6 Δεκέμβρη του 2008: Μία ημερομηνία ‘’υπό διαγραφή’’

Του Παναγιώτης Μαυροειδή

 6 Δεκέμβρη 2011. Το ΠΑΜΕ καλεί σε πυκνές κινητοποιήσεις, ‘’το πρωί και το απόγευμα’’, σε όλες τις πόλεις και τις συνοικίες, για τα χαράτσια. Τόσο καλό  και τόσο απογοητευτικό. Ποιος Δεκέμβρης 2008; Ποια εξέγερση; Ποιος Γρηγορόπουλος και ποια νεολαία; Ποια μνήμη του κινήματος; Ποια παρακαταθήκη;

Το μήνυμα είναι σαφές και αποκαρδιωτικό και δίνεται με γεροντικό πείσμα από την ηγεσία  διαρκώς επί 3χρόνια  μετά την δολοφονία του 15χρονου μαθητή και την μεγαλειώδη όσο και αντιφατική έκρηξη της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008: Όχι απλά μακριά, αλλά καμία απολύτως σχέση με κινητοποιήσεις αγωνιστικής μνήμης και κριτικής συζήτησης για κάτι που το ιερατείο δεν αναγνωρίζει καν σαν κίνημα και πολύ περισσότερο σαν εξέγερση.

 

Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ακριβώς έτσι. Έτσι ξεκίνησε και έτσι συνεχίζει. Πιθανά μετά από 50-60 χρόνια να υπάρξει αυτοκριτική.

Το 2008, το ΚΚΕ δεν άφηνε περιθώριο συζήτησης. Έγραφε ο Ριζοσπάστης στις 25 Δεκέμβρη του 2008 για τη νεολαιίστικη αυτή έκρηξη:

‘’Αντικειμενικά επίσης, στέκεται απέναντι στο εργατικό κίνημα, στην επαναστατική πάλη για την αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό, απέναντι στην εργατική τάξη, που από τη θέση της ως η τάξη που την εκμεταλλεύεται η κυρίαρχη, που δεν έχει καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής, είναι η τάξη που μπορεί να κινήσει με την πάλη της τον τροχό της Ιστορίας προς τα μπρος.’’

Σε άρθρο «γραμμής» στο «Ριζοσπάστη» της 16/12/08, ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, αναφέρει:

«Αυτό το “κίνημα” το ΚΚΕ ούτε το στηρίζει ούτε συμμετέχει, όχι γιατί δεν το “ελέγχει και με βεβαιότητα δε γνωρίζει”, όπως ισχυρίζονται, αλλά γιατί αυτό δεν είναι κίνημα, πολύ περισσότερο δεν είναι εξέγερση». 

Καμιά φορά, η πολιτική σκέψη και κουλτούρα αναδείχνεται πιο ανάγλυφα μέσω της ελεύθερης  έκφρασης, παρά μέσα από τις συστολές της πολιτικής γραφής. Σε ένα τέτοιο λοιπόν  αριστούργημα που θύμιζε την αλήστου μνήμης ‘’Χέρσα Γή’’ του γίγαντα της λογοτεχνίας Λ. Μπρέζνιεφ, στο ένθετο του  Ριζοσπάστη   στις 28/12/2008, αθωώνεται ο αστυφύλακας «παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό», που πυροβόλησε «τα κολώπαιδα» «με σπίτι ιδιόκτητο, τρία αυτοκίνητα, νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι», τα οποία του «βρίζανε τη μάνα» και «πήγαν να τον κάψουν σαν λαμπάδα»!!!!!

Εννοείται πως όλες αυτές οι απαξιωτικές αναφορές  αναπτύσσονται μέσα σε μια θάλασσα ‘’ορθών’’ παρατηρήσεων για τη σχέση συνειδητού και αυθόρμητου και τη σύνδεση της νεολαιίστικης δράσης με το εργατικό κίνημα.

Γιατί όμως το ΚΚΕ αντιδρά με τέτοια εχθρότητα; Επειδή ‘’δεν μπορεί να στηρίξει ένα κίνημα που δεν ελέγχει;’’. Είναι μια λογική εξήγηση, με πολλές αλήθειες. Δεν είναι όμως αυτό η κύρια αιτία. Δυστυχώς το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Σημειώνουμε ορισμένες πλευρές.

Πρώτο: Με μια εξαιρετική φτωχή ανάγνωση-ακύρωση του μαρξισμού, το ΚΚΕ επιμένει να ταυτίζει  αντιδιαλεκτικά το ‘’είναι’’  με τη  ‘’συνείδηση’’. Να θεωρεί τη δεύτερη ευθεία και γραμμική αντανάκλαση του πρώτου. Έτσι  η φτώχεια και η καταπίεση σχεδόν   νομοτελειακά  οδηγούν  στην ανάπτυξη και όξυνση της  ταξικής πάλης, και  μάλιστα  στο πλαίσιο των κληρονομημένων κοινωνικών και πολιτικών μορφών. Με αυτή την έννοια,  άλλες μορφές αντίδρασης όπως το αυθόρμητο κίνημα, δεν αποτελούν διακύβευμα δημιουργικής ανάπτυξης και θετικής ανάπλασης σε επαναστατική κατεύθυνση, αλλά προϊόν σχεδίου των ‘’αντιπάλων’’  ή στην καλύτερη περίπτωση αποτέλεσμα ‘’αποπροσανατολισμού’’. Νομίζουμε πως αυτό είναι αρκετά σημαντικό, όχι μόνο σε σχέση με το Δεκέμβρη, που ‘’έσπαζε βιτρίνες’’. Το Σύνταγμα και οι άλλες πλατείες, 3 χρόνια αργότερα, δεν πειράζανε ‘’ούτε ένα τζάμι’’, όπως έλεγε και η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή. Το ΚΚΕ –και όχι μόνο-είδε και πάλι με αμηχανία ή/και εχθρότητα την κίνηση του κόσμου.

Δεύτερο: Το ΚΚΕ  δεν κάνει λάθος όταν επισημάνει πολιτικά προβλήματα στο αυθόρμητο μαζικό ξέσπασμα του Δεκέμβρη. Δεν κατανοεί όμως ότι πρέπει να δει τις δικές του ευθύνες όπως και γενικά του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος μέσα στα πολιτικά όρια αυτών των εκρήξεων, που τόσο εύκολα ονομάζονται ‘’τυφλές’’.  Πολύ εύστοχα ο Λένιν έχει επισημάνει ότι  «ο αναρχισμός είναι συχνά ένα είδος τιμωρίας για τα οπορτουνιστικά αμαρτήματα του εργατικού κινήματος». Και αυτό ισχύει 1.000 φορές σήμερα, που ο κομφορμισμός της αριστεράς  έχει αντικαταστήσει την επαναστατική πολιτική στις καπιταλιστικές χώρες. Όπου αυτή υπάρχει κιόλας… Αλλά ισχύει και 1.000.000 φορές, όταν η ιστορικά κληρονομημένη πείρα του ‘’σοσιαλισμού που γνωρίσαμε’’, δεν αποτελεί κίνητρο κομμουνιστικής στράτευσης, αλλά αντίθετα αιτία, τουλάχιστον επιφύλαξης απέναντι στη στρατηγική της αριστεράς.

Τρίτο: Το  ΚΚΕ επαναλαμβάνει διαρκώς ότι η νεολαία  δεν μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική απάντηση υποκειμένου της επανάστασης απέναντι στην εργατική τάξη. Δε θα διαφωνήσουμε. Υποτιμά ωστόσο τραγικά τον ιδιαίτερο ρόλο της νεολαίας, ξεχνώντας όπως τόσο εύστοχα  ένας καλός σύντροφος μας επεσήμανε εκείνες τις μέρες  ‘’ότι η  ίδια η πεπερασμένη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και το γεγονός ότι οι νέοι  έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και την ελπίδα να την αλλάξουν, καθώς και το γεγονός ότι είναι πιο αγνοί και λιγότερο διαβρωμένοι από τις κυρίαρχες αξίες, τους οδηγεί πιο εύκολα στην αμφισβήτηση. Δεν είναι τυχαίο ότι  οι πρωτεργάτες όλων των μεγάλων επαναστάσεων και κινημάτων ήταν στην μεγάλη τους πλειοψηφία νέοι. Ο μέσος όρος των Γάλλων επαναστατών της περιόδου 1775-1795 ήταν κάτω από 30 ετών, τον Λένιν τον αποκαλούσαν παππού στην ρώσικη επανάσταση, ενώ πιο πρόσφατα  νέοι ήταν και οι ηγέτες της Κουβανικής επανάστασης, του γαλλικού Μάη, της δικής μας εξέγερσης του Πολυτεχνείου.’’ (Ν. Κομπότης)

Τέταρτο:  Ο Δεκέμβρης ήταν πράγματι βίαιος. Καμία σχέση φυσικά  με την αστική πολιτική και οικονομική βία της καθημερινής ζωής σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Εκεί ‘’δε μιλάμε για βία, αλλά για βιασμό’’. Η γγ. της ΚΕ του ΚΚΕ, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού στη βουλή το 2008, λίγες μέρες αργότερα, ένοιωσε την ανάγκη να υπογραμμίσει  ότι «με την πραγματική λαϊκή εξέγερση, δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι». Υπάρχει ωστόσο η σκληρή πραγματικότητα και το ιδιαίτερα έκδηλο πολιτικό συμπέρασμα που προκύπτει στο φόντο της βαθύτατης και μακράς καπιταλιστικής κρίσης και κοινωνικής καταβύθισης της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ότι επωάζεται με γοργούς ρυθμούς μια βίαιη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση. Πρέπει κανείς να προετοιμάζεται για αυτήν, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά. Το ποιος και πόσο θα ματώσει, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με ανευθυνότητα, συνθήματα ή ξόρκια αποφυγής. Το 99% της κοινωνίας, σε αντίθεση με την άρχουσα κοινωνικά πολιτικά στρατιωτικά ολιγαρχία, ούτε έχει ανάγκη, ούτε θέλει τη βία και τα αίματα. Όλα όμως θα εξαρτηθούν από την αδυσώπητη λογική του συσχετισμού. Από το εύρος, το βάθος και τη διάταξη του δικού μας ‘’στρατοπέδου’’, του εργατικού κοινωνικού μπλοκ της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και επανάστασης, απέναντι στο αστικό μπλοκ και την δικτατορία των αγορών. Αλλά όχι μόνο από αυτό: Δεν ξεχνάμε ότι η επανάσταση του Οκτώβρη στη Ρωσία, είχε μόλις 17 νεκρούς, ωστόσο η αστική αντεπανάσταση και η  ιμπεριαλιστική επέμβαση προκάλεσε εκατόμβες με εκατομμύρια νεκρούς.

Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, πρώτη και εισαγωγική έκρηξη μέσα στην μεγάλη καπιταλιστική κρίση που παροξύνθηκε από το 2007 και στην εποχή νέων επαναστάσεων, δεν μπορούν να σβήσουν. Σπέρνουν εφιάλτες στους βιαστές της κοινωνίας. Αποτελούν σημείο ελπίδας, αυτοπεποίθησης και πρόκλησης για όλο τον κόσμο που πασχίζει για την ανατροπή της επίθεσης κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ και κεφαλαίου.

Ο Δεκέμβρης δεν έδωσε τις απαντήσεις. Έθεσε όμως με μια αυθόρμητη όμορφη αγριότητα τα ερωτήματα για τη μορφή, τη ποιότητα, το βάθος, την επιτακτικότατα της κοινωνικής επανάστασης στην εποχή του απόλυτου ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Αυτά τα ερωτήματα,  θα είναι παρόντα, ζωντανά και απείθαρχα και μέσα σε αυτές τις κινητοποιήσεις  εν είδει ‘’ζωνών αγνότητας’’, που η ηγεσία του ΚΚΕ μικρόψυχα έστησε αντιπαραθετικά προς τις διαδηλώσεις αγωνιστικής μνήμης και τιμής για το Δεκέμβρη.