"Αν ήσουν μαγαζάτορας στην Αγγλία και σε λεηλατούσαν, δε θα υποστήριζες τα μέτρα του Κάμερον";

Αυτή την ερώτηση δέχτηκα χθες από κάποιον σε μια παρέα που είχαμε μαζευτεί. Κάποιος άλλος έλεγε για την κίνηση του Κάμερον να βάλει οθόνες με τα πρόσωπα όσων έκαναν πλιάτσικο και να ζητήσει από τον κόσμο να τους καταδώσει, και θεώρησα την ερώτηση αυτή πολύ καλή, καθώς ασχολείται με ένα από τα βασικότερα ζητήματα σε αυτή την εξέγερση (και όχι μόνο, καθώς παρόμοια θα είναι η κατάσταση στην -πολύ πιθανή- περίπτωση που έχουμε και στην Ελλάδα "τυφλή βία").

Βέβαια, όπως πάντα γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ζητούν από τους εργαζόμενους να έρθουν στη θέση του εργοδότη, ενώ αντίθετα ποτέ δε ζητά κανένας από τον εργοδότη να έρθει στη θέση του εργαζόμενου (όταν πχ είναι άνεργος, όταν απολύεται, όταν ο μισθός του δεν επαρκεί για να ζήσει αξιοπρεπώς, όταν τα ωράρια δεν του αφήνουν ελεύθερο χρόνο για τίποτα, κτλ, κτλ, κτλ).

Από εκεί και πέρα όμως, το ερώτημα παραμένει και είναι νομίζω σοβαρό: ""Αν ήσουν μαγαζάτορας στην Αγγλία και σε λεηλατούσαν, δε θα υποστήριζες τα μέτρα του Κάμερον";

Εδώ λοιπόν είναι που αναδυκνύεται η ανυπαρξία, ή έστω η ανεπάρκεια και η ανωριμότητα της σημερινής αριστεράς, που σε μεγάλο βαθμό χειροκρότησε και χειροκροτεί άκριτα αυτή την εξέγερση. Αυτό αποτελεί σοβαρό σφάλμα, το οποίο θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά.

Όπως γράψαμε από την πρώτη στιγμή, η κυβέρνηση θα έπαιρνε με το μέρος της εύκολα ανθρώπους που ναι μεν δεν είναι ακροδεξιοί, ναι μεν δε συμφωνούν με την επιδρομή των τραπεζιτών και γενικά της άρχουσας τάξης εναντίον τους, αλλά σίγουρα δε γουστάρουν -και καλά κάνουν- πλιάτσικα και τυφλή βία (στο τέλος του ποστ θα βάλω σε spoiler μερικά αποσπάσμα από προηγούμενες αναρτήσεις μας για όσους θέλουν να δουν μια πιο αναλυτική παρουσίαση της θέσης μας και δεν τα έχουν διαβάσει).

Αυτό βέβαια θα είναι και η κατραστροφή αυτών των ανθρώπων, που ουσιαστικά σκάβουν τον τάφο τους, έστω και αν δεν το καταλαβαίνουν. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους ήδη έχουν βρεθεί στο δρόμο λόγω ανθρώπων σαν τον Κάμερον, πολλοί έχουν ήδη βάλει λουκέτο, πολλοί ζουν σε μια κατάσταση όπου "τρέμει το φυλλοκάρδι τους' για το τι θα τους ξημερώσει αύριο, κτλ, κτλ, κτλ.

Κι αυτό διότι στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πλιατσικολόγος από τον Κάμερον και την παρέα του.

...Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για τη σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς - τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες, τους μικρεμπόρους, πραματευτάδες, επαγγελματίες κ.λπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για ν' αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκονταν οι πελάτες κι οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι όταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Ομως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο όπου τρώγανε, ούτε το κρεβάτι όπου κοιμούνταν ανήκαν πια σ' αυτούς. Απ' αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί αυτή η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που είχε εμπιστευθεί σ' αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε δώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ' αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη.

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες παραδώσανε τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχτηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη.

Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειαζόταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί κι ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη ...
-Κ. Μαρξ, Οι Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 έως το 1850 

Βέβαια, τα βαν της κυβέρνησης που τριγυρνάνε στην Αγγλία με οθόνες που δείχνουν τα πρόσωπαν των "πλιατσικολόγων", ΔΕΝ έχουν τη φωτογραφία του Κάμερον. Αυτούς δε μπορείς να τους καταγγείλεις, αν και αυτοί έχουν ρημάξει το λαό σε ασύλληπτο βαθμό, και συνεχίζουν να το κάνουν.

Και με το να στρέφεται ο λαός προς αυτούς για να τους "προστατέψουν", ουσιαστικά τους δίνουν ακόμα περισσότερη δύναμη για να επιτεθούν ακόμα περισσότερο.

Αυτή όμως η άθλια κατάσταση θα συνεχίζεται για όσο ακόμα δεν υπάρχει ένα αντίπαλο δέος, ένα λαικό κίνημα που θα οργανώσει τον κόσμο εναντίον της άρχουσας τάξης, και θα μετασχηματίσει τη λαική οργή από ωμή, τυφλή και ακατέργαστη βία σε οργανωμένη πάλη.

Εξεγέρσεις όπως αυτή στην Αγγλία είναι εκ φύσεως μειοψηφικές. Πώς θα πείσουν τους εργάτες να ακολουθήσουν μαζικά μία κίνηση η οποία πλιατσικολογεί; Αφού αν το κάνουν αυτό, απλά θα αντικαταστήσουν έναν πλιατσικολόγο με έναν άλλο.

Όσο για τους μικροαστούς, το βλέπουν(;) και οι ίδιοι ότι με την άρχουσα τάξη πολλοί εξ αυτών οδηγούνται στον αφανισμό (δείτε τα λουκέτα που πολλαπλασιάζονται διαρκώς, καθώς σε όλους τους κλάδους δημιουργούνται ολιγοπώλια-μονοπώλια, και οι "μικροί" αφανίζονται). Όμως, προφανώς και δε θα τα βάλουν με την άρχουσα τάξη, παρά μόνο αν πειστούν ότι υπάρχει αντίπαλο δέος το οποίο θα τους εξασφαλίσει στο μέλλον μια καλύτερη ζωή σε μία άλλη κοινωνία. Εδώ όμως οι άλλοι κάνουν πλιάτσικο, τυφλή βία, κτλ - και αυτά δεν πείθουν. Ως εκ τούτου, οι μικροαστοί κατσαλήγουν στην αγκαλιά του κάε κάμερον, και στηρίζουν κάθε πιθανό και απίθανο ακροδεξιό μέτρο ώστε να "κατασταλούν οι ταραξίες" (χωρίς να σκέφτονται ότι έτσι θα καταστραφούν και οι ίδιοι. Αυτό θα το σκεφτούν όταν πλέον θα είναι αργά απ' ότι φαίνεται, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει και η αριστερά εκείνη που θα τους το εξηγούσε από τώρα, και θα οργάνωνε το λαικό κίνημα ώστε να τους έδινε και μία άλλη προοπτική).

Εδώ και μερικά αποσπάσμα από παλιότερες αναρτήσεις μας:

Spoiler:

Βέβαια, η οργή αυτή που ξεσπά είναι "τυφλή", και αυτό υποδηλώνει ανωριμότητα -> οι εξεγερμένοι αυτοί δεν είναι σε καμία περίπτωση έτοιμοι να κυβερνήσουν, και άρα θα κυβερνηθούν, εύκολα ή δύσκολα, από κάποιον άλλο. Και αν τυχόν ούτε η άρχουσα τάξη είναι ικανή να κυβερνήσει, αν δηλαδή και η εργατική και η αστική τάξη είναι και οι δύο ανίκανες να επιβάλλουν την εξουσία τους, τότε η μοναδική δυνατή μορφή διακυβέρνησης είναι η "Αυτοκρατορία", όπως έλεγε και ο Μαρξ.
...
B]Στην Αγγλία, η ανυπαρξία ουσιαστικά μιας αριστερής παρέμβασης στο λαό οδήγησε στο να έχουμε μια εντελώς "τυφλή" εξέγερση, με βασικό στίγμα το "no future" και χωρίς το παραμικρό σχέδιο, στόχο ή όραμα για το αύριο.[/B]

Αυτό δείχνει ότι οι εκμεταλλευόμενοι σε μια κοινωνία ΕΙΝΑΙ ικανοί για "αυθόρμητη" πάλη, για ξεσπάσματα ή εξεγέρσεις, κτλ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ να υπάρχει μια οργανωμένη αριστερά. Στην πραγματικότητα, η εξέγερση στην Αγγλία είναι μια απόδειξη ότι η αριστερά που απλά λέει "ας βγούμε στο δρόμο να τα σπάσουμε" είναι σχεδόν περιττή (ποιος ο λόγος ύπαρξης μιας αριστεράς που απλά λέει αυτά οι λαϊκές μάζες μπορούν να κάνουν και -σχεδόν- μόνες τους; ).

Πού χρειάζεται λοιπόν η αριστερά; Και ποια αριστερά είναι αυτή που χρειάζεται;

Αν η αριστερά απλά έχει το ρόλο του "χειροκροτητή" σε ότι εξέγερση γίνεται, χωρίς να προσπαθεί να τη μετασχηματίσει από αυθόρμητη και συνειδητή, και από "χαοτική" σε οργανωμένη, με τις όποιες έστω μικρές ή μεγάλες δυνάμεις έχει, τότε η αριστερά αυτή είναι και αυτή σαπισμένη, όπως ακριβώς και οι κοινωνίες της Δύσης που καταγγέλλει.
...
Στις εξεγέρσεις, σαφώς και θα υπάρξει βία, ως απάντηση στην καθημερινή βία του κράτους εναντίον μας. Και όχι απλά δε συμφωνούμε με αυτούς που λένε στους εξεγερμένους "να πάνε σπίτι τους" και να σταματήσουν να πολεμούν, αλλά θεωρούμε ότι αυτοί θα πρέπει να σταματήσουν να καλούν ουσιαστικά τον κόσμο να "σκύψει το κεφάλι" και να δεχτεί το ρήμαγμα του. Και αν δε το κάνουν αυτό, τότε θα πρέπει να τιμωρηθούν ως "εχθροί του λαού" και να τους κοπεί η γλώσσα (διότι με το καλούν τον κόσμο να μην κινητοποιείται, αυτοί ουσιαστικά τον καλούν να δεχτεί τα δεσμά της υποδούλωσης του - πράγμα που αποτελεί ασυγχώρητο έγκλημα).

Η αριστερά λοιπόν πρέπει να καλεί τον κόσμο να εξεγερθεί. Και πρέπει να τάσσεται και ΥΠΕΡ της λαϊκής βίας, αν και όταν αυτό χρειάζεται και εξυπηρετεί το σκοπό μας.

Όμως, παρατηρώ ότι η αριστερά απλά "χειροκροτεί" τις εξεγέρσεις στην Αγγλία, χωρίς καμία κριτική στα αδύναμα σημεία τους. Αυτό είναι τεράστιο σφάλμα, που θα το πληρώσει.

Προς το παρόν υπάρχει ο "ενθουσιασμός της εξέγερσης", αλλά αυτός από μόνος του είναι αντιμετωπίσιμος από την άρχουσα τάξη, που μπόρεσε να τσακίσει ακόμα και τους -αρκετά οργανωμένους- ανθρακωρύχους επί Θάτσερ, οπότε προφανώς στο τέλος θα νικήσει και μερικούς ανοργάνωτους που μάλιστα είναι τόσο πολιτικά ανώριμοι, ώστε μερικοί "βγάζουν τα μάτια τους" με το να κάνουν απλά πλιάτσικα, κτλ.

...
Στην Αγγλία, η εξέγερση είναι χαοτική διότι ΔΕ θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο (λόγω της ανυπαρξίας αριστεράς).

Εδώ όμως υπάρχει μια αριστερά, έστω με τα λίγα ή πολλά κουσούρια, τα λάθη, τις παραλείψεις και το μικρό της μέγεθος.

Αυτή η αριστερά βρίσκεται σε σταυροδρόμι:

Θα είναι μια αριστερά "χαοτική", μια αριστερά δηλαδή "χωρίς μέλλον" ("no future"), ή μήπως θα είναι μια αριστερά πλειοψηφική και νικηφόρα, όπως αυτή που περιέγραφε επί ΕΑΜ ο Άρης Βελουχιώτης; Εδώ ένα μικρό απόσπασμα του από τον ιστορικό λόγο του στη Λαμία, που πιστεύω ότι είναι πολύ "επίκαιρο":

…Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή … 

Όπως βλέπουμε, ο Βελουχιώτης ΔΕΝ είναι υπέρ της "αταξίας", την οποία σωστά χρεώνει στον εχθρό και δηλώνει υπέρ του να φέρει την "τάξη".

Σήμερα θα λέγαμε τη δική μας τάξη, την εξουσία της κοινωνικής πλειοψηφίας, την εξουσία των εργατών, κάτι αντίστοιχο με αυτό που τότε έλεγαν "Λαοκρατία" (παρατηρήστε επί την ευκαιρία και το ότι η αριστερά που νικά ανά του αιώνες είναι αυτή που έχει ένα όραμα, και όχι η αριστερά του "no future", που είναι απλά σε ανώριμο ακόμα στάδιο και χρειάζεται πρώτα να ωριμάσει, "και μετά τα ξαναλέμε"). Τότε βέβαια οι συνθήκες ήταν και διαφορετικές, με τον εχθρό να είναι κυρίως ένας κατακτητής που είχε καταλάβει στρατιωτικά τη χώρα, τώρα πρέπει να τα βάλουμε ουσιαστικά με ένα ολόκληρο πολιτικό-οικονομικό-ιδεολογικό σύστημα, ωστόσο η στρατηγική του Βελουχιώτη ήταν 100% σωστή - είναι βασικό, σε επίπεδο στρατηγικής, το ότι ο Βελουχιώτης χρεώνει την "αταξία" στον αντίπαλο.

Είναι άραγε έτοιμη η αριστερά να κάνει κάτι τέτοιο σήμερα; Ή απλά θέλει και αυτή να κάνει "αταξίες", σαν ανώριμα παιδιά που -δικαιολογημένα έστω- κάνουν "αταξίες", αλλά επειδή ακριβώς είναι ακόμα "παιδιά", ανώριμα δηλαδή, δε μπορείς και να τα εμπιστευτείς να αναλάβουν ευθύνες;

Η αριστερά περνά και αυτή κρίση - και η αριστερά που είχε απομείνει μετά και την πτώση του "υπαρκτού" νομίζω σβήνει.

Πάνω όμως στις στάχτες αυτές νομίζω -και ελπίζω- γεννιέται ήδη και μια αριστερά πιο ώριμη, που είναι πρόθυμη -και ικανή- να πει στο λαό:

-"Οι καπιταλιστές μιλούν για καταστροφές σε σπίτια, αλλά αυτοί είναι που έχουν κλείσει και κατάσχει αμέτρητα σπίτια σε όλες τις χώρες"

-"Οι καπιταλιστές μιλούν για τα προβλήματα στα μαγαζιά και τη "διατάραξη της οικονομικής ζωής", αλλά αυτοί είναι που ευθύνονται για αμέτρητα λουκέτα, απολύσεις, ανεργία, φτώχεια, κτλ".

-"Οι καπιταλιστές μιλούν για πλιάτσικο, αλλά δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να συγκριθεί με αυτούς σε αυτό το τομέα, μιας και μόνο οι τραπεζίτες έχουν αρπάξει τα τελευταία χρόνια τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων. Και έχουν και το θράσος να μιλάνε κι από πάνω".

-"Οι καπιταλιστές μιλούν για "τυφλή βία", αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι αναλυτές τους παραδέχονται ότι ο "ηθικός αυτουργός" αυτών των φαινομένων είναι....οι ίδιοι, με τη φτωχοποίηση του κόσμου, και τις κοινωνικές ανισότητες να έχουν σπάσει κάθε ιστορικό ρεκόρ και να θυμίζουν μεσαιωνικές καταστάσεις".

Αυτοί είναι που σπέρνουν την "αταξία" στον κόσμο, ώστε οι ίδιοι να καλοπερνάνε εις βάρος, αυξάνοντας μάλιστα διαρκώς το χάσμα του πλούτου ανάμεσα μας.

Απέναντι σε αυτό, είναι καιρός νομίζω για την αριστερά να πάψει να στηρίζει άκριτα την "αταξία" των αυθόρμητων και ανοργάνωτων κινητοποιήσεων του κόσμου. Ναι μεν είμαστε υπέρ, αλλά σκοπός της ύπαρξης της αριστεράς πρέπει να είναι να μετεξελίξει αυτή την ανώριμη κίνηση σε κάτι το οργανωμένο και συνειδητό.

Κοινώς, είναι νομίζω καιρός να επιβάλουμε τη δική μας τάξη, απέναντι στην "αταξία" του καπιταλισμού, που όλοι τη βλέπουν πλέον, και όλοι "ψάχνονται" να δουν πως θα υπάρξει μια απάντηση.

Αν η απάντηση της αριστεράς είναι το "no future", δηλαδή το τίποτα, το κενό, τότε θα χάσει. Και θα κερδίσει η "Αυτοκρατορία" ως μορφή διακυβέρνησης, όπως την ονόμαζε ο Μαρξ, δηλαδή μια αυταρχική διακυβέρνηση.

Αν δηλαδή η Αριστερά δεν προσπαθήσει να επιβάλλει τη δική της τάξη, την τάξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, τότε για μια ακόμα φορά θα επιβληθεί η άλλη τάξη, η τάξη της κοινωνικής μειοψηφίας, με τους γνωστούς ολιγάρχες που μας εξουσιάζουν και τώρα. Απλά ίσως να χρειαστεί να επιστρατεύσουν πχ τις ακροδεξιές εφεδρείες τους.

Δείτε πχ πως οι ακροδεξιοί στην Αγγλία δήλωσαν ότι θα βγουν και αυτοί στο δρόμο για να προστατέψουν την τάξη και τις περιουσίες του κόσμου, κίνηση που σίγουρα θα έχει απήχηση στους "φιλήσυχους πολίτες", που ίσως να βλέπουν την "αταξία" του καπιταλισμού που περιγράψαμε παραπάνω, αλλά προφανώς δεν πείθονται και από την "αταξία" των εξεγερμένων, οπότε προτιμούν την "τάξη" του απολυταρχικού καπιταλισμού.

Αργά ή γρήγορα, κάποιος θα κυβερνήσει και θα επιβάλλει την τάξη.

Αν ο λαός δε γεννήσει μια αριστερά σε στιλ Άρη Βελουχιώτη, που να θέλει να επιβάλλει την τάξη των εργατών, προς όφελος των πολλών, τότε η άρχουσα τάξη θα επιβάλλει τη δική της τάξη, δηλαδή τη γνωστή και δοκιμασμένη πλέον αταξία του καπιταλισμού που ευνοεί μια μικρή ολιγαρχία, σε μια πιο αυταρχική εκδοχή της (κάτι που επίσης είναι ιστορικά δοκιμασμένο βέβαια, αλλά..."ο λαός που ξεχνά τα λάθη του είναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει").