55.000 μπάτσοι!
Παράδοξα και «παράδοξα»
Ακουγα τον εκπρόσωπο της Αστυνομίας να λέει πόσο καλά παιδιά είναι οι 55 χιλιάδες αστυνομικοί που διαθέτει η χώρα. Πενήντα πέντε χιλιάδες! Ναι, 55.000!Παράδοξα και «παράδοξα»
Και σκεφτόμουνα πώς φτάσαμε να έχουμε 55 χιλιάδες αστυνομικούς! Σκεφτόμουνα, δηλαδή, ότι όσο απομακρυνόμασταν από τον Εμφύλιο στη δεκαετία του '50, από τα ξερονήσια στη δεκαετία του '50, τις ανώμαλες καταστάσεις στη δεκαετία του '60, τη δικτατορία στη δεκαετία του '70, και όσο εδραιωνόταν η δημοκρατία στη δεκαετία του '80 και εισερχόμασταν όλο και πιο μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια του... πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις δεκαετίες του '90 και του 2000, συνέβαινε κάτι πολύ παράδοξο. Αυξανόταν ο αριθμός των αστυνομικών, αντί να μειώνεται. Δηλαδή, απλά, όσο μεγάλωνε η δημοκρατία τόσο μεγάλωνε και η αστυνομία! Εκ πρώτης όψεως, ακαταλαβίστικο, οξύμωρο, παράλογο.
Εκ δευτέρας όμως όψεως, ανησυχητικό, ύποπτο, επικίνδυνο.
Μήπως «αυτοί» κάτι είχαν στο νου τους, κάτι ήξεραν από καιρό, κάτι ετοίμαζαν ή για κάτι ετοιμάζονταν; Μήπως «αυτοί» είχαν πάρει γραμμή από τους «άλλους», τους έξω, που ήξεραν καλύτερα και πρωτύτερα ότι αυτό το μοντέλο, το καπιταλιστικό, που τώρα το λένε νεοφιλελεύθερο, παγκοσμιοποιημένο και τα τοιαύτα, με τη φόρα που 'χει, με τη φτώχεια και την ανισότητα που κουβαλάει από τη φύση του, θα χρειάζεται όλο και περισσότερη αστυνομία, όλο και μεγαλύτερη κρατική καταστολή για να εφαρμοστεί; Μήπως;
Τα χρόνια της δικτατορίας, οι αστυνομικοί φορούσαν απλές στολές, χωρίς αλεξίσφαιρα, χωρίς περικνημίδες, χωρίς μπότες και αντιμετώπιζαν τους ταραξίες και τους κακοποιούς χωρίς ασπίδες, χωρίς κράνη, χωρίς χειροβομβίδες κρότου, χωρίς αυτόματα... Ούτε κράνη δεν φορούσαν κι όταν μας κυνηγούσαν κρατούσαν το καπέλο τους μην τυχόν και το πάρει ο αέρας. Ακόμα κι όταν οι οικοδόμοι στα '60s, ξήλωναν και εκσφενδόνιζαν εναντίον τους τις μαρμάρινες πλάκες των πεζοδρομίων! Κι όμως, σήμερα, επί... δημοκρατίας, οι αστυνομικοί είναι λες και έρχονται κατευθείαν από τη Βαγδάτη και την Καμπούλ. Οπλισμένοι καλύτερα από τους στρατιώτες που φυλάνε τα σύνορα. Μειώνουν τη θητεία και τους στρατευμένους και αυξάνουν τους αστυνομικούς. Για ποιον εχθρό, άραγε; Και για ποιους δουλεύουν τώρα ο Παπουτσής, πριν ο Χρυσοχοΐδης και διαχρονικά ο Παπανδρέου;
Μήπως μας την είχανε στήσει από καιρό, οι έξω με τους μέσα; Μήπως δεν είναι και τόσο μαλάκες όσο φαίνονται; Μήπως εδώ και χρόνια σχεδιάζουν την αρπαγή των χρυσαφικών και των ασημικών της Ελλάδας, κι εμείς ξοδευόμασταν για τις τακτικές τους ενώ μας διέφευγαν οι στρατηγικές τους; Μήπως;
Μαλοξιμένος Γκαούρ
Οχι αυτό δεν είναι είδηση και αυτοί δεν είναι δημοσιογράφοι
Πρόσωπα και σχολιαστές που έχουν την πολυτέλεια να σπαταλούν δέκα χιλιάδες ευρώ για τα ρούχα του μήνα τους, άτομα που πίνουν πλέον τον καφέ τους στον 7ο και πάνω όροφο κτιρίων, κατά προτίμηση σε περιοχές πάνω από το Ψυχικό ή μετά τη Γλυφάδα, φοβούμενοι να κατέβουν στο δρόμο. Για να μη μυρίσουν τον ιδρώτα, τον πόνο αλλά και την οργή και την αποφασιστικότητα των θυμάτων τους, λουσμένων στα χημικά, στις πλατείες.
Τα όσα ακούστηκαν στον τηλεοπτικό αέρα, τις περισσότερες φορές σε πλήρη αναντιστοιχία και απόλυτα διαψευσμένα από την εικόνα που έτρεχε σαρωτικά στο άλλο, ισάξιο ή μικρότερο τηλεπαράθυρο, συμπληρώνουν -γιατί έτσι οφείλουν εξαρχής και εκ του ρόλου τους- την επιχείρηση καταστολής στο κέντρο της Αθήνας, την εγκαθίδρυση της ιδιότυπης οικονομικής χούντας. Δεν πρόκειται για δελτία ενημέρωσης ή για δημοσιογραφικά ρεπορτάζ. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Όσοι ρεπόρτερ πρόλαβαν να βγουν στον αέρα, βγήκαν στις ζωντανές συνδέσεις το μεσημέρι ή μόνο για να ακουστεί η βραχνή, πνιγμένη φωνή τους από τα ίδια χημικά που πέφτανε βροχή γύρω τους. Αμέσως μετά αναλάμβαναν οι παρουσιαστές-σχολιαστές, με το ακουστικό πίσω από το αφτί τους, ατσαλάκωτοι και συνδεμένοι κεντρικά με την κονσόλα καθοδήγησης και προπαγάνδας.
Το αποκορύφωμα στην τρομακτική-οργιαστική επιχείρηση μαζικής πειθούς για την εκτροπή του
πολιτεύματος ήταν το σουπεράκι στο κεντρικό δελτίο του Μega, μια μέρα μετά τη δολοφονική
επίθεση. «Γιατί δεν έκλεισαν το Σύνταγμα»; Με το ερωτηματικό να αιωρείται στις μπουρδολογίες-
σχόλια των σοβαροφανών σχολιαστών στα παράθυρα, να περιλαμβάνει ήδη μέσα του την απάντηση
που δεν τολμούν να γράψουν στην οθόνη, αλλά γράφουν με ευκολία στα έντυπα τους.
Πώς κλείνει το Σύνταγμα για τους πολίτες που θέλουν να διαδηλώσουν; Το είπε ο Πάγκαλος, ο
Ψυχάρης, ο Μητσοτάκης, ο Παπαχελάς, εδώ και πολλές μέρες.
Με τανκς, με νεκρούς. Λέξεις που επιτηδευμένα, εξόχως σχεδιασμένα, εντάσσονται σε άσχετες ερωτήσεις, διαφορετικές περιγραφές, για άσχετα γεγονότα.
Το μήνυμα, όμως, μέρες πριν από τη συζήτηση στη Βουλή έχει περάσει και έδωσε απαντήσεις
στο ερώτημα του δελτίου του Mega. Εκτροπή. Περιορισμός. Επίθεση. Ξύλο.
Αυτό που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους όλοι οι παραπάνω είναι ότι στο Σύντανμα, τις πλατείες, τις πόλεις της Ελλάδας υπάρχουν πια πολλοί. Και αυτοί οι πολλοί γνωρίζουν το μήνυμα των Μέσου, ακόμη καλύτερα. Χειρίζονται και διαχειρίζονται μηνύματα μέσα από νέες πλατφόρμες επικοινωνίας. Στις πλατείες σέρνεται ο σπόρος δημιουργίας των νέων Μέσων. Τα δικά τους ψέματα, κατασκευασμένα επιχειρήματα, αναλύσεις καφενείου στις οποίες επιδίδονται σε συσκέψεις-παρωδία με πολιτικά και οικονομικά αφεντικά δεν πείθουν πια κανέναν. Ούτε καν το δικό τους κοινό. Τους παθητικούς δέκτες που ως και πριν μερικούς μήνες αποτύπωναν στις περίφημες μετρήσεις του δείγματος τηλεθέασης με αριθμούς άνω του ενός εκατομμυρίου ημερησίως. Μήπως να ρίξουν μια ματιά στα χαρτάκια των πρωινών μετρήσεων τους; πάνε τα εκατομμύρια θεατές, κάτι χιλιάδες τους δίνουν οι αριθμοί, πλέον, οι αριθμοί τους...
Δημοσίευση σχολίου