18 Ιουλίου - Σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας

Σαν σήμερα, 18 Ιουλίου, έχουμε μερικά σημαντικά γεγονότα στην ιστορία, που αξίζει να τα θυμηθούμε:

Στις 18/07/1936, ξεκινά η "εξέγερση" του στρατηγού Φράνκο εναντίον της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης - απαρχή του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, που θα κρατήσει έως το 1939 και θα τελειώσει με την επικράτηση των εθνικιστών του Φράνκο, που επέβαλλαν πολυετή δικτατορία.

Στην Ισπανία εκείνη την εποχή είχαμε άνοδο των αριστερών, κομμουνιστικών και αναρχικών ιδεών, και το 1936 ένας "κεντροαριστερός συνασπισμός" των δυνάμεων της αριστεράς βγήκε πρώτο κόμμα στις εκλογές, καταλαμβάνοντας την εξουσία. Στο πρόγραμμα του είχε σημαντικές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, όπως πχ αναδιανομή της γης (που την κατείχαν μια χούφτα μεγαλοτσιφλικάδες + η εκκλησία), περιορισμό της δύναμης της καθολικής Εκκλησίας, άλλα μέτρα γενικότερης αναδιανομής του εισοδήματος προς όφελος των εργατών, και επίσης μέτρα για την αυτονόμηση περιοχών όπως η Καταλονία.

Όλα αυτά βέβαια καθόλου δεν άρεσαν στους εθνικιστές, τους μεγαλοτσιφλικάδες, τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και την Εκκλησία, που με αρχηγό το Φράνκο αρνήθηκαν να δεχτούν το αποτέλεσμα των "δημοκρατικών εκλογών" (που κατά τα άλλα τις εκθειάζουν, αλλά βέβαια αν τυχόν βγει κάτι που δεν τους πολυσυμφέρει, τότε αμέσως ξεσηκώνονται, όχι σαν τα "κουτορνίθια" που τα δέχονται όλα αδιαμαρτύρητα). Έτσι, λίγο μετά τις εκλογές, που έφεραν την αριστερά στην εξουσία, ξέσπασε πραξικόπημα, ώστε να εξαλειφθεί η "ερυθρά απειλή".

Η Σοβιετική Ένωση δε στήριξε όσο θα μπορούσε την εκεί Αριστερά, τόσο διότι δεν ήταν μια καθαρά "σοβιετική' αριστερά, όσο και γιατί υπήρχαν γενικότεροι συσχετισμοί σύμφωνα με τους οποίους ο Στάλιν προτίμησε να μη εμπλακεί και τόσο. Υπήρχαν πάντως και πολλοί εθελοντές που πολέμησαν εναντίον του Φράνκο, από πολλές χώρες (και από την Ελλάδα που τότε ήταν και αυτή υπό τη δικτατορία του Μεταξά). Ποιο γνωστή περίπτωση ίσως ήταν αυτή του Όργουελ, που πολέμησε και έγραψε και βιβλίο για τις εκεί εμπειρίες του.

Από τη wikipedia, μερικές ακόμα πληροφορίες:

Οι εθνικιστές υποστηρίζονταν από την Φασιστική Ιταλία και την Ναζιστική Γερμανία οι οποίοι προσέφεραν συνεχώς και αδιάλειπτα το καλλίτερο ως τότε πολεμικό υλικό στον κόσμο και πολεμικά σώματα ελίτ, όπως η γερμανική Λεγεώνα Κόνδωρ και τα 'Ιταλικά Εθελοντικά Σώματα' που συχνά ενεργούσαν αυτόνομα στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ήταν αυτή ακριβώς η βοήθεια που επέτρεψε στους εθνικιστές να φτάσουν στην τελική νίκη.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου η Γερμανική ναζιστική αεροπορία (Luftwaffe) και η Ιταλική βομβάρδισαν πολλές πόλεις και χωριά. Ανάμεσα τους και τη βασκική πόλη Γκερνίκα (Guernica/Gernika), την οποία ισοπέδωσαν στις 26 Απριλίου 1937 σκοτώνοντας μόνο αμάχους. Ο Πάμπλο Πικάσσο, συγκλονισμένος από τη φρίκη της καταστροφής, ζωγράφισε τον ομώνυμο διάσημο πίνακά του και τον εξέθεσε για πρώτη φορά στο ισπανικό περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης του Παρισιου του 1937.

Η εμφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης σε θέση ισχύος και με άμεση επιρροή στα φτωχά εργατικά στρώματα σχεδόν παντού στην Ευρώπη του μεσοπολέμου που τυραννιόταν απ την οικονομική κρίση , ώθησε την Αγγλία και την Γαλλία σε κρυφή υποστήριξη των φασιστικών δυνάμεων στην Ιταλία και Γερμανία η οποία εκφράστηκε έντονα μέσω της "Πολιτικής Κατευνασμού" (‘Appeasement’) μέρος της οποίας ήταν και η ανοχή του Γερμανικού επανεξοπλισμού και η ανακατάληψη του Σάαρ , κατά παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών που με ένοχη σιωπή αποδέχτηκαν Αγγλοι και Γάλλοι. Σήμερα είναι περισσότερο γνωστό ότι ταυτόχρονα υπήρξε και καθαρή οικονομική υποστήριξη από εταιρείες Αγγλικές , Γαλλικές και Αμερικανικές οι οποίες είχαν επενδύσεις στην Γερμανία, λόγω του ιδιαίτερα φτηνού εργατικού δυναμικού της Γερμανίας μετά την καταστροφή της στον 1ο ΠΠ (Οι πηγές αφθονούν σήμερα στο διαδίκτυο). 

Επίσης σαν σήμερα, στις 18 Ιουλίου του 1925 κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος του βιβλίου " Ο Αγών μου" του Αδόλφου Χίτλερ, με τίτλο "Εξόφληση Λογαριασμών".

Εδώ το σχετικό αφιέρωμα του sansimera.gr:

 ...Ο δεύτερος τόμος κυκλοφορεί ένα χρόνο αργότερα, με τον τίτλο «Το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα», όπου διατυπώνεται η χιτλερική ιδεολογία που βασίζεται στον αντισημιτισμό, τον ρατσισμό και τον παγγερμανισμό. Το 1930 πήρε την οριστική του μορφή. Ο Χίτλερ επέλεξε τον τίτλο «Τέσσερα χρόνια Πάλης ενάντια στα Ψέματα, τη Βλακεία και τη Δειλία». Ωστόσο, ο εκδότης του Μαξ Άμαν έκρινε ότι ήταν πολύ μεγάλος και τον περιόρισε στον μονολεκτικό «Ο Αγών μου».

Ο Αδόλφος Χίτλερ έγραψε το «Μάιν Καμπφ» στη φυλακή Λάντσμπεργκ της Βαυαρίας το 1924, όταν είχε καταδικαστεί σε πέντε χρόνια φυλάκιση με την κατηγορία της σύστασης συμμορίας και απόπειρας ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος, μετά το «Πραξικόπημα της Μπυραρίας», όπως έμεινε στην ιστορία η πρώτη προσπάθεια των ναζί να καταλάβουν την εξουσία. Πρώτα το υπαγόρευσε στον συγκρατούμενό του Εμίλ Μόρις και στη συνέχεια στον Ρούντολφ Ες.

Ο Χίτλερ έρχεται στη Γερμανία σε μια χρονική περίοδο, της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που η χώρα κυριολεκτικά βράζει. Οι βίαιες οδομαχίες εθνικιστών και κομμουνιστών ήταν μέρος της καθημερινότητας. Την ίδια στιγμή η γερμανική οικονομία παράπαιε και επικρατούσε ατμόσφαιρα πλήρους παρακμής και γενικευμένης απογοήτευσης. (σ.σ. η Γερμανία, με τα την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τους πολύ επαχθείς όρους παράδοσης της, είχε σοβαρά προβλήματα, και εξαρτιόταν οικονομικά από τα δάνεια των ΗΠΑ. Όταν οι ΗΠΑ όμως είχαν τα δικά τους προβλήματα με το Μεγάλο Κραχ (1929), τότε σταμάτησαν τα δάνεια προς τη Γερμανία, που απλά τύπωσε πληθωριστικό χρήμα για να καλύψει τις "τρύπες' του προυπολογισμού της, και τελικά το μάρκο υπερπληθωρίστηκε (σαν τη δραχμή επί κατοχής, δεν άξιζε τίποτα). Προφανώς ο λαός βυθίστηκε στην άγρια φτώχεια)

«Ο Αγών Μου» συνοψίζει την αποτρόπαια ιδεολογία του Ναζισμού, που οδήγησε στις εκατόμβες των νεκρών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στο Ολοκαύτωμα. Βαθύτατα αντισημιτικό, το βιβλίο επισείει σε κάθε ευκαιρία τον Εβραϊκό Κίνδυνο, κάνοντας λόγο για μία εβραϊκή συνομωσία με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία. Εχθρός για τον Χίτλερ είναι και ο Κομμουνισμός, που έχει εβραϊκές ρίζες. Ως βασικό επιχείρημα για να ενοχοποιήσει τους Εβραίους για τα δεινά των Γερμανών χρησιμοποιεί τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», ένα αντισημιτικό κείμενο, κατασκευασμένο από τις μυστικές υπηρεσίες του τσάρου.

Στο «Μάιν Καμπφ» ο Χίτλερ υιοθετεί τη θεωρία του Ζωτικού Χώρου (Lebensraum), σύμφωνα με την οποία ο γερμανικός λαός έχει ανάγκη νέων εδαφών, κυρίως προς Ανατολάς, για να εκπληρώσει την ιστορική αποστολή του.

Στο βιβλίο αναφέρονται τα στάδια για την επέκταση της Γερμανίας, μετά την ταπείνωση του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό θα επιτευχθεί με ένα πρόγραμμα μαζικού επανεξοπλισμού. Ο Χίτλερ πιστεύει ότι η χώρα του θα πρέπει να συμμαχήσει με τη Μεγάλη Βρετανία, την οποία θεωρεί αδελφή χώρα και τη φασιστική Ιταλία, εναντίον της Γαλλίας και των ανατολικοευρωπαίων συμμάχων της πρώτα και κατά του εβραιομπολσεβικικού καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης στη συνέχεια. Η τελική μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία θα δοθεί το 1980 ανάμεσα στις ΗΠΑ από την μία πλευρά και τη Μεγάλης Βρετανία και Γερμανία από την άλλη.

Ο Χίτλερ χωρίζει τους ανθρώπους αναλόγως της καταγωγής τους. Στην κορυφή βρίσκονται οι «Άρειοι» με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλανά μάτια (Ο Χίτλερ είχε καστανά μαλλιά και γαλανά μάτια), ενώ στον πυθμένα κατατάσσει τους Εβραίους και του Τσιγγάνους. Πίστευε ότι οι εβραίοι προσπαθούν να αποτρέψουν την κυριαρχία της Άρειας φυλής, αλλοιώνοντας τα φυσικά της χαρακτηριστικά και πείθοντας τους ανθρώπους της να εγκαταλείψουν την υπεροχή τους, προς χάριν της ισότητας.

Ο Χίτλερ παρουσίαζε τον εαυτό του ως «Υπεράνθρωπο», διαστρέφοντας την έννοια αυτή, που συναντάμε στο έργο του Νίτσε «Τάδε έφη Ζαρατούστρα». Είναι αμφίβολο αν ο μετέπειτα «Φύρερ του Τρίτου Ράιχ» είχε διαβάσει κάποιο και κάποια αράδα από το έργο του σπουδαίου γερμανού φιλόσοφου, γιατί η έννοια του «Υπερανθώπου» στον Νίτσε είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που εννοούσε ο Χίτλερ.

Για τον Χίτλερ η Δημοκρατία δεν εξυπηρετεί τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Συνεπώς χρειάζεται να καταργηθεί και να αντικατασταθεί με το σύστημα του «Γερμανικού Ηγετικού Κράτους», στο οποίο η εξουσία συγκεντρώνεται στα χέρια ενός ηγέτη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.

Ως την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί το 1933, «Ο Αγών μου» είχε διαβαστεί από ελάχιστους. Μετά την ανάδειξη του Χίτλερ σε Καγκελάριο της Γερμανίας κυκλοφόρησε σε περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Έγινε μάθημα στα σχολεία, ενώ κάθε νέο ζευγάρι στη χιτλερική Γερμανία έπρεπε υποχρεωτικά να αγοράζει ένα αντίτυπο του βιβλίου.

Ο Χίτλερ κράτησε μέχρι τέλους τα δικαιώματα διανομής του βιβλίου του, θησαυρίζοντας στην κυριολεξία. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι μήνυσε, με επιτυχία μάλιστα, έναν αμερικανό εκδότη που είχε προσπαθήσει να το κυκλοφορήσει σε αγγλική μετάφραση.

Στις μέρες μας το εκδοτικό δικαίωμα του «Μάιν Καμπφ» κατέχει, ως τις 31 Δεκεμβρίου 2015, η κυβέρνηση του κρατιδίου της Βαυαρίας. Ο μοναδικός κληρονόμος του Χίτλερ, ο μικρανεψιός του Πέτερ Ράουμπαλ, έχει αποποιηθεί των σχετικών δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση της Βαυαρίας, σε συμφωνία με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Βερολίνου, απαγορεύει την έκδοση του βιβλίου στη χώρα και βάζει εμπόδια στις διεθνείς εκδόσεις του.

Όπως και ο φασισμός στην Ιταλία, τον οποίο ο ίδιος ο Μουσολίνι χαρακτήριζε ως «συγχώνευση του κεφαλαίου και του κράτους», έτσι και οι εθνικοσοσιαλιστές υποστηρίχθηκαν οικονομικά από Γερμανούς όπως επίσης και ξένους επιχειρηματίες ως ανάχωμα ενάντια στο μπολσεβικισμό. (σ.σ. άσε τις κατώτερες τάξεις να πλακώνονται μεταξύ τους, για το ποιος θα πάρει τα ψίχουλα που τους αφήνουμε, και εμείς θα συνεχίζουμε να πλουτίζομυε κανονικότατα. Ωραίος τελικά και ο ρστσιμός, και ο ναζισμός και όλα αυτά τα πράγματα. Χρήσιμος για μια "ώρα ανάγκης"...)

Τέλος, σαν σήμερα ξεσπά η "Μεγάλη Πυρκαγιά" στη Ρώμη, η οποία καταστρέφει τα δύο τρίτα της πόλης. Ο εμπρηστής αυτοκράτορας Νέρων, μπροστά στη γενική κατακραυγή, διαδίδει ότι οι χριστιανοί είναι υπαίτιοι και ξεκινά τους διωγμούς εναντίον τους. Κάπου εδώ δημιουργείται και η εικόνα του Αυτοκράτορα, ντυμένου σαν ηθοποιού, να απαγγέλλει ωδές για την καταστροφή της Τροίας, ενώ κοιτάζει από το ανάκτορό του την πόλη να καίγεται. Αυτή η εικόνα του Νέρωνα, η οποία θα παραμείνει στερεότυπη στην ιστορική παράδοση επί είκοσι ολόκληρους αιώνες, έστω και αν αμφισβητείται από κάποιους ως αναληθοφανής. Όπως και να έχει, ήταν το "τέλος μιας εποχής", με την πτώση μιας παρηκμασμένης -πλέον- αυτοκρατορίας.