένα τοπίο όπου η εταιρική διαχείριση από γλειώδεις φυσιογνωμίες όπως ο Donald Trump συγχέεται με την ηγεσία και η δυνατότητα να συσσωρεύεις τεράστια χρηματικά ποσά συγχέεται με τη νοημοσύνη. Και όταν τυχόν ρίχουμε που και που καμιά ματιά στη ζωή των φτωχών ή της εργατικής τάξης στις οθόνες μας, είναι για να τους γελοιοποιούμε και να τους χλευάζουμε. Είναι "άξιοι περιφρόνησης" είτε τους βλέπουμε στο "Jerry Springer Show" είτε στο "Jersey Shore".

Το αδιάκοπο κηνύγι του κοινωνικού status, της ατομικής ανέλιξης και του πλούτου έχει βυθίσει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας σε ανεξέλεγκτο χρέος. Οικογένειες, των οποίων οι πραγματικοί μισθοί έχουν μειωθεί κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ζουν σε μεγάλα σπίτια με υποθήκες και δάνεια που συχνά δεν μπορούν να αποπληρώσουν. Αναζητούν την "ταυτότητα" τους μέσα από τα προϊόντα. Ξοδεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους σε εμπορικά κέντρα, αγοράζοντας πράγματα που δεν χρειάζονται. Αυτοί που βρίσκονται σε ηλικία εργασίας περνούν τις μέρες τους σε μικρούς θαλάμους, εφόσον εξακολουθούν να έχουν σταθερή δουλειά, κάτω από τις διαταγές των εταιριών, που έχουν εκμηδενίσει τη δύναμη των Αμερικάνων εργαζόμενων, έχουν πάρει τον έλεγχο του κράτους και μπορούν να τους απολύσουν όποτε θέλουν. Είναι μια μάχη απελπισίας. Κανείς δεν θέλει να μείνει πίσω.

Οι προπαγανδιστές της "παγκοσμιοποίησης" είναι η φυσική κατάληξη αυτού του κόσμου που βασίζεται στο image είναι πολιτιστικά αναλφάβητος (σ.σ. και όχι μόνο πολιτιστικά βέβαια, και πολιτικά, οικονομικά,κτλ). Μιλούν για την οικονομική και πολιτική θεωρία με κλισέ άνευ περιεχομένου...Επιλέγουν ορισμένα γεγονότα και μεμονωμένα δεδομένα και τα χρησιμοποιούν για να απορρίψουν ιστορικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές πραγματικότητες. Μας λένε τι θέλουμε να πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Μας διαβεβαιώνουν ότι είμαστε καταπληκτικοί ως άτομα και ως έθνος. Πανηγυρίζουν την άγνοιά μας ως γνώση. Μας λένε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξετάσουμε άλλους τρόπους οργάνωσης της κοινωνία μας. Ο τρόπος ζωής μας είναι ο καλύτερος. Ο καπιταλισμός μας έχει φέρει μεγαλείο. Πλασάρουν το απατηλό όνειρο της "αναπόφευκτης" ανθρώπινης προόδου...που πάντα κινείται προς τα εμπρός.

Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Είναι πράγματα που αψηφούν...την ανθρώπινη ιστορία. Αλλά είναι αυτό που πολλοί απεγνωσμένα θέλουν να πιστεύουν. Και μέχρι να ξυπνήσουμε από τη συλλογική μας αυταπάτη, μέχρι να προχωρήσουμε σε διαρκείς πράξεις πολιτικής ανυπακοής εναντίον του "κορπορατιστικού" κράτους...θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε προς μια παγκόσμια καταστροφή.