Πολλοί έχουν στοιχηματίσει πολλά σε τούτη την εκλογική αναμέτρηση και ο λαός, αντικειμενικά, πρέπει να θέσει τα δικά του στοιχήματα. «Η πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση μετά τη μεταπολίτευση», μας λένε και ο καθένας προσδιορίζει το «κρίσιμο», σύμφωνα με τους δικούς του σχεδιασμούς και συμφέροντα.
Συμφωνώ απόλυτα πως είναι οι πιο κρίσιμες εκλογές γιατί, κατά τη γνώμη μου, κρίνεται κάτι πολύ σημαντικό. Κρίνεται το αν ο λαός θα υποκύψει εκφοβισμένος και παραδομένος, ανίσχυρος και υποτελής στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος και στους φασιστικής έμπνευσης σχεδιασμούς τους, για τις επό-μενες δεκαετίες. Κρίνεται το αν οι πιο μαύρες δυνάμεις του καπιταλισμού θα καταφέρουν με «όχημα- παράδειγμα» το λαό μας, να ανασυγκροτήσουν το σάπιο σύστημά τους πανευρωπαϊκά - και όχι μόνο.
Το βασικό «εργαλείο» του συστήματος, σε τούτες τις εκλογές, δεν είναι πρώτιστα οι υποσχέσεις και τα προσωπικά ρουσφέτια, τα βολέματα των «δικών μας» και «η νίκη του κόμματος». Το βασικό τους εργαλείο είναι ο φόβος.
Ο γενικευμένος και απόλυτος φόβος, η απαίτηση της πλήρους υποτέλειας.
Σε τούτη την από καιρό καλά σχεδιασμένη επιχείρηση, έχσυν επιστρατευθεί κάθε είδους και προέλευσης εργολάβοι και μισθοφόροι, σε μόνιμες βάρδιες.
Στα Νέα της Τετάρτης, 12/4/2012, ένα κείμενο με τον τίτλο "Πλειοψηφία ακυβερνησίας;" είναι αποκαλυπτικό τούτης της προσπάθειας. Αρθρογράφος ο Θανάσης Διαμαντόπουλος, καθηγητής Πολιτικών Θεσμών και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γράφει, λοιπόν, ο δάσκαλος στην εφημερίδα: «Αν δοθεί πλειοψηφία στο προσγειωμένο "φιλομνημονιακό" στρατόπεδο, τότε το πρόσφατο εθνικό μας παρελθόν δείχνει τι θα ακολουθήσει: περαιτέρω προσαρμογή -αν θέλετε, ακόμη περισσότερο "αίμα, πόνος και δάκρυ"- ώσπου το βιοτικό μας επίπεδο να προσαρμοστεί στις παραγωγικές μας δυνατότητες».
Αν όμως -μας λέει ο πνευματικός ταγός- «πλειοψηφήσει, κοινοβουλευτικά ή έστω εκλογικά, ο εσμός των δυνάμεων της άρνησης, της απόρριψης και της απόδρασης (από την πραγματικότητα), άρα της αναπόφευκτης ακυβερνησίας», τότε μας περιμένει είτε «αυτό που συνέβη, εν πρώτοις, στη Γερμανία της Βαϊμάρης την περίοδο 1930-1933» όταν οι επιλογές της Αριστεράς «διευκόλυναν τον Χίτλερ», είτε «η Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του '70, όπου άνθησε το αντάρτικο πόλεων και γιγαντώθηκαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες με ό,τι αυτό σήμανε για την οικονομική και πολιτική ζωή της γείτονος επί δεκαετίες...».
Αδίστακτο το σύστημα και ανηλέητο, δεν αρκείται στο φόβο.
Θέλει να αποδομήσει και κάθε «τροφοδότη» αντίστασης στο φόβο, θέλει να ενοχοποιήσει κάθε «παράδειγμα» αντίστασης και ανθρωπιάς. Γράφει, λοιπόν, ο πανεπιστημιακός: «Μια ιδεολογία δεν δικαιώνεται επειδή ένας άνθρωπος πέθανε γι' αυτή ή με αυτή. Πολλώ μάλλον αν είναι η ιδεολογία του μίσους (που στην πραγματικότητα υποδηλώνει μίσος προς τις «κανονικές» ιδεολογίες). Ένας -απελπισμένος- ηλικιωμένος που αυτοκτονεί, ζητώντας από παιδιά να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, θυμίζει τον φθισικό που φτύνει στο πηγάδι του χωριού για να κολλήσουν όλοι. Η συμπόνια για τη νόσο του δεν τον αθωώνει.» Ένοχος, λοιπόν, ο τραγικός αυτόχειρας, κάλεσμα για τρομοκρατία η πολιτική παρακαταθήκη της πράξης του.
Η μάχη ενάντια στην παγιοποίηση του φόβου συνολικά στην κοινωνία, είναι το επίδικο τούτων των εκλογών. Αυτό κρίνεται.
Δυστυχώς η Αριστερά, στο σύνολο της, έχασε πάλι την ευκαιρία να ηγηθεί και να εμπνεύσει την
κοινωνική αντεπίθεση σ' αυτή την καθοριστική κοινωνική-ταξική αναμέτρηση.
Τώρα ο λαός έχει το λόγο και τη δυνατότητα.
Γιατί και το σύστημα, φοβάται.
Πολύ φοβάται.
Του Σωκράτη Μαντζουρανη
Ολοι χωρίς τον Ακη ή ... όλοι;
Δεν γνωρίζουν πως ο κόσμος πλέον δεν «μασάει» από τέτοια φτηνά τερτίπια; Αλλά μήπως έχουν απομείνει πια άλλα όπλα στη φαρέτρα τους; Εκβιασμός με τη δραχμή, επίθεση στην Αριστερά, πυροδότηση του ρατσισμού και τώρα... Άκης.
Θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να πετύχουν ένα αθροιστικό ποσοστό τέτοιο που θα τους δώσει τουλάχιστον τις 151 έδρες. Η αίσθηση της γενικής κατάρρευσης σφραγίζει την προεκλογική πορεία των τέως μονομάχων του δικομματισμού. Σε τέτοιο βαθμό που, στη σημερινή στιγμή, φαντάζει ίσως πιο εφικτός στόχος η «πρωτιά» του Βενιζέλου, από την «αυτοδυναμία» του Σαμαρά.
Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου καταλήγει ως αρνητικό αντίτυπο της φωτογραφίας ενός πολιτικού συστήματος που σέρνεται και τρώει τις σάρκες του. Τι εκπροσωπεί ο πανίσχυρος μέχρι χτες υπουργός του ΠΑΣΟΚ; Είναι μόλις χτες η «ισχυρή Ελλάδα» του ψευδεπίγραφου σημιτικού εκσυγχρονισμού, που υποθήκευσε τη χώρα στην υπερχρέωση, ξεθεμελίωσε κάθε παραγωγική δυνατότητα στη μέγγενη της Ευρωζώνης και αφιόνισε το λαό στην υπερκαταναλωτική φενάκη, το ρουσφέτι, την κομματοκρατία και την κρατικίστικη διαφθορά. Siemens, Βατοπέδι, εξοπλισμοί, μεγάλα έργα, Ολυμπιάδα 2004 είναι τα τεκμήρια του εγκλήματος που έχει συντελεστεί, είναι κατ' αντιστοιχία οι πλάκες χρυσού στα υπόγεια του γυάλινου πύργου της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας που λεηλάτησε τη χώρα. Και τα ονοματεπώνυμα όλων των πρώην πρωθυπουργών και των πρωτοκλασάτων στελεχών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ είναι στη λίστα των φυσικών αυτουργών.
Πλεονασμός να πούμε «σαν τους κλέφτες»; Πλεονασμός το «σαν», για να συνεννοούμαστε. Το ΔΝΤ και η Ε.Ε. έχουν αναλάβει, απροσχημάτιστα, την προεκλογική εκστρατεία της οιονεί συγκυβέρνησης. Αυτών που με το ζόρι θα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ξανά,ως σωτήρες μας.
Στην ευρηματική διαφήμιση με τη ληστεία-παρωδία της τράπεζας ο απελπισμένος αρχηγός της συμμορίας στο τέλος μουρμουρίζει «ρε παιδιά όταν λέμε όλοι...». Όλοι τους λοιπόν. Όλοι τους χωρίς τον... Άκη; Θα το 'θελαν, αλλά δεν γίνεται. Δεν γίνεται πια. Μπορεί και ο λαός και η χώρα χωρίς αυτούς. Γι' αυτό νιώθουν να τρέμουν απειλητικά τα θεμέλια του οικοδομήματος κάτω από τα πόδια τους. Όταν ο λαός λέει όλοι, εννοεί να φύγουν όλοι. Η πεποίθηση πως αυτό εξαρτάται μόνο από τη δική του δύναμη εδραιώνεται.
Η προεκλογική παγίδα εξελίσσεται σε φιάσκο για τους εμπνευστές της, γι' αυτό κι η επιστράτευση την έσχατη ώρα των «ανθρωποθυσιών» τύπου Τσοχατζόπουλου, ενδέχεται να καταλήξει μπούμερανγκ.
Διαβάστε επίσης: Ιδού πόσα έπαιρναν οι «χορτάτοι» μνημονιακοί δημοσιογράφοι
Πηγή: "Δρόμος της Αριστεράς"
Δημοσίευση σχολίου