Του Χρήστου Πραμαντιώτη - "Δρόμος της Αριστεράς"
Αναζητούν εναγωνίως το μπλοκ που θα συνεχίσει τη βρόμικη δουλειά
Τελικά ο Αντώνης Σαμαράς απέμεινε ο μοναδικός σε αυτή τη χώρα, που υποστηρίζει ότι το κόμμα του, η Ν.Δ., θα πετύχει την αυτοδυναμία σε μια βδομάδα στις εκλογές. Ο προσεκτικός παρατηρητής θα καταλάβει, εν τούτοις, ότι όλο και λιγότερο τελευταία ο ίδιος κάνει λόγο για αυτοδυναμία, και προτιμά να χρησιμοποιεί τον όρο «ισχυρή εντολή». Είναι μάλλον φυσιολογική η μεταστροφή, αφού ελάχιστοι έχουν απομείνει πλέον να ισχυρίζονται δημόσια ότι η Ν. Δ. πάει για αυτοδύναμη κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο No 2 του κόμματος, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ομολογούσε την περασμένη Τετάρτη πως «το 67-70% του ελληνικού λαού μάς λέει κάτι πάρα πολύ απλό: συνεννοηθείτε και συνεργαστείτε. Δεν το ακούμε». Βέβαια, ο Δ. Αβραμόπουλος παρερμηνεύει επίτηδες τα δημοσκοπικά δεδομένα, καθώς είναι μάλλον αμφίβολο ότι το 67-70% του ελληνικού λαού επιθυμεί να ξανασυγκυβερνήσουν το ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. Δεν παύει όμως να δημιουργεί ένα ακόμη από τα πολλά αγκάθια που υπενθυμίζουν στον πρόεδρο της Ν.Δ. ότι γίνεται πλέον ανέκδοτο το να μιλά για αυτοδυναμία.
Παρά τις εμμονές του Αντ. Σαμαρά, είναι από καιρό φανερό ότι το γαλάζιο ή πράσινο χρώμα της πρωτιάς στις εκλογές ή η αυτοδυναμία δεν είναι το θέμα που κυρίως απασχολεί τα διεθνή και ελληνικά επιτελεία. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι είναι περισσότερο ένα «κόλπο» συσπείρωσης των ψηφοφόρων. Εκείνο που πάνω απ' όλα απασχολεί τους δυναμικούς παράγοντες σε Ελλάδα και εξωτερικό είναι η λεγόμενη «εθνική συνεννόηση». Πώς δηλαδή δεν θα κινδυνεύσουν οι συμφωνίες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα για την επ' αόριστον συνέχιση του μνημονιακού ολέθρου. Σε αυτή τη βάση, η ρητορική των «πολιτικών συναινέσεων» αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς στο στρατόπεδο των «προθύμων». Διότι πώς αλλιώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η λαϊκή οργή, όταν για παράδειγμα θα εκπληρωθεί το... ρηθέν από τον Λοβέρδο ότι 1 στα 5 νοσοκομεία αναμένεται να βάλει λουκέτο το 2013; Αυτή την ανάγκη εξυπηρετεί η επιθυμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ που δήλωνε σε συνέντευξη στο newslt ότι οι δυνάμεις που θα σχηματίσουν κυβέρνηση θα πρέπει να ξεπερνούν αθροιστικά το 50% του εκλο-γικού σώματος: «Θεωρώ ότι το 50% των πολιτών είναι η στοιχειώδης πλειοψηφία» (τα παλιά δικομματικά ποσοστά 75-80% φαντάζουν φυσικά άπιαστο όνειρο).
Στη «σκέψη Βενιζέλου» προσχώρησε και ο Δ. Αβραμόπουλος, που τις προηγούμενες μέρες μιλούσε για «πνεύμα εθνικής συνεννόησης» και «συνέργειες μπροστά στο κοινό πρόβλημα». Από παλαιότερα οπαδός (εκ της ανάγκης να επιβληθούν τα μνημόνια) της πολιτικής συναίνεσης ο τέως πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, έλεγε μάλιστα την Πέμπτη σε εφημερίδα της Πελοποννήσου ότι «κανένα κόμμα δεν μπορεί πια μόνο του - και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, απλά δεν έχει καταλάβει τι γίνεται». Δεν πρέπει ταυτοχρόνως, να ξεχνάει κανείς ότι αντίστοιχες απόψεις έχουν εκφράσει αρκετές εβδομάδες τώρα, άνθρωποι που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τη φανατική υποστήριξη της πολιτικής που ακολουθείται επί δύο και πλέον έτη, όπως για παράδειγμα η Αννα Διαμαντοπούλου.
Είναι σαφές ότι το μπλοκ της «εθνικής συνεννόησης» αναγνωρίζει την πραγματικότητα (δεν μπορεί να αναλάβει στο εξής ένα μόνο κόμμα την ευθύνη της καταστροφής) και προσπαθεί να την αλλάξει (να φτιαχτεί ένας νέος εθνικός πολιτικός κορμός κι ένας νέος τρόπος διακυβέρνησης). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι .οι μόνες νέες προτάσεις που έχουν να παρουσιάσουν τα βασικά κόμματα του μνημονίου αφορούν μεγάλες αλλαγές στον τρόπο άσκησης της πολιτικής και της εξουσίας, αλλά και στο πολιτικό σύστημα που πλέον δεν μπορεί να υπηρετήσει την «παλιά εποχή». Εάν, μάλιστα, απομονώσει κανείς τη βασική ιδέα, θα διαπιστώσει ότι η συναίνεση έχει ήδη επιτευχθεί, όταν τη μια στιγμή ο Ευ. Βενιζέλος μιλά για μια «μεγάλη εθνική, πολιτική και θεσμική συμφωνία για μια Νέα Πολιτεία» και την επομένη ο Αντ. Σαμαράς υπερθεματίζει: «Να υπογράψουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο για εκείνα που πρέπει να αλλάξουμε».
Η επιδίωξη, τελικά, πάει πιο μακριά από την επιβολή νέων μέτρων κάθε τρίμηνο, καθώς οι δύο πολιτικοί αρχηγοί μιλούν ευθαρσώς ο μεν Ευ. Βενιζέλος για «βαθιά, ολική αναθεώρηση του Συντάγματος», ο δε Αντ. Σαμαράς για ενός είδους πολιτειακή αλλαγή («να χαλαρώσει ο πρωθυπουργοκεντρικός χαρακτήρας του πολιτικού μας συστήματος»). Μολονότι, λοιπόν, το ερώτημα των ημερών είναι το αν και πώς θα διεξαχθεί ένας διάλογος-κονσέρβα σε ένα, δύο ή περισσότερα ντιμπέιτ, όπως αυτά που παρακολουθούν οι τηλεθεατές στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων 15 ετών, η βασική σκέψη στους εγκεφάλους των κομμάτων είναι αλλού: ποιοι θα μπορέσουν να επιβάλουν με κάθε τρόπο το «μονόδρομο» των μνημονίων, μέσα σε ένα πλαίσιο όπου μία από τις βασικές διαστάσεις του αφορά το πόσο θα θυμίζει πλέον δημοκρατία...
Αναζητούν εναγωνίως το μπλοκ που θα συνεχίσει τη βρόμικη δουλειά
Παρά τις εμμονές του Αντ. Σαμαρά, είναι από καιρό φανερό ότι το γαλάζιο ή πράσινο χρώμα της πρωτιάς στις εκλογές ή η αυτοδυναμία δεν είναι το θέμα που κυρίως απασχολεί τα διεθνή και ελληνικά επιτελεία. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι είναι περισσότερο ένα «κόλπο» συσπείρωσης των ψηφοφόρων. Εκείνο που πάνω απ' όλα απασχολεί τους δυναμικούς παράγοντες σε Ελλάδα και εξωτερικό είναι η λεγόμενη «εθνική συνεννόηση». Πώς δηλαδή δεν θα κινδυνεύσουν οι συμφωνίες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα για την επ' αόριστον συνέχιση του μνημονιακού ολέθρου. Σε αυτή τη βάση, η ρητορική των «πολιτικών συναινέσεων» αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς στο στρατόπεδο των «προθύμων». Διότι πώς αλλιώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η λαϊκή οργή, όταν για παράδειγμα θα εκπληρωθεί το... ρηθέν από τον Λοβέρδο ότι 1 στα 5 νοσοκομεία αναμένεται να βάλει λουκέτο το 2013; Αυτή την ανάγκη εξυπηρετεί η επιθυμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ που δήλωνε σε συνέντευξη στο newslt ότι οι δυνάμεις που θα σχηματίσουν κυβέρνηση θα πρέπει να ξεπερνούν αθροιστικά το 50% του εκλο-γικού σώματος: «Θεωρώ ότι το 50% των πολιτών είναι η στοιχειώδης πλειοψηφία» (τα παλιά δικομματικά ποσοστά 75-80% φαντάζουν φυσικά άπιαστο όνειρο).
Στη «σκέψη Βενιζέλου» προσχώρησε και ο Δ. Αβραμόπουλος, που τις προηγούμενες μέρες μιλούσε για «πνεύμα εθνικής συνεννόησης» και «συνέργειες μπροστά στο κοινό πρόβλημα». Από παλαιότερα οπαδός (εκ της ανάγκης να επιβληθούν τα μνημόνια) της πολιτικής συναίνεσης ο τέως πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, έλεγε μάλιστα την Πέμπτη σε εφημερίδα της Πελοποννήσου ότι «κανένα κόμμα δεν μπορεί πια μόνο του - και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, απλά δεν έχει καταλάβει τι γίνεται». Δεν πρέπει ταυτοχρόνως, να ξεχνάει κανείς ότι αντίστοιχες απόψεις έχουν εκφράσει αρκετές εβδομάδες τώρα, άνθρωποι που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τη φανατική υποστήριξη της πολιτικής που ακολουθείται επί δύο και πλέον έτη, όπως για παράδειγμα η Αννα Διαμαντοπούλου.
Είναι σαφές ότι το μπλοκ της «εθνικής συνεννόησης» αναγνωρίζει την πραγματικότητα (δεν μπορεί να αναλάβει στο εξής ένα μόνο κόμμα την ευθύνη της καταστροφής) και προσπαθεί να την αλλάξει (να φτιαχτεί ένας νέος εθνικός πολιτικός κορμός κι ένας νέος τρόπος διακυβέρνησης). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι .οι μόνες νέες προτάσεις που έχουν να παρουσιάσουν τα βασικά κόμματα του μνημονίου αφορούν μεγάλες αλλαγές στον τρόπο άσκησης της πολιτικής και της εξουσίας, αλλά και στο πολιτικό σύστημα που πλέον δεν μπορεί να υπηρετήσει την «παλιά εποχή». Εάν, μάλιστα, απομονώσει κανείς τη βασική ιδέα, θα διαπιστώσει ότι η συναίνεση έχει ήδη επιτευχθεί, όταν τη μια στιγμή ο Ευ. Βενιζέλος μιλά για μια «μεγάλη εθνική, πολιτική και θεσμική συμφωνία για μια Νέα Πολιτεία» και την επομένη ο Αντ. Σαμαράς υπερθεματίζει: «Να υπογράψουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο για εκείνα που πρέπει να αλλάξουμε».
Η επιδίωξη, τελικά, πάει πιο μακριά από την επιβολή νέων μέτρων κάθε τρίμηνο, καθώς οι δύο πολιτικοί αρχηγοί μιλούν ευθαρσώς ο μεν Ευ. Βενιζέλος για «βαθιά, ολική αναθεώρηση του Συντάγματος», ο δε Αντ. Σαμαράς για ενός είδους πολιτειακή αλλαγή («να χαλαρώσει ο πρωθυπουργοκεντρικός χαρακτήρας του πολιτικού μας συστήματος»). Μολονότι, λοιπόν, το ερώτημα των ημερών είναι το αν και πώς θα διεξαχθεί ένας διάλογος-κονσέρβα σε ένα, δύο ή περισσότερα ντιμπέιτ, όπως αυτά που παρακολουθούν οι τηλεθεατές στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων 15 ετών, η βασική σκέψη στους εγκεφάλους των κομμάτων είναι αλλού: ποιοι θα μπορέσουν να επιβάλουν με κάθε τρόπο το «μονόδρομο» των μνημονίων, μέσα σε ένα πλαίσιο όπου μία από τις βασικές διαστάσεις του αφορά το πόσο θα θυμίζει πλέον δημοκρατία...
Δημοσίευση σχολίου