Να τους κοπεί το γέλιο

Ενα παιχνίδι με σημαδεμένα χαρτιά το παρουσίασαν και πάλι σαν εθνική υπόθεση. Τους προδίδει η βιασύνη με την οποία σπεύδουν να δηλώσουν ότι το θέμα δεν έχει σχέση με την Ευρώπη των μονοπωλίων και τον ιμπεριαλισμό. Γιατί, ακριβώς αυτό είναι το θέμα. Η ΕΕ των μονοπωλίων που έχει πρόβλημα και κοιτά να το λύσει στην πλάτη των εργατών της.

Η προσπάθεια της αστικής τάξης να προσδώσει εθνικά χαρακτηριστικά στο πρόβλημά της γίνεται επικίνδυνη όταν δένεται με ζητήματα κυριαρχίας. Θυμήθηκαν ξάφνου το Αιγαίο, όταν ήδη έχουν αποδεχτεί καθεστώς συνδιαχείρισης.

Αλήθεια είναι πως υπάρχει κοινή βάση σ' αυτά τα προβλήματα. Αλλά αυτή δεν είναι εξωτερική. Είναι η ίδια η καπιταλιστική πραγματικότητα το πρόβλημα των προβλημάτων. Αυτό θέλει λύση και αυτή δε βρίσκεται στη συστράτευση των εργατών με τους αστούς, αντίθετα απαιτείται η ανατροπή της εξουσίας τους. Για να γίνει αυτό, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αδιαφορήσουν για το πρόβλημα των αστών, να παλέψουν για να μην πληρώσουν ούτε σεντς από τη ζημιά, αντίθετα να χτίσουν τη συμμαχία τους έτσι που είναι ικανή να διεκδικήσει την ίδια την εξουσία.

***
Καμιά επανάπαυση. Το ίδιο το σχέδιο συμφωνίας στη χτεσινή Σύνοδο Κορυφής κάνει καθαρό ότι η ΕΕ πανηγυρίζει για τα μέτρα που έχει ήδη πάρει η κυβέρνηση τα οποία μάλιστα χαρακτηρίζει «άνευ προηγουμένου». Αυτά τα μέτρα είναι η βάση για ό,τι ακολουθεί. Χειροκροτούν: τη μείωση μισθών και συντάξεων, τις περικοπές σε Υγεία - Πρόνοια, τις ιδιωτικοποιήσεις. Ολα αυτά, δηλαδή, που πληρώνουν ήδη τα λαϊκά στρώματα και θα πληρώσουν ακριβότερα για να εξασφαλίσει την περίφημη «ανταγωνιστικότητα» το κεφάλαιο.

Η επιμήκυνση στην αποπληρωμή του χρέους σημαίνει μόνο περισσότερο χρήμα αρπαγμένο από τους εργαζόμενους. Ηδη για τις τράπεζες εξασφαλίστηκε ότι θα πάρουν νέες ενισχύσεις. Οι περίφημες δανειακές ανάγκες της χώρας, για τις οποίες πανηγύριζαν στα κανάλια ότι καλύπτονται, δεν είναι τίποτα άλλο από ζεστό χρήμα για τις τσέπες των καπιταλιστών. Κι αυτό ακριβώς κάνει αυτό το βαρέλι χωρίς πάτο.

Στο ερώτημα «τι θα πληρώσει ο λαός» όλοι τους χτες το βράδυ στα κανάλια απαντούσαν «κανείς δεν ξέρει».

Η επίκληση ενός νέου «σχεδίου Μάρσαλ» μπορεί να σημαίνει μόνο μία ακόμα πιο ελεγχόμενη υπέρ των μονοπωλίων οικονομία με τις αναγκαίες γι' αυτό το σκοπό προσαρμογές στο πολιτικό σύστημα.

Αυτό που παρουσίαζαν σαν «ιστορική στιγμή» που «γέννησε αισιοδοξία στο ΔΝΤ», είναι εκείνο που βεβαιώνει πως για το λαό δεν υπάρχει καμία ελπίδα σ' αυτή τη λυκοφωλιά.

***
Οι πανηγυρισμοί τους δεν μπορούν να κρύψουν το ταξικό μίσος με το οποίο αντιμετωπίζουν την εργατική τάξη.

Με πρόσχημα τον τουρισμό, ζητάνε να πάψει κάθε κινητοποίηση. Χρησιμοποιούν σήμερα την κινητοποίηση των αυτοκινητιστών για να χτυπήσουν αύριο την απεργία των ναυτεργατών.

Είναι χαρακτηριστικός ο χειρισμός από την πλευρά των πολυεθνικών του τουρισμού αλλά και οι απειλές που διατυπώνονται με δήθεν αντιεξουσιαστικό στιλ όταν εκτιμάται ότι τα αιτήματα είναι αντίθετα στους νόμους...

Αυτή η λίστα δε θα έχει τέλος, καθώς ο ένας κλάδος μετά τον άλλο που είναι υποχρεωμένοι να βγούνε στο δρόμο θα αντιμετωπίζουν την απειλή του «αντεθνικώς δρώντα».

Ηδη στις ηλεκτρονικές εκδόσεις του αστικού Τύπου αναρτώνται δημοσιεύσεις που ζητάνε την αντιμετώπιση των απεργών με «φωτιά και τσεκούρι».

***
Για την εργατική τάξη είναι μονόδρομος η οργάνωση της πάλης της. Χωρίς φόβο. Με συνείδηση ότι έχει απέναντι έναν αντίπαλο που απειλεί την ίδια την ύπαρξή της κι έναν τέτοιο αντίπαλο πρέπει να ανατρέψει.

Τη λύση δεν μπορούν να τη δώσουν οι καπιταλιστές. Τη λύση την κρατάνε στα χέρια τους οι αποκάτω. Δίνοντας με τον αγώνα τους πνοή στο δικό τους σχέδιο για μια κοινωνία άλληνε.

Πηγή: Θανάσης Λεκάτης - "Ριζοσπάστης'