Η ηθική είναι κανόνας και μέτρο για την συμβίωση και τη διαγωγή των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία. Για το λόγο αυτό λοιπόν η ηθική είναι μια από τις μορφές κοινωνικής συνείδησης. (Φιλοσοφικό Λεξικό Μ. ΡΟΖΕΝΤΑΛ – Π . ΓΟΙΥΝΤΙΝ).
Σε μια ταξική κοινωνία ή ηθική έχει χαρακτήρα ταξικό και μάλιστα είναι δυναμική, αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες. Ο Καπιταλισμός έχει ως Θεό το κέρδος. Σ αυτό το Θεό θυσιάζονται, η φύση και οι άνθρωποι.
Παρόλο που όλοι οι ηγέτες των αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων κρατών γνωρίζουν τις επιπτώσεις της ανθρώπινης παρέμβασης εξακολουθούν να σπαταλούν τους πολύτιμους φυσικούς πόρους στο όνομα του καταναλωτισμού. Ακόμα, για την αύξηση της κερδοφορίας άνθρωποι κυρίως γυναίκες και παιδιά, γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης. Ανθεί έτσι το δουλεμπόριο, η παιδεραστία, η πορνεία. Κυκλώματα που αποτελούνται από «πολίτες υπεράνω πάσηςυποψίας», όπως μπάτσους, επιχειρηματίες, υπαλλήλους κ.α. εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο, οδηγώντας φτωχούς πρόσφυγες στα χωράφια ή τα εργοστάσια ανεπτυγμένων χωρών.
Το δουλεμπόριο δεν γίνεται μόνο εδώ. Είναι αποτέλεσμα το υκαπιταλισμού. Με την εισαγωγή φθηνών εργατικών χεριών κάνουν τα προϊόντα τους ανταγωνιστικά. Για την πολυεθνική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Τι κι αν τα κοσμήματα π.χ. τα βγάζουν ανήλικοι (πολλές φορές) εργάτες και εργάτριες, χωρίς κανένα δικαίωμα; Φτάνει να πληρώσουν οι πελάτες.
Στην Ελλάδα, θυμόμαστε όλοι τις επιγραφές στα νυχτερινά κέντρα που διαλαλούσαν την πραμάτεια από καλλίγραμμες νέες αλλοδαπές. Μια παρατήρηση: Οι Ελληναράδες δεν ενοχλήθηκαν ιδιαίτερα από την καταγωγή αυτών των γυναικών. Μάλιστα ξέρω πολλούς ξενόφοβους, που πήγαιναν κάθε βράδυ σε τέτοια στέκια. Για «κάποιο» λόγο ενοχλημένες ήταν οιγυναίκες τους. Αλλά Τα πάντα ρει . Η εξαθλίωση και η ψεύτικη ελπίδα που έσπρωξαν τα κορίτσια να πέσουν στα νύχια των μαφιόζων, έρχεται στη χώρα μας με τη μορφή του μνημονίου και των τοκογλύφων. Κάποιοι λένε ότι θα δούμε ταμπέλες «Προσεχώς Eλληνίδες» γραμμένες σε κάποια ξένη γλώσσα σε άλλες χώρες.
Η πείνα είναι κακός σύμβουλος. Χιλιάδες τα παιδιά που πέφτουν θύματα της εφαρμογής των μέτρων. Υποσιτίζονται, δίνονται από τους γονείς για υιοθεσία, αναγκάζονται να κάνουν επικίνδυνες «δουλειές», όπως αυτά που πλένουν τζάμια στα φανάρια, πέφτουν στα νύχια αδίστακτων και επικινδύνων καθαρμάτων.
Ο καπιταλισμός βλέπει ως μέσο τον άνθρωπο. Ούτε καν ως ζωντανό ον. Υπάρχει η άρχουσα τάξη, που πάντοτε έχει όλα τα προνόμια, που δε λογοδοτεί όσα εγκλήματα και να κάνει, που γεμίζει τα σπίτια της με αγαθά τα οποία έκλεψε από το λαό. Υπάρχει και ο υπόλοιπος κόσμος, που καλείται να ικανοποιήσει τα βίτσια των αφεντικών, να καταβάλει όλο και μεγαλύτερες προσπάθειες να θρέψειτους δυνάστες και να πεθάνει γι αυτούς. ΩΣ ΠΟΤΕ;
Δημοσίευση σχολίου