Τι χαρά να 'χουμε και μεις μια «κυβέρνηση συνεργασίας»!

Ν. Μπογιόπουλος - "Ριζοσπάστης"

Εδώ και δεκαετίες αυτό που ακούγαμε στην Ελλάδα ήταν ότι το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου είναι οι ...αυτοδύναμες κυβερνήσεις.

Εσχάτως, και αφού οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις τους οδήγησαν τα πράγματα εδώ που τα οδήγησαν, το τροπάρι έχει αλλάξει:

Τώρα, μετά την κυβερνητική σύμπραξη ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. με τη στήριξη και της κυρίας Μπακογιάννη, το πολυτιμότερο πράγμα του κόσμου άλλαξε και από εκεί που ήταν οι κυβερνήσεις αυτοδυναμίας, έγιναν οι «κυβερνήσεις συνεργασίας»...

*

Να, λοιπόν, που για μια ακόμα φορά η κατά τ' άλλα κοσμοπολίτισσα άρχουσα τάξη μας, μας πουλάει «επαρχιώτικη άγνοια» για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, ώστε να κάνει τη «δουλίτσα» της.

Τώρα η «ευτυχία», η «ευημερία» και η «καλοπέραση», που θα έρχονταν μέσα από τις αυτοδυναμίες, θα έρθουν μέσα από τις «συνεργασίες», τις «συναινέσεις» και τις «συμπράξεις»...

*

Αλλά γιατί δεν ρίχνουμε μια ματιά εις τα Ευρώπας;

Αν δεν κάνουμε λάθος:

Κυβέρνηση συνεργασίας (και μάλιστα κεντροαριστερής κατευθύνσεως) ήταν εκείνη του Ντ' Αλέμα στην Ιταλία που πρωτοστάτησε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά της Γιουγκοσλαβίας και η οποία έφερε τις άλλες κυβερνήσεις συνεργασίας, εκείνες του Μπερλουσκόνι με τους νεοφασίστες της Λέγκας.
Κυβέρνηση συνεργασίας (κεντροαριστερή, επίσης) ήταν εκείνη η κυβέρνηση του Ζοσπέν στη Γαλλία που εγκαινίασε την πολιτική των εργασιακών Νταχάου μέσα από τα λεγόμενα «Σύμφωνα πρώτης απασχόλησης», που εκτίναξε τα ποσοστά του Λεπέν και έφερε τον Σαρκοζί στην εξουσία.
Κυβέρνηση συνεργασίας (κεντροαριστερή, επίσης) ήταν εκείνη του Στρέντερ στη Γερμανία που έριχνε τις «οικολογικές» βόμβες του οικολόγου Φίσερ στο Κοσσυφοπέδιο.
Κυβέρνηση συνεργασίας (και τι συνεργασίας!) ήταν η πρώτη κυβέρνηση της Μέρκελ στη Γερμανία, που σχηματίστηκε κατ' απαίτηση των Γερμανών βιομηχάνων με τη στήριξη τόσο των χριστιανοδημοκρατών όσο και των σοσιαλδημοκρατών, η οποία επέβαλε ένα από τα πιο άγρια πακέτα λιτότητας στο γερμανικό λαό.
Κυβέρνηση συνεργασίας είναι και η σημερινή κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία έχει κατορθώσει το 16% του γερμανικού λαού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι να αμείβονται με λιγότερα από 400 ευρώ μηνιαίως.
Κυβέρνηση συνεργασίας είναι η σημερινή κυβέρνηση Κάμερον στη Βρετανία, η οποία έχει επιβάλει το καθεστώς «δάκρυα και αίμα» στο βρετανικό λαό, εφαρμόζοντας ένα πρωτοφανές σε αγριότητα πρόγραμμα λιτότητας.
Παρεμπιπτόντως:

Η «χαρά» των κυβερνήσεων συνεργασίας ουδόλως απέτρεψε το «χαμό» που εκδηλώνεται σήμερα στις οικονομίες της Ιταλίας και της Γαλλίας ή την εκτίναξη του χρέους της Γερμανίας, το μεγαλύτερο σε απόλυτους αριθμούς χρέος μεταξύ των κρατών - μελών της Ευρωζώνης...

*

Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο μακρύς, με την ουσία να παραμένει πάντα η ίδια:

Η ουσία έχει να κάνει με το ποια πολιτική εφαρμόζουν αυτές οι κυβερνήσεις.

Οσο για το ποιο θα είναι το κυβερνητικό σχήμα που θα εφαρμόσει τη συγκεκριμένη πολιτική είναι κάτι που έπεται.

Το σχήμα προκύπτει, εν τέλει, ανάλογα με τη σκληρότητα αυτής της πολιτικής και σε συνδυασμό με τις κοινωνικές συνθήκες εντός των οποίων μέλλει να εφαρμοστεί.

Συνθήκες που προσδιορίζονται από την ένταση της ταξικής πάλης, οι οποίες καθορίζουν εν πολλοίς τους πολιτικούς ελιγμούς της άρχουσας τάξης για να επιτύχει ακριβώς την εφαρμογή της πολιτικής της.

*

Το θέμα, επομένως, δεν βρίσκεται στο αν οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο, είναι κυβερνήσεις αυτοδύναμες και μονοκομματικές ή είναι κυβερνήσεις πολυκομματικές και συνεργασίας.

Το θέμα βρίσκεται στο γεγονός ότι και αυτές και οι προηγούμενες είναι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών, των μονοπωλίων, της πλουτοκρατίας. Οτι είναι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης. Η οποία

όποτε δεν μπορεί να αναθέσει το σφαγιασμό του λαού σε ένα από τα κόμματά της, τότε επιλέγει να αναθέσει την ίδια αποστολή σε πολλά κόμματά της μαζί.

*

Αυτό είναι το συναπάντημα,

το συναπάντημα των δικών της κομμάτων και των δικών της ανθρώπων,

που, αμέσως μετά την τέλεσή του, η αστική τάξη μέσα από την προπαγάνδα της αναλαμβάνει να το εμφανίσει ως μια «εθνική», «χαρούμενη» και «ελπιδοφόρα συνεύρεση».

Τότε, δε, είναι που αρχίζει και όλη αυτή η γελοιότητα, οι δημηγορίες και η απάτη περί της «γενικής συναδέλφωσης».

Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε. Αλλά όχι για πολύ...