Η κατάσταση έχει γίνει τραγική. Αναφέρομαι στην εικόνα που
επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Οι εργαζόμενοι νιώθουν ένα τρομερό άγχος, μια
φοβερή ανασφάλεια. Δεν γνωρίζουν αν θα έχουν δουλειά την επόμενη μέρα. Αυτό δεν
γίνεται τυχαία. Καλλιεργείται συστηματικά από την κυβέρνηση των δημίων ταγματασφαλιτών
του μνημόσυνου.Τα ΜΜΕ τρομοκρατούν καθημερινά τους εργαζόμενους, ώστε να αμβλύνουν τις αντιστάσεις.
Η κυβέρνηση, κατάργησε τα δώρα, έκλεψε τα επιδόματα, έβαλε τα βρωμερά της χέρια στο βασικό μισθό. Ταυτόχρονα με τις ατομικές συμβάσεις αποκόπτει τον εργαζόμενο από το σύνολο των συναδέλφων του. Η απεργία έχει ήδη απαγορευτεί. Ξορκίζουν τον συνδικαλισμό. Καταργούν στην πράξη τις αργίες, τις εορτές, και το οκτάωρο. Ο εργάτης εργάζεται όσο θέλει το αφεντικό, κάνει ότι θέλει το αφεντικό, πληρώνεται όσα θέλει και όποτε μπορεί ο αφέντης.
Ο εργασιακός μεσαίωνας έχει πολλά θύματα. Σήμερα ένας απελπισμένος άνθρωπος κράτησε ομήρους, για να εργαστεί έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες. Τελικά απελευθέρωσε τους δύο συναδέλφους του, και αφού έδωσε το κυνηγετικό όπλο του, παραδόθηκε στους άνδρες των ΕΚΑΜ. Αυτός που όπλισε το χέρι του εργαζόμενου είναι η απελπισία. Και είναι το σύστημα που δημιουργεί κατάθλιψη. Η πίεση που νιώθει κάποιος που χάνει τη δουλειά του είναι αφόρητη. Άσχετα αν δεν φταίει σε τίποτα, νιώθει ανήμπορος. Η κατάσταση χειροτερεύει, αν υπάρχουν στόματα που περιμένουν από αυτόν να τα θρέψει.
Άλλο θύμα είναι οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι νέες. Μιλάω για τις εργαζόμενες μητέρες, που έχουν και τις δουλειές του σπιτιού. Φανταστείτε μια γυναίκα, να γυρνάει από υπερωρία (την οποία δεν πληρώνεται) και να πρέπει να καθαρίσει, να μαγειρέψει, να διαβάσει τα παιδιά της. Πολλοί άνδρες βοηθάνε τις γυναίκες τους και μοιράζονται ίσα όλα τα βάρη, αλλά η κοινωνία μας είναι γεμάτη ανισότητες. Η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, αφού απολύονται συνέχεια συνάδελφοι, επομένως μεγαλώνει ο φόρτος της δουλειάς και επιπλέον παρατείνεται το ωράριο. Άρνηση του εκβιασμού, σημαίνει συνήθως εγγραφή στον ΟΑΕΔ και νέα κάρτα ανεργίας.
Μια στις δέκα Ελληνίδες δέχονται ανεπιθύμητες σεξουαλικές προσεγγίσεις έως και βιασμό (5%) από προϊσταμένους η συναδέλφους τους στον χώρο εργασίας. Επιπλέον, το 85% των εργαζομένων γυναικών στον ιδιωτικό τομέα που υφίστανται σεξουαλική παρενόχληση απολύονται ή παραιτούνται και στο δημόσιο τομέα μετατίθενται σε άλλο τμήμα, ενώ ο θύτης δεν υφίσταται καμιά επίπτωση.
Κάποιοι θα πουν ότι φταίνε οι άνδρες. Σίγουρα οι άνδρες ευθυνόμαστε για πολλά. Όμως η έρευνα δείχνει ότι το 60-70% της σεξουαλικής παρενόχλησης προέρχεται από ανωτέρους και το 30% από συναδέλφους, πράγμα απόλυτα λογικό. Το αφεντικό παρενοχλεί σεξουαλικά γιατί γνωρίζει ότι δεν θα έχει επίπτωση. Γνωρίζει ότι, όπως μπορεί να απαιτήσει την παράταση του ωραρίου, έτσι μπορεί να απαιτήσει άλλα πράγματα το ίδιο ανήθικα. Μόνο το 8% των εργαζομένων γυναικών προσφεύγουν στα δικαστήρια, εξαιτίας της έλλειψης εμπιστοσύνης στο δικαστικό σύστημα και του τρόμου της ανεργίας. Ο εργαζόμενος άνδρας ή γυναίκα υποχρεώνεται να υποκύψει στις απαιτήσεις του δυνάστη, για να μη χάσει και τον υπόλοιπο μισθό.
Όσο η ανεργία αυξάνεται, οι καταγγελίες θα μειώνονται, ο φόβος και η εκμετάλλευση θα αυξάνουν. Η μόνη ελπίδα είναι η δραστική αλλαγή της κατάστασης. Είμαστε άνθρωποι. Γεννηθήκαμε για να είμαστε ελεύθεροι.
Δημοσίευση σχολίου