Επικίνδυνη κλιμάκωση της καταστολής

  Φυγή στη βία επιλέγει η απονομιμοποιημένη κυβέρνηση

Του Δημήτρη Υφαντή*

Μετά την επταετία της χούντας και μόνο η θέα της αστυνομικής στολής προκαλούσε ανάμεικτα συναιιθήματα μίσους, φόβου και απέχθειας. Δεν βρισκόμαστε σήμερα μακριά από μία τέτοια διάχυτη κατάσταση μέσα στην κοινωνία. Οι "προστάτες του πολίτη" έχουν, με την αξία τους φυσικά, κατακτήσει τον τίτλο του πιο μισητού συμβόλου του καθεστώτος.
Εχει πλέον μόνο την αξία ενός ειρωνικού και ειρωνικού χαμόγελου το να θυμηθεί κανείς τις εξαγγελίες της κυβέρνησης περί κατάργησης του κουκουλονόμου και απόσυρσης του εξοπλισμού του αίσχους, χημικά και δακρυγόνα με τα οποία ψεκάζονται συλλήβδην, λες και είναι παράσιτα προς εξόντωση οι διαδηλωτές, ακόμη και άμεση διαθεσιμότητα για όποιο "όργανο της τάξης" αγγίξει πολίτη είχαν ξαγγείλει!

Το μήνυμα στάλθηκε ήδη από την προηγούμενη φάση της έξαρσης των λαϊκών αντιστάσεων και πλέον το σχέδιο υλοποιείται με στρατιωτική πειθαρχία. Τον Μάη γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς βίαιης δράσης των δυνάμεων καταστολής. Ο Γ. Καυκάς καθαρά από τύχη και χάρη στην έγκαιρη επέμβαση των γιατρών απέφυγε το μοιραίο, μετά το δολοφονικό χτύπημα στο κεφάλι, όπως αποδείχτηκε, με πυροσβεστήρα! Ο δημοσιογράφος Μ. Κυπραίος έχασε ολοκληρωτικά την ακοή του μετά από ρίψη κατά πάνω του των «αποτρεπτικών» -υποτίθεται- βομβών κρότου-λάμψης. Τυχαία περιστατικά; Όχι, βέβαια. Η πολιτική ηγεσία της αστυνομίας έπνιξε κυνικά στη σιωπή την ενοχή της, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι είναι ο φυσικός αυτουργός των δολοφονικών ενεργειών των ταγμάτων επιδρομής απέναντι σε όποιον και ό,τι...κινείται. Με αποκορύφωμα το διήμερο των μεγαλειωδών εκδηλώσεων του λαού στο Σύνταγμα, στις 28 και 29 Ιούνη, εξαπέλυσαν ένα ολοκαύτωμα βίας και τρόμου, με την ισοπεδωτική επέλαση των αφιονισμένων αντρών των ΜΑΤ. Ήταν προφανές ότι εκτελούνταν εντολές: ανεξέλεγκτη ρίψη χημικών και ασφυξιογόνων και ροπαλιές κατακεφαλήν, αδιακρίτως!

Δεν γνωρίζουν ο Παπουτσής και οι στρατηγοί της ΕΛΑΣ, με νωπές τις περιπτώσεις Καυκά και Κυπραίου, τους κινδύνους που ελλοχεύει αυτή η αποχαλίνωση της χημικής και φυσικής αστυνομικής καταστολής; Διακινδυνεύουν με πρωτοφανή και προφανέστατα εγκληματική άγνοια κινδύνου νέα θύματα ή μήπως η στρατηγική τους τα συνυπολογίζει στις «παράπλευρες απώλειες»; Αυτά τα δύο σκέλη δεν είναι οι δύο μόνες εκδοχές της ολέθριας επιλογής της αυταρχικής σκλήρυνσης. Υπάρχει μάλλον κάτι ακόμη χειρότερο.

Το νέο δόγμα

Βιώνουμε από τις 3 Σεπτέμβρη , το νέο δόγμα της «μηδενικής ανοχής» . Η πρακτική των αστυνομικών δυνάμεων στο Σύνταγμα είναι καθαρόαιμη χουντική πολιτική «απαγόρευσης συγκεντρώσεων». Δεν τηρούνται πια ούτε τα προσχήματα έναρξης των «εχθροπραξιών», ανακοινώνεται η απαγόρευση ή θεωρείται αυτονόητη και οι συγκεντρωμένοι «σκουπίζονται» χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το Σύνταγμα πρέπει να καθιερωθεί ως χώρος-άβατο, ως μέρος επικίνδυνο. Στη ΔΕΘ οργανώθηκε μία ακόμη επίδειξη δύναμης και απρόκλητων σαρωτικών επιθέσεων. Για τα ΜΜΕ δεν αποτελούσε είδηση η συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, αλλά η αντίστοιχη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων αντρών των ΜΑΤ! Είναι προβλέψιμοι, αλλά τη «δουλειά» τους την κάνουν.

Πλέον επιστρατεύεται και η δικαστική εξουσία. Οι οδηγοί των ταξί αντιμετωπίζουν προσωπικές διώξεις για τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις , οι εισαγγελείς δίνουν εντολές για επέμβαση στα σχολεία, έχουν φτάσει στο σημείο να ζητούν δια ασφαλιστικών μέτρων καταβολή προστίμου 500 ευρώ και προσωποκράτηση (!) από τους εργαζόμενους στο νοσοκομείο Αγ. Σάββας, γιατί πραγματοποιούν συνέλευση σε ώρα εργασίας. Εδώ δεν ταιριάζει το «τι άλλο θα ακούσουμε ή τι άλλο θα δούμε». Έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά. Πολλά και άσχημα και ειδεχθή και επικίνδυνα. Το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το '73», που ακούγεται όλο και πιο συχνά, αποκτά όλο και πιο ουσιαστικό περιεχόμενο. Πρόκειται ξεκάθαρα για πρακτικές χούντας και δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα. Όσο η κυβέρνηση αιωρείται πάνω από το βαθύ ρήγμα που τη χωρίζει με την κοινωνία, τόσο ο εκφασισμός θα ανάγεται σε κύριο άξονα της πολιτικής της.

Οι τρομοκρατικές εξαγγελίες του Βενιζέλου βρίσκονται σε ευθεία αντιστοιχία με τις εγκληματικές ρίψεις χημικών, τα ρόπαλα και τις κλωτσιές των ΜΑΤ. Το συνειδητοποιούν, το βιώνουν καθημερινά όλο και περισσότεροι πολίτες. Και το πιο φρικτό είναι ότι μαζί με τους ανέργους και όσους συμπιέζονται στα όρια της επιβίωσης, έχουν προγραφεί ως υποψήφια θύματα και όσοι τολμούν να αντιστέκονται στους δρόμους και τις πλατείες. Σε ανύποπτο χρόνο υπουργοί έχουν στοχοποιήσει και εγκαλέσει την Αριστερά και τα συνδικάτα, ότι επιδιώκουν «έναν νεκρό»!
Το έχει υπολογίσει και είναι έτοιμη να το χρεώσει και να το εκμεταλλευτεί, αυτή η ακραία επικίνδυνη κυβέρνηση;

Δεν είναι μόνο ότι «παίζουν με τη φωτιά». Τα γεγονότα πείθουν όλο και περισσότερο, πως το αίμα που χύνεται στους δρόμους και οι ζωές που απειλούνται από την εντεταλμένη αχαλίνωτη αστυνομική βία αποτελοι μέρος των άθλιων σχεδιασμών τους. Από άλλο δρόμο, μαζί με την καταρράκωση του Συντάγματος και τον εξευτελισμό του Κοινοβουλίου, την επιβολή του νέου καθεστώτος σφραγίζει η ωμή βία και ο ολοκληρωτικός αυταρχισμός. Το οξυγόνο της δημοκρατίας και της χειραφέτησης, που πηγάζει γνήσια άτι την ίδια την κίνηση του κόσμου, μπορεί να σκορπίσει την ασφυκτική οσμή χούντας και εκφασισμού, που όλο και εντονότερα, όλο και πιο απειλητικά μεταδίδει κατά την αποσύνθεση της κυβέρνηση Παπανδρέου.

Απαγορεύεται ξανά το συνέρχεσθαι...
Αστυνομικές επιχειρήσεις που θυμίζουν τα «πέτρινα χρόνια»
 

Του Μάριου Διανέλλη

Σε μεθόδους καταστολής που θυμίζουν εποχές πριν από τη μεταπολίτευση καταφεύγει η κυβέρνηση, υπό το βάρος της κοινωνικής αντίδρασης στα σκληρά οικονομικά μέτρα, προωθώντας την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων. Η επιχείρηση ελέγχου της δυσαρέσκειας έχει ξεκινήσει από την αυστηροποίηση των μέτρων κατά των διαδηλωτών (προληπτικές συλλήψεις κ.λπ.), την αθέτηση της υπόσχεσης για την κατάργηση του κουκουλονόμου αλλά και την περίφημη νομοθετική πρωτοβουλία για τον έλεγχο των blog.

«Νέα τάξη» στην Αθήνα

Αποκορύφωμα ήταν η εισαγωγή του περίφημου σιδερένιου φράχτη στις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας και η τρομοκρατική επίθεση της αστυνομίας στους διαδηλωτές του Συντάγματος, στις 28 και 29 Ιουνίου.
Τελευταίο κρούσμα ήταν η απαγόρευση διαδήλωσης στη Λ. Αμαλίας, την περασμένη Κυριακή, στην πανελλαδική συγκέντρωση κατά των νέων χαρατσιών. Αντίστοιχη εικόνα παρουσιάστηκε και την Τρίτη κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας στη Βουλή της σχετικής τροπολογίας. Η αστυνομία απαγόρευσε τον αποκλεισμό του δρόμου και κατ' ουσίαν την ίδια τη διαδήλωση, δημιουργώντας ένα νέο καθεστώς καταστολής στο κέντρο της Αθήνας με τον αστυνομικό φράχτη να κάνει την εμφάνιση του κάθε φορά που διεξάγεται μια κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή.

«Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα...»

Την εκτίμηση ότι «δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα» εκφράζει μιλώντας στον Δρόμο ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Κώστας Χρυσόγονος, κάνοντας λόγο για κατάρρευση του μοντέλου συνέναισης που επιχειρήθηκε να εισαχθεί στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Ο κ. Χρυσόγονος μιλά για επιστροφή σε πρακτικές αυταρχισμού και μεθόδους καταστολής που ευδοκίμησαν στη χώρα πριν από τη μεταπολίτευση, θυμίζοντας μαύρες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. «Το μοντέλο της συναίνεσης που επιχειρήθηκε μετά τη μεταπολίτευση φτάνει στα όρια του. Και αυτό επειδή επρόκειτο για συναίνεση στηριγμένη στη συνενοχή, τη συγκάλυψη και σε ένα κλεπτοκρατικό σύστημα. Η παύση της άγριας καταστολής των διαδηλώσεων σταμάτησε μετά τη μεταπολίτευση, αλλά περίπου αντισταθμίστηκε με την παραβατικότητα των υψηλών στρωμάτων της κοινωνίας, πολλές φορές με τη συνενοχή και τη συναλλαγή της βάσης. Με άλλα λόγια ακολουθήσαμε ένα μοντέλο "Εσείς διαδηλώνετε ελεύθερα και εμείς πλουτίζουμε παράνομα". Τώρα που η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος φτάνει στα όρια της, αυτομάτως σκληραίνουν και τα μέτρα καταστολής και περίπου ανάγεται ξανά σε αδίκημα το συνέρχεσθαι», λέει στον Δρόμο ο κ. Χρυσόγονος.

Ο κ. Χρυσόγονος συμπληρώνει πως η δημοκρατία δεν λειτουργεί, τα κόμματα παραμένουν πυραμίδες πελατειακών σχέσεων και η Δικαιοσύνη παραμένει πλήρως εξαρτημένη από την εκτελεστική εξουσία. Με αυτά τα δεδομένα το μοντέλο συνέναισης έχει οδηγηθεί στην αποτυχία. Και όταν αποτυγχάνει η (έστω και πλαστή) συνέναιση, τότε ακολουθεί η καταστολή.

Προετοιμάζουν το έδαφος

Η διεύρυνση της καταστολής λαμβάνει πλέον και θεσμική μορφή, αφού ήδη από το καλοκαίρι ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτιάδης Παπαϊωάννου έχει εξαγγείλει "αλλαγές" επί της νομοθεσίας που διέπει τις διαδηλώσεις. Μιλώντας τον Αύγουστο στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, προανήγγειλε την κατάθεση σχεδίου νόμου «για τη διευκόλυνση της άσκησηςτου δικαιώματα του λαού να διαμαρτύρεται δημόσια κα ταυτόχρονα για την αποτροπή ελάχιστων μικροομάδων, ολίγων δεκάδων ατόμων να νεκρώνουν τη ζωή στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας». Προφανώς η πρώτη πρόταση έρχετα να «γλυκάνει» την καταστολή που προμηνύει η δεύτερη. Η «διευκόλυνση του λαού να διαμαρτύρεται» περιλαμβάνει όπως εξήγγειλαν από κοινού Παπαϊωάννου και Παπουτσής, κάμερες σε περιπολικά και μοτοσικλέτες, χρήση νερού και πλαστικών σφαιριδίων στις διαδηλώσεις ακόμα και σκύλους κατά των διαδηλωτών σύμφωνα με έναν παλαιότερο σχεδιασμό. Τέλος, έχουν ήδη εξαγγείλει έλεγχο των blogs ώστε «να παύσουν να φιλόξενου κουκουλοφόρους»... Με αυτά τα δεδομένα, η φράση του συνταγματολόγου κ. Χρυσόγονου ότι «ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα», μοιάζει να επιβεβαιώνεται στο άμεσο μέλλον.


*Τα παραπάνω κείμενα δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" 1/10/2011