Οσκαρ Ασμέριντζερ.
______________
Είναι κάτι παραπάνω από φανερό, ότι οι πολιτικές εξελίξεις στο άμεσο διάστημα θα είναι καταιγιστικές. Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει εντελώς και η κυρίαρχη μορφή του, το (δι)κομματικό κατεστημένο, έχουν περιπέσει στην μεγαλύτερη κρίση νομιμοποίησης της ύπαρξής τους μετά τη μεταπολίτευση.
Ακόμα και αστοί αναλυτές το παραδέχονται, ακόμα και οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας –όσες ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς για την εγκυρότητα τους και εμείς έχουμε πολλές- το απεικονίζουν.
Ετσι λοιπόν οι αστοί βάζουν σε εφαρμογή μια δοκιμασμένη απ’ το παρελθόν μέθοδο που θα λειτουργήσει σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής που προκαλεί η καπιταλιστική επέλαση. Την εναλλαγή του κυβερνητικού θιάσου. Είναι χαρακτηριστικά σημερινά άρθρα φυλλάδων. Το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΕΒ, η «Καθημερινή», κυκλοφορεί με άρθρο «Οι εκλογές ως διέξοδος», ενώ ο Σ. Ψυχάρης από το «Βήμα» τονίζει: «Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν εκλογές».
Τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν –δεν χρειάζεται άλλωστε ιδιαίτερη πολιτική αντίληψη για να το διαπιστώσουν- ότι η πολιτική μνημονικής κυβέρνησης-τρόικας έχουν φέρει τον εργαζόμενο λαό να βρίσκεται αντιμέτωπος με τόσο οξυμένα προβλήματα που δεν έχει γνωρίσει τις τελευταίες δεκαετίες. Με την φτώχια να στραγγαλίζει μαζικά τμήματα του πληθυσμού μας, την ανεργία να καλπάζει, την ηθική παρακμή, την κρατική καταστολή. Και όλα αυτά είναι ένα εκρηκτικό μίγμα που αν εκραγεί θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για το αστικό σύστημα.
Το πολιτικό προσωπικό των πλουτοκρατών έχει πλήρη συνείδηση αυτού του γεγονότος, άσχετα τις παπαρολογίες που λέει για μαζική κατανάλωση.(Δεν έχει ξαναγίνει μεταπολιτευτικά δημοσκόπηση που να παρουσιάζει ένα 33% των ερωτώμενων να προκρίνει την επανάσταση σαν λύση που θα αλλάξει ριζικά το πολιτικό σύστημα).
Αλλωστε δεν καθορίζουν οι πολιτικάντηδες τις εξελίξεις αλλά τα αφεντικά τα οποία υπηρετούν.
Θέλουν να πιστεύουν ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν αμορτισέρ που θα απορροφήσει την λαϊκή αγανάκτηση και οργή που υπάρχει και το πολιτικό σύστημα, κερδίζοντας χρόνο, θα μπορέσει να διαχειριστεί καλύτερα την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση.
Δεν ξέρουμε αν θα τους βγουν οι σχεδιασμοί τους. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι οι εκλογικοί συσχετισμοί δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη. Μπορεί να ενδιαφέρουν τα αστικά κόμματα και τους πολιτικάντηδες, για ευνόητους λόγους, όμως η καπιταλιστική επέλαση δεν πρόκειται να ανακοπεί, όποιος κυβερνητικός θίασος και να υπάρξει, όποιος και να είναι ο συσχετισμός των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Το παιχνίδι των εκλογών είναι στημένο και απ' τα πριν ξεπουλημένο, αφού όποιος κυβερνητικός θίασος αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας θα εξακολουθήσει να υπάρχει η κατάσταση που περιέγραφε χτες ο Μενέλαος Γκίβαλος- Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών: «Δεν υπάρχει στην πράξη κυβέρνηση. Υπάρχουν εντεταλμένοι υπάλληλοι-διαχειριστές που υποδύονται τους υπουργούς και εφαρμόζουν τις εντολές της τρόικας, αγωνιζόμενοι να περισώσουν "τιμάριο" της εξουσίας τους».
Εδώ να σημειώσουμε το εξής: Τα ίδια δημοσιογραφικά φερέφωνα των καπιταλιστών που μέχρι πριν λίγο ξόρκιζαν με κάθε τρόπο τις πρόωρες εκλογές –μπορούμε να επικαλεστούμε δεκάδες άρθρα, του Παπαχελά, του Παπαδημητρίου, του Πρετεντέρη, του Π. Καψή κ.α- τώρα έκαναν στροφή 180 μοιρών στις θέσεις τους.
Ο λόγος είναι απλός. Σήμερα με την ολόπλευρη νέα επίθεση που έχει εξαπολύσει το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης τρόικας –απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ξεπούλημα της όποιας δημόσιας περιουσίας υπάρχει ακόμα, καινούργια δυσβάσταχτη φοροκαταιγίδα, ισοπέδωση εργασιακών σχέσεων κλπ- και παράλληλα με τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ, ξέρουν ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο που της έχει ανατεθεί.
Πιστεύουν ότι οι εκλογές θα συμβάλουν στην αιματοδότηση του συστήματος που τώρα είναι σε πρωτόγνωρη κρίση. Ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης, ότι θα δημιουργήσουν αυταπάτες σε πλατιά λαϊκά στρώματα ότι ένας άλλος κυβερνητικός θίασος μπορεί να δώσει λύσεις στα πιεστικά προβλήματα της εργατικής τάξης.
Δυστυχώς εμείς καθόμαστε στον καναπέ του σπιτιού μας έχοντας την αυταπάτη του «κυρίαρχου λαού» -αφού έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε τους δυνάστες μας-, και περιοριζόμαστε να ρίχνουμε καναδυό μπινελίκια παρακολουθώντας τους «πολιτικούς ταγούς» στην τηλεόραση και τους χορτάτους δημοσιοκάφρους να μας αναλύουν την πείνα μας.
Θα διαιωνιστεί όμως αυτή η κατάσταση; Εμείς είμαστε αισιόδοξοι και ξέρουμε ότι είναι ζήτημα χρόνου αυτή η κατάσταση να αναστραφεί και να υπάρξει ΟΡΓΑΝΩΣΗ κι ΑΓΩΝΑΣ με μορφές πάλης που εμείς θα επιλέξουμε μακριά και ενάντια στα κελεύσματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έξω και αντίθετα απ’ τις πολιτικές σκοπιμότητες των αστικών κομμάτων.
Τότε όλες οι μεθοδεύσεις πλουτοκρατών και πολιτικού τους προσωπικού που πιστεύουν ότι μπορούν επ’ άπειρον να εξαπατούν και να παραμυθιάζουν τον κόσμο της δουλειάς θα βρεθούν μετέωρες.
Δημοσίευση σχολίου