Άννα, να ένα φάσκελο.

Η χειρότερη υπουργός Παιδείας που πέρασε ποτέ από τη χώρα, φαίνεται ότι κάνει γαργάρα τις απειλές της. Ακόμα και αυτή με το λιγοστό της μυαλό καταλαβαίνει ότι είναι ανήθικο, παράλογο, αλλά και επικίνδυνο, να τιμωρείς ή να απειλείς παιδιά, ιδιαίτερα όταν έχουν απόλυτο δίκιο.

Τί είπε η ακατονόμαστη: «Με οργή, θυμό, αλλά πέρα από τους κανόνες συμπεριφοράς της κοινωνίας μας, εκφράστηκαν οι μαθητές στα Γιάννενα, προσφάτως, στην παρέλαση. Εν θερμώ αντέδρασα και εγώ απέναντι στο γεγονός ως υπουργός Παιδείας. Λάθος!  Σε μια εποχή, που η ζωή σε κάθε οικογένεια αλλάζει δραματικά και τα νέα παιδιά δεν βλέπουν ελπίδα και προοπτική, είναι κατανοητό να υπάρχει οργή και θυμός».

Για τα χάλια της Παιδείας ότι και να πούμε θα είναι λίγο. Τα παιδιά μας, υποχρεώνονται να πάνε σε ένα σχολείο – φυλακή. Μαθαίνουν κάποια πράγματα με λάθος τρόπο. Η προπαγάνδα του συστήματος ξεκινά από την τάξη. Οι θέσεις της Ιστορίας, των Θρησκευτικών κλπ, προβάλουν μονόπλευρα το υπάρχον σύστημα. Οι μαθητές δεν εξασκούν την κρίση, αλλά την παπαγαλία. Ο νέος αναγκάζεται να υπακούσει και όχι να συμμετέχει. Έτσι γεννούνται φοβισμένοι πολίτες, όχι όμως ελεύθεροι άνθρωποι.

Η παραπαιδεία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ανεπάρκειας όσον αφορά την παιδεία. Τα συστήματα που αλλάζουν συχνότερα από τους υπουργούς, αποπροσανατολίζουν τα παιδιά και τους γονείς. Η βαθμοθηρία οδηγεί στον αθέμιτο ανταγωνισμό αντί της ευγενούς άμιλλας. Τα φροντιστήρια θησαυρίζουν δείχνοντας ότι, ο καπιταλισμός βλέπει τη μάθηση σαν εμπορεύσιμο προϊόν. Οι πλούσιοι έχουν τη δυνατότητα σπουδών ακόμα και αν αποτύχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι υπόλοιποι φοιτητές πρέπει, ή να δουλεύουν για να σπουδάσουν, ή να επιβαρύνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό. 

Τα τελευταία μάλιστα χρόνια το χάος επικράτησε. Τα πράγματα έγιναν αφόρητα. Ενδεικτικά από τα σχολεία λείπει η θέρμανση, το προσωπικό, ακόμη και τα βιβλία! Εικόνες που δεν είχαμε παρά μόνο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στην επαρχεία, εμφανίζονται στα σχολεία όλης της χώρας. Φτάσαμε στο σημείο μαθητές να υποσιτίζονται! Σκέτη κόλαση.

Η κατοχική υπουργός των CD και των φωτοτυπιών τα γνωρίζει αυτά. Αυτή άλλωστε τα δημιούργησε επίτηδες, με την προδοτική της πολιτική. Θέλει να μάθουν οι νέοι από νωρίς την απόγνωση, τον εξευτελισμό, ώστε να είναι έτοιμοι για την αγορά φθηνής σαρκός, την αγορά εργασίας. Ένας νέος γεμάτος άγχος για να βρει δουλειά, ταπεινωμένος, δε λέει όχι στο αφεντικό. Δεν αντιστέκεται, γιατί έτσι έχει μάθει.

Δεν ελπίζει, ούτε διεκδικεί. Αυτός είναι ο στόχος της δοσίλογης. 

Οι μαθητές όμως είναι η ελπίδα του λαού. Αντιδρούν με ηπιότητα μπροστά στην καταστροφή. Δείχνουν την απαξίωση τους, την δίκαιη οργή τους προς τους πολιτικούς. Και λίγα κάνουν. Προς το παρόν. Η εμπαθής πολιτικός θα ήθελε να τιμωρήσει σκληρά τους μαθητές για να φοβίσει τους υπόλοιπους.

Αλλά τη συμβούλεψαν καλά. Τα αφεντικά της είναι πονηρά. Ξέρουν, ότι τιμωρία των μικρών αυτών ηρώων, που έχουν το δίκιο με το μέρος τους, θα έφερνε αντιμέτωπους, όχι μόνο με τους συγγενείς των παιδιών, αλλά και με όλους τους συμμαθητές, εκπαιδευτικούς (με εξαίρεση μερικά κομματόσκυλα διευθυντές), με όλο το λαό. Θα ήταν η σπίθα που θα πυροδοτούσε άμεσες, δυναμικές κινητοποιήσεις.  Τρέμουν τις καταλήψεις στα σχολεία. Ο εφιάλτης τους είναι, να διαδηλώνουν μαθητές. 

Ξέρουν ότι τα παιδιά έχουν όνειρα. Δικαιούνται δωρεάν συγγράμματα, ασφαλή μεταφορά στο σχολείο, ανθρώπινες συνθήκες διδασκαλίας, εξασφάλιση εργασίας μετά στις σπουδές. Για τα παιδιά μας αγωνιζόμαστε ως γονείς. Άλλωστε, για ποιο λόγο να πληρώνουμε έστω και ένα λεπτό για φόρους όταν δεν έχουμε παιδεία, υγεία, κράτος;  

Τα όνειρα των παιδιών μας είναι οι εφιάλτες του συστήματος. Ας κάνουμε τα όνειρα πραγματικότητα.