Για την περιπέτεια που βιώνει ο 32χρονος Κ.Ρ μίλησε στον δημοσιογράφο Γιώργο Κιούση και αξίζει να παρακολουθήσουμε το δημοσίευμα:
Εκείνο το απόγευμα του 1999 στον Κολωνό βρήκε την ευκαιρία να «μπει στο μάτι» του ιδιοκτήτη του βουλκανιζατέρ. Δεν ξεχνούσε την αντίδρασή του όταν, πριν από μία εβδομάδα που πήγε για να αλλάξει ζάντα στο «παπάκι» του, εκείνος του μίλησε προσβλητικά αποκαλώντας τον «πρεζόνι». «Είναι μέσα το αφεντικό σου;» ρωτά τον υπάλληλο. Βλέπει πως ο μικρός είναι μόνος και αρπάζει μια ζάντα. Παραπατώντας από τη ζάλη, περπατά καμιά πενηνταριά μέτρα. Εκεί τον βρίσκει η Αστυνομία και τον συλλαμβάνει για ληστεία.
Πριν από ένα χρόνο και ενώ είχε ολοκληρώσει το πρόγραμμα απεξάρτησης του 18ΑΝΩ και ήταν ενταγμένος κοινωνικά, καταδικάστηκε για κακούργημα σε 4 χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή. Τον Οκτώβριο, ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών Αθήνας, έκανε επίκληση στην ανθρώπινη πλευρά της Δικαιοσύνης, ζητώντας την αναστολή εκτέλεσης της ποινής του, μέχρι να δικαστεί η αναίρεση που έχει καταθέσει στον Αρειο Πάγο. Πριν από λίγες ημέρες το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας επιβεβαίωσε την προηγούμενη απόφαση του Εφετείου της Αθήνας για φυλάκιση 4 χρόνια χωρίς αναστολή στον Κώστα Ριζόπουλο.
Ο 33χρονος, σήμερα απεξαρτημένος από το 18 ΑΝΩ, ήλπιζε πως η ποινή θα πέσει και πως θα αντιμετωπιστεί με επιείκια. «Ούτε τράπεζα είχα κλέψει ούτε είχα πιστόλι και αφαίρεσα τη ζωή κάποιου. Ημουν σε άθλια κατάσταση, δεν ήξερα τι έκανα. Ημουν σε μαύρα χάλια, ούτε στο δικαστήριο μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Εδώ είναι τόσοι εγκληματίες, τόσοι που χρωστούν στο κράτος, μεγαλοαπατεώνες και πέφτουν στα μαλακά. Νιώθω πικρία, περίμενα κάτι πιο ανθρώπινο».
Ο Κώστας θυμάται πως μπήκε από τα δεκαπέντε του στον κόσμο των ναρκωτικών. Δεν είχε όρια, δεν είχε ενδιαφέροντα, οι παρέες του δεν βοήθησαν να το ξεπεράσει. Αδιέξοδη κατάσταση, έπινε ηρωίνη και χάπια.
Αλλαζε τακτικά δουλειές, εργαζόταν σε συνεργεία για μετακομίσεις επίπλων, σε οικοδομές, σε καταστήματα με ανταλλακτικά, σε ντιλίβερι. Και τι δεν έχει κάνει για να ζήσει. Η οικογένειά του βοηθούσε, αλλά ήθελε και εκείνος να έχει το χαρτζιλίκι του.
«Ανάλγητη απόφαση»
Το 1999 πρωτοπήγε σε πρόγραμμα απεξάρτησης, επανεντάχθηκε το 2002 και τέλος, το 2008. «Στο 18 ΑΝΩ οι θεραπευτές με έκαναν να πιστέψω σε μένα. Ημουν ένα ράκος, κομμάτια, δεν μπορούσα να περπατήσω στο δρόμο. Με έπεισαν πως με ψυχοθεραπεία και φάρμακα μπορείς να ξανασταθείς στα πόδια σου. Η Μονάδα Απεξάρτησης ΨΝΑ - 18 ΑΝΩ και η υπεύθυνη Κατερίνα Μάτσα έμαθα πως καταδίκασαν ως απαράδεκτη την απόφαση του Αρείου Πάγου, τονίζοντας πως είναι ανάλγητη απέναντι σε όσους καταφέρνουν να κερδίσουν τη δύσκολη μάχη της απεξάρτησης. Συμφωνώ πως κάτι τέτοιο έρχεται σε μια δύσκολη εποχή να περάσει στην κοινωνία το ολέθριο μήνυμα ότι ο τοξικομανής δεν γίνεται καλά και η θέση του, ακόμα και αφού απεξαρτηθεί, είναι στη φυλακή. Είναι υποκρισία κάτι τέτοιο, ακυρώνεται το έργο των θεραπευτικών προγραμμάτων που, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προσφέρουν τεράστιο κοινωνικό και επιστημονικό έργο».
Η λέξη αγανάκτηση δεν ταιριάζει στον Κώστα, «δεν έχω τέτοιες πολυτέλειες να δηλώνω αγανακτισμένος». «Πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου, να δω τι θα κάνω όταν η κοινωνία δεν σε αποδέχεται, όταν τρως πόρτα. Κοίτα την αντινομία. Ενα υπουργείο, το Υγείας, κοιτά να σε ξανακάνει καθαρό χωρίς ουσίες, με αξίες και ιδανικά, και ένα άλλο, το Δικαιοσύνης, δεν διστάζει να στείλει στη φυλακή ένα νέο παιδί, που κατάφερε να ολοκληρώσει το θεραπευτικό πρόγραμμα και να παραμείνει καθαρός επί τριάμισι χρόνια μέχρι τώρα».
Τα τελευταία χρόνια ο Κώστας δούλεψε στην κοινωφελή εργασία στον Δήμο Γαλατσίου, παρακολούθησε μαθήματα για να πάρει το απολυτήριο του Γυμνασίου και συνεχίζει για το Λύκειο, κάνει αγγλικά και κομπιούτερ και περιμένει. «Ελπίζω πως ο υπουργός, ο κύριος Καστανίδης, θα δει το θέμα από την ανθρώπινη πλευρά του και θα φέρει κάποιες αλλαγές στο σχετικό νομοσχέδιο που ετοιμάζεται. Οι εισαγγελείς και οι εφέτες πρέπει να μάθουν τι γίνεται στο 18 ΑΝΩ, πρέπει να συσταθούν ειδικά δικαστήρια για ανθρώπους που έχουν περάσει από αυτά τα προγράμματα. Δεν γνωρίζει το δικαστικό σώμα τι γίνεται στις φυλακές, πόσο μεγάλη διακίνηση ουσιών υπάρχει εκεί μέσα; Μήπως τέτοιες εξοντωτικές ποινές, που καταστρέφουν τα όνειρα και τις ελπίδες χιλιάδων απεξαρτημένων, δεν είναι παρά μία προειδοποίηση προς ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, ότι τελικά όλα αντιμετωπίζονται μόνο στο πνεύμα μιας χωρίς όρια καταστολής;».
Δημοσίευση σχολίου