Δημοσιογράφος: Στις πλατείες ο λαός έδωσε μεγάλες μάχες ενάντια στο Μνημόνιο, την Τρόικα, στοχοποίησε το πολιτικό σύστημα, πάλεψε για Δημοκρατία, Ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά του. Εν τούτοις το συνδικαλιστικό κίνημα δεν κατάφερε να εκφράσει την οργή αλλά και τα οράματα αυτού το κόσμου. Σε μια περίοδο λοιπόν που οι συνδικαλιστές μοιάζουν να τα χουν χαμένα και οι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης, πώς εκτιμάς ότι μπορεί ο συνδικαλισμός να συμβάλει στον πολιτικό αγώνα ενός λαού για μια μεγάλη αλλαγή, στην “αγωνία αυτού του τόπου για ζωή”;
Σαριδάκης: Η ρευστότητα της πολιτικής κατάστασης και η ζωντανή κινηματική παρουσία, δεν επιτρέπουν προβλέψεις και εκτιμήσεις, επιτρέπουν όμως ελπίδα με όρους ρεαλιστικούς, για συστράτευση σε νέες βάσεις και νέα οράματα.
Ο συνδικαλισμός, με τους γνωστούς τρόπους δράσης-διεκδίκησης και με το γνωστό τρόπο εκπροσώπησης, έχει εγκαταλείψει τον αγώνα, προ πολλού, από μόνος του.
Διαπαιδαγώγησε και ταυτίστηκε στην συνείδηση του εργαζόμενου με τις πιο αποκρουστικές και εκφυλισμένες δομές του πελατειακού συστήματος που καταρρέει.
Η συλλογική αντίληψη και δράση εξακολουθεί, όμως, να είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος.
Είναι αναγκαίο σήμερα να αναπτυχθούν νέες συλλογικότητες που θα εδράζονται στον κοινό αγώνα της εργασιακής καθημερινότητας, αλλά θα αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο και οραματική διάσταση στο σημείο συνάντησης με την κοινωνική αναγκαιότητα.
Οι όροι για την συσπείρωση υπάρχουν. Είναι αντικειμενικοί. Μένει να ξεπεραστεί ο φόβος. Ο φόβος που με επιστημονικό τρόπο καλλιεργείται καθημερινά από τα ΜΜΕ και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Και ο φόβος γεννήθηκε από την ανασφάλεια για το εργασιακό μέλλον.
Τα σωματεία πρέπει, επίσης, να είναι έτοιμα και ''ικανά''να στηρίξουν εργαζόμενους με οικονομικά ζητήματα, στο να συμμετέχουν στις κινηματικές διαδικασίες και να στηρίζουν με συνέπεια όσους μένουν χωρίς εργασία.
Αυτό που χρειάζεται είναι να εμπιστευτεί ξανά ο εργαζόμενος τα σωματεία. Για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητη η συσπείρωση των εργαζομένων, η αλληλεγγύη, η συμμετοχή και η λειτουργία των σωματείων μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
Τα σωματεία οφείλουν να συγκροτήσουν ολοκληρωμένη άποψη και λόγο συνέπειας για το σύνολο των θεμάτων που αφορούν τον εργαζόμενο και τους χώρους εργασίας, στα πλαίσια μιας αυτοδιαχειριστικής αντίληψης και προοπτικής, που προσδίδει στον συνδικαλιστικό αγώνα το οραματικό και το κοινωνικό στοιχείο που έχει ανάγκη.
Δημοσιογράφος: Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Χαριστικά παζάρια, κίνηση “ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ το 5ευρω στο νοσοκομείο”. Οι νοσοκομειακοί γιατροί Ρεθύμνου έχουν να επιδείξουν ένα πλούσιο έργο κοινωνικής δράσης και έμπρακτης αλληλεγγύης. Ποιος ο ρόλος της αλληλεγγύης στην αντίσταση ενός λαού που βρίσκεται στη δίνη της χρεοκοπίας;
Σαριδάκης: Η αλληλεγγύη είναι τρόπος ζωής.
Για την Ένωση γιατρών Ρεθύμνου, είναι θεμελιώδης αρχή, για την ύπαρξη και την επιβίωση. Δεν είναι άλλη μια μορφή δράσης από μια συλλογικότητα, ή ένα σωματείο. Η Ένωση γιατρών το μόνο που έκανε ήταν να επεκτείνει εκτός νοσοκομείου αυτή την αρχή, ενισχύοντας με την συμμετοχή των μελών της το ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης. Τα προβλήματα χώρου του νοσοκομείου αλλά κυρίως ο σχεδιασμός και η ανάγκη για αλληλεγγύη σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο σε θέματα υγείας, δεν επέτρεψαν αυτόνομη λειτουργία ιατρείου ανασφάλιστων για τα χρόνια περιστατικά, εντός του νοσοκομείου. Η αλληλεγγύη είναι μια απάντηση στα οικονομοτεχνικά μοντέλα του σημερινού επιβαλλόμενου κοινωνικού σχεδιασμού. Είναι υπέρβαση των οικονομικών αδιεξόδων και της λογικής, ότι όλα μετρώνται με χρήμα, όλα υπολογίζονται σαν ''απόδοση''.
Η υγεία είναι δημόσιο αγαθό. Είναι δικαίωμα αυτονόητο, αλλά και κεκτημένο με κοινωνικούς αγώνες. Πρέπει να παρέχεται χωρίς καμία εξαίρεση, όπου ζητηθεί και χωρίς όρους. Οι δημόσιες μονάδες υγείας οφείλουν να το παρέχουν χωρίς χρήματα, χωρίς οικονομική συμμετοχή, χωρίς λογική κέρδους και είσπραξης χρημάτων. Είναι αδιαπραγμάτευτο. Η επιχειρηματική λογική και λειτουργία στα νοσοκομεία προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, βάζει σε κίνδυνο την δημόσια και την ατομική υγεία και τελικά η αντίφαση είναι ότι καταλήγει να είναι πιο δαπανηρή για το κράτος. Παράδειγμα η έλλειψη εμβολιασμού των ανασφάλιστων παιδιών, θα προκαλέσει επιδημίες, με συνέπεια τεράστιο δημόσιο κόστος. Η στέρηση του φαρμάκου στον ανασφάλιστο υπερτασικό, θα οδηγήσει τον ασθενή σε βαριά ασθένεια των αγγείων (έμφραγμα, εγκεφαλικό), με αποτέλεσμα πολυήμερη και υψηλού κόστους νοσηλεία, που δεν θα εισπραχθεί ποτέ από τον μη έχοντα ασθενή.
Δημοσιογράφος: Χαράτσια. “Πληρώσαμε αρκετά, δεν πληρώνουμε άλλο, τα ψάρια τα μικρά θα φάνε το μεγάλο”, φώναζες από την ντουντούκα καθώς καίγαμε συμβολικά τα δελτία της έκτακτης εισφοράς έξω από την εφορία. Πές μου 2 λόγια για τις κινήσεις που έχουν γίνει στο Ρέθυμνο ενάντια στα χαράτσια
Σαριδάκης: Οι κινήσεις ενάντια στα χαράτσια αποτελούν κορυφαία και μοναδική για τα μεταπολιτευτικά χρόνια, θέση και πράξη πολιτικής ανυπακοής, η οποία για τον λαό αποτελεί και αναγκαία πράξη επιβίωσης. Προσπερνώντας έτσι την αναφορά σε συναθροίσεις ή συμβολικές ενέργειες θα ήθελα να σταθώ στην ουσία του γεγονότος αλλά και στην δυναμική που μπορεί αυτή η κίνηση να πυροδοτήσει.
Οι κινήσεις αυτές σε συνδυασμό με όλο το πλέγμα δράσεων κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελούν το πρόπλασμα και την βασική ύλη για την οικοδόμηση των επιτροπών λαϊκής αυτοάμυνας, οι οποίες και θα θέσουν την πρώτη γραμμή άμυνας του λαού εξασφαλίζοντας τα βασικά δημόσια και κοινωνικά αγαθά σε όλους τους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Έστω κι αν χρειαστεί να καταργήσουν στην πράξη τα ''νόμιμα'' πλαίσια του χρεοκοπημένου πολιτικοοικονομικού συστήματος.
Αυτή την αντίληψη προσδοκούμε να εμφυσήσουμε και στους ανθρώπους που ζουν στο καθεστώς του τρόμου. Μέσα σ αυτές τις αντιλήψεις και δράσεις γεννιέται καθημερινά το πολιτικό υποκείμενο που θα σφραγίσει τις εξελίξεις.
Η κοινωνική ανάγκη γεννά πράξη και από αυτήν θα γεννηθεί το πολιτικό και κοινωνικό αύριο.
Στις 19 του Οκτώβρη, θα είμαστε ξανά στο δρόμο. Στο δρόμο που οδηγεί στο κόσμο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Θα είμαστε εκεί με όρους συλλογικούς και θα είμαστε κάθε μέρα, μέχρι να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν.
Θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί. Για να διαχειριστούμε το μέλλον μας και να πάρουμε εμείς τις αποφάσεις για το αύριο.
Πριν μας πετάξει στο δρόμο και τον αποκλεισμό η σημερινή πολιτική, που αγνοώντας τις κοινωνικές επιταγές, βάζει ως προτεραιότητα και κριτήριο επιβίωσης της κοινωνίας την επιχειρηματική απόδοση.
Το Αύριο είναι ήδη εδώ και απαιτεί από εμάς να του δώσουμε μορφή.
Δημοσίευση σχολίου