Για κάθε κίνηση νέα ή παλιά, «νέα» ή «παλιά», υπάρχουν πάντα δύο βασικοί παράμετροι. Η κριτική των άλλων, των οποιοδήποτε άλλων και οι θέσεις που παίρνουν έναντι αυτής. Άλλοι προσπαθούν να αποδείξουν την αξία της κίνησης, την πρωτοτυπία της, τον δυναμισμό της. Άλλοι στέκονται έναντι της εχθρικά, επιθετικά, την θεωρούν αναποτελεσματική και ατελέσφορη. Άλλοι προσπαθούν να την σπρώξουν σε σωστούς προσανατολισμούς. Άλλοι μένουν έκθαμβοι από την ειρηνικότατα, άλλοι από την μαζικότητα, άλλοι από την αγνή πολιτική της αφετηρία. Όλοι, πολύ καλά κάνουν. Το οποιοδήποτε κοινωνικό φαινόμενο δεν μπορεί παρά να είναι στο κέντρο της προσοχής, της ανάλυσης και της κριτικής.
Και βέβαια όλοι κρίνουν και την κριτική. Θετική, αρνητική ή ουδέτερη. Διότι και οι κρίνοντες κρίνονται. Υπάρχει όμως και δεύτερη βασική παράμετρος. Η ίδια η κίνηση. Το ίδιο το φαινόμενο. Πως θα εξελιχτεί μέσα από τους δικούς του προβληματισμούς και αναζητήσεις. Πως θα επηρεαστεί από τις κριτικές των «φίλων» και των «εχθρών». Και εν κατακλείδι πως τελικά θα σταθεί απέναντι στην εξουσία, το κεφάλαιο, το κράτος του. Τι προτάσεις θα κάνει, που θα τις απευθύνει και από πού θα τις διεκδικήσει. Διότι αν – ας πούμε – πάει κάποιος επίσημος της εξουσίας και ρωτήσει τι ακριβώς πρέπει να γίνει παιδιά, πέστε μας και θα το κάνουμε, τι θα του πουν; Άντε να του πουν πέντε καλές προτάσεις.
Αν η εξουσία τους απαντήσει αμ δε, τότε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Η σύγκρουση ή η αποχώρηση μετά πολλών καταγγελιών (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Θα δείξει.
Όλα άλλωστε είναι τόσο ρευστά που κανείς - κυριολεκτικά κανείς - δεν ξέρει τι θα ξημερώσει. Ως τότε υπάρχει μπόλικη δουλειά. Για όλους. Και για του φιλειρηνικούς και για μας που πιστεύουμε στην αναγκαιότητα σκληρής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και το κράτος του. Εκτός αν όλα τα πράγματα τα μετράμε με ψηφαλάκια. Τότε το μόνο που ενδιαφέρει είναι το παιχνίδι γύρω από την πλατεία Συντάγματος.
Β.
Δημοσίευση σχολίου