Ανακοίνωση του Συλλόγου του Σάββα

Μη χάνεις το θάρρος σου 
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο…
…θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο.
Τάσος Λειβαδίτης

Απηχώντας το κοινό αίσθημα όλων των συναδέλφων, το Δ.Σ. του Συλλόγου μας εκφράζει τη βαθιά οδύνη του για το χαμό του συναδέλφου, φίλου και συναγωνιστή Σάββα Μετοικίδη.
Αν κάποιο ίχνος αφήνουμε όλοι πίσω μας φεύγοντας, θα λέγαμε ότι πάνω απ’ όλα ο Σάββας ήταν άνθρωπος της πράξης. Γι’ αυτόν μιλούν τα έργα του, η διαδρομή του και η προσφορά του στο σχολείο και στο κίνημα.

Απόγονος προσφύγων μικρασιατών από τον Πόντο μεγάλωσε και ανατράφηκε από τη γιαγιά του μέχρι τα δέκα του χρόνια καθώς οι γονείς του ήταν μετανάστες στη Γερμανία.

Ταξικός αγωνιστής, παιδί του κινήματος, ενταγμένος σε χώρους της αριστεράς στα φοιτητικά του χρόνια αλλά και αργότερα, με ενεργή δράση τα τελευταία χρόνια μέσα στο χώρο των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων, πάντα προβληματισμένος και πάντα με άποψη για το μέλλον του κινήματος.

Την πενταετία 1998 – 2003, υπηρέτησε σε ολιγοθέσιο μειονοτικό σχολείο στην ορεινή Ροδόπη και αρθρογράφησε για αυτή την πολύτιμη διδακτική του εμπειρία.

Ο Σάββας ήταν μέλος του Συλλόγου μας τα τελευταία εννιά χρόνια, μέλος του Δ.Σ. και πάντα ενεργός στους αγώνες και τις απεργίες.

Θα τον θυμόμαστε πάντα, στην πρώτη γραμμή των αγώνων, στις διαδηλώσεις με το πανό του Συλλόγου, στη μεγάλη απεργία του 2006, πεισματάρη και μαχητή.

Στις γενικές συνελεύσεις με ένα καθαρό πολιτικό λόγο που έδειχνε βαθιά μόρφωση και συγκροτημένη σκέψη.

Στις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του 2008, να μπαίνει μπροστά στην πολυκατοικία της Ασκληπιού όπου ήταν εγκλωβισμένα νέα παιδιά, περικυκλωμένος από τα ΜΑΤ να τους καλεί να πιάσουν εκείνον και να αφήσουν τα παιδιά. Να γυρίζει στο σπίτι, ποτισμένος στα δακρυγόνα.

Μαχητής της ελευθερίας, μπροστάρης και πάντα παρών σε κάθε έκφραση αλληλεγγύης σε απεργίες, αγώνες ή διώξεις εργαζομένων και νεολαίων.

Στις τελευταίες διαδηλώσεις ενάντια στο μνημόνιο και το ΔΝΤ.

Η τελευταία φορά που βαδίσαμε μαζί με το Σάββα, ήταν η πορεία στους Αμπελόκηπους και η διαδήλωση από το Α΄ Νεκροταφείο προς το Σύνταγμα την ημέρα της κηδείας του Δημήτρη Χριστούλα.

Εγγόνι προσφύγων και παιδί μεταναστών, αγαπούσε ιδιαίτερα τους μετανάστες. Ψυχή της παιδαγωγικής ομάδας και πρωτοστάτης επί πέντε έτη στο σχολείο ελληνικής γλώσσας για μετανάστες που λειτουργούσε με πρωτοβουλία του Συλλόγου μας τα έτη 2005 – 2009. Την τελευταία χρονιά λειτουργίας, το σχολείο μεταναστών είχε 100 μαθητές – μαθήτριες και λειτουργούσε με την εθελοντική και εντελώς αφιλοκερδή εργασία πέντε συναδέλφων. Ο Σάββας πρωτοστατούσε και γι’ αυτό οι υπόλοιποι συνάδελφοι πειρακτικά τον αποκαλούσαν «διευθυντή» του σχολείου. Οι μετανάστες τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν όχι μόνο για την προσφορά του αλλά και για την ανθρωπιά του και το χαρακτήρα του. Δεν σταματούσε ποτέ να τους λέει ότι το σχολείο δεν ήταν μια κίνηση φιλανθρωπίας, αλλά αλληλεγγύης και μπορεί μια μέρα να χρειαστούμε κι εμείς τη δική τους αλληλεγγύη.

Πρωταγωνιστικό μέλος της θεατρικής ομάδας του Συλλόγου, μας χάριζε απλόχερα το γέλιο στις θεατρικές παραστάσεις όπου το δημοτικό θέατρο του Ζωγράφου γέμιζε ασφυκτικά.

Μέχρι τις πρώτες ημέρες του Απρίλη, ενημέρωνε την ιστοσελίδα του Συλλόγου προσθέτοντας απλόχερα το προσωπικό του διδακτικό υλικό για την ειδική τάξη.

Αγαπητός σε παιδιά, γονείς και συναδέλφους, συναδελφικός, σεμνός, φιλότιμος και ευαίσθητος. Πάντα ευθύς και ειλικρινής στις προσωπικές του σχέσεις. Νοιαζόταν ιδιαίτερα για τους μαθητές του και αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη υπευθυνότητα και ευαισθησία την εργασία του στην ειδική τάξη τα τελευταία χρόνια.

Ακούραστος και αθόρυβος εργάτης του κινήματος, δραστήριος, γεμάτος ζωή, κοινωνικός και χαμογελαστός, στις παρέες και τις πολιτικές συζητήσεις, με ένα άφιλτρο στριφτό τσιγάρο στο στόμα, με το πικρό χιούμορ και την εύθυμη απαισιοδοξία του.

Η επίσκεψη στο χωριό του Σάββα, την ημέρα της κηδείας του, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας. Είδαμε ένα ολόκληρο χωριό να τιμά με την παρουσία του το δάσκαλο Σάββα Μετοικίδη. Είδαμε το σπίτι του, σπίτι μικρασιατών προσφύγων, μ΄αίμα χτισμένο, πέτρα τη πέτρα. Γνωρίσαμε τους δικούς του ανθρώπους, συγγενείς και συγχωριανούς, ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς, του χωραφιού και του εργοστασίου, ανθρώπους μεροκαματιαρήδες. Ακούσαμε στο χωριό του, χωριανούς να λένε συγκινημένοι ότι τους έκανε δωρεάν μαθήματα.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας, το αμέσως επόμενο διάστημα, σε συνεννόηση με την οικογένεια, τους συντρόφους και τους φίλους του Σάββα, θα διοργανώσει πολιτική εκδήλωση μνήμης και τιμής. Επίσης, θα συλλέξει από περιοδικά και ανακοινώσεις, όλα τα κείμενα του Σάββα και θα τα δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα του Συλλόγου. Κείμενα που είναι κατάθεση άποψης ενός αγωνιστή με βαθιά γνώση και θέληση να αφυπνίσει και όχι να καθοδηγήσει.

Καλό κατευόδιο, συνάδελφε, συναγωνιστή, σύντροφε και φίλε

Η αύρα σου και το έργο σου, μας συνοδεύουν πάντα. Από τις δύσκολες αναμετρήσεις που μας περιμένουν, από τους αγώνες και τις συγκεντρώσεις μας θα λείπει πάντα η ευγενική σου φιγούρα. Σε ευχαριστούμε από την καρδιά μας, για τις στιγμές που περάσαμε μαζί, για τους αγώνες που μοιραστήκαμε, για τους δρόμους που περπατήσαμε, για τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη που δίδαξες. Σου υποσχόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα, για ένα καλύτερο σχολείο, για μια άλλη και πιο δίκαιη κοινωνία.

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος                              Ο Γ. Γραμματέας

Μαριόλης Δημήτρης                      Καππής Γιώργος