Αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό συνοδεύονται από μια αλματώδη αύξηση της καταστολής, της καταπίεσης και της ασύδοτης δράσης των μηχανισμών του κράτους ενάντια στους πολίτες που αντιστέκονται στο καθεστώς της τρόικας, ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία.
Δεν έτυχε να πέσει με δύναμη το κεφάλι του διαδηλωτή πάνω στο γκλομπ του ΜΑΤατζή, ούτε ο αυχένας του άλλου έπεσε με φόρα πάνω στην μπότα ή τις ρόδες του άντρα των δυνάμεων ΔΙΑΣ (τιμωρός, άλλωστε). Ούτε έτυχε να σκεφτεί σαν «φλασιά» ο 77χρόνος στο Σύνταγμα να θέσει τέλος στη ζωή του. Ούτε είναι τυχαίο που διάλεξε την ιστορική πλατεία του Συντάγματος, όπου την 25η Μαρτίου γράφτηκε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της Αθήνας: Η παρέλαση γίνονταν σε μια αποκλεισμένη περιοχή, με τρομακτικά μέτρα ασφαλείας που συμπεριλάμβαναν μέχρι και ελεύθερους σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Ούτε φυσικά είναι τυχαία η βαναυσότητα και το μένος των οργάνων της «τάξεως» όταν ξαμολιούνται σε σαφάρι, κυνήγι κεφαλών «ύποπτων», νεολαίων που πρέπει να ελεγχθούν. Και αν τολμήσουν να φερθούν με τρόπο που το όργανο κρίνει πως δεν έπρεπε, να κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή. Ας πρόσεχαν...
Επίσης να θυμίσουμε ότι στις 12 Φεβρουαρίου εκπονήθηκε σχέδιο δολοφονίας του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου, που από τύχη ζουν μετά τα χημικά και τα δακρυγόνα που τους «πότισαν» στο Σύνταγμα (πάλι). Αν, αδίστακτα χτυπούν αυτά τα δύο σύμβολα, θα νοιαστούν για έναν εκπρόσωπο των φωτορεπόρτερ, για ένα δημοσιογράφο, για ένα συνδικαλιστή και ακόμα χειρότερα για έναν άγνωστο νέο ή νέα;
Το Μνημόνιο και το ειδικό καθεστώς φέρνει μαζί του αλλεπάλληλα κύματα καταστολής και έντονα σημάδια φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής. Φέρνει μια αναβάθμιση της καταστολής και των σχεδίων για αντιμετώπιση των εξεγέρσεων που θα έρθουν. Οι συζητήσεις για χρησιμοποίηση μονάδων του στρατού σε περίπτωση εξέγερσης ή χρεοκοπίας, δεν είναι απλές συζητήσεις αλλά συγκεκριμένα σχέδια. Οι φήμες για χρησιμοποίηση ξένων σωμάτων ασφαλείας δεν είναι απλά φήμες, αλλά μέρος των μέτρων που πρόκειται να εφαρμοστούν.
Το μνημονιακό, τροϊκανό, νέο καθεστώς, η νέα χούντα ή η νέα κατοχή (όπως περιγράφεται το νέο καθεστώς) για να επιβληθεί και να επιβάλει αντικοινωνικά, αντιλαϊκά θανατηφόρα μέτρα, έχει ανάγκη από μια υπερσυσσώρευση καταστολής. Καταστολή κάθε τύπου και προπάντων ανοικτή, στυγνή, αδίστακτη καταστολή. Από κοντά και όλο το θεσμικό πλαίσιο τροποποιείται έτσι ώστε να τρομοκρατηθεί ο αντιστεκόμενος πολίτης και να φυλακιστούν αρκετοί για παραδειγματισμό. Σε λίγο καιρό θα έχουμε και πολιτικούς κρατούμενους, ως μαζικό φαινόμενο και αποτέλεσμα της κατασταλτικής γιγάντωσης. Τίποτα, λοιπόν, δεν είναι τυχαίο.
Και τότε ποια είναι n λύση;
Στο πλαίσιο, λοιπόν, που διαμορφώνεται ποια μπορεί να είναι η λύση; Ο μαζικός πολιτικός αγώνας, κατ' αρχάς και πρωτίστως. Η καταστολή και όλα τα ειδικά μέτρα θέλουν να αναχαιτίσουν τη μαζική πολιτική έκφραση του λαού, να την εμποδίσουν, να την κατακερματίσουν, να την κατακομματιάσουν. Φοβούνται το μαζικό παλιρροϊκό κύμα της οργής και της αγανάκτησης. Φοβούνται ιδιαίτερα το παλιρροϊκό κύμα της πολιτικής έκφρασης του λαού. Φοβούνται σαν το διάβολο το λιβάνι, τα λόγια του 77χρονου που αυτοκτόνησε: «κυβέρνηση Τσολάκογλου» και αγώνα για να μη χαθεί η αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Φοβούνται το «ουστ» του λαού. Φοβούνται την απαίτηση για πραγματική δημοκρατία και την αξίωση για τιμωρία των ενόχων που μας οδήγησαν σε αυτό το χάλι.
Η μαχητικότητα που έδειξε ο λαός στη διαδήλωση της 12 Φλεβάρη τρόμαξε ξανά τους κυβερνώντες. Από τότε έχουν εξαπολύσει ένα πογκρόμ για να μην ξανασυμβεί. Ακόμα και οι εκλογές που εξαγγέλλονται γίνονται για να λειτουργήσουν κάπως κατευναστικά πάνω στην οργή του λαού. Αλλά τα περιθώρια είναι ανύπαρκτα: μόλις τελειώσουν οι εκλογές πρέπει να παρθούν και άλλα μέτρα και αυτό μόνο με ψέκασμα, γκλομπ, ποινές και κτηνωδία μπορεί να περάσει και να εφαρμοστεί.
Και μέσα στην προεκλογική περίοδο ίσως κλιμακωθούν προσπάθειες για να προωθηθούν ακόμα πιο ακραία μέτρα αστυνόμευσης και περιστολής της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Η Ιστορία μας διδάσκει. Η φασιστική χούντα της περιόδου '67-'74 ήταν η αποθέωση της στυγνής βίας και καταστολής κάθε δραστηριότητας πολιτικής και συνδικαλιστικής. Έπεσε σαν τραπουλόχαρτο. Το κράτος της Δεξιάς και η καταστολή που έφερε μαζί του στα χρόνια '75-'81 έπεσε κι αυτό και για ένα διάστημα μετά το '81 τα ΜΑΤ δεν έκαναν την εμφάνισή τους, γιατί ήταν λαϊκή απαίτηση να διαλυθούν.
Τώρα έχουμε ένα πιο εξελιγμένο, πιο σύγχρονο, πιο διεθνοποιημένο, πιο hi- tech κατασταλτικό δίκτυο και ανάπτυξη νέων σωμάτων και ειδικοτήτων που έχει πάρει υδροκεφαλικές διαστάσεις για να συνοδεύσει τη νεοφιλελεύθερη ευρωενωσιακή πολιτική.
Αυτός ο σύγχρονος Λεβιάθαν μπορεί και πρέπει να γκρεμιστεί και αυτό είναι συνώνυμο με την απαίτηση της πραγματικής δημοκρατίας. Όσο μεγαλύτερη διάσταση παίρνει η κατασταλτική μηχανή στη μεταμοντέρνα ευρωπαϊκή αποικία που ονομάζεται Ελλάδα, τόσο και εκθετικά θα δυναμώνει η φωνή του λαού για την αντιμετώπισή της, για την εξουδετέρωσή της, για την κατάργησή της. Μαζικά, μαχητικά, αλληλέγγυα με πολιτικό μήνυμα η υπεράσπιση κάθε σπιθαμής κατακτήσεων και αναγκών, κάθε ελευθερίας και δικαιώματος που ποδοπατούν ορδές μνημονιακών πραιτόρων.
Ένα από τα πρώτα μέτρα της μεταπολίτευσης του λαού θα είναι η διάλυση όλων αυτών των κατασταλτικών μηχανισμών, η αναδιοργάνωση σε άλλες βάσεις όλου του δικαστικού σώματος, η αποκάλυψη και παραδειγματική τιμωρία όλων των βασανιστών και όλων των αποδεδειγμένα οργανωτών της καταστολής.
Του Νίκου Ταυρή - "Δρόμος της Αριστεράς"
Δημοσίευση σχολίου