Από εκεί μάθαμε ότι εκτός των άλλων ο Γ. Παπακωνσταντίνου μας προέκυψε και συγγραφέας γράφοντας το πόνημα με τίτλο: «Το μετέωρο βήμα της Ελλάδας». Δεν είμαστε μαζόχες φυσικά για να διαβάσουμε τις παπαριές που σίγουρα γράφει εκεί μέσα. Και το λέμε με βεβαιότητα αυτό γιατί και μόνο με τον τρόπο που παρουσιάζει το βιβλίο του, μέσα απ’ τον προσωπικό του ιστότοπο, μας δείχνει ότι είτε μας θεωρεί όλους λωτοφάγους είτε μας δουλεύει ψιλό γαζί με χοντρή βελόνα.
Πώς διαφορετικά να εξηγήσεις αυτά που γράφει; Ένα μικρό δείγμα, από τα γραφόμενα Παπακωνσταντίνου: «Αναζητείται λοιπόν επειγόντως ένα νέος πολιτικός λόγος. Σύγχρονος, κατ’εξοχήν όχι ξύλινος. Ανατρεπτικός, για να μπορέσει να πείσει την Ελληνική κοινωνία να τολμήσει μεγάλες ρήξεις σε δύσκολους τομείς: στην εκπαίδευση, στην οικονομία, στο μοντέλο διακυβέρνησης, στο κράτος πρόνοιας.
Αλλά και ενωτικός, καθησυχαστικός, γιατί πρέπει να καταφέρει να χτίσει νέες κοινωνικές συμμαχίες που θα στηρίξουν τις αλλαγές και τις ανατροπές. Γιατί αν υπάρχει κάτι που έχουμε μάθει είναι ότι αλλαγές του μεγέθους που χρειάζεται η χώρα μας με την κοινωνία απέναντι δεν μπορεί να πετύχει κανείς».
Εδώ η πια η λογική σηκώνει τα χέρια της ψηλά! Είναι δυνατόν να έχει την αίσθηση ότι με την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική χτίζονται «νέες κοινωνικές συμμαχίες»; Υπάρχει περίπτωση να πιστεύει ότι η κυβέρνηση έχει την κοινωνία μαζί της αφου ισχυρίζεται ότι «αν υπάρχει κάτι που έχουμε μάθει είναι ότι αλλαγές του μεγέθους που χρειάζεται η χώρα μας με την κοινωνία απέναντι δεν μπορεί να πετύχει κανείς»;
Το πιο πιθανόν ότι μας χλευάζει κατάμουτρα ο αχρείος.
Δημοσίευση σχολίου