Πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να πιστεύουν μέσα τους πως αυτή η επίθεση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι κάτι το νέο. Ενα καινούργιο πρόσωπο μια νέα μορφή του παγκόσμου κεφαλαίου. Οσο συνεχίζουμε να το βλέπουμε έτσι είναι σαν να κόβουμε το νήμα της ιστορίας. Η ιστορία όμως είναι μια συνέχεια και τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι ξαφνικά και απρόβλεπτα. Είναι το αποτέλεσμα προηγούμενων συμβάντων και αυτό που βιώνουμε είναι τα αποτελέσματα.
Οποια και να είναι η ιδεολογία μας η αλήθεια υπάρχει και είναι μία, άσχετα αν μας αρέσει να τη μεταφράζουμε όπως μας συμφέρει ή όπως την έχουμε κατανοήσει. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν δώρισε τίποτα. Η πρόοδός του, οι ανέσεις του, οι δυνατότητες που έδωσε στο δυτικό κόσμο, τα εργατικά δικαιώματα, τα νομοσχέδια που κατέθετε, οι δημοκρατίες που κατασκεύαζε δεν ήταν ποτέ επιλογές για ένα κράτος δικαίου. ΗΤΑΝ ΔΩΡΟΔΟΚΙΕΣ. (ή κατακτήσεις μέσα από αγώνες)
Δεν μας χάριζαν τίποτα. Απλά απέναντι υπήρχε ένα αντίπαλο δέος που έπρεπε με κάθε τρόπο να πολεμηθει. Να μη προλάβει να βρει το δρόμο του. Η μάχη δινόταν σε δυο επίπεδα. Εσωτερικά οι χώρες "του παραπετάσματος" έδιναν τη δική τους μάχη και τρώγανε τα σπλάχνα τους. Εξωτερικά έπρεπε να γίνει οτιδήποτε για να χαθει αυτή η μάχη όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η εξωτερική μάχη δόθηκε με πολλούς τρόπους. Με τους πιο σκληρούς - πόλεμοι, δικατορίες, εμφύλιοι, διωγμοί, εξοντώσεις κάθε φωνής διαμαρτυρίας, αντεπαναστάσεις - και όταν χρειάστηκε να ησυχάσουν τα πνεύματα, άρχισε η δωροδοκία. Αρχισαν οι παραχωρήσεις. Και τα δώρα. Αρχισε να κατασκευάζεται ένα ανθρώπινο πρόσωπο στο τέρας γεμάτο χαμόγελα που υποσχόταν παραδείσους και που έδειχνε περιφρονητικά με το δάχτυλο τους δυστυχισμένους της άλλης μεριάς επαναλαμβάνοντας συνέχεια. Αν πάτε προς τα εκεί θα γίνεται έτσι.
Οι λαοί δεν έμαθαν ποτέ στ΄αλήθεια ποιο ήταν αυτό το έτσι. Το γνώριζαν απλά σαν μια φράση "αυτοί έχουν λιγότερα από εμάς, και ζουν σε ένα καθεστώς που δεν θα τους αφήσει περιθώρια να έχουν περισσότερα, ενώ εμείς ζούμε σε ένα σύστημα που κι ο τελευταίος ανθρωπάκος μπορεί να φτάσει να έχει τα πάντα" Κι ακόμα χειρότερα . Οπως στη περίπτωση της Ελλάδας όπου αντιμετώπισε ένα εμφύλιο σπαραγμό, το σύστημα εκμεταλλεύτηκε με κάθε τρόπο ακόμα και τα πατριωτικά συναισθήματα εμφυσώντας μέσα στις ψυχές του κόσμου το μίσος για εκείνους που θα ερχόντουσαν να μας αρπάξουν τη πατρίδα. Πετυχαίνοντας γενιές ολόκληρες να γαλουχηθούν με την αντίληψη πως η ψευτοδημοκρατία μας νοιαζόταν τάχα για τη πατρίδα. (αυτοί που τώρα κοιτούν σαν χαμένοι και προσπαθούν να καταλάβουν πως βρέθηκαν ξαφνικά σε μια πατρίδα που έχει πουληθεί χωρίς οι παλιοκομουνιστές να έχουν πάρει ποτέ την εξουσία.....)
Μάθαμε πως τάχα εμείς ζούμε σε ένα σύστημα που μας δίνει τις δυνατότητες να φτάσουμε όπου επιθυμούμε, με όποιο τρόπο επιθυμούμε. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν απαγόρευε τίποτα , εκτός από την επιθυμία να μην το επιθυμείς. Και αυτή την δυνατότητα , δηλαδή να μπορέσουν οι λαοί να δουν τι πραγματικά πρεσβεύει, όταν κατάλαβε ότι είναι ασύμφορο να τη χτυπάει με τη βία, προτίμησε να την τσακίσει με τις δωροδοκίες.
Πάρτε, απολαύστε, δανειστείτε, αγοράστε, καταναλώστε, ελεύθερα, ασύδοτα. Δεν υπάρχουν όρια συνειδησιακά, δεν υπάρχουν χτυπήματα κάτω από τη μέση. Δεν υπάρχουν αδικημένοι. Υπάρχουν απλά άχρηστοι που δεν τα καταφέρνουν. Μεγάλωσαν οι λαοί πιστεύοντας ακριβώς αυτό. Πως δεν υπάρχει αδικία. Μόνο κακή εκμετάλλευση των ευκαιριών που δινόντουσαν. Δεν υπάρχουν λόγοι να ρίξει κανείς το τύραννο γιατί τύραννος δεν υπήρχε. Ο τύραννος υπήρχε μόνο από την απέναντι μεριά. Απειλητικός, έτοιμος να καταστρέψει την ευαδαιμονία μας. Ετοιμος να μας απειλεί με τις βόμβες του, έτοιμος να επιτεθεί στον επίγειο παράδεισό μας.
Ζητωκραυγές όταν ο τύραννος έπεσε. Φωνές ελπίδας και χαράς πως επί τέλους η ανθρωπότητα απαλλάχτηκε από μια πληγή που απειλούσε τη καλοπέρασή της. Οταν αυτό συνέβη πολύ απλά δεν υπήρχε κανένας λόγος πλέον να συνεχιστούν οι δωροδοκίες. Και όχι μόνο. Τα κεφάλαια που κατατέθηκαν στο όνομα των λαών για να τους κρατήσουν υποταγμένους, πνευματικά στερημένους και με αλλοιωμένη συνείδηση, τώρα πρέπει να τα πάρουν πίσω και μάλιστα με τους τόκους.
Το τι συνέβει στη Σοβ.Ενωση θα αναλύεται για χρόνια ακόμα, και οι τσακωμοί θα συνεχίζονται. Το ότι οι καθώς πρέπει πολίτες με τις ήσυχες συνειδήσεις νοιώθουν πως ήταν μια μεγάλη νίκη η συντριβή των καθεστώτων του παραπετάσματος είναι κάτι που έχει παγιωθεί στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Το συναίσθημα αμηχανίας, ντροπής ή και ενοχής των απανταχού αριστερών επίσης θα συνεχίζει να υπάρχει και να φρενάρει τη αισιοδοξία , την ελπίδα για τη δυνατότητα μιας νέας επανάστασης. Ομως όλα αυτά δεν αφορούν πλέον τους τωρινούς άρχοντες του κερδους. Τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Είναι πρόβλημα δικό μας να ζήσουμε με τα συντρίμια της αφέλειάς μας ή της ανοησίας μας. Είναι πρόβλημα δικό μας να ζήσουμε με τα αποτελέσματα της απληστείας μας και της αδιαφορίας μας για το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου.
Αυτά που τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε ήταν εκεί πάντα. Ηταν οι όροι με τα ψιλά γράμματα που υπάρχουν στο κάθε συμβόλαιο. Απλά προκειμένου να χορτάσουμε τις επιθυμίες μας, τις φιλοδοξίες μας, τη πάρτη μας, ποτέ δεν τα διαβάσαμε. Υπογράφαμε χωρις τύψεις την εξουσιοδότηση να σκέφτονται και να πράττουν άλλοι στη θέση μας. Να σχεδιάσουν και να χειριστούν άλλοι το μέλλον μας. Εμείς απλά ήμασταν ήσυχοι πως ζούμε στο παράδεισο. Φυσικά γύρω μας υπήρχαν χιλιάδες ενδείξεις για το αποτρόπαιο πρόσωπο του καπιταλισμού. Υπήρχαν εικόνες πολέμου, δυστυχίας, εγκλημάτων , διώξεων, εκμετάλλευσης των λαών, ανισότητα στη κατανομή των αγαθών, κυβερνήσεις που λειτουργούσαν ληστρικά, ασύδοτα, φασιστικά αλλά όλα αυτά νομίζαμε πως δεν αφορούσαν εμάς.
Ηταν παράλληλες με το προσωπικό μας κυνηγητό για κέρδος, ευημερία, επιτυχία, χόρτασμα. Οι χορτάτοι είχαν δημιουργήσει την αντίληψη πως το χόρτασμα τους δινόταν τσάμπα χωρίς επιοτώσεις. Λϊγες φορές πέρασε από το μυαλό μας η σκέψη ΓΙΑΤΙ κάποτε έγιναν επαναστάσεις και κινήματα εναντίον των τυράννων. Ξεχάσμε με ΠΌΙΟ ΤΡΟΠΟ κατακτήθηκαν τα δικαιώματα που εμείς απολαμβάναμε. Ξεχάσαμε ΤΙ ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ αν κάποια εκατομύρια δεν είχαν θυσιαστεί για να αποτιναχτεί από πάνω μας το μαστίγιο κι η δουλεία. Ξεχάσαμε πόσο λίγο ενδιαφέρονται για τη ζωή μας και το μέλλον μας εκείνοι που έχουν και κατέχουν.
Μέσα στη ξέφρενη κούρσα της ψεύτικης ευημερίας μας, μεθυσμένοι, διαγράψαμε κάθε αμφιβολία. Η Σοβ. Ενωση έπεσε. Το τι συνέβη εκεί ίσως θα έπρεπε να μας έχει ανησυχήσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το γιατί απέτυχε η επανασταστη και το γιατί μάθαμε να τη μισούμε τόσο πολύ θα έπρεπε να μας ψυλιάσει. Ακόμα και αν ήμασταν κάθετα αντίθετοι ιδεολογικά με τη προοπτική μιας τέτοιας επανάστασης, ακόμα κι αν μέσα μας πιστεύαμε πως ήταν μια σκέτη αποτυχία ή ακόμα και μια πληγή που έπρεπε να κλείσει (γιατί έτσι μας είχαν κάνει να πιστέψουμε) θα έπρεπε να σκεφτούμε πως οι αγώνες που έκαναν οι προηγούμενοι από εμάς με το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, μέσα από τις πιο σκοτεινές εποχές που οι δυστυχισμένοι λαοί ήταν απλά ένα κομμάτι κρέας χωρίς καμμιά σημασία για το αν θα ζουν ή αν θα πεθαίνουν, ένα υπηρετικό προσωπικό στις επιθυμίες της άρχουσας τάξης, μας έδωσαν ένα περιθώριο για να ζήσουμε καλύτερα και το κυριότερο μας έδωσαν ένα μάθημα πως όταν οι λαοί σηκώνουν το ανάστημα όλα μπορούν να ανατραπούν.
Η ήττα των επαναστάσεων δεν ήταν απλά η ήττα ενός καθεστώτος. Ηταν η τραγωδία του να πεισθούν οι λαοί πως τελικά όλα είναι μάταια. Να ξεχάσουν πως εκτός από υποταγμένοι μπορούν να γίνουν και ηρωικοί. Ομως το γεγονός πως κάποτε άνθρωποι βρήκαν το τρόπο να σπάσουν τα δεσμά, μμας δείχνει το δρόμο πως πάντα μπορούμε να βρούμε το τρόπο να παλέψουμε για την ελευθερία μας. Και κανένας τρόπος δεν είναι δεδομένο ποιος θα είναι. Τότε ήταν έτσι τώρα ίσως αλλοιώς. Αυτό το αλλιώς αξίζει να το βρούμε. Κι αν δεν συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα πόσο επικίνδυνη είναι η κατασταση αυτό το αλλιώς μπορεί να έχει τραγική κατάληξη. Γιατί ανάμεσα τους πολίτες που ανάβει ξανά μια σπίθα μέσα τους και θέλουν με ειλικρίνεια και θάρρος να κάνουν κάτι, υπάρχουν εκείνοι που θα δράσουν για να κατευθύνουν αυτή τη σπίθα σε όποια κατεύθυνση θεωρήσουν ότι θα έχουν καλύτερο κέρδος.
Πατριώτες, έλληνες, προσέξτε. Οι σπόροι που δηλητηρίασαν τόσα χρόνια τη πατρίδα μας υπάρχουν ακόμα και κινούνται ανάμεσά μας από όλες τις πλευρές. Με διαφορετικά χρώματα μεταξύ τους, και παραπλανώντας πάλι. Στην Ελλάδα κανείς δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει, άρα όλοι ανάμεσά μας είναι ή τα παιδιά τους. Είναι δύσκολο να κατορθώσουμε να πιστέψουμε ποιος είναι απατεώνας και ποιος όχι. Ομως επιβάλλεται κάποια στιγή όλο αυτό το ασκέρι ξεπουλημένων να ξεσκεπαστεί και να απομακρυνθεί από τις ζωές μας όποιας απόχρωσης και να είναι.
Η ψευτοδημοκρατία που ζούμε μπορεί να αρέσκεται να ονομαστεί πράσινη, κόκκινη, ή ροζ. Η ουσία είναι όμως πως μέσα της ήταν και είναι ΜΑΥΡΗ.
Αναδημοσίευση από vasiliskos2.blogspot.com
Δημοσίευση σχολίου