Υπόθεση εργασίας: Αν ο Σύριζα σχημάτιζε κυβέρνηση

Του Γ. Γ.

Oι εκλογές  δεν είναι τίποτα άλλο παρά είναι το βαρόμετρο της ταξικής συνείδησης των μαζών, όπως έλεγε ο Ένγκελς. Η άποψη μου είναι ότι κανένα πολιτικό σχήμα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται «αριστερό» δεν πρέπει να καλλιεργεί στις μάζες την αυταπάτη ότι από τις κάλπες μπορεί να προκύψει μια «πλατιά λαϊκή πλειοψηφία» που μπορεί να σταθεί ανάχωμα στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ειδικά   στις σημερινές εγχώριες και διεθνείς  πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες.

Να κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ας υποθέσουμε ότι ο  καθεστωτικός μηχανισμός προπαγάνδας αποτύχανε να καλλιεργήσει  τον συντηρητισμό και τα αισθήματα φόβου για το μέλλον ενός κομματιού της κοινωνίας που δεν τα έχει χάσει μέχρι τώρα όλα.
Να υποθέσουμε επίσης ότι στο κορύφωμα της καπιταλιστικής οικονομικής  κρίσης και της γενικής ανασφάλειας που επικρατεί, τα τρομοκρατικά-εκβιαστικά διλλήματα που ακούσαμε όλο το τελευταίο διάστημα δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Ότι ο ρατσισμός και ξενοφοβία, που συστηματικά καλλιεργείτε από τους μηχανισμούς του συστήματος τα τελευταία χρόνια, δεν αποτελούσε έναν ανάχωμα για να μην εκφραστεί η κοινωνική δυσαρέσκεια προς τα αριστερά και να μην εγκλωνιστούν λαϊκές μάζες σε πατριδοκάπηλα, εθνικόφρονα συνθήματα που ακούσαμε κατά κόρο όλη την προεκλογική περίοδο. 

Κάνουμε λοιπόν την υπόθεση ότι ο Σύριζα στις χτεσινές εκλογές, έβγαινε πρώτο κόμμα λαμβάνοντας τα ποσοστά της Ν.Δ και εκλέγοντας περίπου 130 βουλευτές.
Ας προσπεράσουμε τις διεθνείς αντιδράσεις που θα είχαν δημιουργηθεί και ας σταθούμε στα εσωτερικά μας. Με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα μπορούσε να συνεργαστεί ο Σύριζα για να σχημάτιζε μια βιώσιμη κυβέρνηση; Αλλά κ’ αυτό να γινόταν κατορθωτό θα μπορούσε μια κυβέρνηση με κορμό τον Σύριζα που ουσιαστικά θα ήταν όμηρος του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ ή του Κομμένου να είχε προοπτική; Κανένας σοβαρός αναλυτής πιστεύω δεν θα ισχυριζόταν κάτι τέτοιο. Μια κυβέρνηση του Σύριζα θα κατέρρεε παταγωδώς σε ελάχιστους μήνες.

Η οικονομία βουλιάζει σε μια απερίγραπτη ύφεση και δεν υπάρχει καμία μα καμία ένδειξη ότι μπορεί κάτι να ανακόψει αυτή την πορεία. Οι στρατιές των ανέργων καθημερινά γιγαντώνονται, οι καθημερινές αυτοκτονίες –δολοφονίες πολιτών από τις σφαίρες και τις ανέχειας σχεδόν έπαψαν ν αποτελούν είδηση.  Πώς μια κυβέρνηση του Σύριζα θα έδινε χαμόγελο αισιοδοξίας στα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα  όταν το ίδιο του το πρόγραμμα διέπεται από μια ευρωλαγνεία και οι πιο σοβαροί οικονομικοί αναλυτές διαπιστώνουν ότι χωρίς ρήξη με το ευρώ και την ευρωζώνη η καταστροφή της χώρας και του λαού μας δεν είναι αναστρέψιμη;

Μήπως, δηλαδή, σε περίπτωση που ο Σύριζα έβγαινε πρώτο κόμμα και έβρισκε τον τρόπο να σχηματίσει κυβέρνηση αυτή σύντομα θα έσπερνε απογοήτευση στον κόσμο της εργασίας και τα όποια σπέρματα αντίστασης, δυναμικότητας και λαϊκής αφύπνισης θα δεχόταν ένα καίριο πλήγμα;  

Το έχω ξαναγράψει. Η κάλπη δεν πρέπει να είναι το γήπεδο της αριστεράς. Αυτή την στιγμή έχουμε ένα ηττημένο λαϊκό εργατικό κίνημα γ’ αυτό οι δυνάμεις του κεφαλαίου κερδίζουν συνεχώς χωρίς αντίσταση. Χρέος μας να παλέψουμε για την συγκρότηση ενός ρωμαλέου εργατικού ταξικού κινήματος, μακριά από κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που θα δώσει τους αγώνες με μορφές πάλης που αυτό θα επιλέξει για να μπορέσουν τα όνειρα μας να γίνουν εφιάλτες τους.


Υ.Γ. Η όποια κυβέρνηση σχηματιστεί τώρα θα έχει σύντομο ορίζοντα λήξης. Η δήλωση Σαμαρά αμέσως μετά τα εκλογικά αποτελέσματα  («θα σεβαστούμε την υπογραφή της χώρας») σε συνάρτηση με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει αυτός και ο Βενιζέλος στους τοκογλύφους-δανειστές της χώρας μας δείχνει ότι δεν θα είναι μακριά η έκρηξη μιας κοινωνίας που ήδη βράζει.