Από τον "Πιτσιρίκο", για την καταστολή των πορειών:
Τα ΜΑΤ χτύπησαν δημοσιογράφους. Ε όχι!
Σάλος ξέσπασε στα ΜΜΕ μετά την επίθεση των ΜΑΤ κατά δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ στη διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης. Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι από τη μία, αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι από την άλλη. Είναι, όμως, έτσι;---
Όποιος βρέθηκε στο κέντρο της Αθήνας στις διαδηλώσεις των τελευταίων μηνών -ή έχει δει προσεκτικά τα βίντεο από τις διαδηλώσεις- θα πρόσεξε πως οι φωτορεπόρτερ έσωσαν πολύ κόσμο από άγριο ξύλο.
Η παρουσία των φωτορεπόρτερ αποτρέπει τους άνδρες των ΜΑΤ -αλλά και τους υπόλοιπους μπάτσους- να γίνουν όσο κτηνάρες είναι στην πραγματικότητα και να ανοίξουν τα κεφάλια όλων των διαδηλωτών. Φυσικά, οι φωτορεπόρτερ κάνουν τη δουλειά τους: κυνηγάνε τη φωτογραφία. Και οι μπάτσοι τη δουλειά τους κάνουν: ανοίγουν κεφάλια.
Η πιο σωστή κίνηση των διαδηλωτών τους τελευταίους μήνες στο Σύνταγμα -και τους πέριξ δρόμους- ήταν να κυκλοφορούν σχεδόν όλοι με φωτογραφικές μηχανές και κινητά και να καταγράφουν τις βαρβαρότητες των αστυνομικών. Φυσικά, δεν υπάρχει Δικαιοσύνη στη χώρα -αφού δεν υπάρχει Δημοκρατία-, οπότε όλοι οι αστυνομικοί παραμένουν ατιμώρητοι και συνεχίζουν να χτυπάνε ανελέητα.
Πάντως, τα βίντεο και οι φωτογραφίες με τις αστυνομικές βαρβαρότητες ανέβηκαν στο Διαδίκτυο, έκαναν τον γύρο του κόσμου και ανάγκασαν τελικά τα καθεστωτικά ελληνικά ΜΜΕ να προβάλουν κάποια από αυτά, εκθέτοντας ακόμα μια φορά τους Έλληνες δικαστές. Τα είδαμε, τα ξεχάσαμε. Σαν να μην έγιναν ποτέ.
Η συμπεριφορά των ανδρών των ΜΑΤ έχει, βέβαια, εξήγηση. Είναι ολοφάνερο πως η εντολή από τον υπουργό «Προστασίας του Πολίτη» και την κυβέρνηση είναι «Σαπίστε στο ξύλο τους πολίτες που διαδηλώνουν. Διαλύστε τους με κάθε τρόπο». Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει πως οι πίθηκοι με τις στολές των ΜΑΤ θα έπαιρναν μόνοι τους τέτοιες πρωτοβουλίες. Είναι πολύ χέστηδες για να κάνουν κάτι τέτοιο. Αν είχαν τέτοιες ικανότητες, δεν θα είχαν γίνει μπάτσοι.
Η πολιτική εντολή είναι ξεκάθαρη αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα: Οι άνδρες των ΜΑΤ έχουν αντιληφθεί πως η μοίρα τους είναι δεμένη με το μέλλον των αφεντικών τους – γι’ αυτό βαράνε με ακόμα μεγαλύτερη λύσσα.
Σε μια πιθανή μετάβαση της χώρας στη Δημοκρατία, οι άνδρες των ΜΑΤ θα βρεθούν στον δρόμο. Το λιγότερο που θα τους συμβεί είναι να χάσουν τη δουλειά τους. Και με προϋπηρεσία στα ΜΑΤ, δεν θα βρίσκουν δουλειά ούτε σαν σκουπιδιάρηδες – θα είναι σαν ναρκομανείς που έχουν κάνει τριάντα χρόνια φυλακή για φόνο και βιασμούς. Θα ζητάνε δουλειά κάπου και το αφεντικό θα παίρνει αμέσως τηλέφωνο την Αστυνομία να έρθει να τους συλλάβει. Είναι στιγματισμένοι. Είναι και ηλίθιοι.
Αλλά ας δούμε την επίθεση των ΜΑΤ στους δημοσιογράφους και -πιο συγκεκριμένα- την επίθεση στη φωτορεπόρτερ. Το θέμα προβλήθηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ – δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού προβλήθηκε και από τα ξένα ΜΜΕ. Άλλωστε, η Ελληνίδα φωτορεπόρτερ εργάζεται για ξένο ΜΜΕ – άρα, χάλασε η όμορφη εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Η προβολή από τα καθεστωτικά ΜΜΕ της επίθεσης στη φωτορεπόρτερ δίνει μια αίσθηση κανονικότητας και λειτουργίας των θεσμών – μια επίφαση δημοκρατίας. Δίνεται η εντύπωση πως κάποιος -μόνο ένας- άνδρας των ΜΑΤ παραφέρθηκε, χτύπησε μια φωτορεπόρτερ και πρέπει να τον μαλώσουμε και να τον επαναφέρουμε στην τάξη. Η πραγματικότητα είναι πως όλοι οι άνδρες των ΜΑΤ χτυπάνε όλους τους διαδηλωτές και όσους δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ μπορούν, και αυτό το κάνουν, έχοντας την εντολή -αλλά και την κάλυψη- των πολιτικών προϊσταμένων τους.
Οι άνδρες των ΜΑΤ δεν έχουν την κάλυψη μόνο των πολιτικών προϊσταμένων τους. Έχουν και την κάλυψη όλων σχεδόν των τηλεδημοσιογράφων – κι αυτοί εντολές εκτελούν. Αφεντικά των μπάτσων δεν είναι μόνο οι πολιτικοί – είναι και οι ιδιοκτήτες των καθεστωτικών ΜΜΕ. Το σύνθημα «Οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα σκυλιά των αφεντικών» ακούστηκε εκατοντάδες φορές στο Σύνταγμα και είναι γραμμένο σε πολλούς τοίχους της Αθήνας. Πολύ εύστοχο σύνθημα. Οι μπάτσοι προφυλάσσουν και τα συμφέροντα του Μπόμπολα και του Αλαφούζου. Χωρίς τους δεκάδες χιλιάδες μπάτσους, η «δημοκρατία» τους δεν θα άντεχε ούτε δέκα λεπτά. Και το ξέρουν.
Ο άνδρας των ΜΑΤ που χτύπησε τη φωτορεπόρτερ συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερος. Μα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αν τιμωρηθεί, θα σπάσει το «ηθικό» των γενναίων ματατζήδων και θα τους δέρνουνε και οι γιαγιάδες. Άσε που αν αρχίσουν να τιμωρούνται από την ανύπαρκτη Δικαιοσύνη οι άνδρες των ΜΑΤ για τις επιθέσεις σε πολίτες και δημοσιογράφους, θα φτάσουμε και στις ευθύνες αυτού που τους δίνει τις εντολές να βαράνε. Αναφέρομαι στον σπουδαίο Χρήστο Παπουτσή.
Το ενδιαφέρον των τηλεδημοσιογράφων -αλλά και των δημοσιογράφων των εφημερίδων και των άλλων ΜΜΕ- για τη συνάδελφό τους που χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ είναι πολύ συγκινητικό. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν έβγαλαν κιχ για τις χιλιάδες απολύσεις συναδέλφων τους και γλείφουν τα αρχίδια των αφεντικών τους από το πρωί μέχρι το βράδυ για να μην απολυθούν. Και τώρα τους πήρε ο πόνος για τη φωτορεπόρτερ – μιλάμε για εμετό.
Όποιος ξέρει τι κλίμα επικρατεί στα γραφεία εφημερίδων και λοιπών ΜΜΕ -εγώ ξέρω- γνωρίζει πόση υποκρισία υπάρχει γύρω από τις αναφορές στην επίθεση του άνδρα των ΜΑΤ στη φωτορεπόρτερ. Δημοσιογράφοι που σκάβουν καθημερινά τον λάκκο στους συναδέλφους τους -με την ελπίδα να είναι εκείνοι που θα απολυθούν στις επόμενες απολύσεις και όχι οι ίδιοι- συγκλονίστηκαν που ο ματατζής χτύπησε τη φωτορεπόρτερ. Όξω ρε!
Φυσικά, αυτό που συμβαίνει με τους δημοσιογράφους αποτελεί τον κανόνα στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Ο καθένας προσπαθεί να σώσει τον εαυτούλη του και τη δουλίτσα του και αδιαφορεί πλήρως για όλους τους άλλους -βέβαια, αν χάσει τη δουλίτσα του, γίνεται αμέσως αναρχικός επαναστάτης και βγαίνει στο κλαρί.
Από την άλλη, όμως, μόνο οι δημοσιογράφοι κόντεψαν να ξεσπάσουν σε πανηγυρισμούς για τη δολοφονία ενός συναδέλφου τους. Όταν δολοφονήθηκε πριν από 14 μήνες ο Σωκράτης Γκιόλιας από τη Σέχτα Επαναστατών που αγνοείται έκτοτε -θα τσακώνονται ποιος θα βαρέσει το κουδούνι στο επόμενο θύμα τους-, μόνο που δεν έγραψαν «καλά του έκαναν».
Αλήθεια, πώς γίνεται να περνάει στο ντούκου η δολοφονία ενός δημοσιογράφου -και η υπόθεση να θάβεται εντελώς όχι μόνο από την ανύπαρκτη Δικαιοσύνη αλλά από τα ΜΜΕ που εργάζονται συνάδελφοί του δημοσιογράφοι- και να ξεσπάει σάλος επειδή ένας άνδρας των ΜΑΤ έριξε μια μπουνιά σε μια φωτορεπόρτερ; (σ.σ. Εντάξει, για τη δημοσιογραφία του Γκόλια δε θα σχολιάσω, αλλλά πάντως υπάρχει διαφορά, διότι εδώ μιλάμε για βία που ασκεί το κράτος. Από πολιτικής άποψης, έχει σημασία το ότι η βία ασκείται από την άρχουσα τάξη εναντίον των υποτελών της)
Οι δημοσιογράφοι σοκάρονται με τις μπουνιές σε έναν δημοσιογράφο αλλά, αν δολοφονηθεί ένας δημοσιογράφος, δεν τραβάνε κανένα ζόρι. Συγγνώμη που σκέφτομαι, ε;
(Για να μην πει κάποιος πως τσουβαλιάζω τους δημοσιογράφους, να πω πως δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι των καθεστωτικών ΜΜΕ ίδιοι. Από την άλλη, εγώ δεν ξέρω κάποιον που να παραιτήθηκε – όλοι μέσα στο λάκκο με τα σκατά.)
(Η φωτογραφία είναι του κ. Γιάννη Μπεχράκη. Αντί να πάει να σώσει τη συνάδελφό του από τα χέρια του αδίστακτου ματατζή, καθόταν και τον τραβούσε φωτογραφίες. Καλά, αστειεύομαι.)
Και μερικές δικές μου παρατηρήσεις:
Τα ΜΜΕ δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να κρύψουν/διαστρεβλώσουν το τι γίνεται εδώ και χρόνια στις πορείες. Παλιότερα, τα ΜΑΤ εφορμούσαν και τα ΜΜΕ έβλεπαν μόνο τους "μπάχαλους", και τα "ηρωικά ΜΑΤ που αμύνονται κάνοντας τη δουλειά τους".
Πλέον, ολοένα και περισσότεροι κατεβαίνουν στις πορείες (διότι δεν υπάρχει πλέον περιθώριο "να κάτσουν στον καναπέ τους", μιας και η φτώχεια χτυπά και τη δική τους πόρτα πλέον). Έτσι, είναι δύσκολο να κρυφτεί το τι πραγματικά συμβαίνει στις πορείες - άσε που η κοινωνία πλέον δε θέλει να ακούει για τους μπάχαλους. Πλέον η εκδοχή που τη βολεύει είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια, ότι δηλαδή "τα καθάρματα των ΜΑΤ πλακώνουν στο ξύλο τους ηρωικούς διαδηλωτές".
Παλιότερα, ο κόσμος ήθελε οι διαδηλωτές να είναι "μπαχαλοι", "αντικοινωνικοί", κτλ, διότι αυτή η εκδοχή δικαιολογούσε τη δική του μη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Τώρα που συμμετέχει, ή έστω συμφωνεί με τις κινητοποιήσεις, ο κόσμος προτιμά την εκδοχή όπου οι διαδηλωτές είναι "καταπληκτικοί", "ηρωικοί", κτλ (ακόμα και αν έχουν λάθη και παραλείψεις στη δράση τους). Και η αλήθεια είναι βέβαια ότι όντως οι διαδηλωτές έχουν δίκιο, και τα ΜΑΤ όντως συμπεριφέρονται ως καθάρματα, ως το τελευταίο ανάχωμα του καθεστώτος, που τρίζει συθέμελα και άρα θα βασίζεται ολοένα και περισσότερο στην καταστολή.
Αυτό εξηγεί πάντως και την αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των ΜΑΤ μπροστά στις κάμερες. Παλιότερα, δεν ήθελαν με τίποτα να βγαίνουν στα ΜΜΕ εικόνες με τη βία που ασκούσαν εναντίον του κινήματος. Προσωπικά, ακόμα θυμάμαι μια πορεία στις φοιτηικές καταλήψεις του 2006 στην Αθήνα, όπου βρισκόμουν στο μπλοκ των φοιτητών της Πάτρας, είχαμε μόλις τελειώσει την πορεία και καθόμασταν απέναντι από το Πολυτεχνείο, περιμένοντας και τους υπόλοιπους...για να τα μαζέψουμε και να πάμε με το πούλμαν πίσω στην Πάτρα. Ξαφνικά τα ΜΑΤ έκαναν ντου (ενώ είχαμε τελειώσει την πορεία) και μερικοί πρόλαβαν να μπουν στο Πολυτεχνείο, ενώ μερικοί άλλοι, όπως εγώ, μείναμε απέξω και ο μόνος τρόπος που γλιτώσαμε είναι να πηγαίνουμε...από κάμερα σε κάμερα των διάφορων τηλεοπτικών συνεργείων, διότι οι ΜΑΤατζήδες δεν ήθελαν να χτυπήσουν μπροστά στις κάμερες, και γι' αυτό "απλά" μας παρακολουθούσαν χωρίς να επιτίθενται.
Πλέον αυτό δεν ισχύει - οι ΜΑΤατζήδες κατά τη άποψη μου ΘΕΛΟΥΝ να τους καταγράψει η κάμερα, τουλάχιστον έως ένα σημείο, διότι ξέρουν ότι τα ΜΜΕ πλέον δεν μπορούν να κρύψουν τη συμπεριφορά τους, ούτε να πείσουν τον κόσμο για τους "κακούς διαδηλωτές", οπότε δείχνουν ωμά τη βία τους, ώστε τουλάχιστον να φοβίσουν τον κόσμο για να μη βγει στο δρόμο (γιατί να τον πείσουν αποκλείεται). Είναι η "τελευταία λύση" - αφού δε μπορούν να πείσουν με τον καλό, θα πείσουν με το άγριο.
Έτσι εξηγείται και το γιατί τα ΜΜΕ έχουν αλλάξει τη στρατηγική τους - όχι βέβαια πως λένε όλη την αλήθεια (καμία σχέση), αλλά πλέον δε μπορούν, αλλά και δε θέλουν να κρύψουν τη βία των ΜΑΤ. Ειδικά αν χτυπούν και τους δικούς τους δημοσιογράφους (για τους "απλούς διαδηλωτές" εντάξει, δεν πολυενδιαφέρονται). Άσε που αν δεν πουν τίποτα για τη βία των ΜΑΤ, μετά οι δημοσιογράφοι το ξέρουν ότι ο κόσμος όχι απλά θα τους γυρίσει την πλάτη, αλλά θα τους πλακώσει και αυτούς στο ξύλο. Γι' αυτό και πολλοί "τιμητές" της άρχουσας τάξης τώρα "ξαφνικά ανακάλυψαν" ότι υπάρχει "όργιο καταστολής εναντίον του λαϊκού κινήματος". Τα ποντίκια έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν το πλοίο της κυβέρνησης, διότι βλέπουν ότι το πλοίο αυτό βυθίζεται...
Δημοσίευση σχολίου